ตอนที่65 กฎต้องขึ้นอยู่กับคน

ต๭นที่65 กฎต้องขึ้นอยู่กับคน แม่บ้านรอสักพัก เห็นเขาเงียบไป เธอเลยพูดขึ้น “คุณผู้ชาย...........” “ไม่เป็นไร ฉันเป็นคนอนุญาตให้เธอเดินดูรอบๆเอง เข้าไปแล้วก็เข้าไปเถอะ” หยางเมิ่งฉีโล่งใจ เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาไม่โกรธเธอ หานจวิ้นซือ ยังดีที่คุณยังมีความใจดีอยู่บ้าง “คุณผู้ชาย กฎก็ต้องเป็นกฎ คุณเป็นเจ้าบ้านจะมาเปลี่ยนเพราะใครง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะคะ” “กฎเป็นของตาย คนเป็นสิ่งมีชีวิต จะให้ลงโทษคนแค่เพียงเพราะกฎที่ตายแบบนั้นหรอ” หานจวิ้นสือเลิกคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าเป็นแบบนี้ ก็คงไม่มีใครทำตามกฎที่วางไว้” “ใครกล้าล่ะ” “ว่าที่ภรรยาของคุณ เชี่ยหยาว” เธอตั้งใจเอ่ยชื่อ หลายปีมานี้ เชียหยาวมาบ้านนี้บ่อย แต่ไม่เคยได้เข้าห้องเก่าพ่อแม่ของเขา เขาไม่ได้ห้ามแค่เธอ แต่ห้ามทุกคนในบ้านรวมถึงพี่สาวทั้งสามคนนั้นด้วย “ป้าจาง วันนี้ป้าพูดมากเกินไปแล้ว” หานจวิ้นซือไม่พอใจ เพราะบ้านนี้ก็มีเพียงเธอคนเดียวที่กล้าพูดกับเขาแบบนี้ “งั้นป้าขอตัวก่อน” ถึงจะเป็นแม่บ้าน เรื่องบางเรื่องก็ต้องทำแค่พอดี การที่เจ้านายให้เกรียติ มันเป็นเรื่องที่ดี ถ้าเจ้านายไม่ให้เกียรติก็ต้องรู้ตัว รู้หน้าที่ของตัวเอง หลังจาดเธอเดินออกไป หยางเมิ่งฉีก็รีบขอโทษเขา “หานจวิ้นซือ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้คุณลำบากใจ” “ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่เป็นไร” “จะไม่เป็นไรได้ไง ป้าเธอพูดถูกนะ กฎก็ต้องเป็นกฎ ถ้าจะมาเปลี่ยนหรือยกเลิกมันเพราะคนคนเดียวก็คงไม่ได้” “แล้วเธอคิดว่าฉันควรทำยังไงล่ะ” เธอพูดเบาๆ “ด่าฉันก็ได้ หรือคุณจะไล่ฉันออกจากบ้านก็ได้นะ” “เธอไม่โกรธแน่นะ” “น่าจะไม่นะ” เหอะ น่าจะ........... “เมื่อกี้ฉันแค่มองหน้าเธอแบบนั้น เธอยังทำหน้าแบบนั้น ถ้าฉันด่าหรือไล่เธอออกจากบ้านจริง เธอจะไม่โกรธเกลียดฉันไปตลอดชีวิตหรอ” “เชอะ ฉันไม่ได้ใจแคบขนาดนั้นนะคุณ” เธอพูดปฏิเสธ ถึงจะไม่ได้ใจแคบแต่ก็คงไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นหรอกมั้ง “พอเถอะ กินข้าวกันดีกว่า” หานจวิ้นซือยกแก้วไวน์ขึ้นมา “cheers” เธอชนแก้วกับเขา ยกขึ้นดื่มทีเดียวหมดไปครึ่งแก้ว ทำให้เธอมีความกล้าเพิ่มมากขึ้น “ฉันอยากรู้ ทำไมคุณถึงไม่ให้คนอื่นเข้าไปในห้องนั้นหรอ” เธออยากจะเสริมอีกประโยค มันไม่ได้มีสมบัติอะไรซ่อนไว้สักหน่อย แต่พอคิดไปคิดมาก็ไม่จำเป็น เพราะบ้านทั้งหลังนี้เป็นทองส่วนใหญ่ ก็คงไม่จำเป็นต้องซ้อนสมบัติอะไรไว้หรอก “ไม่ทำไม พ่อแม่ฉันชอบความสงบ ฉันเลยไม่อยากให้ใครเข้าไปวุ่นวาย” คงไม่ใช่หรอกมั้ง ก็แค่ห้องนอนห้องเดียว จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยหรอ “เหตุผลง่ายๆแค่นี้หรอ” “แล้วเธอต้องการซับซ้อนแค่ไหน” “อ่อ ฉันเชื่อคุณก็ได้” มือถือในมือสั่น ตามมาด้วยเสียงเรียกเข้า ยิ่งอยู่ในห้องกว้างใหญ่แบบนี้เสียงยิ่งดัง เธอก้มหน้ามอง ทำหน้าแปลกใจ “ฉันขอตัวไปรับสายแปปนะ” พูดเสร็จเธอก็วิ่งออกไป.......... หานจวิ้นซือเอามือกุมหน้าผาก ปกติ เธอรับสายจากแฟนเธอถึงจะออกไปคุยข้างนอก และเป็นไปตามที่หานจวิ้นซือคิด สายจากฉวีจื่อเย่า สิ่งที่ทำให้หยางเมิ่งฉีแปลกใจคือ ถ้าไม่มีธุระจริงๆเขาคงไม่มีทางโทรหาเธอแน่นอน เขาประหยัดอดออมขนาดนั้น เธอออกมาที่คนเดียวเงียบๆ กดรับสาย “ฮัลโหล” “เมิ่งฉี เธออยู่ไหนหรอ” เขาถามขึ้น “อะไรคือฉันอยู่ไหน” “เมื่อกี้ฉันโทรไปหาเธอที่หอ เพื่อนเธอบอกว่าเธอไม่อยู่” “อ่อ........ฉันกินข้าวอยู่ข้างนอก มีไร” “แค่คิดถึง” เธอหัวเราะเยาะ “พอเลย คุณมีอะไรกันแน่” “เหอะๆ งั้นฉันพูดตามตรงละนะ” เหอะ มีเรื่องจริงๆด้วย เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่เคยแสดงออกว่าคิดถึงเธอ การคิดถึงใครสักคนสำหรับเขาคือการคิดถึงในใจก็พอ ไม่จำเป็นต้องแสดงออกด้วยเงินทอง เพราะงั้น เธอคบกับเขานานขนาดนี้ ไม่เคยได้รับของขวัญจากเขาเลยไม่ว่าจะเป็นวันเกิด วันวาเลนไทน์ วันคริสมาสต์ หรือวันครบรอบต่างๆ “เตรียมพร้อมรึยัง” “เตรียมพร้อมเรื่องอะไร” เธอเอามือเกาหัวอย่างงงๆ “เพราะสิ่งที่ฉันจะบอกเธอหลังจากนี้จะทำให้เธอตื่นเต้นคาดไม่ถึง” “อ่อ แล้วเรื่องอะไรล่ะ” “เธอลองทายดูซิ” “ฉันจะเดาออกได้ไง บอกมาเร็วๆอย่าลีลา” ฉวีจื่อเย่าเฉลย “หลังจากเดือนนี้ ฉันจะไปรับเธอที่ซูริค” “ว่าไงนะ” หยางเมิ่งฉีตกใจอ้าปากค้าง นี่ไม่ได้เป็นข่าวที่ทำให้เธอตื่นเต้น แต่เป็นข่าวที่ทำให้เธอตกใจ “ฉันบอกว่าฉันจะไปรับเธอกลับมา” กลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน ฉวีจื่อเย่าตะโกนย้ำให้เธอ “ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้.............” เธอรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงเรื่องเงิน แต่เธอเป็นแฟนฉัน ฉันจะยอมเสียสละเงินเพื่อคนที่ฉันรัก ฉันยอม” หยางเมิ่งฉีขนลุก เธอรู้สึกวันนี้เขาแปลกๆ “ฟังฉันพูด มันไม่จำเป็นจริงๆ ไปกลับแบบนี้มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว นายไม่จำเป็นต้องมารับฉัน” ถ้าเป็นเมื่อก่อน เป็นเขาเองที่คอยคิดเรื่องเงินให้เธอฟัง แต่พอมาตอนนี้กลับเปลี่ยนไป “อย่าพูดเรื่องเงินกันเลย เราเป็นแฟนกันนะ แค่นี้แหละ ฉันเตรียมใจไว้แล้ว แล้วเจอกันนะ บายๆ” ฉวีจื่อเย่าวางสายไป ไม่รอให้เธอได้พูด “เห้อ เดี๋ยวก่อน..........” สายถูกตัดไป หยางเมิ่งฉีตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ เมื่อก่อนเขาแทบจะไม่โทรหาเธอเพราะกลัวเสียเงิน แต่พอมาตอนนี้เขากลับจะมารับเธอที่นี่เนี่ยนะ เขาเมาหรอ หรือละเมอ คงไม่ได้ละเมอเพราะเขาเป็นคนที่มองเงินสำคัญยิ่งกว่าชีวิต คงไม่กล้าพูดถึงเรื่องเงินหรอก เมาหรอ แต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาคอแข็งพอสมควร คิดไม่ออก นึกยังไงนึกไม่ออก