ตอนที่66 เธอไม่ใช่เหยื่อของเขา

ต๭นที่66 เธอไม่ใช่เหยื่อของเขา เธอถอนหายใจ เก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋า แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอาหาร หานจวิ้นซือเห็นสีหน้าหนักใจของเธอ เขาจึงเอ่ยถามขึ้น “ใครโทรมาหรอ” “แฟน” เธอนั่งมองอาหารตรงหน้า หมดอารมณ์กินต่อ “ทะเลาะกันหรอ” “เปล่า” “แล้วทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ทำไม” “ไม่ได้ทุกข์ แค่กะทันหันไปหน่อย” หยางเมิ่งฉีเบ้ปาก ไม่รู้จะบอกเขายังไง “มีเรื่องอะไรรึเปล่า” “ก็ไม่มีอะไร แค่เขาจะมารับฉันกลับประเทศก็แค่นั้นเอง” เรื่องง่ายๆแบบนี้ แต่กลับทำให้เธอลำบากใจที่ต้องพูด แต่คนฟังก็ลำบากใจไม่แพ้กัน หานจวิ้นซือยกยิ้ม แล้วเอ่ยถามเธอ “แล้วเธอรับปากไปแล้วหรอ” “ไม่ว่าฉันจะตอบตกลงหรือไม่ ฉันก็ต้องกลับไปอยู่ดี” “เธอมั่นใจหรอว่าจะยอมให้เขาเป็นคู่ชีวิตของเธอ” เธอต้องไม่มั่นใจอยู่แล้ว แต่ผู้ชายตรงหน้าตอนนี้ เธอก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน “เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าได้ แต่ฉันได้รับการเลี้ยงดูมาในรูปแบบที่ ความรักเป็นเรื่องที่ง่ายดาย ถ้าอยู่ร่วมกันได้ก็อยู่ อยู่ร่วมกันไม่ได้ก็แค่แยกจากกัน” มือยาวของหานจวิ้นซือหยุดชะงักค้าง นิ่งเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยพูดขึ้น “จะไม่ยอมอยู่ต่อจริงๆใช่มั้ย” “อืม” เธอพยักหน้า “ถ้าฉันอยากให้เธออยู่ต่อ ฉันมีวิธีมากมาย” “แต่คุณไม่มีทางบังคับฉันแน่นอน” หยางเมิ่งฉีมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้น และเขาก็ไม่ทำแบบนั้นอย่างที่เธอมั่นใจ เขายิ้มแห้ง ยอมรับ “เธอพูดถูก ฉันจะไม่ฝืนใจเธอ” หลังกินอาหารเสร็จ เขาส่งเธอกลับหอ ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร “คุณส่งฉันแค่นี้พอ วันนี้ฉันกินเยอะไปหน่อย อยากเดินให้อาหารย่อยหน่อย” เขาจอดรถ “แฟนเธอจะมาเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกฉันด้วย ฉันอยากเลี้ยงข้าวเขา” เธอพยายามฉีกยิ้ม “โอเค” ทั้งสองบอกลากัน รอจนรถของเขาหายจากไป เธอหันหลังกลับไปมอง รอยยิ้มเธอจางหายไป ทุกคนที่คลาดกับความรัก จะรู้สึกเสียดาย การที่เรารักแต่ทำอะไรไม่ได้ ก็เหมือนการเจอกันผิดเวลา หรือไม่ก็เจอกันผิดที่ แต่สำหรับหยางเมิ่งฉีคือการที่เธอได้เจอคนที่ใช่ผิดที่ผิดเวลา หานจวิ้นซือไม่ได้ไปไหนต่อ เขาตรงกลับบ้านไป อาบน้ำ แล้วเห็นข้อความ “ฉันซ่อนของบางอย่างไว้ที่เตียงคุณ” เป็นข้อความจากหยางเมิ่งฉี ตอนแรกเธอไม่ได้อยากบอกเขา แต่พอคิดไปคิดมาถ้าให้แม่บ้านมาเจอเข้า คงดูไม่ดี หานจวิ้นซือรีบวางมือถือแล้วค้นหา เขาดึงผ้าห่มออก ยกหมอนขึ้น เจอรูปถ่ายรูปหนึ่งวางอยู่ใต้หมอน นี่อาจจะไม่ได้เป็นครั้งแรกที่เขาถ่ายรูป แต่เป็นครั้งแรกที่เขาถ่ายกับผู้หญิง ในรูปเธอยิ้มอย่างสดใส เหมือนดอกไม้ผลิบาน เขาไม่เคยบอกเธอว่าเมื่อสองปีก่อนหลังจากที่เจอกันคืนนั้น เขาไม่เคยลืมเธอเลย ใบหน้าที่เธอทำแผลให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ เธอทำให้เขาใจเต้นตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พอคิดถึงนี่ เขาก็เจ็บปวดหัวใจ เขาเป็นใคร เป็นถึงคนเก่งประจำตระกูล ไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วจะไม่ได้ แต่ผู้หญิงในรูปกลับทำให้เขาลำบากใจทำอะไรไม่ได้เลย เพราะเธอคือหยางเมิ่งฉี ถึงแม้เขาจะเป็นเหยี่ยว เขาก็ไม่สามารถทำรุนแรงเหมือนเธอเป็นเหยื่อของเขาได้ เวลาก็เหมือนเม็ดทราย ยิ่งกำแน่นเท่าไหร่ก็จะทำให้รั่วไหลออกจากมือมากเท่านั้น เวลาผ่านไปเร็วมาก นักศึกษาแลกเปลี่ยนทุกคนในซูริคก็เริ่มยุ่งกัน แพลนเรื่องอนาคตของตัวเอง และหยางเมิ่งฉีก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน เป็นเพราะยุ่งเกินไป เธอเกือบลืมเรื่องที่ฉวีจื่อเย่าบอกว่าจะมารับเธอ พอเธอนึกขึ้นได้ เธอคิดว่าเขาคงพูดไปงั้นๆ ไม่มาจริงหรอก จนมาวันหนึ่ง เธอเข้าMSN เห็นเขาทิ้งข้อความไว้ให้เธอ ว่าอีกสองวันเจอกันที่ซูริค เธอตกใจมาก เธอรีบโทรกลับไปที่บ้าน พ่อเป็นคนรับสาย “ฮัลโหล ใครครับ” “พ่อ หนูเอง เรื่องที่ฉวีจื่อเย่าจะมารับหนู พ่อรู้มั้ย” เธอถามไปตามตรง “ห้ะ อ่อ รู้ มีอะไรรึเปล่า” “รู้หรอ แล้วพ่อก็ไม่ห้ามเขาเนี่ยนะ” “ฉันจะห้ามทำไม ลูกเขยฉันคิดได้แบบนั้น ฉันก็ต้องดีใจซิ ทำไมต้องห้ามด้วยล่ะ” “ลูกเขยบ้าไร เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย” หยางเมิ่งฉี “หนูไม่สน ยังไงพ่อก็ต้องห้ามเขา” “ถึงจะยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาก็เป็นแฟนเธอ แฟนกันรับกันแล้วมันผิดตรงไหน” เขาเงียบไปสักพัก “เธอบอกฉันมาตามตรง ไปทำเรื่องอะไรไม่ดีไว้ใช่มั้ย” “พ่อ พูดอะไรของพ่อ หนูจะไปทำอะไรไม่ดีได้ หนูแค่ไม่อยากให้เขาสิ้นเปลืองแค่นั้นเอง” “เรื่องเงินแม่เขายังไม่เครียดเลย เธอจะไปเครียดแทนทำไม” ตอนแรกเธอหวังอยากให้พ่อห้ามเขา แต่ดูเหมือนจะหมดหวัง หลังจากวางสายไป เธอนั่งเหม่อ หลินวานวานเดินเข้ามา เห็นเธอเงียบผิดปกติ “เป็นไร จะจบแล้ว ไม่อยากห่างจากใครบางคนใช่มั้ย” “ไปไกลเลย ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่” เธอมองแรงเธอ “เรื่องอะไร ไหนว่ามาซิ ให้พี่คนนี้ช่วยรับฟัง” หยางเมิ่งฉีไม่สนใจเธอ “บอกหน่อย บอกหน่อยนะ เรื่องอะไร” “แฟนฉันจะซูริค แกว่าฉันควรทำไง” หลินวานวานคิดไปนาน “แกไม่อยากให้เขามาใช่มั้ย” “ใช่” “มันก็ง่ายนิดเดียว แกเปลี่ยนใจแล้ว บอกเขาไม่ต้องมาแล้ว” “……………..” เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็โทรมาหาเธอ หยางเมิ่งฉีกดรับสาย ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องพูดให้เขาเปลี่ยนใจให้ได้ “ฮัลโหล ฉวีจื่อเย่า ฉันกำลังจะโทรหานายอยู่พอดีเลย” “หรอ ใจตรงกันเลย โทรมามีเรื่องไรล่ะ” “นายไม่ต้องมารับฉันหรอก เก็บเงินไปซื้อแหวนเพชรให้ฉันดีกว่า” เขาถอนหายใจ “เธอไม่บอกเช้ากว่านี้ล่ะ” เธอใจหาย “หมายความว่ายังไง” “ฉันถึงแล้ว เธอมารับฉันหน่อยที่สนามบิน” เธอเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยความอยากลำบาก “รอฉัน.........” อัพเดทครั้งหน้า วันที่10 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน