ตอนที่67 ไม่เจอกันแค่วันเดียวเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นชาติ

ต๭นที่67 ไม่เจอกันแค่วันเดียวเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นชาติ คนมากมายในสนามบิน ฉวีจื่อเย่าตั้งหน้าตั้งตารอ หยางเมิ่งฉีรีบออกมา เธอเดินหาเขาทั่ว ในที่สุดก็เจอ “ฉวีจื่อเย่า.........” เขาหันหลังเดินตรงมาหาเธอ กางแขนดึงเธอเข้าไปกอด “เมิ่งฉี คิดถึงแทบแย่” หยางเมิ่งฉีไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเขาสวมกอด แล้วเขาก็อุ้มเธอขึ้น เขาอุ้มเธอหมุนไปหมุนมา “ปล่อยฉันลงได้แล้ว คนมองกันใหญ่แล้ว” เธออายหน้าแดง พยายามดิ้นรน ฉวีจื่อเย่าปล่อยเธอลง “ฉันดีใจที่ได้เจอเธอ” “ทำไมนายจะมาไม่บอกฉันก่อนล่ะ” เธอจ้องเขาอย่างไม่พอใจ ไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้ “ฉันไม่บอกที่ไหน ฉันบอกเธอตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้วหนิ” “แต่ฉันยังไม่ได้รับปากตอบตกลงเลย” “จะตกลงหรือไม่ ฉันก็มาแล้ว เธอจะไล่ให้ฉันกลับไปหรอ” ฉวีจื่อเย่าสะพายกระเป๋า ยิ้มอย่างดีอกดีใจ ทั้งสองหาตั้งนานกว่าจะหาโรงแรมที่ถูกเจอ ถึงจะถูกแต่ก็ต้องเสีย200 ฟรังก์ เท่ากับ1,3000กว่าหยวน ตอนจ่ายเงิน ฉวีจื่อเย่าเจ็บใจมาก พันกว่าหยวนเมื่อเทียบกับในประเทศได้อยู่โรงแรมหรูๆดีๆแล้ว แต่พอมาเป็นที่นี่กลับอยู่ได้แค่ห้องเล็กๆธรรมดาๆ พอถึงห้อง เขาก็บ่นขึ้น “ห้องเล็กแค่นี้ ทำไมแพงขนาดนี้” หยางเมิ่งฉี “ใครใช้ให้นายมา นายมีเงินเยอะไม่ใช่หรอ” เขายิ้มแห้ง “ฉันไม่ได้เสียดายเงิน แต่สงสารเธอ ห้องเล็กแค่นี้ยังแพงขนาดนี้ เธอเรียนอยู่ที่นี่คงจะลำบากน่าดู” “ช่างมันเถอะ ฉันจะลำบากหรือไม่ก็เรียนจบแล้ว” เธอหยักไหล่ “นายพักอยู่ที่นี่ไปก่อน ต้องรออีกหนึ่งอาทิตย์ฉันถึงจะกลับได้” “ว่าไงนะ” ฉวีจื่อเย่าตกใจ “ทำไมต้องรอตั้งหนึ่งอาทิตย์ เรากลับกันพรุ่งนี้เลยไม่ได้หรอ” “ฉันยังไม่ได้ส่งวิจัยตัวสุดท้าย ยังไม่ได้ร่วมงานรับใบจบ แล้วใบจบก็ยังไม่ได้ด้วย” “ว่าไงนะ.............” นี่ก็หมายความแค่ค่าห้องเขาก็ต้องเสียเป็นหมื่นเลยงั้นสิ ตอนกินอาหารเย็น ฉวีจื่อเย่าจ้องหน้าหยางเมิ่งฉีตาไม่กะพริบ “ข้าวอยู่ในมือนาย ไม่ได้อยู่ที่หน้าฉัน” “ฉันรู้ ฉันแค่อยากมองหน้าเธอนานๆ” “อะไรให้หน้ามอง” “น่ามองสิ ฉีฉี เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอสวยมาก ครั้งล่าสุดที่ฉันเจอเธอน่าจะเป็นเมื่อหนึ่งปีก่อน พอคิดไปคิดมาเหมือนฉันไม่ได้เจอเธอมาทั้งชีวิต พอคิดได้ดังนี้ก็รู้สึกคิดถึงมากขึ้นกว่าเดิม ตอนอยู่ที่สนามบินเธอเรียกฉัน ฉันแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เธอยังสวยเหมือนเดิม ไม่ใช่สิ สวยขึ้นกว่าเดิมมาก ฉัน.............” “พอได้แล้วๆ” หยางเมิ่งฉีพูดขัดขึ้น “รีบๆกินไปเลย เดี่ยวฉันต้องกลับหออีก” “อ่อ” ฉวีจื่อเย่าก้มหน้ากินสักพัก แล้วเอ่ยถามขึ้น “ใช่ ครั้งก่อนที่กลับบ้านเจ้านายกลับกับเธอด้วยใช่มั้ย” เธอชะงักไปสักพัก พยักหน้า “อืม มีอะไรรึเปล่า” “เจ้านายเธอก็ไม่ใช่คนไม่ดีใช่มั้ย” “นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่” เธอก้มหน้าถามด้วยใบหน้าจริงจัง “ฉันอยากบอกว่า เธอช่วยบอกให้เขาช่วยหาที่พักให้ฉันหน่อยได้มั้ย พักพนักงานอะไรก็ได้ เงินส่วนนี้ฉันให้เอหมดเลย” “ไม่เป็นไร ฉันลาออกแล้ว” หยางเมิ่งฉีไม่นึกว่าเขาจะพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าแบบนี้ ฉวีจื่อเย่าม่ยอมตายใจ “ถึงจะลาออกแล้ว แต่บุญคุณก็ยังอยู่ไม้ใช่หรอ” “บุญคุณเรื่องอะไร เขาไม่ได้ติดค้างอะไรฉันสักหน่อย” เห็นเธอไม่ค่อยพอใจ เขาถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ ฉันรู้ว่าเธออาย เอาเป็นว่าฉันไม่เคยพูดถึงมันก็แล้วกัน” “มันไม่เกี่ยวกับอายหรือไม่อาย ฉันห้ามไม่ให้นายมาแล้วตั้งแต่ต้น แต่นายไม่ฟัง ไหนๆก็มาแล้ว ก็ทนอยู่ไปก็แล้วกัน อย่าทำให้เขาดูถูกเราได้” หยางเมิ่งฉีพูดจบ ก้มหยิบเงินจากกระเป๋าเงินยื่นให้เขา “เงินนี่นายเอาไปใช้ก่อนก็แล้วกัน” “ไม่ต้อง ไม่ต้อง” ฉวีจื่อเย่ารีบปฏิเสธ “เงินฉันพอใช้ ฉันแค่ล้อเธอเล่นเฉยๆ ถึงต้องนอนถนน ฉันก็ไม่มีทางใช้เงินเธอหรอก” เหอะ รักศักดิ์ศรีขึ้นมาทันทีเลย เธอพยักหน้า “งั้นถ้าไม่พอใช้นายค่อยบอกฉันก็แล้วกัน” เธอจัดเตียงให้เขาเสร็จ เลยขอตัวกลับก่อน “ฉันกลับหอก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ฉันค่อยแวะมาใหม่” ฉวีจื่อเย่าเดินเข้ามากอดเธอ “ฉีฉี ต้องกลับไปจริงๆหรอ” เธอผลักเขาออก แล้วพูดขึ้น “ใช่ ฉันต้องกลับไปทำวิจัยต่อให้เสร็จ” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่ค่อยมั่นใจ เธอไม่ได้มีงานอะไรที่ต้องทำ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องกลับ เธอไม่ควรค้างที่นี่ เพราะเธอรู้ว่าฉวีจื่อเย่าต้องการจะทำอะไร “แต่ฉันไม่อยากให้เธอกลับ” เขากอดเธออีกครั้ง กำลังจะก้มจูบ แต่เธอหันหน้าหนี ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจ “ทำไมต้องหลบ” “ฉันต้องรีบกลับ” “เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทำไมเธอต้องอยากรีบกลับด้วย” “มีเวลาอีกเยอะ ทำไมนายต้องรีบ............” เหอะ เขาหัวเราะเยาะ “ยังมีเวลาอีกเยอะ คำนี้ฉันฟังมาจนเบื่อแล้ว นี่มันสมัยไหนแล้ว ทำไมยังมีผู้หญิงหัวโบราณแบบเธออยู่” “นายหมายความว่ายังไง ผู้หญิงหัวโบราณ ต้องขึ้นเตียงทุกครั้งที่เจอหน้ากันหรอ ถึงจะไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณ” “ก็ไม่ใช่แบบเธอไง ขึ้นเตียงฉันไม่เคยกล้าคิดมาก่อน แต่แค่จูบฉันก็ทำไม่ได้หรอ ฉันเป็นแฟนเธอนะ” หยางเมิ่งฉีก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน เธอรู้ดีความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอย่าว่าแต่แค่จูบเลย ถึงจะมีอะไรกันขึ้นมาจริงๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไม่รู้ทำไมตอนเขาเข้าใกล้เธอ ในหัวมีแต่ภาพหานจวิ้นซือ เธอเลยหันหน้าหนีเขาอย่างอัตโนมัติ บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาทันที โชคดีที่มือถือดังขึ้นมา ไม่ดูว่าใครโทรมาเธอรีบกดรับสาย “ฮัลโหล ใครคะ” “ผมเอง หานจวิ้นซือ” อยู่ๆเธอก็มือสั่น พยายามพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย “มีธุระอะไรรึเปล่า” “พี่สาวฉันยังตามรังควานเธออยู่รึเปล่า” “เปล่า” เขานิ้งไปสักพัก “ใกล้จบแล้ว คงยุ่งหน้าดูเลยใช่มั้ย” “อืม........” “แฟนเธอเขาจะมาตอนไหน” หยางเมิ่งฉีมองเขา เขากำลังจ้องเธออยู่ เธอจึงตอบยังอื่นไปแทน “ได้ แล้วเจอกันหน้าหอนะ” หลังจากวางสาย “เพื่อนมีธุระจะคุยด้วย ฉันกลับก่อนนะ” ออกจากโรงแรม เธอค่อยโล่งใจหน่อย เหลืออีกแค่ไม่กี่วัน ขออย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย เธอไม่อยากให้หานจวิ้นซือรู้ว่าเขามาซูริคแล้ว และเธอก็ไม่อยากให้เขารู้ว่าหานจวิ้นซือเป็นใคร ขอให้มันจบลงตรงนี้ ต่างคนต่างกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมนั่นเป็นตอนจบที่ดีที่สุด