ตอนที่68 เรื่องเล่าของDove

ต๭นที่68 เรื่องเล่าของDove เธอไม่ได้ต่อรถบัสกลับ เธอเดินกลับหอ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เธอมองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยจากที่ไกลๆ เธอเดินเข้าไปหาเขา เขายืนพิงรถ มือทั้งสองข้างสอดอยู่ในกระเป๋ากางเก่ง ในพื้นเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ เห็นได้ชัดว่ามารอนานแล้ว “หานจวิ้นซือ” เธอเรียกเขา แล้วเดินเข้าไปหาเขา “คุณมาทำอะไรที่นี่” เขามองมาทางเธอ แล้วยกยิ้ม “ใครเป็นคนนัดให้มาเจอที่นี่ล่ะ” “ห้ะ………..” เธอก้มหน้าลงอย่างอายๆ เมื่อกี้เธอพูดออกไปด้วยความไม่ตั้งใจ แต่คนฟัง ฟังไม่ลืม “เธอไปไหนมา” “.........ไปซื้อของ” “แล้วไหนล่ะของ” เขามองมือที่ว่างเปล่าทั้งสองของของเธอ “ไม่มีของที่อยากได้ เลยไม่ได้ซื้อ” “อ่อ” หานจวิ้นซือพยักหน้า ก้มหยิบของบางอย่างให้เธอ “อะไรหรอ” “เมื่อหลายวันก่อนฉันไปดูงานนอกสถานที่ เลยซื้อช็อกโกแลตมาฝาก” เธอเอื้อมมือไปรับ “ขอบคุณนะ” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาให้ของกินเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ช็อคโก แลตเธอ มันเป็นตัวแทนของความรัก มีทั้งขมทั้งหวาน แต่หยางเมิ่งฉีไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากกลับถึงห้อง หลินวานวานเห็นในมือเธอถือของไว้ จึงล้อเธอ “หานจวิ้นซือให้ของเธอมาอีกแล้วหรอ” “ช็อกโกแลต แกจะกินมั้ย” “กินๆ” เธอเดินมาแกะกล่อง แล้วพูดขึ้น “ดูเหมือนว่าแฟนแกจะโดนทิ้งแล้ว เขาถึงกับให้ช็อกโกแลตแกเลยนะเนี่ย” “พูดบ้าไรของแก” เธอหันมามองแรงเธอ “ฉันพูดจริง ผู้ชายให้ช็อกโกแลตผู้หญิง แสดงออกชัดขนาดนี้ คุณหานคงตั้งใจจะแสดงออกจริงจังแล้วฉันว่า” “ถ้าแกยังไม่หยุดพูด ฉันไม่ให้กินแล้วนะ” เธอทำท่าจะดึงกลับมา “ก็ได้ๆ ไม่พูดแล้ว” เธอแกะกล่องออก แล้วพูดขึ้น “ว้าว นี่มันจงใจชัดๆ” “เป็นอะไรของแกอีก” “แกดูซิ Dove เลยนะแก” “แล้วไง” มันก็แค่ยี่ห้อธรรมดาทั่วไปหนิ “เห้อ แกจะให้ฉันว่าอะไรแกดี ของดังอันดับหนึ่งของโลกคือยี่ห้อLindt.นะแก ทำไมเขาไม่ซื้อยี่ห้อนั้นให้แก แต่กลับซื้อยี่ห้อDove แกคิดว่ามันแค่บังเอิญจริงๆหรอ ดูไม่ออกจริงๆหรอว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่” หยางเมิ่งฉีอึ้งไปสักพัก แล้วเอ่ยพูด “แกนี่จินตนาการล้ำเลิศเกินไปมาก หานจวิ้นซือเขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้แน่นอน” หลินวานวานเหนื่อยใจ “ขอร้อง แกซื่อเองอย่ามาหาว่าคนอื่นจินตนาการมโนไปเองซิ” เธอมองบน “แกเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับDoveมั้ย” เธอส่ายหน้า “ไม่เคย” “งั้นเดียวฉันจะเล่าให้ฟัง” หยางเมิ่งฉีทำหน้าเหมือนไม่สนใจ แต่หูเธอตั้งใจฟังอย่างมาก “Dove ความหมายเต็มๆคือ(Do You Love Me) ตำนานเรื่องเล่ามาจากมีพ่อครัวคนหนึ่งตกหลุมรักเจ้าหญิง แต่สมัยนั้น ความรักเป็นเรื่องที่ปิดตาย ถึงจะรักกันแต่ก็ไม่สามารถพูดหรือแสดงออกมาได้ ทำได้แค่เก็บความรู้สึกเอาไว้ การที่จะทำให้ทั้งสองต้องแต่งงานกัน เจ้าหญิงจำเป็นต้องแต่งงานกับเจ้าชาย พ่อครัวเตรียมของหวาน เขาเลยแอบสลักคำนั้นลงไปในช็อกโกแลต แต่ยังไม่ทันที่เจ้าหญิงจะได้เห็นมันก็ละลายไปก่อน เขาเสียใจเลยออกจากวังไป แล้วเดินทางมาถึงฝรั่งเศส ถ้าตอนนั้นมันไม่ละลายเสียก่อน เขาคงไม่เสียโอกาสครั้งสุดท้ายไป หลังจากนั้นเขาเลยสลัก ลงไปในช็อคโก แลตทุกอันของเขา เพื่อเป็นการรำลึกถึงความรักที่ไม่สมหวังของเขากับเจ้าหญิง ทั้งขมทั้งหวานเหมือนรสชาติความรักของเขา และเพื่อเป็นการเตือนสติคู้รัก ถ้ารักใครสักคนก็ต้องกล้าบอกออกไปให้ทันเวลา อย่ายอมแพ้ง่ายๆ” ถ้าโชคชะตากำหนดมาให้ใครบางคน เรื่องบางเรื่อง ต้องมาในเวลาที่เหมาะสม ถ้ามาในที่ที่ไม่เหมาะ ไม่ว่าจะหนียังไงก็หนีไม่พ้น เช้าวันต่อมา หยางเมิ่งฉีกับเขาบังเอิญเจอหานจวิ้นซือตรงถนน ความจริงคือเธอกำลังนั่งรอรถบัสอยู่ตรงป้ายรถ กู้เฟิงเหยนขับรถผ่าน แล้วอยู่ๆก็ขับถอยกลับมา ไม่รู้ว่าใครเป็นคนมองเห็นเธอก่อน เธอเห็นป้ายทะเบียนที่คุ้นเคย หยางเมิ่งฉีรู้สึกไม่ดีแปลกๆ ประตูรถถูกเปิดออก หานจวิ้นซือลงจากรถอย่างสง่า สายตานิ่งเฉยของเขา ไม่มีใครมองออกง่ายๆ แต่ดูเหมือนเธอจะมองออกว่าวันนี้เขาแปลกๆไป “เมิ่งฉี เขาเป็นใครหรอ” ฉวีจื่อเย่ากระซิบถามเธอ “เขา.........เป็นเจ้านายเก่าของฉันเอง” “เจ้านายหรอ” ฉวีจื่อเย่าอ้าปากค้าง มองผู้ชายตรงหน้าตาไม่กะพริบ “คุณหยาง คนนี้คือ...........” หานจวิ้นซือถามอย่างมีมารยาท ทั้งๆที่เขารู้อยู่แล้ว “แฟนฉัน ฉวีจื่อเย่า” หยางเมิ่งฉีแนะนำเขา “เขาคือคุณหานจวิ้นซือ” ฉวีจื่อเย่ายื่นมือไปทักทาย “ได้ยินเรื่องคุณมานานแล้ว” “มานานแล้วหรอ” หานจวิ้นซือเลิกคิ้ว หันไปมองหน้าหยางเมิ่งฉีด้วยความงุนงง “ใช่ครับ แฟนผมเธอพูดถึงคุณบ่อยมาก อยู่ที่นี่คุณเป็นคนที่คอยดูแลเธอ ต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับ” ฉวีจื่อเย่าพุดพร่ำไปเรื่อย โดยสังเกตไม่เห็นสีหน้าของเธอ “ไม่เป็นไร” หานจวิ้นซือพยายามกลั้นขำ “เจอกันโดยบังเอิญก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ไม่รู้ว่าคุณพอมีเวลาว่างมั้ย เราไปกินข้าวด้วยกัยมั้ยครับ” “แน่นอนครับ แต่ผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงขอบคุณนะครับ” เหอะ พูดง่ายเนอะ หานจวิ้นซือตอบตกลงขึ้นมาจริงนายได้เจ็บใจร้องไห้จนตายแน่ เธอคิดในใจ.................. กู้เฟิงเหยนเดินเข้ามา “คุณฉวีเดินทางมาไกลถึงที่นี่ ต้องเป็นทางเรามากกว่าที่ต้องเลี้ยงข้าวคุณ” เขารับปาก “เห้อ เอาแบบนั้นก็ได้ครับ.............” “งั้นเอาตามนี้” หานจวิ้นซือบอกเขา “เฟิงเหยน คืนนี้แกช่วยจัดการหาร้านให้หน่อย แล้ขับรถไปรับคุณหยางกับคุณฉวีด้วย” หยางเมิ่งฉีปฏิเสธ “ไม่รบกวนดีกว่า พอถึงเวลาคุณช่วยส่งที่อยุ่มา เดี๋ยวเราไปเองดีกว่าค่ะ” “งั้นก็ได้ แล้วเจอกันนะครับ” หลังเขาเดินจากไป ฉวีจื่อเย่าก็พูดขึ้น “เจ้านายเธอยังหนุ่มอยู่เลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ เธอรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร “ใครบอกว่าเจ้านายจะเป็นหนุ่มไม่ได้ ต้องเป็นแค่คนอายุมากถึงจะเป็นเจ้านายได้” ฉวีจจื่อเย่าไม่ได้พูดอะไรต่อ เหมือนเขาจะรู้สึกไม่ดี กลับถึงโรงแรม เธอเอ่ยถามเขา “นายเป็นอะไรไป ทำไมดูซึมๆ” “เปล่า ฉันแค่เกลียดตัวเองที่ไม่ดีพอ” “ทำไมถึงคิดแบบนั้น” “เมื่อเย็นหลังจากที่ได้เจอผู้ชายที่ชื่อหานจวิ้นซือ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ถ้าฉันมีเงินเหมือนเขา เธอคงมีชีวิตที่สุขสบาย................” เขาก้มหน้าลง “ฉีฉี เธอรู้อะไรมั้ย สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือการที่ฉันสามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้ เห็นเธอมีชีวิตที่สุขสบาย”