ตอนที่70 เราเลิกกันเถอะ

ต๭นที่70 เราเลิกกันเถอะ หยางเมิ่งฉีหยุดชะงักเท้า ยิ้มเยาะ “หรอ เราต้องมีชีวิตอยู่ในโลกของความเป็นจริง งั้นก็ดี เดี๋ยวฉันจะเข้าหาเขา เพราะเขารวยกว่านาย ฉันไม่ต้องทำงานหนัก เกาะเขากินไปวันๆก็พอ” ฉวีจื่อเย่าไม่นึกว่าเธอจะพูดแบบนี้กับตัวเอง เขาหน้าเสีย “ก็ได้ เธอไปเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพวกเธอสองคนเป็นอะไรกัน ฉันแค่ไม่อยากพูดเฉยๆ” “เราสองคนเป็นอะไรกันหรอ เราเป็นอะไรกันล่ะ” ถึงแม้ทั้งสองคนทะเลาะกันไม่บ่อนหนัก แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้ “เป็นอะไรกันยังต้องให้ฉันบอกหรอ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาจะเอามากมายขนาดนั้นให้ทำไม เพื่อนห่าไร มีคนจีนมากมายเต็มท้องถนนทำไมเขาไม่ให้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกัน ที่ฉันไม่พูดไม่ได้หมายความว่าฉันโง่ดูไม่ออก” หยางเมิ่งฉีเริ่มหมดหวัง ตอนแรกที่เธอไม่มั่นใจ ยอมแต่งๆไปงั้นๆ พอถึงตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด “นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ” “ถ้าไม่ได้ทำจริงจะกลัวทำไม” เพี๊ยะ......เธอยกมือตบหน้าเขา “งั้นก็ได้ เราเลิกกันเถอะ” เธอไม่ได้ขู่เขา แต่ทนไม่ไหวแล้ว ว่ากันว่าก่อนแต่งกับหลังแต่งผู้ชายจะเปลี่ยนไป นี่ยังไม่ทันได้แต่งเลย เขาก็เป็นขนาดนี้แล้ว ถ้าแต่งจะขนาดไหน “เธอพูดจริงหรอ” “ฉันคงไม่พูดเล่นหรอก” “ฉันไม่เลิก” ฉวีจื่อเย่ากำมือเธอแน่น “จะเลิกง่ายๆแบบนี้หรอ ฉันไม่ยอม” “การคบกันต้องให้ทั้งสองคนยินยอม แต่ถ้าเลิกกัน เป็นการตัดสินใจของคนคนเดียว” เธอพยายามดึงมือออก เธอไม่แม้แต่จะหันหลังมอง เขาตะโกนตามหลัง “เมิ่งฉีหยุด ฉันบอกให้หยุด” ไม่รู้เธอวิ่งมานานแค่ไหน เธอหยุดลง ยกมือเช็ดน้ำตา แต่เหมือนยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหล ถึงแม้จะไม่ได้รัก แต่ในใจเธอก็แอบรู้สึกน้อยใจ อธิบายไม่ถูก ข้างหน้าเป็นโรงหนัง มีคู่รักมากมายต่อแถวซื้อตั๋ว เธอเข้าไปต่อแถวด้วย เธออยากแสดงให้เห็นว่าดูหนังไม่จำเป็นต้องมีคู่สามารถดูคนเดียวได้ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังไม่ขาดสาย เธอหยิบมันขึ้นมาดู เธอนึกว่าเป็นฉวีจื่อเย่า แต่เป็นสายจากหานจวิ้นซือ “ฮัลโหล” “เธอเป็นไงบ้าง” เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เห็นเธอวิ่งออกมาจากร้านคงคิดว่าอาการเธอไม่ค่อยดี “ไม่ได้เป็นอะไร” “อยู่ไหน” “อยู่โรงหนัง” “อยู่กันสองคนหรอ” “ฉันอยู่คนเดียว” ตูตูๆ อยู่ๆสายก็ตัดไป เธอไม่ได้สนใจ เก็บมือถือลงในกระเป๋าตามเดิม พอถึงคิวเธอพนักงานเอ่ยถาม “Would you like some ticket?(ต้องการซื้อตั๋วกี่ใบคะ)” “A piece of, thank you (ใบเดี่ยว ขอบคุณค่ะ)” เธอกำลังจะจ่ายเงิน อยู่ๆก็มีคนพูดขึ้นข้างๆ “Plus one (เพิ่มอีกใบครับ)” เธอหันหลังกลับไปมอง หานจวิ้ซือจ่ายเงินไปแล้ว ในมือถือตั๋วไว้สองใบ เธอยืนชะงักค้างอยู่ที่เดิม “ยืนเหม่อลอยอยู่ได้ หนังจะเริ่มฉายแล้วเนี่ย” เขาจูงมือเธอให้เดินตามเขา สักพัก เขาก็ปล่อยมือออกจากเธอ “รอฉันแปปหนึ่ง อย่าไปไหนนะ ยืนรออยู่ตรงนี้” ผ่านปสักพัก เขาเดินกลับมาพร้อมกับถือถังป็อบคร์อน “คุณรู้ได้ไงว่าฉันชอบกินตอนดูหนัง” เธอถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ผู้หญิงทุกคนชอบ” เธอเหล่ตามองเขา “ถึงฉันจะอารมณ์ไม่ดี แต่คุณอย่าคิดจะฉวยโอกาส ของกินแค่นี้ซื้อใจฉันไม่ได้หรอกนะจะบอกให้” เขายกยิ้ม “ไม่เอา ฉันเอาให้คนอื่นก็ได้” เธอก็แย้งมา กอดไว้แน่น เธอสูดจมูก หนังเริ่มฉาย ไปถูกปิดลง หน้าจอมีทั้งอังกฤษและจีนสลับกัน ในโรงใหญ่มาก สามารถจุคนได้หลายร้อย ในโรงเงียบสงบ ไม่นานก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเรื่อยๆ หยางเมิ่งฉีตาเริ่มแดง เธอหยิบป็อบคร์อนเข้าปากไม่หยุด น้ำตาก็ไหลไม่หยุดเหมือนกัน ถึงจะมืดมาก มีเพียงแสงที่ฉายออกมาจากจอ มันก็สว่างพอที่จะทำให้เขาเห็นน้ำตาที่ไหลรินของเธอ หานจวิ้นซือดึงเธอมาสบลงบ่าของเขา “มันเป็นหนังตลก ทำไมต้องร้องไห้ด้วย” เธอไม่สนใจเขา ร้องไห้ต่อไปเรื่อยๆ ร้องตั้งแต่เริ่มจนหนังฉายจบ ทำไมถึงร้อง อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนตัวตลกในเรื่อง น่าสมเพ็จ รอบข้างมองเธอด้วยสายตางงๆ แล้วพูดกระซิบ หานจวิ้นซือเอ่ยพูด “หยุดร้องได้มั้ย พวกเขาคิดว่าฉันรังแกเธอแล้วเนี่ย” “ฉันหยุดไม่ได้ ฉันบังคับตัวเองให้หยุดไม่ได้................” ไม่รอให้หนังจบ เธอถูกเขาพาออกมาจากโรงหนัง ยืนอยู่ริมถนน หานจวิ้นซือมองดูดวงตาที่บวมแดงของเธอ “ไหนว่ามา เป็นอะไรกันแน่” “คุณรู้ดีแล้วยังจะมาถามอีก คุณทำแบบนั้นทำไม” “ฉันทำอะไร แค่ให้เงินแฟนเธอ การที่ฉันช่วยเหลือคนที่ฉันรักผิดด้วยหรอ” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม “คนที่คุณรักคือฉวีจื่อเย่าหรอ” “คนที่ฉันรักคือเธอต่างหาก” เขากดไหล่เธอไว้ “อย่ามาเปลี่ยนความหมายของฉัน” “แต่คนที่คุณช่วยเหลือคือเขา ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณ” หานจวิ้นซือถอนหายใจ “ฉันช่วยเหลือคนรักของคนที่ฉันรัก” “ไม่ได้ เป็นเพราะคุณให้เช็คเขา ทำให้เขาเข้าใจฉันกับคุณผิด ถ้าเขาโทรไปฟ้องที่บ้าน พ่อแม่ฉันก็คงจะโกรธฉันแน่ๆ” “งั้นก็ดี เธอเลิกกับมันไปได้ยิ่งดี” เธออึ้งไปเล็กน้อย “งั้นแสดงว่าคุณตั้งใจใช่มั้ย”