已经是第一章了
บทที่71 ยินดีเดิมพันเพื่อคุณครั้งหนึ่ง
บ๗ที่71 ยินดีเดิมพันเพื่อคุณครั้งหนึ่ง
หานจวิ้นซือไม่ได้รีบตอบในทันที แต่กลับเดินเข้าใกล้เธอและกระซิบว่า “มีคนสะกดรอยตามผมมา ไปหาที่ซ่อนกันก่อน”
หยางเมิ่งฉีประหลาดใจ มือของเธอถูกฝ่ามืออันหนาใหญ่กุมไว้แน่น ทั้งสองวิ่งไปตามถนนของซูริคในยามค่ำคืน
ขณะที่พวกเขาวิ่ง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าไล่ตามมาที่ด้านหลัง เธอถึงได้เชื่อว่าเขาไม่ได้พูดล้อเล่น
“ไม่ได้ ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”
พละกำลังของผู้หญิงไม่สามารถเปรียบกับความแข็งแกร่งของชายได้ หานจวิ้นซือเพียงหอบหายใจเล็กน้อย แต่เธอกลับแทบหายใจไม่ออกแล้ว
เมื่อมองไปโดยรอบแล้ว เขาก็เอ่ย “มาตรงนี้สิ”
เขาดึงเธอเข้าไปในตรอกเล็กๆ ที่ว่าเป็นตรอก ก็เพราะว่ารองรับคนได้เพียงสองคนเท่านั้น
ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ในตรอกอันมืดมิด แทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย แต่พวกเขากลับรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกันได้อย่างคมชัด
เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจ ก็รับรู้ได้ถึงการดำรงอยู่ หัวใจ ก็รู้สึกปลอดภัย
เงามืดสองสามเงาโผล่มาทางด้านขวา หยางเมิ่งฉีกลั้นหายใจ หัวใจเธอเต้นแรง หากว่าจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เธอ “ร่วมเป็นร่วมตาย” กับหานจวิ้นซือ
“ไปกันหมดแล้วรึ” เธอลดเสียงลงถาม
“เกือบแล้ว รออีกสักครู่ค่อยออกไป เผื่อยังไปกันไม่พ้น”
“ได้…”
เธอเชยคางขึ้นเล็กน้อย จ้องไปที่ใบหน้าของชายตรงหน้าผ่านแสงดาวอันเยือกเย็น ผู้คนนั้นไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้ เฉกเช่นเดียวกับจื่อเย่าก็ไม่มีทางเปรียบกับหานจวิ้นซือได้
ลมกระโชกแรง คืนนี้อากาศแย่มาก มีสัญญาณว่าฝนกำลังจะมา
เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น จนหานจวิ้นซือยื่นมือมาโอบแขนของเธอไว้
“ยังโกรธผมอยู่รึเปล่า”
“อื้อ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอโทษ”
“ขอโทษทำไมคะ” เธอหยุดชะงักชั่วคราว: “ยอมรับว่าคืนนี้คุณตั้งใจแล้วใช่ไหม”
“ไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็คิดไว้ไม่ผิด อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้แล้วว่าแฟนคุณไม่ดี”
“เขาเป็นคนแบบไหน ถึงแม้ว่าคุณไม่ได้ใช้เงินพิสูจน์ ฉันก็รู้ดี”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นหานจวิ้นซือก็ถอนหายใจในชะตากรรมอันโหดร้ายของเธอ เขาช่างเป็นแฟนที่น่าผิดหวังของคุณ แต่ยังดีที่พระเจ้ายังจัดสรรชายดีๆให้มาอยู่ข้างกายคุณ
“ถึงจะรู้คุณก็อย่าน้อยใจตัวเองไปเลย แค่คิดว่าคุณต้องอยู่ข้างกายผู้ชายคนนั้น ผมก็รับไม่ได้”
หานจวิ้นซือออกแรงกอดเธอแน่นขึ้น ที่จริงเขาคิดว่าตราบใดที่เธอมีความสุขก็พอ แต่ว่าวันนี้เมื่อเห็นความโลภของจื่อเย่า มันทำให้เขาเปลี่ยนใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาจะไม่ปล่อยมือจากเธอไป
“ถ้าอย่างนั้นฉันอยู่ข้างใคร คุณถึงจะรับได้ล่ะ”
“คุณคิดว่าไงล่ะ”
เธอรู้ดีแต่เธอพูดได้เพียง “ตอนนี้ฉันยังทำอะไรให้กระจ่างชัดไม่ได้ สิ่งที่ฉันเป็นกังวลมากที่สุดก็คือพ่อแม่ของฉัน ต้องให้พวกท่านเห็นพ้องด้วยเท่านั้น ฉันจึงจะสามารถเดินในทางที่ตัวเองต้องการได้”
หานจวิ้นซือรู้สึกพ่ายแพ้ และยิ่งประหลาดใจเมื่อได้ยิน “แต่เพื่อคุณผมยินดีที่จะเดิมพันครั้งหนึ่งด้วยความสุขทั้งชีวิตของผม”
หยางเมิ่งฉีเพิ่งจะได้ยินคำพูดของเขา จากนั้นก็ถูกเขาเอนกายประทับจูบลงบนริมฝีปาก เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อเขาจู่โจมกะทันหันเช่นนี้ เธอต่อต้านเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เธอวางมือทั้งสองข้างลงบนหน้าอก ในขณะเดียวกันก็พยายามผลักเขาออกเล็กน้อย เขายังคงเคลื่อนไหว ยังคงจูบเธอและพยายามอ้าปากของเธอออก จากนั้นก็พยายามลื่นไหลเข้าไปด้านใน จูบที่รอคอยมาแสนนานนี้ดำเนินไปเป็นเวลานาน จนเมื่อเธอรู้สึกหายใจไม่ออกเพราะขาดออกซิเจนเขาถึงได้ปล่อยเธอออก
“ถ้าหากว่าคุณคิดว่าการรักฉันเป็นการเดิมพันล่ะก็ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะปล่อยให้คุณแพ้ไม่ได้”
นี่เป็นเพียงคำมั่นสัญญาเดียวของหยางเมิ่งฉี แต่เป็นคำสัญญาที่งดงามที่สุด
ทุกครั้งที่ต้องการหลบหนี ทุกครั้งก็ดูเหมือนจะยิ่งเข้าใกล้ จนถึงตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเธอโดนยาพิษชนิดหนึ่งที่มีชื่อว่าหานจวิ้นซือ
ในความมืดทั้งคู่กอดกันแน่น เป็นความอบอุ่นที่สุดในโลก เป็นความอบอุ่นของคนรักกัน
หานจวิ้นซือส่งเธอกลับไปที่โรงเรียน เมื่อแยกจากกัน เธอดึงแขนเขาไว้และไม่ได้พูดจา
“ว่าไง”
เขาถามเบาๆ
“เรายังไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ได้หรือไม่”
“ทำไม”
“เพราะว่าเราทั้งคู่ยังต้องชัดเจน ปัญหาของฉันกับจื่อเย่ายังไม่ได้รับการแก้ไข คุณกับเซี่ยหยาวก็เช่นกัน ฉันไม่อยากให้คนอื่นด่าพวกเราได้ว่าเหยียบเรือสองแคม และทำลายความสุขของผู้อื่น…”
ความกังวลของเธอใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล หานจวิ้นซือพยักหน้า “ได้ แล้วแต่คุณ”
เมื่อกลับไปที่หอพัก หลินวานวานมือจับหน้าอกและจ้องมองเธอ ด้วยสีหน้าที่ดูตลก
เธอหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัวและถามเบาๆ “ทำไมยังไม่นอนล่ะ”
“บอกมาตามตรง เธอดีกับหานจวิ้นซือแล้วรึ”
เธอตาโตด้วยความประหลาดใจ เกือบจะถามออกไปว่าเธอรู้ได้อย่างไร
“อย่าปิดบังฉัน ฉันเห็นหมดแล้ว”
“เห็นอะไร”
“ที่หน้าประตูโรงเรียน เขาจูบเธอ”
หยางเมิ่งฉีตกตะลึงและเกิดความสงสัย “เธอเห็นได้อย่างไร”
“โอ้ ในสายตาเธอมองเห็นแต่เขา แน่นอนว่าเลยไม่เห็นฉัน”
“ไม่ใช่…”
“ถ้าอย่างนั้นเธอยอมรับแล้วใช่ไหม”
เรื่องได้เกิดขึ้นแล้ว เธอได้แต่สารภาพ “อื้อ ฉันยอมรับเขาแล้ว”
หลินวานวานเหยียดแขนออกอย่างตื่นเต้น “นั่น มันดีมาก”
เธอยิ้มอย่างหัวเสีย “ดีอะไร”
“เธอได้พบรักแท้ ฉันคิดว่ามันดีมากไง อย่าลืมสิ เราเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของกันและกันนะ”
เธอถอนหายใจเบาๆ “ตอนนี้เร็วเกินไปที่จะมีความสุข ยังไม่รู้ว่าจะสามารถผ่านด่านพ่อแม่ของฉันไปได้รึเปล่า…”
“ไม่หนักหนาขนาดนั้นหรอก พ่อแม่ที่ไหนจะไม่อยากให้ลูกสาวมีบ้านที่ดี เหมือนพ่อแม่ของฉัน เฝ้าฝันว่าจะให้ฉันแต่งงานกับบ้านคนมีสกุล”
หยางเมิ่งฉีส่ายหัว “เธอไม่เข้าในสถานการณ์ของบ้านฉัน พ่อแม่มีฉันเป็นลูกสาวคนเดียว พวกท่านจะไม่ยอมให้ฉันไปลงหลักปักฐานที่ต่างประเทศแน่”
“นั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอรับพวกท่านมาอยู่ได้ไหมล่ะ”
“นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ ให้ตายพวกท่านก็ไม่ยอมมา”
หลินวานวานถึงทางตัน “ถ้าอย่างนั้นเธอคิดว่าจะทำอย่างไรล่ะ”
“ตอนนี้ฉันยังหาทางออกดีๆไม่ได้ แต่ว่าฉันจะพยายาม”
ตราบใดที่ยังมีพลังแห่งรัก ก็มีพันวิธีที่จะทำให้มีความสุขได้
วันรุ่งขึ้นหยางเมิ่งฉีแอบกรอกใบสมัครปริญญาโทและยื่นให้กับทางโรงเรียน จากนั้นเธอก็รอฟังผลอย่างใจจดใจจ่อ
ตอนบ่าย จื่อเย่าโทรหาเธอ เธอรู้สึกลังเลที่จะรับสาย “เมิ่งฉี คุณออกมาได้ไหม ผมอยู่ที่ประตูโรงเรียน”
เธอรับคำ “ได้”
เมื่อเดินออกนอกประตูโรงเรียนไป เธอก็มองเห็นจื่อเย่ายืนอยู่ใต้ต้นไม้เธอจึงเดินเข้าไปหาและถามเขา “ทำอะไรน่ะ”
“เรื่องเมื่อวานนี้ผมขอโทษ”
เมื่อจื่อเย่าเปิดปากคำแรกก็เอ่ยปากขอโทษ ท่าทางเขาอิดโรยมาก น่าจะไม่ได้นอนหลับทั้งคืน
已经是最新一章了
加载中
