บทที่72 ใช้ความเมตตาเพื่อทำให้ได้รับความรัก

บ๗ที่72 ใช้ความเมตตาเพื่อทำให้ได้รับความรัก หยางเมิ่งฉีก้มหน้าก้มตาจ้องที่นิ้วเท้า หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นพูด “จื่อเย่า ฉันบอกเลิกกับคุณ ไม่ใช่เรื่องแปลก เราไม่เหมาะสมกัน” “เราไม่เหมาะสมกันอย่างไร ถ้าเราไม่เหมาะสมกัน ถ้าอย่างนั้นคุณกับหานจวิ้นซือเหมาะสมกันใช่ไหม” จื่อเย่าหัวเราะอย่างเยือกเย็น “คุณอย่าฝันไปหน่อยเลย อย่าผิดพลาดเหมือนคุณยายของคุณ” หัวใจเธอเต้นรัว นี่เป็นครั้งที่สองที่มีคนพูดถึงคุณยายของเธอ ดูเหมือนว่าทุกคนคิดว่าเธอควรจะระวังตัว เธอจำได้มีคนพูดว่า “เรื่องเดียวกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีชะตากรรมเหมือนกันเสียหน่อย” “ไม่เกี่ยวกับเขา คุณคิดมากไปแล้ว” “ถ้าอย่างนั้นเป็นเพราะอะไร เพราะเมื่อคืนผมเกือบจะรับเช็คของเขารึ” “ฉันบอกแล้ว เราไม่เหมาะสมกัน” “ถ้าไม่เหมาะสมแล้วเราเริ่มคบกันได้อย่างไร ผมรู้สึกเสียใจมากที่ยอมให้คุณไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่แรก!” พูดถึงเรื่องเรียนต่อต่างประเทศ หยางเมิ่งฉีควรจะขอบคุณจื่อเย่า ถ้าเขาไม่ช่วยรับรองเธอตั้งแต่แรก พ่อหยางก็คงจะไม่ยอมให้ลูกสาวไปเรียนต่างประเทศ เมื่อคิดเช่นนี้ เขาไม่เคยคาดฝันเลยว่า อยู่มาวันหนึ่งเขาจะเป็นคนผลักแฟนของตัวเองให้ไปอยู่ในมือของคนอื่น “ต่อฉันไม่มาซูริค ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะเดินไปด้วยกันตลอดได้” “แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้พรากจากกันอย่างเช่นตอนนี้!” อารมณ์ของจื่อเย่านั้นร้อนรนมาก เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “คุณอยากจะเลิกใช่ไหม ได้ ถ้าอย่างนั้นก็โทรไปบอกพ่อของคุณ คุณเชื่อหรือไม่ พรุ่งนี้เขาจะบินมาที่นี่!” หยางเมิ่งฉีรีบหยุดเขาเอาไว้ “คุณสงบสติอารมณ์หน่อย พ่อของฉันหัวใจไม่ค่อยดี นั่งเครื่องบินไม่ได้คุณไม่รู้หรือยังไง!” “ผมสัญญากับคุณลุงเอาไว้ ว่าจะต้องพาคุณกลับไป ถ้าหากผมทำตามสัญญาที่รับปากเอาไว้ไม่ได้ ผมก็ได้แต่สารภาพกับท่านเท่านั้น” เธอตระหนักว่าเรื่องนี้ร้ายแรงเธอจึงลดเสียงอ่อนลง “เราหาที่คุยกันก่อนดีกว่า” พวกเขาหาร้านกาแฟ คุยกันตัวต่อตัว ความจริงแล้วก่อนที่จะก้าวเข้าประตู เธอก็คิดแผนการที่จะชะลอเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว ขอแค่ใบสมัครได้รับการอนุมัติจากอาจารย์ เธอก็สามารถกลับไปที่ประเทศจีนเพื่อเจรจากับพ่อแม่ของเธอ เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าจื่อเย่าจะข่มขู่เธออย่างไร ก็ไม่เป็นผล “เมิ่งฉี คุณลองคิดดูให้ดี คุณไม่ได้อยู่ที่นี่สองสามปี ใครจะเป็นคนตอบแทนพระคุณพวกท่าน ใครจะคอยดูแลใส่ใจพวกท่าน ใครจะเป็นคอยเป็นแรงสนับสนุนอยู่เบื้องหลังให้กับคุณ” โอ้ ตอนนี้ เขาเอาความเมตตาออกมาเพื่อทำให้ได้รับความรัก “ใช่ ฉันรู้ว่าคุณดีกับที่บ้านฉัน ข้อนี้ฉันรู้สึกขอบคุณคุณมาก” “ผมไม่ต้องการให้คุณมาขอบคุณ คุณคือคนรักของผม ผมเต็มใจที่จะทำเรื่องพวกนี้ อย่างไรก็ตามที่ผมทำเช่นนี้ ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาบอกเลิกกับผม” เธอกัดฟันฝืนใจพูด “ได้ ไม่เลิกกันก็ได้ แต่ว่า คุณต้องสัญญากับฉันข้อหนึ่ง” จื่อเย่าดีใจมาก ขอเพียงไม่เลิกกัน อย่าว่าแต่หนึ่งข้อ ต่อให้สิบข้อ ร้อยข้อ เขาก็รับปาก “ไม่มีปัญหา คุณว่ามาเลย!” “คุณกลับประเทศจีนไปก่อน” รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายวับไปในทันที เขาขมวดคิ้ว โทนเสียงหนักแน่น “กลับก็กลับด้วยกัน อยู่ก็อยู่ด้วยกัน” “ฉันยังต้องรอ หนังสือรับรองที่รออยู่ยังไม่ได้รับเลย” “ถ้าอย่างนั้นผมก็รอเป็นเพื่อนคุณ ไหนๆก็รอมาถึงตอนนี้แล้ว รออีกสองสามวันคงไม่เป็นอะไร” จื่อเย่าใจแข็งไม่ยอมไป เพื่อให้เขาตายใจ หยางเมิ่งฉีจำเป็นจะต้องถอยก้าวหนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ รอก็รอ ถ้าอย่างนั้นคุณก็รับปากฉันก่อนว่าจะไม่โทรไปพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้ากับที่บ้านฉัน” “ได้…” ค่ำวันนั้น เพื่อนร่วมชั้นหลายคนจัดงานเลี้ยง สังสรรค์กันจนถึงเช้าตรู่ หยางเมิ่งฉีและหลินวานวานออกจากคาราโอเกะ ขณะที่เป็นกังวลว่าตีสามแล้วจะหารถกลับหอไม่ได้ เงาร่างที่คุ้นเคยก็เข้ามาเตะตา เธอตะโกนออกไปอย่างไม่แน่ใจนัก “ผู้ช่วยพิเศษกู้!!” ขณะที่กู้เฟิงเหยนกำลังจะเข้าไปในรถ เขาก็ได้ยินคนตะโกนเรียก เขาจึงหันไปอย่างสงสัย “คุณหยางรึ” เธอดึงหลินวานวานและเดินออกไปอย่างตื่นเต้น “บังเอิญจังค่ะ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ” “อ๋อ ผมมาเป็นตัวแทนคุณหานพบปะลูกค้าน่ะครับ แล้วพวกคุณล่ะ” “เพื่อนร่วมชั้นพวกเราจัดงานเลี้ยงค่ะ ใช่แล้ว รบกวนคุณไปส่งพวกเราที่โรงเรียนได้ไหมคะ ตรงนี้เรียกแท็กซี่ไม่สะดวก” “ได้ครับ ไม่มีปัญหา” กู้เฟิงเหยนเปิดประตูรถออก พวกเธอทั้งคู่ก็รีบเข้าไปในรถ รถเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หยางเมิ่งฉีถามขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ “สองวันนี้คุณหานยุ่งมากใช่ไหมคะ” “นิดหน่อยครับ” “ยุ่งอะไรกันคะ” “คุณน่าจะรู้ดีที่สุดนี่ครับ” กู้เฟิงเหยนล้อเล่นกลับไป หยางเมิ่งฉีอายจนมองออกไปนอกหน้าต่าง “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงคะ” “อย่ามาไก๋กับผมเลยครับ ผมเป็นเพื่อนสนิทของคุณหาน เรื่องอะไรของเขาผมรู้ทั้งนั้น” ความหมายก็คือ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่นั้น รู้อยู่แก่ใจ “พวกคุณไม่ได้ติดต่อกันรึ” เมื่อเห็นเธอไม่พูด เขาจึงหยุดถามต่อไป “เปล่าค่ะ สองวันนี้ฉันเองก็ยุ่งเหมือนกัน” “ยุ่งอะไรครับ” “สมัครเรียนปริญญาโทค่ะ” กู้เฟิงเหยนหันมามองด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือครับ คุณหานรู้รึยังครับ” “ยังค่ะ ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเขา” “ถ้าหากเขารู้ เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ” หลินวานวานแกล้งทำเป็นสุภาพสตรีอยู่สองนาน ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “อย่าเพิ่งดีใจเร็วไปเลยค่ะ” “คนนี้คือ?” เป็นลม… ที่แท้ก็เป็นสาวงามที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง ถ้าไม่พูดออกมาเขาคงไม่ทันได้สังเกต “เธอเป็นเพื่อนฉัน หลินวานวาน” กู้เฟิงเหยนเหลือบมองดูกระจกหลังแวบหนึ่ง “ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะครับ” “ถามเจ้าของเรื่องสิคะ” เธอตอบอย่างเกียจคร้าน หยางเมิ่งฉีใช้แขนคล้องเธอไว้ “ไม่มีอะไร อย่าไปฟังเธอเลยค่ะ” “ฉันพูดเหลวไหลตรงไหน” หลินวานวานยักคิ้วข้างหนึ่ง สมองเธอได้แต่คิดเรื่องของจื่อเย่า เมื่อกู้เฟิงเหยนฟังจบก็รู้สึกสนใจ “ฉันว่าเธอพาแฟนเธอกลับประเทศจีนไปก่อนดีกว่า เรื่องใบสมัครก็ให้หานจวิ้นซือช่วยจัดการ เขาเป็นผู้ถือหุ้นของโรงเรียนเราไม่ใช่รึ อนุมัติหรือไม่อนุมัติเขาพูดคำเดียวก็รู้เรื่องแล้ว” หลินวานวานให้คำแนะนำได้ดีมาก “เรื่องนี้จะว่ายากก็ไม่ยาก จะว่าง่ายก็ไม่ง่าย” กู้เฟิงเหยนพูดประโยคนั้นด้วยความคลุมเครือ “หมายความว่าอย่างไร” “สองวันนี้คุณหานพยายามปรับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซี่ยหยาว เรื่องนี้มีผลกระทบอย่างมาก ทำให้ลุงของเขาตื่นตระหนกมากแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างตึงเครียด พี่สาวคนโตหานอวี๋นหลันเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของมหาวิทยาลัยในซูริค ถ้าหากพี่สาวคนโตรู้เข้าว่าเขาเข้าไปแทรกแซงการรับสมัครในซูริค เมื่อถึงตอนนั้น แน่นอนว่าเธอต้องไปให้ลุงออกหน้าให้ และผลจะออกมาเป็นยังไงก็น่าจะพอเดาได้” หยางเมิ่งฉีนิ่งเงียบไม่พูดจา หลินวานวานถามด้วยความไม่เข้าใจ “ผลจะเป็นยังไงคะ” “คุณหานก็ต้องผิดใจกับคุณลุงเพราะพี่หานอวิ๋นหลัน” “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยรึ” ที่จริงแล้ว ผลลัพธ์นี้แม้แต่หยางเมิ่งฉีเองก็คาดไม่ถึง โชคดีที่เธอไม่เคยคิดที่จะพึ่งหานจวิ้นซือในการผ่านการคัดเลือก “อย่าบอกเขาเรื่องนี้” เธอเตือนอย่างจริงจัง กู้เฟิงเหยนพยักหน้ารับคำ เธอคิดไว้แต่แรกแล้ว การที่ทั้งคู่จะเดินไปด้วยกันได้นั้นจะต้องไม่ใช่เรื่องง่าย “อ้อ ตาเซี่ยเหยานี่มันเรื่องอะไรกัน ที่จริงสามารถให้พวกคุณลุงของหานจวิ้นซือสนับสนุนเธอแทนเขาได้หรือไม่” หลินวานวานดึงแขนเสื้อของหยางเมิ่งฉี เธอได้แต่ส่ายหัวไม่พูดจา “อย่าถามเลย ฉันก็ไม่รู้” อัพเดทครั้งหน้า วันที่20 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน