已经是第一章了
บทที่73 มีความสุขที่มีคุณ
บ๗ที่73 มีความสุขที่มีคุณ
ทันใดนั้นเธอก็มีแรงกระตุ้นที่ทำให้อยากพบหานจวิ้นซือขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอลุกลนเล็กน้อยแต่ก็ยังเสียงอันอ่อนหวาน “ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ”
“ใคร คุณหานรึ”
“อื้อ...”
กู้เฟิงเหยนมองดูนาฬิกาบนข้อมือ “เวลานี้ เขาคงจะกลับบ้านแล้วล่ะ”
ดูเหมือนเขาจะรู้สิ่งที่เธอคิด จึงซักถามขึ้นมา “จะให้ส่งคุณที่นั่นไหม”
“ไม่ต้อง ตีสามแล้ว…”
เธอยังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ของกู้เฟิงเหยนก็ดังขึ้นเขาจึงยกขึ้นแนบหู “ฮาโหล ประธานหาน… ผมกลับมาแล้ว กำลังอยู่ระหว่างทาง...ได้”
หยางเมิ่งฉีใจสั่นเมื่อได้ยินคำว่าประธานหาน
“ใช่แล้ว คุณหยางอยู่ในรถของผม”
กู้เฟิงเหยนเพิ่มไปอีกประโยคด้วยเจตนาที่ไม่สู้ดีนัก
“อื้อ ได้”
เมื่อวางสายเขาก็หันหลังกลับมาพูดว่า “ประธานหานบอกว่าให้ผมพาคุณไปหา”
“พาไปไหน”
เธอถามด้วยความสงสัย
“บริษัท”
หลินวานวานโพล่งออกมา “ไม่ใช่รึเปล่า ตอนนี้กี่โมงแล้ว เขาจะบ้างานไปไหน!”
รถเปลี่ยนทิศทางเพื่อขับไปที่อาคารหานซื่อ ทั้งตึกมีไฟติดเพียงดวงเดียวเท่านั้น นั่นก็คือห้องทำงานของหานจวิ้นซือ
“ผมไปส่งคุณหลินวานวานที่โรงเรียนก่อน อีกสักครู่จะกลับมารับคุณ”
“ตกลง”
เมื่อลงรถหยางเมิ่งฉีก็เงยหน้าขึ้นมองที่แสงจากด้านบน เธอหายใจเข้าลึกและเดินเข้าไป
ห้องโถงนั้นมืดมาก เธอเดินคลำหาทางไปที่ลิฟต์ เดินเพียงไปไม่กี่ก้าวก็ชนกับวัตถุที่ประหลาด เธอตกใจแทบจะกรีดร้อง ระหว่างที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์เพื่อนำมาให้แสงสว่าง แขนเธอกลับถูกจับเอาไว้ เธอแทบจะหมดสติและตกลงในอ้อมแขนอันอบอุ่น
เมื่อได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยเธอก็เริ่มรู้สึกวางใจ เธอรู้สึกโมโหและกล่าวขึ้นว่า “ทำไมไม่ส่งเสียงหน่อย ฉันตกใจแทบแย่”
หานจวิ้นซือหัวเราะ “ถ้าคุณตกใจตายอยู่ในอาณาบริเวณของผม ผมจะได้เป็นผู้รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว”
“ตายก็คือตาย จะมารับผิดชอบได้อย่างไร”
“ก็จริง ดูเหมือนจะต้องรับผิดชอบตอนที่มีชีวิตอยู่แล้วล่ะ”
เขาจับมือเธอไว้และเข้าไปในลิฟต์ เมื่อประตูปิดลง เขาก็จูบเธออย่างมัวเมา ลมหายใจอันร้อนแรงพ่นลงบนหลังหูของเธอ ลำคอ มีความรู้สึกมึนและชา
เขาหันหน้ามาเพื่อเฟ้นหาริมฝีปากของเธอจูบเธออย่างอ่อนโยนและเย้ายวน
ดูเหมือนเขาจะเป็นเจ้าแห่งการจูบ จูบนี้ทำให้เธอหลงระเริงจนเผลอจินตนาการไปครู่หนึ่งว่าจะดีแค่ไหนถ้าจูบนี้จะอยู่ไปตลอดกาล
หลังจากจูบอันร้อนแรงผ่านมาสักพัก ความลุ่มหลงของหานจวิ้นซือก็ถูกกระตุ้นขึ้น เขาพยายามที่จะเคลื่อนไหวต่อไป แต่ก็ถูกมือของหยางเมิ่งฉีหยุดเอาไว้ “ฉัน...ฉันยังไม่พร้อม”
แม้ว่าเธอจะรับปากว่าจะกล้าเดิมพันเพื่อเขา แต่ร่างกายกลับยังไม่มีความกล้าเช่นนั้น ต้องเป็นไปทีละขั้นทีละตอน ซึ่งนั่นหมายความว่า จะกลับไปอีกไม่ได้
เขานิ่งไปครู่หนึ่งจึงช่วยเธอจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “ได้ ผมจะไม่บังคับคุณ”
นี่เป็นสิ่งที่เขาเป็นสุภาพบุรุษ และเป็นเรื่องที่หยางเมิ่งฉีประทับใจในตัวเขาที่สุด มันช่างแตกต่างจากจื่อเย่าโดยสิ้นเชิง
“ดึกขนาดนี้แล้วทำไมคุณยังไม่กลับบ้าน”
เธอพิงหน้าอกเขาและถามเบาๆ
หานจวิ้นซือถอนหายใจ และไม่ได้ปกปิดเธอ “เซี่ยหยาวรออยู่ที่บ้านหาน”
เธอจู่โจมด้วยความประหลาดใจ “ทำไมคะ”
“ผมพยายามจะยกเลิกการแต่งงาน เธอจึงพยายามหาทางที่จะเปลี่ยนใจผม”
เมื่อเข้าไปในออฟฟิศเขาเธอก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือคะ”
“จะเป็นไปได้อย่างไร ผมมีที่พักมากมาย แต่คืนนี้มีบางเรื่องที่ผมต้องจัดการ เรื่องนี้มันล่าช้าไปบ้างแล้ว”
หานจวิ้นซือดึงเธอไปนั่งที่โซฟา “แล้วคุณล่ะ ไปบังเอิญเจอกู้เฟิงเหยนได้อย่างไร”
“อ๋อ ฉันไปร่วมงานปาร์ตี้ของเพื่อนร่วมชั้น บังเอิญเป็นคาราโอเกะที่เดียวกับผู้ช่วยกู้”
“อ้า ถ้ารู้อย่างนี้ผมไปเลี้ยงต้อนรับลูกค้าด้วยตัวเองแล้วล่ะ”
เขาโอบไหล่ของเธอ “ผู้ชายคนนั้นช่างโชคดีเหลือเกิน เกี๊ยวน้ำบ้านคุณเขาก็ได้ทานแล้ว ส่วนผมแม้แต่ประตูบ้านคุณก็ยังไม่เคยให้เข้าไป”
หยางเมิ่งฉียิ้มอย่างเศร้าโศก เธอคิดถึงคำพูดที่กู้เฟิงเหยนพูดในตอนกลางคืน เธอจึงถามอย่างรู้สึกผิด “ทุกข์ใจมากใช่ไหมคะ”
“หืม หมายความว่าอย่างไร”
“ฉันได้ยินมาว่า เพื่อที่จะยกเลิกการแต่งงาน คุณต้องถูกคุณลุงหลายท่านตำหนิ”
เขาส่ายหัวและตอบอย่างจริงจัง “ไม่ทุกข์ใจหรอก เพราะว่ามีคุณอยู่ผมจึงมีความสุขมาก มากจริงๆ”
เธอเผยริมฝีปากของเธอขึ้น “ฉันไม่เชื่อหรอก”
ไม่ใช่ไม่เชื่อที่เขาพูดว่ามีเธออยู่ถึงทำให้เขามีความสุขมาก แต่ไม่เชื่อที่ว่าเขาไม่ทุกข์ใจ
หานจวิ้นซือถอนหายใจ “มันแย่มาก ทำไมคุณไม่เชื่อผมเลยสักครั้ง ที่กู้เฟิงเหยนพูดอะไรคุณก็ยังเชื่อหมดทุกครั้ง”
ดวงดาวนอกหน้าต่างเรียงร้อยกันอยู่เต็มท้องฟ้า ราวกับดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับราวคริสทัลของเด็กน้อย
“จื่อเย่าทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”
“จะเป็นอย่างไรได้ เขารอที่จะพาฉันกลับไป”
หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว “ไอ้นี่ ดูเหมือนผมจะต้องหาวิธีทำให้เขาตายใจ”
“อย่าเลย เรื่องของฉัน ฉันจะหาทางแก้มันเอง”
ความหมายก็คือ คุณจัดการเรื่องเซี่ยหยาวของคุณไปก็พอแล้ว
“คุณจะจัดการอย่างไร”
“ตอนนี้เขาไม่ยอมเลิก ฉันจึงยังไม่พูดถึงมันอีกในตอนนี้ รอให้เรียบจบแล้วค่อยพูด”
“จะอยู่ต่อใช่ไหม”
“ใครคะ”
“คุณ”
เธอยิ้มเล็กน้อย “ต้องดูสถานการณ์ค่ะ”
เธอไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับใบสมัครที่ยื่นไป เธอคิดว่ารอให้ได้รับการอนุมัติก่อนแล้วค่อยทำให้เขาประหลาดใจ
หานจวิ้นซือรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่า ถ้าสถานการณ์ไม่ดีขึ้นมาคุณก็จะกลับไปกลับเขารึ”
“ใช่…”
“คุณกล้ารึ”
“ทำไมฉันจะไม่กล้า”
“คุณลองพูดอีกครั้งสิ”
“ออ…”
เธอถูกเขากดลงบนโซฟา เขากระหน่ำจูบเธอจนแทบหยุดหายใจร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย ความต้องการปัดป้องก็หายไป โชคดีที่โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะดังขึ้น เธอจึงดิ้นรนและพยายามผลักเขาออก “โทรศัพท์ โทรศัพท์”
หานจวิ้นซือลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด “ใครวะ โทรมาตอนนี้!”
เธอยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์ “คนอื่นจะไปรู้ได้อย่างไรว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่…”
เป็นกู้เฟิงเหยนโทรมา เขาบอกว่ารออยู่ที่หน้าบริษัทแล้ว
หยางเมิ่งฉีลุกขึ้น “ฉันไปก่อน ผู้ช่วยกู้รอส่งฉันกลับไป”
หานจวิ้นซือคว้าแขนของเธอไว้ แววตาเต็มไปด้วยความคิดถึง “ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปหาคุณ ถ้าหากคุณอยากพบผม ก็มาหาผมได้ที่บริษัท”
เธอผงกหัว “อื้อ ได้”
วันรุ่งขึ้น เธอได้รับหนังสือแจ้งจากผู้อำนวยการโรงเรียนอีกครั้งว่ามีคนต้องการพบเธอ
เธอไปที่ห้องรับรองวีไอพีเป็นครั้งที่สอง แทบจะไม่ต้องคิดก็ทราบได้ว่า นอกจากพี่สาวใหญ่ของหานจวิ้นซือ หานอวี๋นหลันแล้วก็คงไม่มีใครที่เอิกเกริกเช่นนี้ ช่างมีพิธีรีตอง
ความจริงแล้ว เธอเดาไม่ผิด
“หยางเมิ่งฉี นี่หมายความว่าอย่างไร”
หานอวี๋นหลันวางใบสมัครที่เธอเพิ่งจะยื่นไปวันก่อนลงบนโต๊ะ
เธอกระพริบตาเล็กน้อยและตอบอย่างใจเย็น “ความหมายของฉันก็คือ บนนั้นเขียนเอาไว้อย่างชัดเจน”
“อ๋อ เธอกำลังท้าทายฉันอย่างนั้นรึ เธอไม่ไปจากซูริค ต้องมาพัวพันอยู่กับน้องสี่ของฉัน”
หยางเมิ่งฉีตอบด้วยความต่ำต้อย “ช่วยระวังคำพูดของคุณด้วย ฉันไม่ได้ไปพัวพันกับใคร หากว่าคนสองคนมีความรักต่อกัน ใครก็แยกพวกเขาออกจากกันไม่ได้ แต่ถ้าไม่ได้รักกัน ทำอย่างไรก็ผูกพัน”
“คุณคิดว่าฉันจะปล่อยให้ใบสมัครของคุณได้รับการอนุมัติอย่างนั้นรึ”
หานอวี๋นหลันทำมุมปากเยาะเย้ย
เธอหัวเราะออกมาดังๆ “ต่อหน้าคุณ ฉันคงไม่กล้าคิด แต่ว่าฉันจะไม่ยอมถอนตัว”
“หมายความว่าอย่างไร”
“คุณมีความสามารถที่จะไม่อนุมัติใบสมัครของฉัน และสามารถที่จะทำให้ฉันไม่มีที่ยืนอยู่ในซูริคอีก เรื่องพวกนี้ฉันเชื่อ แต่ฉันก็เชื่อว่า สิ่งที่คุณทำได้หานจวิ้นซือก็ทำได้เช่นกัน ฉันคิดว่า คุณคงไม่อยากให้น้องสี่ของคุณต้องเผชิญหน้ากับคุณลุงของเขาหลายท่านเพียงเพื่อฉันหรอกนะจริงไหมคะ”
หานอวี๋นหลันมีแววตาประหลาดใจ บางทีเธออาจจะไม่คาดคิดว่าหล่อนจะรู้เรื่องภายในของตระกูลหานซื่ออย่างชัดเจนเช่นนี้
“ดูเหมือนว่าเธอจะฉลาดไม่เบา ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมน้องสี่ของฉันถึงได้หลง ฉันรู้เรื่องแล้วว่าเขาต้องการยกเลิกการแต่งงานกับเซี่ยหยาว คงกำจัดเธอไปไม่ได้ ดี น่าไม่น่าเชื่อว่าจะถูกเธอทายได้!
“หานจวิ้นซือต้องการยกเลิกการแต่งงาน ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาเขา ไม่ใช่มาหาฉัน คุณมาหาฉันมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ยิ่งจะทำให้เขาต่อต้าน ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไร ด้วยนิสัยของน้องสี่ของคุณแล้ว คุณคิดว่าเขาจะอยู่นิ่งเฉยได้หรือไม่”
“ขู่ฉันรึ”
หานอวี๋นหลันยักคิ้วข้างหนึ่ง
“ไม่กล้า”
“อ้า อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอล่ะ น้องสี่ของฉันถอนความสัมพันธ์จากเซี่ยหยาวไม่ได้หรอก แล้วเธอก็อย่าฝันกลางวันไป คิดว่าพวกเขาเสร็จเธอแล้ว เธออาจจะสามารถบินขึ้นเกาะกิ่งไม้กลายเป็นนกฟีนิกซ์ แต่ฉันถามเธอสักหน่อย เธอรู้จักเขามากน้อยแค่ไหนกัน”
หยางเมิ่งฉีเริ่มไม่มั่นใจแต่เธอก็ยังคงท่าทีอันสงบนิ่งเอาไว้ “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณเรื่องนี้”
“ไม่บอก หรือว่าไม่รู้กันแน่”
หานอวี๋นหลันมองเห็นจุดอ่อนของเธอ หล่อนจึงเริ่มทีละขึ้นตอน “เธอรู้ไหมว่าเซี่ยหยาวมีความหมายอย่างไรกับเขา”
“คุณรู้หรือไม่ว่ามีกี่คนที่ต้องการชีวิตของเขา”
“คุณรู้หรือไม่ว่าเป้าหมายในใจที่เขาต้องการบรรลุคืออะไร”
“คุณรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เขาสนใจที่สุดคืออะไร”
คำถามมากมายที่เธอไม่สามารถตอบได้
“ทำไมไม่พูดล่ะ เป็นใบหรือยังไง”
หานอวี๋นหลันหัวเราะแดกดัน “คุณไม่รู้อะไรเลยล่ะสิ แล้วยังกล้าดีมาทำหยิ่งยโส ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ สักวันเธอจะเสียใจ”
เมื่อพูดจบเธอก็ก้าวเท้าเดินออกไป หยางเมิ่งฉีถอนหายใจและพูดขึ้น “รอก่อนค่ะ”
“ชีวิตสมรสคุณไม่มีความสุขหรือคะ”
พี่สาวใหญ่บ้านหานหันกลับมาอย่างเดือดดาล ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความปวดร้าว “หุบปาก เรื่องของฉันไม่ต้องเธอมาออกความคิดเห็น!”
“เพราะว่าคุณไม่ได้รับความจริงใจ ดังนั้นเลยชอบเหยียบย่ำความจริงใจของคนอื่นสินะ”
หยางเมิ่งฉียืดตัวขึ้น “ไม่ว่าฉันจะคบกับใคร แค่คนคนนั้นเป็นคนที่ฉันเลือกแล้ว ฉันมีเวลาทั้งชีวิตที่จะทำความรู้จักเขา! ฉันไม่จำเป็นต้องฟังจากปากคนอื่นในเรื่องที่ฉันอยากรู้”
บ่ายวันนั้น เธอใช้เวลาทั้งบ่ายฉากที่เธอจูบอย่างอ่อนโยนกับหานจวิ้นซือ ภาพต่างๆหวนเข้ามาอีกครั้ง
หานจวิ้นซือ ฉันรักคุณ แต่ว่าฉันไม่อยากเข้าใจคุณ ยิ่งฉันเข้าใจ ฉันก็ยิ่งรู้สึกห่างไกลจากคุณ
已经是最新一章了
加载中
