บทที่76 เล่นบนโหด

บ๗ที่76 เล่นบนโหด หานจวิ้นซือประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งและเดินไปด้านหน้าเธอ “เกิดอะไรขึ้น ผมไม่ได้พูดอะไรกับเขา” “เขารู้เรื่องหมดทุกอย่าง เขารู้แล้วว่าที่ฉันไม่บอกเลิกเขาอีกครั้งเพื่อยื้อเวลาเขาไว้ เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสองปีก่อน เขายังรู้อีกว่าเมื่อคืนฉันค้างที่บ้านคุณ เขายังบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่หิวเงิน เขาบอกว่าฉันไม่มีความละอายใจ เขาต้องการจะบอกกับพ่อแม่ของฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันที่นี่!” เธอพิงซบที่อกเขาอย่างหมดแรง น้ำตาแทรกซึมไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาของเขา… เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอเสียใจมากและร้องไห้ราวสายฝน เสียงของเขาอ่อนโยน “ไม่เป็นไร อย่างไรเขาก็ต้องรู้เรื่องไม่ช้าก็เร็ว เขาชอบความทรมานก็ปล่อยให้เขาทรมานไป!” “ฉันไม่ได้ห่วงว่าเขาจะทรมาน ฉันห่วงว่าหลังจากพ่อแม่ฉันรู้เรื่องนี้เข้าพวกท่านจะคิดไปไกล พ่อฉันเป็นคนหัวแข็ง ยังแม่ฉันอีก สิ่งที่แม่ฉันทนไม่ได้มากที่สุดก็คือการที่ฉันเดินบนเส้นทางสายเดียวกับคุณยาย ฉันควรทำอย่างไร ถ้าหากว่าจื่อเย่าพูดหมดทุกเรื่อง พวกท่านต้องมาพาฉันไปแน่นอน พ่อของฉันท่านหัวใจไม่ค่อยดีและขึ้นเครื่องบินไม่ได้ ฉันก็กลับประเทศไปไม่ได้ ถ้าหากฉันกลับไป ฉันอาจจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว…” หานจวิ้นซือกอดเธอไว้แน่น เขาพูดอย่างมั่นคง “วางใจเถอะ ปล่อยเรื่องนี้ให้กับผม ผมจัดการให้” เขากดโทรศัพท์บนโต๊ะและพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “เข้ามาหน่อย” ไม่นาน กู้เฟิงเหยนก็เข้ามา “ประธานหาน มีเรื่องอะไรครับ” “คุณเคยบอกเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือกับใครรึเปล่า” เขานิ่งอึ้งและตอบเบาๆ “คุณหนูใหญ่เคยถามครับ” “คุณบอกหล่อนไปแล้วรึ” “ผมไม่บอกเธอไม่ได้ครับ” ท่าทีของกู้เฟิงเหยน เขาไม่รู้ตัวว่าได้ทำเรื่องที่ผิดพลาด หานจวิ้นซือมองหน้าเขาแต่ก็ไม่ได้ตำหนิเขา เพราะเขารู้ดีว่านี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว หลายสิบปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่รุ่นไหน บ้านกู้ได้ตั้งกฎเหล็กเอาไว้ ว่าจะภักดีกับตระกูลหานตลอดไป จงรักภักดี ไม่ทรยศ เที่ยงตรง ไม่โกหก “ทราบแล้ว ออกไปได้” หลังจากที่กู้เฟิงเหยนออกไปแล้ว หยางเมิ่งฉีก็รู้สึกพ่ายแพ้ “ที่แท้เป็นพี่สาวของคุณ…” “อื้อ เมื่อคืนเธอไปที่บ้าน ต้องเป็นป้าจางที่ปากมาก” ที่แท้เป็นเกมส์ของผู้หญิงทั้งสองคน ต้องการแกล้งคนนอกอย่างเธอ “ฉันจะไปหาจื่อเย่าอีกครั้ง แค่เพียงสมัครของฉันได้รับการอนุมัติ ฉันจะกลับไปกับเขา” “คุณสมัครอะไร” “ปริญญาโท” หานจวิ้นซือมีสีหน้าประหลาดใจ เขาบรรจงจูบเธอ “ทำไมคุณไม่บอกผม ผมกลัวแทบแย่ว่าคุณกลับไปแล้วจะไม่กลับมาอีก” “ตอนแรกว่าจะทำให้คุณประหลาดใจ…” ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขาเปิดออกน้อยๆ “ผมประหลาดใจจริงๆ เพราะว่าคุณทำดีแล้วที่คิดอยู่ต่อข้างกายผม” “อย่าเพิ่งพูดเร็วไป ฉันยังไม่รู้ว่าทางบ้านฉันจะเป็นอย่างไร!” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกหดหู่ใจ “ผมจะโทรหาอธิการบดีของพวกคุณ ให้ดำเนินการใบสมัครของคุณตอนนี้ คุณกลับไปทำงานตามที่พ่อแม่ของคุณคิดเอาไว้ ผมจะพักใจรออยู่ทางนี้” “ไม่ได้ ไม่ได้” หยางเมิ่งฉีรีบหยุดเขาไว้ “ผู้ช่วยกู้บอกว่า ถ้าหากคุณเข้ามาแทรกแซงในเรื่องนี้ พี่สาวคุณจะต้องรวมหัวกับเหล่าคุณลุงมาทำความลำบากให้คุณอย่างแน่นอน” เขายิ้มอย่างเหยียดหยาม “ก็มาสิ เพื่อคุณแล้ว ผมไม่สนว่าจะต้องเป็นศัตรูกับใครบนโลกนี้!” ถ้าหากไม่ซาบซึ้งใจ นั้นก็ไม่จริงแล้ว อย่างน้อยที่สุด จื่อเย่าก็คงไม่ยอมปล่อยเธอไปอย่างนี้แน่นอน “ถ้าอย่างนั้นคุณไม่กลัวหรือว่าจะกลับหรือไม่กลับไป” เขาวางแขนของเขาไว้บนศีรษะเธอ “ถ้าคุณไม่กลับมา ผมจะไปตามจับตัวคุณมาเอง” “ทำอะไร เล่นบทโหดหรอ” “ถ้าไม่อย่างนั้นจะมีวีรบุรุษเกิดขึ้นได้อย่างไร ล้วนถูกสถานการณ์บีบบังคับทั้งนั้นล่ะ” “...” หลังจากที่หยางเมิ่งฉีออกจากบริษัทของหานจวิ้นซือมา เธอก็รีบตรงไปที่โรงแรมที่จื่อเย่าอาศัยอยู่ น่าเสียดายที่มันว่างเปล่า เจ้าของโรงแรมบอกว่าเขาไม่ได้กลับมา เมื่อรอเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้วเขายังไม่กลับมา เธอได้แต่กลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง ระหว่างนั้นเธอก็คอยจ้องโทรศัพท์ กลัวว่าจะได้รับสายจากทางบ้าน จนกระทั่งมืดค่ำ โทรศัพท์ก็ยังไม่ดัง หัวใจเธอก็เริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย ไม่ได้รับสายนั่นหมายความว่าจื่อเย่ายังไม่ได้โทรกลับไป ขอเพียงเขายังไม่ได้โทรกลับไป ก็ยังพอมีที่ว่างเหลือให้เธออุ่นใจ จื่อเหยาปิดมือถือ เธอไม่สามารถติดต่อเขาได้ เธอได้แต่ทำตามคำแนะนำของหลินวานวานว่าพรุ่งนี้ค่อยไปหาเขา เขาเพิ่งจะรู้เรื่องนี้ ให้เวลาเขาทำใจและสงบสติอารมณ์หน่อย สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ วันรุ่งขึ้น เมื่อเธอออกจากโรงเรียน เธอก็พบกับจื่อเย่า “เมิ่งฉี” เขาเรียกเธอเบาๆ ไม่ก้าวร้าวเหมือนเมื่อวานอีก น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนกว่าที่เคย “จื่อเย่า” ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน เพียงครู่เดียว ความจริงแล้วทั้งคู่เงียบงัน “เดินไปพูดไปเถอะ” พวกเขาเดินไปตามแนวต้นไม้ สองคนเดินเคียงคู่กัน เมื่อเดินไปสักพัก หยางเมิ่งฉีก็เป็นคนทำลายความเงียบนั้น “คุณไม่ได้โทรกลับไปใช่ไหม” เขาพยักหน้า “อื้อ” “ทำไมล่ะ” เมื่อนึกถึงอาการคลั่งของเขาเมื่อวาน นั่นทำให้เธองงจริงๆ “ไม่ได้อยากทำอย่างนั้น เห็นแก่ความรู้สึกที่ผ่านมา” “จริงรึ” ไม่คิดว่าทัศนคติของจื่อเย่าจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ หยางเมิ่งฉีรู้สึกว่ามันน่ากลัวจนขนลุก “อื้อ จริงสิ” เมื่อเงียบลงอีกครั้ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม “คุณบอกฉันได้รึเปล่า ทำไมจู่ๆคุณถึงเปลี่ยนใจ” ไม่ใช่ไม่เชื่อว่าจื่อเย่าจะรู้จักผิดชอบชั่วดี แต่เขาเปลี่ยนเร็วเกินไป เป็นใครก็ไม่สามารถยอมรับได้ “ไม่พูดแล้ว ผมไม่อยากให้จบอย่างนั้น” เขาถอนหายใจ “เมื่อคืนผมขบคิดเรื่องนี้แล้ว เรื่องนี้ไม่ได้ส่งผลดีอะไรกับผม ยิ่งทำให้คุณเกลียดผม ยิ่งไปไกลจากผม ผลลัพธ์เช่นนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ” เขาหยุดเดินและหันหลังกลับและมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “ผมรู้ว่าผมไม่เคยโรแมนติก แต่ว่าวันนี้ ผมอยากจะพูดคำพูดโรแมนติกคำหนึ่ง ฉีฉี เพราะว่าผมรักคุณ ผมยินดีที่จะเสียสละตัวเอง…” หยางเมิ่งฉีนิ่งอึ้งไป เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่เป็นเวลานาน คนคนนี้คือจื่อเย่าจริงๆรึ มันไม่เหมือนสิ่งที่จื่อเย่าจะพูดเลย เธอสับสน และมึนงง ใบสมัครปริญญาโทดำเนินถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว ไม่รู้ว่าหานจวิ้นซือได้พูดอะไรกับอธิการบดีหรือไม่ มันยังคงได้รับการอนุมัติตามขั้นตอนปกติ ในระยะเวลานี้ การที่จะสามารถอยู่ในซูริคต่อไป ได้กลายเป็นความจริงแล้ว เย็นวันนั้น เธอนัดหานจวิ้นซือออกมา เธอทั้งมีความสุขและทั้งรู้สึกสูญเสียที่ต้องพูดว่า “ฉันมีข่าวดีและข่าวร้ายมาบอกคุณ” เขาพยักหน้า “อื้อ ได้” “คุณจะฟังเรื่องไหนก่อน” “ข่าวร้าย” “ทำไมล่ะ” เธอไม่ต้องการที่จะพูดเรื่องไม่ดี “ฟังเรื่องร้ายก่อนค่อยฟังเรื่องดี อารมณ์จะได้ดีขึ้นหน่อย ถ้าฟังเรื่องดีก่อนเรื่องไม่ดี อารมณ์อาจจะเสียไปเลยก็ได้” “มีเหตุผล”