บทที่77 การเปลี่ยนแปลงที่น่าอึดอัด

บ๗ที่77 การเปลี่ยนแปลงที่น่าอึดอัด เธอกระแอมและพิงไหล่เขา “ข่าวร้ายก็คือ อีกสามวันฉันจะกลับไปเซี่ยงไฮ้พร้อมกับจื่อเย่า เขาจองตั๋วเรียบร้อยแล้ว” “ข่าวดีล่ะ” “พูดถึงความรู้สึกของคุณก่อน” เธอถามอย่างสงสัย “ซับซ้อน” “ซับซ้อนอย่างไร” “บอกไม่ถูก” “บอกไม่ถูกมันเป็นอย่างไรล่ะ” เธอจ้องมองไปที่น้ำในดวงตา ท่าทางที่ต้องการเฟ้นถามอย่างกับจะต้มเขาจนเปื่อย “ถ้าหากคุณยังไม่บอกข่าวดี ผมคงจะใกล้ตายแล้วแบบนั้นแหละ” เธอชำเลืองมองเขาจากนั้นก็หัวเราะและเอนตัวไปทางด้านหน้า “พูดเร็ว” “เอาล่ะ ฉันจะปล่อยให้คุณตายได้อย่างไร” เธอกอดแขนเขาเอาไว้ “ข่าวดีก็คือ---ฉันจะต้องกลับมาอีกแน่นอน!” “...” “ตอนนี้อารมณ์เป็นอย่างไร” “...ดีมาก” “ใช่แล้ว ฉันลืมบอกคุณเรื่องจื่อเย่า” เธอถลึงตาใส่ “คุณก็จริงๆเลย ฉันไม่บอก คุณก็ไม่ถาม” “เขาทำไม” หานจวิ้นซือถามอย่างไร้เดียงสา “ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ยังพูดดีจนน่าตกใจ” จนถึงตอนนี้หยางเมิ่งฉียังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจื่อเย่าเปลี่ยนไป มันเหมือนเขาเกิดใหม่ “อ๋อ นั่นมันดีมากเลย” หานจวิ้นซือพูดเบาๆ ริมฝีปากและมุมปากปรากฏรอยยิ้มจางๆที่ดูเหมือนไม่มีอะไร “คุณไม่รู้สึกแปลกหรอ” “แปลกตรงไหน คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้” “แต่จื่อเย่าเปลี่ยนไปมาก คนอย่างเขาฉันรู้นิสัยดี ไม่ใช่ฉันว่าเขาไม่ดี แต่เขาไม่ใช่คนใจกว้างอย่างนั้น” เธอครุ่นคิดในใจยังคงหวาดผวา “ไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมนัย ฉันต้องไปถามเขาให้รู้เรื่อง” เมื่อคิดแล้วก็จะทำเลย นี่เป็นนิสัยของหยางเมิ่งฉี เธอโบกมือลาเขา “ลาก่อน” บอกลาแต่แม้แต่หน้าก็ไม่หันกลับมามอง เธอนั่งแท็กซี่ไปโรงแรม เปิดประตู เมื่อประตูเปิดออก คนที่ยืนอยู่ในห้องกลับไม่ใช่จื่อเย่า “คุณมาหาใคร” “ขอโทษค่ะ นี่เป็นห้องของเพื่อนฉัน ขอถามว่าเขาอยู่ไหมคะ” “ไม่ทราบครับ ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่” ปัง ประตูถูกปิดลง เธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่งและวิ่งไปถามเจ้าของโรงแรม “แฟนคุณย้ายออกไปเมื่อตอนบ่าย” “ย้ายออกไปแล้ว” เธอตกใจมาก “ย้ายไปไหนคะ” “เรื่องนี้ผมไม่ทราบ แต่ได้ยินเขาบอกว่าอยากไปอยู่ในที่สภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น” เมื่อเดินออกจากโรงแรม สมองของหยางเมิ่งฉีมึนงงไปหมด ใช่แล้ว โทรหาสิ! เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดไปที่เบอร์ของจื่อเย่า มีเสียงดังกึกก้องอยู่ในสาย “ฮาโหล” “คุณอยู่ที่ไหน” “ว่าไงนะ” “ฉันถามว่าคุณอยู่ที่ไหน!” “ผมไม่ค่อยได้ยิน พูดดังหน่อย!” เธอหายใจเข้าลึกๆและกัดฟัน “ฉันถามว่าคุณอยู่ที่ไหน!” ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าจื่อเย่าจะได้ยินชัดแล้ว “อ้อ ผมอยู่ที่บาร์ มีเรื่องอะไร” “บาร์ไหน” “ตรงนี้เสียงดังผมฟังไม่ได้ยิน พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณแล้วกัน!” ตุ๊ด ตุ๊ด… จื่อเย่าวางสายไป หยางเมิ่งฉีกลับไปที่โรงเรียนด้วยความโมโหและหงุดหงิด เดิมทีเธอคิดว่าการเปลี่ยนแปลงของเขานั้นผิดปกติ เรื่องนี้ทำให้เธอมั่นใจยิ่งขึ้น ว่าเรื่องนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติ! วันรุ่งขึ้น จื่อเย่าไม่ได้มาหาเธอ หยางเมิ่งฉีโทรหาเขาอีกครั้งแต่ว่าเขาปิดเครื่อง เธอไม่รู้จะทำอย่างไรจึงโทรหากู้เฟิงเหยน เธอหวังว่าเขาจะช่วยตรวจสอบให้ได้ กู้เฟิงเหยนรับปาก ว่าตอนเที่ยงจะส่งข่าวเรื่องการตรวจสอบให้ ตามที่อยู่ เธอพบโรงแรมระดับห้าดาวใจกลางเมือง เธอยืนอยู่หน้าโรงแรมเท้าทั้งสองข้างหนักเหมือนกับตะกั่ว เธอยืนนิ่งไม่สามารถขยับได้อยู่เกือบสิบนาที เธอขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นหก และกดกริ่งประตู ประตูนั้นเปิดออกครึ่งหนึ่ง จื่อเย่าโผล่ขึ้นอย่างว่องไวที่ข้างประตูและแหกปากตะโกน “ใครวะ” หยางเมิ่งฉีไม่ตอบ คนในห้องตื่นตัวขึ้นเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นมอง สายตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “เมิ่งฉี…” “คุณมาที่นี่ได้อย่างไร” เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จื่อเย่าอาจจะรู้สึกอาย เขาจึงถอยหลังและพูดขึ้นว่า “ผมอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อม” “เปลี่ยนสภาพแวดล้อมรึ” เธอมองไปรอบๆและยิ้มเยาะ “สภาพแวดล้อมที่นี่ดีจริงๆ หรูหรามาก เกรดดีมาก มีรสนิยมมาก” จื่อเย่ากลืนน้ำลายอย่างขวยเขิน “ฉีฉี คุณยังไม่ได้บอกผมเลย คุณมาที่นี่ได้อย่างไร” “ฉันมาที่นี่ได้อย่างไรไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องสำคัญคือ คุณมีเงินอยู่ที่แบบนี้ได้อย่างไร！” หยางเมิ่งฉีเหมือนจะเดาเรื่องบางอย่างได้ แววตาเธอเปลี่ยนจากความโกรธเป็นการประชดประชัน “ไม่ได้แพงหรอก พอมีเงินจ่ายไหว...” “อย่างนั้นเรอะ” สายตาเธอเหลือบไปเห็นกองเสื้อผ้าแบรนด์แนมอยู่บนโซฟา เขายิ้มและค่อยๆหลบสายตา “อยู่โรงแรมหรูแล้วยังซื้อเสื้อผ้ามียี่ห้ออีก จื่อเย่า คุณเปลี่ยนไปมากชั่วข้ามคืน ไม่เพียงแต่ความคิดของคุณที่เปลี่ยนไป คุณยังกลายเป็นเศรษฐีใหม่อีกด้วย ฉันถามคุณหน่อยได้ไหม คุณเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ได้สำเร็จได้อย่างไร” จื่อเย่าหันหลังกลับ “เปลี่ยนข้ามคืนอะไร เดิมทีผมออมเงินเพื่อที่จะแต่งงานกับคุณ แต่ตอนนี้คุณไม่เต็มใจแล้ว ผมจะเก็บเงินเอาไว้ทำไม ผมก็เลยเอาออกมาใช้ให้หมด！” “อย่ามาโกหก จื่อเย่าคุณเป็นคนอย่างไรทำไมฉันจะไม่รู้！คุณหลอกเอาผลประโยชน์จากหานจวิ้นซือใช่หรือไม่ เพราะอย่างนี้คุณถึงไม่โทรไปเล่าเรื่องของฉัน” หยางเมิ่งฉีมองไปที่ชายตรงหน้า โชคดีที่เธอตาสว่างแต่แรก ถ้าแต่งงานไปแล้วสักวันก็คงจะไปกันไม่รอด “ผมเปล่า...” เขายังคงไม่ยอมรับ “ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะโทรไปถามหานจวิ้นซือ！” เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดหมายเลขอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับยื่นมือไปห้ามไว้ “ได้ ผมยอมรับ ผมรับเงินหานจวิ้นซือมา แล้วไง” เขายิ้มเยาะเย้ย “ยอมรับก็พอแล้วใช่ไหม ผมจะทำอะไรได้ ผมก็ไม่ได้คิดจะพาคุณไปแล้วไง ได้แต่ขอให้คุณโชคดี โชคดีที่ผมยังไม่ได้เลือกคุณ！” จื่อเย่าหน้าดำมืด คำพูดของเธอไปกระตุ้นเขาอย่างชัดเจน “คุณคิดว่าผมอยากจะรับเงินของเขาไว้รึ ตอนนี้ผมไม่มีอะไรเลย เพื่อที่จะมาหาคุณ ผมอดออมเงินมาเป็นครึ่งปี แต่ผลที่ได้คือคุณกลับทิ้งผมไปหาคนอื่น คุณจะให้ผมทำใจอย่างไร ผมไม่ได้เกิดมารวยล้นฟ้านี่！” “คุณอย่าหาข้อแก้ตัวให้ความโลภของตัวเองเลย คืนนั้น ถ้าคุณไม่โค้งคำนับต่อหน้าเช็ค ฉันก็คงไม่ยอมแพ้ในตัวคุณ คุณทำลายความหวังเดียวที่ฉันมีต่อคุณ คุณยังโทษคนอื่นอีกหรือ ถ้าหากจะโกรธก็โกรธตัวเองที่ไม่เอาไหน！” หลังจากที่หยางเมิ่งฉีด่าจบ เธอก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่มองกลับมาอีกเลย เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อแม้อีกสักวินาที เธอไม่ต้องการเห็นหน้าคนหน้าซื่อใจคด พูดน่าฟังเหลือเกิน เต็มใจที่จะเสียสละให้เธอ ที่แท้ก็ทำเพื่อตัวเอง อยู่ดีกินดีสวมใส่ดี ถ้าหากว่าอย่างนี้ยังเรียกว่าคับข้องใจแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นคนที่คับข้องใจจริงๆคงไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ