บทที่78 หานจวิ้นซือเป็นไอ้โง่

บ๗ที่78 หานจวิ้นซือเป็นไอ้โง่ จื่อเย่าพยายามโทรหาเธอ แต่เธอปิดเครื่องด้วยความโกรธ ในตอนเย็น หลินวานวานวางห่ออาหารลงตรงหน้าเธอ แต่เธอกลับไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด “เธอเลิกกับเขาแล้ว ทำไมถึงยังโกรธเขาล่ะ” หลินวานวานถามอย่างไม่เข้าใจ “ฉันไม่ได้โกรธเขา ฉันโกรธตัวเอง พอเห็นเขาพอเห็นเงินก็ตาโตแบบนั้นแล้วฉันทนไม่ได้ ฉันคบกับคนแบบนี้มาได้อย่างไรตั้งหลายปี！” “เฮ้อ บอกได้แค่ว่าตอนนั้นเธอตาบอด ตอนนี้พบคนดีๆแล้ว กลับมาฉลาดอีกครั้งแล้ว” “นายน้อยหานช่างกล้าหาญ” “ฉันบอกว่านายหานกล้าตอนไหน ฉันแค่บอกว่าดีไม่ดี เธอกับหานจวิ้นซือเดินไปถึงขั้นนั้นกันแล้ว ฉันเชื่อมั่นมาก” “ฉันกับหานจวิ้นซือเดินไปถึงขึ้นไหนล่ะ” หยางเมิ่งฉีถามอย่างเสียไม่ได้ “อยากให้ฉันพูดออกมาชัดๆหรอไง เธอสองคนนอนอยู่ในห้องเดียวกัน เธอไม่ได้กลับหอทั้งคืน ใครกันรู้ดีที่สุด” หน้าเธอแดงขึ้นจนถึงใบหู “ไม่มีอะไร ฉันกับเขาไม่ได้เดินไปถึงขั้นนั้น…” “แหนะ เชื่อได้ที่ไหน” “ไม่เชื่อก็ตามใจ” หลินวานวานหัวเราะด้วยความประหลาดใจ เธอเหล่ไปมองตาและพูดว่า “ถ้าหากเธอกล้าตะโกนดังๆว่า หานจวิ้นซือเป็นไอ้โง่ ฉันจะเชื่อเธอ” “ไม่สบายรึเปล่า อยู่ดีๆฉันจะไปด่าเขาทำไม” “ดู ดู มีพิรุธ” “ใครมีพิรุธ เธอไร้สาระเกินไปต่างหากล่ะ！” “ถ้าไม่มีพิรุธก็รักเหลือเกิน รักผู้ชายของเธอมาก มากเสียจนด่าเขาไม่ลง” “...” ยอมแพ้เธอจริงๆ หยางเมิ่งฉีร้อนท้อง โดนเธอแกล้งเสียจนท้องไส้ปั่นป่วน เธอเอามือกุมท้องและตะโกน “หานจวิ้นซือเป็นไอ้---” “อะแฮม…” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงไอดังมาจากทางด้านหลัง เธอตกใจจนกระโดดเหยงและหันหลับไปดู จึงเห็นว่าที่ประตูมีคนยืนพิงอยู่ ในฉับพลันเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่ที่ลำคอ คายก็คายไม่ออก กลืนก็ไม่ได้ เกือบทำให้เธอสำลักตาย หลินวานวานหัวเราะซุกซน เธอหัวเราะจนเจ็บท้อง เธอหันไปทางประตูก็มองเห็นคนที่นอกประตูอยู่แต่แรกแล้ว “คุณ… คุณ…” หยางเมิ่งฉีลิ้นจุกปาก เธอพูดออกได้เท่านี้อยู่นาน หานจวิ้นซือค่อยๆย่องเข้ามา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อเธอและเอ่ยถาม “คุณปิดเครื่องทำไม” “ฉันไม่อยากรับสายแฟนเก่า” หลินวานวานหัวเราะคิกคักตอบแทนเธอ “จื่อเย่าทำไม” “เรื่องที่คุณให้เงินเขาแฟนคุณรู้แล้ว” “เหม่ยลี่!!” หยางเมิ่งฉีจ้องเธอเขม็ง “เธอพูดมากไปแล้วนะ!” “โอเค โอเค ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ ฉันไปดีกว่าไหม…” หลินวานวานทำสายตาไร้เดียงสา เธอไปที่ประตู ไม่ถึงสามวินาทีประตูก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง “ที่รักทั้งสอง ยังไงก็ตามที่นี่เป็นหอพัก เบาๆหน่อยแล้วกันนะ” “...” “เพื่อนคุณคนนี้น่ารักมาก” หานจวิ้นซือยกมุมปากขึ้น สายตาโค้งเป็นวง “เตียงของคุณอยู่ตรงไหน” “ทำไม” เธอตกใจ ใบหน้าร้อนไหม้อย่างไม่มีสาเหตุ “ไม่เชิญผมไปนั่งหรอ” “เชิญนั่ง” เธอขยับเก้าอี้ให้เขา หานจวิ้นซือไม่ได้นั่งบนเก้าอี้ที่เธอยกให้ แต่เขาขยับตัวเล็กน้อยและนั่งลงบนเตียงหนึ่ง ปรากฏว่า ยังนั่งได้ถูกเตียงเสียด้วย “คุณเข้ามาได้อย่างไร” “เดินเข้ามา” “ที่ประตูใหญ่มีป้ายตั้งใหญ่บอกว่าหอพักหญิง ห้ามไม่ให้เข้า คุณไม่เห็นหรือไง” “เห็นแล้ว” “เห็นแล้วเข้ามาได้อย่างไร” “หนึ่งในสามของเงินที่สร้างโรงเรียนนี้มาจากผม ทำไมผมจะเข้าไม่ได้” “...” “คุณรู้เรื่องจื่อเย่าหมดแล้วรึ” เธอก้มหน้าลงอย่างไม่ค่อยชอบใจ “อื้อ” “ทำคุณกลัวรึ” “ไม่ควรใช่ไหมล่ะ” เขาถอนหายใจ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณก็รู้” “แน่นอนฉันรู้ แต่ทำไมคุณไม่บอกฉัน” “เป็นความต้องการของจื่อเย่า” หยางเมิ่งฉีไม่เข้าใจ “หมายความว่าอย่างไร” “วันนั้นที่ผมนัดเขาออกมา พอบอกเขาชัดเจน เขาแค่เม้มปากนิดหน่อย เมื่อพูดเงื่อนไขต่างๆกับเขา เขาก็เข้าใจความหมายของผม ผมคิดว่าเขาจะเลือกคุณ ที่ไหนได้เขากลับเลือกเงิน” “เป็นเรื่องปกติ” “เมื่อให้เงินเขาไปแล้ว เขายังขออีกข้อหนึ่ง ก็คือขอไม่ให้ผมบอกคุณ เพราะว่าเขารักคุณเลยไม่อยากให้คุณดูถูกเขา” เหอะ หยางเมิ่งฉีทำเสียงฟึดฟัดในจมูก ผู้ชายที่พอเห็นเงินก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อะไรพูดได้ ความรักของเขาห่วยแตกมาก “อย่าไปใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยนี้เลย ถ้าคุณอารมณ์ไม่ดี ผมก็ไม่มีความสุข” หานจวิ้นซือจับมือเธอไว้ “หลับตาสิ ผมมีอะไรดีๆจะมอบให้” “อะไรคะ” “หลับตาก่อน” “ก็ได้...” เธอยิ้มและหลับตาลง “อย่าแอบดูนะ” “อื้อ” เขาเอาของบางอย่างที่เย็นวางไว้บนมือเธอ หลังจากนั้นก็กำมือเธอปิดเอาไว้และจึงพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ” “สร้อยคอ” เธอไม่ได้เปิดมือออก เพียงแต่เดาเท่านั้น “เกือบถูก” “ถ้าฉันไม่ชอบล่ะก็ ฉันจะฆ่าคุณ” เขาหัวเราะ “ได้” เธอยกมือขึ้นระดับสายตา และค่อยเผยกำมือออก สร้อยคอคริสทัลปรากฏสู่สายตาเธออย่างละเอียดลออ “พระเจ้า แดนดี้ไลอ้อน (ดอกไม้แห่งความหวัง ปกติจะเป็นสีเหลือง) แถมยังเป็นสีม่วงด้วย!!” หยางเมิ่งฉีประหลาดใจจนอ้าปากค้าง ว่ากันว่าถ้าสามารถพบดอกแดนดี้ไลอ้อนสีม่วงเท่ากับว่าจะได้พบกันรักแท้ เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเพิ่งจะพูดเรื่องนี้ไปอย่างเรื่อยเปื่อย เธอไม่คิดว่าหานจวิ้นซือจะจำได้ และให้ดอกแดนดี้ไลอ้อนสีม่วงกับเธอจริงๆ” “คุณไปหามาจากไหนคะ” ดอกแดนดี้ไลอ้อนสีม่วงบรรจุอยู่ในใจกลางคริสทัลรูปหัวใจ ความประณีตของงานนั้นบ่งบอกให้เห็นได้ถึงฝีมือ ไม่มีรอยตำหนิเลยแม้แต่น้อย สวยงามจนคนไม่กล้าสัมผัส “ชอบก็ดี สำหรับที่มา เรื่องนี้ซับซ้อน ผมขอไม่พูดถึงรายละเอียด” หยางเมิ่งฉีชื่นชมสร้อยคอนั้นมองซ้ายทีขวาที ผู้หญิงก็เป็นเช่นนี้ เมื่อให้สิ่งที่เธอถูกใจ เธอกลับมีความสุขและพึงพอใจมากกว่าให้อัญมณีหรือว่าให้รถยนต์เสียอีก และเรื่องนี้ หานจวิ้นซือก็ทำได้อย่างประสบความสำเร็จ “คุณเอาใจผู้หญิงแบบนี้บ่อยรึเปล่าคะ” เขามองอย่างไม่พอใจ “ไร้สาระ ผมบอกคุณตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะได้หัวใจของผม” “ฉันต้องรู้สึกเป็นเกียรติรึเปล่า” “รู้ก็ดีแล้ว” เธอยิ้มได้แล้ว ยิ้มนี้หวานอย่างไม่มีอะไรเปรียบปราน เขากระซิบข้างหูเธอ แรงปรารถนาที่ส่งมาจากหัวใจส่งให้จูบเธอลงเบาๆ เขาไม่กล้าที่จะถลำลึก เพราะกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้จนอยากที่จะบังคับเธอ ก่อนที่จะสูญเสียสติสัมปชัญญะ เขายืดตัวขึ้นและอุ้มผู้หญิงที่เขาทับเอาไว้ ลมหายใจหนักแน่น “ไปกันเถอะ ก่อนที่จะเกิดเรื่อง” เขาพูดอย่างคลุมเครือแต่ว่าเธอก็ฟังออกจึงหัวเราะและกล่าวว่า “คุณกลัวหรอ” “ไม่ได้กลัว” เขามองดูผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ “เพื่อนของคุณก็เตือนแล้ว ว่านี่เป็นหอพัก ต้องทำตัวสุภาพหน่อย ถ้าหากว่าเธอกลับมาเจอ ผมเป็นผู้ชายไม่อายหรอก แต่คุณจะไม่อายรึ” ใครบอกว่าผู้ชายทุกคนใช้ร่างกายส่วนล่างคิด อย่างน้อย หานจวิ้นซือก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้น “ขอบคุณค่ะ คุณเป็นคนดี” เธอยิ้มแฉ่ง สัมผัสได้ถึงหัวใจอันอบอุ่น เป็นช่วงเวลาอันงดงามอีกครั้ง เมื่อหานจวิ้นซือต้องการจะไป หยางเมิ่งฉีกลับเกาะเอวเขาเอาไว้ เธอไม่ปล่อยอยู่เป็นเวลานาน “ไม่ได้จากกันไปตายที่ไหนสักหน่อย ทำไมเกาะแน่นจัง” เขาหัวเราะและหยอกเธอ “ขนาดเกาะแน่น ฉันยังรู้สึกเหมือนว่าคุณอยู่ไกลจากฉัน” จู่ๆเธอก็เศร้าขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เก็บของแล้วไปกับผมไหม” เธอสูดหายใจเข้า “ไม่ล่ะ ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่” สายตาส่งเขาออกไป หัวใจเธอค่อยๆรู้สึกหดหู่ เหมือนถูกทำให้กลวงโบ๋ เธอคิดอยู่ทั้งคืนและจึงได้ตัดสินใจว่าจะไม่กลับไปประเทศจีนกับจื่อเย่า เช้าวันรุ่งขึ้นเธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดและกดสายโทรหาที่บ้าน คนที่รับโทรศัพท์นั้นเป็นพ่อเช่นเคย เขาถามโพล่งๆออกไป “พรุ่งนี้จะกลับมาแล้วใช่ไหม” บทสนทนาที่คิดไว้อยู่นาน ตอนนี้กลับไม่มีโอกาสได้พูดออกไป “ทำไมไม่พูดล่ะ” “พ่อ…” เธอกัดฟัน “หนูกลับไปกับจื่อเย่าไม่ได้แล้ว” อัพเดทครั้งหน้า วันที่30 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน