บทที่79 ยึดมั่นไม่กลับประเทศจีน

บ๗ที่79 ยึดมั่นไม่กลับประเทศจีน เมื่อได้ยินคำพูดที่ผิดพลาดสั้น พ่อหยางก็ถามด้วยเสียงเข้ม “ทำไม” “หนูเลิกกับเขาแล้ว” เธอสารภาพ “หนูชอบคนอื่นแล้ว” “พูดอะไร พูดอีกครั้งสิ!” เขาคำรามก้องเกือบจะทำแก้วหูเธอพัง “หนูเลิกกับเขาแล้ว หนูรักอยู่กับคนอื่น” ไม่ว่าพ่อจะยอมรับมันได้หรือไม่ แต่เธอก็เธอรักกับหานจวิ้นซือบอกออกไปแล้ว แรกเริ่มนั้นหยางอีเทียนเต็มไปด้วยความเงียบ จากนั้นก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโห “แกกล้าดียังไง แกกลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ไสหัวแกกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้!” “พ่อ พ่อฟังหนูนะ หนูกับจื่อเย่าคบกันต่อไปไม่ได้แล้ว เขา…” “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! ฉันบอกให้แกกลับมาเดี๋ยวนี้!” หยางอีเทียนโมโหจนไม่ฟังเธอ เขาเกลียดการที่ตัวเองไม่สามารถบินไปหาอีกทางหนึ่งได้ เมื่อหยางเมิ่งฉีเห็นว่าพ่อไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบาย เธอรู้สึกเสียใจและผิดหวัง เธอเริ่มที่จะโมโห “หนูจะไม่กลับไป!” เธอรู้ เธอรู้ตั้งแต่แรก การที่จะให้คนในครอบครัวเข้าใจนั้น ยากยิ่งกว่าการไปสวรรค์! เธอกดหมายเลขอีกครั้ง แต่ว่าไม่ได้โทรกลับบ้าน แต่เธอโทรหาหานจวิ้นซือ “ฮัลโหล ฉีฉี” เขามักจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นั่นทำให้เธอรู้สึกปวดใจ “หานจวิ้นซือ ฉันจะไม่กลับไปประเทศจีนกับจื่อเย่าแล้ว” เธอมุ่งมั่นและมั่นใจ เธอกล่าวการตัดสินใจของเธอออกมา “จริงรึ” “อื้อ” “ถ้าอย่างนั้นพ่อคุณทางนั้น…” “ฉันแจ้งพวกท่านให้ทราบแล้ว ฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ฉันไม่ต้องการให้จื่อเย่าเอาเรื่องนี้มาขู่ฉัน” เขาเงียบเล็กน้อยและพูดขึ้นอย่างหนักแน่น “ดี” “ถ้าอย่างนั้นเรื่องคุณกับเซี่ยหยาง ก็ต้องรีบแก้ไขให้เร็วที่สุด…” ตอนนี้ครอบครัวเธอรู้แล้วว่าเธอเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น ถ้าหากพวกท่านรู้ว่าคนที่เธอรักนั้นยังมีพันธะเรื่องการแต่งงานอยู่ ไม่อยากคิดว่าผมที่ตามมาจะเป็นเช่นไร “อื้อ วางใจเถอะ แน่นอน” หานจวิ้นซือพูดอย่างมั่นเหมาะ เขาไม่ได้บอกแค่ว่าจะพยายาม ดังนั้นเธอจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ในตอนค่ำ โทรศัพท์ของจื่อเย่าโทรเข้ามาอีกครั้ง เธอตัดสาย เขาก็ยังโทรเข้ามาอีก เขาทำอย่างนั้นจนกว่าเธอจะรับสาย “ว่าไง” “เมิ่งฉี ผมรู้ว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่กลับไปกับผม แต่ผมมีความปรารถนา ก่อนที่คุณจะไปให้ผมได้พบคุณอีกครั้งหนึ่งจะได้หรือไม่” “คุณอยากพูดอะไรก็พูดในโทรศัพท์” เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากตอบตกลง “ผมไม่มีอะไรจะพูด แค่อยากเห็นหน้าคุณ นึกถึงความรู้สึกที่ผ่านมา รับปากผมได้ไหม” น้ำเสียงของจื่อเย่าเจียมตัวเจียมตน ฟังดูอ่อนน้อมจนเธอทนปฏิเสธไม่ได้ เมื่อเธอคิดดูแล้ว เธอก็ตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ “...อย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันไปส่งคุณ” เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น แต่ถ้าหักหาญน้ำใจเกินไป ก็ดูเหมือนไม่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เช้าวันรุ่งขึ้น เธอรีบไปที่หน้าโรงแรมที่จื่อเย่าอยู่ เขากำลังเก็บกระเป๋าสัมภาระอยู่ในห้องนอน “ฉีฉี ขอบคุณที่คุณมาได้” “ช่างมันเถอะ เก็บของเสร็จรึยัง” “เกือบแล้ว” เขายังคงก้มหัวจัดการ หลังจากนั้นไม่นานก็จัดการเสร็จเรียบร้อย เขาลุกขึ้นและพูดว่า “ผมขอยืมมือถือคุณโทรออกหน่อยได้ไหม” “ของคุณล่ะ” “ปิดสัญญาณไปแล้ว” เขายักไหล่ หยางเมิ่งฉีไม่ได้คิดอะไรมาก เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองยื่นให้เขา อย่างไรก็ตาม กลับเกิดเรื่องที่เธอไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อจื่อเย้าได้โทรศัพท์ของเธอแล้ว เขาก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว และปิดประตูขังเธอไว้ เป็นเวลาสิบวินาที ที่หยางเมิ่งฉีไปต่อไม่เป็น เธอทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้สติคืนมา เธอรีบเดินไปข้างหน้าและดึงประตูอย่างแรง แต่ประตูถูกจื่อเย่าลงกลอนจากทางด้านนอก “เปิดประตู เปิดประตู! จื่อเย่าคุณจะทำอะไร!” เธอกระแทกประตูและถามด้วยความโกรธ “เมิ่งฉี อย่าโทษผม ผมไม่มีทางเลือกแล้ว เมื่อคืนพ่อคุณโทรมาหาผม ให้ผมทำอย่างไรก็ได้ให้เฝ้าคุณไว้ พรุ่งนี้ท่านจะมาที่นี่” จื่อเย่าพยายามอธิบายอยู่ที่ด้านนอกประตู “พ่อจะมาทำไม คุณเอาโทรศัพท์ให้ฉัน ฉันจะพูดกับพ่อ!” “แน่นอนว่ามาพาคุณกลับไป อย่าดื้อเลย ยิ่งดื้อพ่อคุณก็ยิ่งโมโห มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย” “เรื่องครอบครัวฉันคุณไม่ต้องยุ่ง! คุณเปิดประตูให้ฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรมาขังฉัน!” “เปิดประตู เปิดประตู!” ไม่ว่าเธอจะโวยวายเช่นไร ไม่ว่าจะด่าว่าสาปแช่งอย่างไร จื่อเย่าก็ทำเป็นหูหนวก ได้แต่ทำตามคำสั่งของพ่อหยาง ผ่านไปหนึ่งวัน หยางเมิ่งฉีตะโกนจนคอแหบแห้ง เธอค่อยๆยอมแพ้ เรื่องที่ต้องเผชิญหน้าก็ต้องเผชิญหน้า เรื่องพ่อเธอได้ทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เป็นไปโดยราบรื่นได้ เมื่อจื่อเย่าไม่ได้ยินเสียงทุบประตู เขาก็นอนลงบนโซฟาด้วยความอุ่นใจ ปรากฏว่าเสียงเงียบไปได้สักครู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาจากโต๊ะกาแฟ โทรศัพท์ของหยางเมิ่งฉี คนที่โทรมาก็คือหานจวิ้นซือ เขาขมวดคิ้วและปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงตอนค่ำ คงไม่มีใครโทรมาอีกแล้ว มันช่างดีจริงๆ จื่อเย่าลุกขึ้นจากโซฟา เขามองไปที่โทรศัพท์ของหยางเมิ่งฉี ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเปิดโทรศัพท์ของเธอขึ้น ทันทีที่เปิด เขาก็ได้รับข้อความแจ้งเตือน เขาขี้เกียจที่จะเปิดดู ส่วนใหญ่แล้วเป็นการแจ้งเตือนเรื่องสายเข้า ในนั้นก็มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน หานจวิ้นซือเป็นคนส่งมา เป็นข้อความสั้นๆที่ทำให้จื่อเย่าถึงกับอึ้งไป… โดยไม่ลังเลสักนิด จื่อเย่ายื่นมือออกไปลบข้อความทั้งหมดทิ้งไป รวมถึงข้อความของหานจวิ้นซือด้วย เสร็จแล้วเขาก็ออกไปซื้ออาหารเช้า เมื่อผ่านแผงขายหนังสือพิมพ์ เขาเห็นคนที่อยู่รอบๆกระซิบกระซาบ “พระเจ้า ข่าวนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” “น่าจะจริงนะ พาดหัวข่าวเลยนี่” “แต่ว่าก่อนหน้านี้หานจวิ้นซือสนิทสนมกับเด็กนักเรียนคนหนึ่งไม่ใช่หรือ ทำไมผ่านไปไม่กี่วัน ก็ออกมาประกาศแบบนี้ล่ะ” “ใครจะรู้ ตระกูลใหญ่ยักษ์เหมือนทะเล เรื่องราวของซินเดอเรลล่ามีแค่ในเทพนิยายเท่านั้นล่ะ” ดูเหมือนว่านักเรียนหลายคนกำลังเดินพูดคุยกันอยู่ ทันใดนั้นจื่อเย่าก็รู้สึกตื่นตัว “พี่ชาย หนังสือพิมพ์ให้ผมฉบับหนึ่งสิ!” ยังไม่ทันได้ซื้ออาหารเช้า เขาก็รีบวิ่งกลับไปที่โรงแรม เขาดึงโซ่กันขโมยออกจากประตู และวางหนังสือพิมพ์ลงตรงหน้าหยางเมิ่งฉี “ดูให้เห็นกับตาสิ คนที่คุณรักกำลังจะแต่งงาน!” หยางเมิ่งฉีไม่ได้นอนหลับทั้งคืน ทั้งวันไม่ได้ดื่มน้ำหรือกินอะไร แค่นี้ก็อ่อนแรงพออยู่แล้ว เธอไม่เชื่อคำพูดจื่อเย่า เธอรับหนังสือพิมพ์มาอย่างสงบ แต่ทันใดนั้นเธอก็ต้องตกตะลึงกับพาดหัวข่าวอันใหญ่โต ด้านล่างมีรูปถ่ายของหานจวิ้นซือและเซี่ยหยาว “ไม่ใช่เรื่องจริง นี่ไม่ได้เป็นความจริง!!” เธอส่ายหัวและต้องการวิ่งออกไป แต่จื่อเย่าจับตัวเธอไว้ “ยอมรับความจริงเถอะ ถ้าหากไม่ใช่เรื่องจริง หนังสือพิมพ์จะไปลงข่าวโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตได้อย่างไร!” “ปล่อยฉัน!!” เสียงคำรามของเธอทำให้จื่อเย่ากลัวและปล่อยเธออย่างรวดเร็ว เขาได้แต่มองดูเธอวิ่งออกไป