บทที่80 โลกระเหยกลายเป็นไอ

บ๗ที่80 โลกระเหยกลายเป็นไอ หยางเมิ่งฉีวิ่งไปตลอดทาง จนไปถึงบ้านหาน เธอถือหนังสือพิมพ์ยู่ยี่อยู่ในมือและกดกริ่งรัว เธอรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพชเหลือเกิน ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ได้แต่ติดอยู่ที่หน้าประตู ประตูใหญ่ของบ้านเปิดออก คนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอคือแม่บ้านหญิงที่ไม่เคยมีสีหน้าที่ดีให้เธอเลยสักครั้ง “มาทำไมแต่เช้า” “ฉันมาหาหานจวิ้นซือ” “เขาไม่อยู่” ปัง แม่บ้านปิดประตูอย่างไร้ความปรานี มันโหดเหี้ยมยิ่งนัก เธอไม่นิ่งนอนใจกดกริ่งต่อไป คราวนี้เธอกดจนนิ้วชาก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตู หานจวิ้นซือไม่ได้อยู่ในบ้าน ถ้าหากเขาอยู่ เขาจะต้องได้ยินเสียงเอะอะนอกบ้าน ถ้าหากเขาอยู่ เขาคงไม่ปล่อยให้แม่บ้านมาต้อนรับเธออย่างไร้มารยาท เธอยากโทรหาหานจวิ้นซือ ถึงเพิ่งคิดได้ว่าโทรศัพท์ยังอยู่ที่จื่อเย่า ดังนั้นเธอจึงต้องวิ่งกลับไปอีกครั้ง จื่อเย่าคืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เขาก็ไม่ได้พูดถึงข้อความที่เขาลบไปเมื่อเช้า เธอรีบกดไปที่หมายเลขที่คุ้นเคย แต่แล้ว ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียว โทรศัพท์ของเขาปิดเครื่อง หยางเมิ่งฉีไม่สบายใจ เธอยังไม่ยอมแพ้ เธอรีบรุดไปที่บริษัทของหานจวิ้นซือโดยไม่หยุดพัก แต่เธอกลับได้รับแจ้งอย่างไร้ความปรานีอีกครั้งว่าเขาไม่อยู่ เธอยืนอยู่ท่ามกลางแดดจ้า ทั้งตัวอ่อนแรงลง เมื่อวานนี้ เขาบอกกับเธออย่างใจเย็นว่าให้เธอสบายใจได้ เขาจะยกเลิกสัญญาการแต่งงานอย่างแน่นอน แต่ในชั่วข้ามคืนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป คนหายลับไปกับกลีบเมฆ หลังจากนั้นเขาก็จะแต่งงาน มีใครบอกเธอได้ไหม ทั้งหมดนี้ มันเรื่องอะไรกัน…. หานจวิ้นซือ เขาไปอยู่ที่ไหน…. เมื่อกลับถึงโรงเรียน เมื่อหลินวานวานเห็นเธอก็รีบถามขึ้นว่า “เมื่อวานเธอไปอยู่ที่ไหน ฉันโทรหาก็ปิดเครื่อง!” เธอไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น แค่อยากจะนอนพักสักตื่น ทางที่ดีที่สุดคือไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย “เฮ้อ เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่” หลินวานวานเห็นสีหน้าเธอไม่ดี เธอเริ่มกังวลเกินกว่าที่จะอธิบาย “ดูเอาเองแล้วกัน” เธอยื่นหนังสือพิมพ์ที่พับอยู่ในกระเป๋าให้หล่อนดู เมื่อหลินวานวานก้มลงดู เธอตกใจใหญ่ “ไม่จริง เป็นไปได้อย่างไร! เมื่อคืนเขายังมาหาเธออยู่เลยนี่!” หยางเมิ่งฉีหันไปและจับไหล่ของเธอไว้ “เธอว่าไงนะ เธอบอกว่าเมื่อวานหานจวิ้นซือมาหาฉันหรอ” “ใช่ เมื่อคืนเขามาหาเธอที่หอ ฉันบอกว่าเธอไม่อยู่ เขาก็ไป” “เขาไม่ได้พูดอะไรหรอ” “เปล่านี่” หลินวานวานส่ายหัว เธอถอยตัวนั่งลงบนเตียงและกัดริมฝีปากอย่างสิ้นหวัง พยายามไม่ให้น้ำตาไหล “ไม่ต้องกังวลไป นี่อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด หานจวิ้นซือน่าจะมาอธิบายเอง” “แต่ฉันไม่เห็นหน้าเขาเลยนะ” “ถ้าอย่างนั้นผู้ช่วยพิเศษของเขาล่ะ” “โทรศัพท์ของเขาก็ปิด คนก็หายตัวไปด้วยกัน” นี่มันน่าเศร้าจริงๆ หลินวานวานทั้งเป็นห่วงและกังวล “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เธอค่อยไปดูที่บ้านหานอีกครั้ง” เมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้ ไม่มีทางอื่น หยางเมิ่งฉีไม่เคยรู้สึกเลยว่า กลางคืน จะยาวนานเช่นนี้ บางทีเธออาจจะเหนื่อยล้าเกินไป เจ็บปวดเกินไป เมื่อตื่นมาในวันรุ่งขึ้นก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว เธอรีบแต่งตัวและไปที่บ้านหานอีกครั้ง เธอกดกริ่งอยู่เป็นเวลานาน แม่บ้านไม่มีท่าทีว่าจะมาเปิดประตู เธอคิดเอาไว้แล้ว หยางเมิ่งฉีคิดเอาไว้แล้ว ถ้าหากไม่มีใครมาเปิดประตู เธอก็จะกดมันอยู่อย่างนี้ล่ะ ในที่สุดแม่บ้านก็ไม่สามารถทนเสียงดังรบกวนอีกต่อไปได้ เธอเดินมาเปิดประตูด้วยท่าทางที่สง่างาม “ยังไม่จบไม่สิ้นอีกหรือเธอน่ะ” “ฉันถามคำเดียว หานจวิ้นซืออยู่ที่ไหน” “ไม่รู้!” “ถ้าอย่างนั้นฉันเข้าไปหาเอง!” หยางเมิ่งฉีพุ่งหน้าออกไป เธออดทนกับการรอคอยเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว “ทำอะไรน่ะ เธอจะบุกรุกที่อยู่อาศัยรึอย่างไร! ออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!” ระหว่างที่ทั้งคู่ถกเถียงกันอยู่นั้น รถคันหนึ่งก็มาจอดนิ่ง หญิงงามคนหนึ่งลงมาจากรถ และถามขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนนุ่ม “นี่มันเรื่องอะไรกัน” หยางเมิ่งฉีหันกลับไปมอง คนที่มาก็คือเซี่ยหยาว เมื่อสายตาประสานกัน เห็นได้ชัดว่ามีเจตนาจะยั่วยุ “อ้อ คุณหยางนี่เอง มาทำอะไรแต่เช้าคะ” เมื่อแม่บ้านเห็นเซี่ยหยาว ท่าทีของเธอก็ผ่อนคลายลงทันที “เป็นอย่างนี้ค่ะคุณนายเซี่ย เธอทำเสียงดังเอะอะโวยวายเพื่อจะตามหาคุณผู้ชายค่ะ” เซี่ยวหยาวหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เธอเข้าไปเถอะป้าจาง คุณหยางนับว่าเป็นหนึ่งในบรรดาสาวงามนับไม่ถ้วนของจวิ้นซือ ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบที่ต้องถูกทอดทิ้งได้ แต่จวิ้นก็ไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำอะไร ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน ป้าปฏิบัติต่อคุณหยางเช่นนี้ ถ้าเขารู้เข้า จะรู้สึกไม่ดีเอาได้…” ช่างเป็นถ้อยคำที่เสียดสี รังแกผู้หญิงที่ไม่มีที่พึ่ง หยางเมิ่งฉีพยายามอย่างมากที่จะควบคุมอารมณ์ตนเองไว้ เธอพยายามบอกกับตัวเองว่า คนกับสุนัขต่างกัน ถือซะว่าถูกสุนัขกัดเอา ไม่ควรจะกัดตอบ “ออ อย่างนั้นรึคะ อย่างนั้นก็ได้ เธอเข้ามาสิ” แม่บ้านเปิดทางและทำเสียงเข้มอย่างตั้งใจ “คุณนายเซี่ยกำลังจะเป็นนายหญิงของบ้านในไม่ช้า เธอเอ่ยปากบอกให้เธอเข้าไปได้ เธอไม่มีอะไรจะพูดหรือยังไง” หยางเมิ่งฉีเดินผ่านหน้าเธอไปอย่างเมินเฉย เสียงที่น่าอึดอัดของเซี่ยหยาวดังมาจากทางด้านหลัง “ป้าจาง มาช่วยฉันยกกระเป๋านี้เข้าไปหน่อยค่ะ” หานจวิ้นซือไม่อยู่จริงๆ ผ้าห่มในห้องนอนเขาพับไว้อย่างเรียบร้อย ไม่มีอุณหภูมิบนเตียง แม้แต่อากาศในห้องก็ยังหนาวมาก เมื่อคิดถึงคืนเมื่อหลายวันก่อน เธอยังอยู่บนเตียงนี้ หลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา ในช่วงเวลาสั้นๆ ทุกสิ่งก็มลายหายไป ใจของหยางเมิ่งฉีรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ทันใดนั้นเธอก็ลงไปชั้นล่างที่ห้องนั่งเล่น เซี่ยหยาวหันมามองเธอซึ่งกำลังเดินลงมาอย่างไร้จิตวิญญาณ “เป็นไง เจอคนที่จะหาไหม” เธอถามโดยที่รู้ดีอยู่แก่ใจ “เขาอยู่ที่ไหน” “เธอพูดถึงคู่หมั้นของฉันรึ” เธอตั้งใจเน้นย้ำคำว่าคู่หมั้น คู่หมั้นของเธอ “คุณแค่บอกฉันว่าเขาอยู่ที่ไหนก็พอแล้ว ส่วนเขาจะเป็นอะไรกับคุณ ฉันไม่ได้อยากจะรู้” เซี่ยหยาวยักไหล่ “ไปทำงานนอกสถานที่ ทำไม เขาไม่ได้บอกคุณหรอ อ้อใช่สิ เขามีสาวงามตั้งมากมาย จะมีเวลาไปบอกทีละคนทีละคนได้อย่างไร” “ฉันหวังว่าคุณจะบอก ที่อยู่ของคู่หมั้นของคุณ ซึ่งฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้” ถึงแม้ว่าจะชอบการเสียดสีเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้น ง่ายๆ ให้เธอมาช่วยย้ำก็ดีแล้ว เซี่ยหยาวเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอยิ้มอย่างเหยียดหยัน “เธอ จำเอาไว้ ผู้ชายของเธออาจจะเป็นอย่างที่เธอคิด แต่ใจของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว” หยางเมิ่งฉีไม่ต้องการทนฟังคำพูดเย็นชาในที่แห่งนี้อีกต่อไป เธอหันตัวกลับและพร้อมที่จะออกเดินทาง “รอก่อน” หล่อนตะโกนหยุดเธอไว้ เธอย่อตัวลงเปิดหยิบของด้านในกระเป๋า เธอหยิบชุดที่ขาวราวกับหิมะออกมา มันคือชุดแต่งงานหรูปักเลื่อมด้วยเพชร “นี่คือสิ่งที่ส่งมาจากฝรั่งเศสในวันนี้ เป็นของนักออกแบบชุดเจ้าสาวที่มีชื่อเสียงSUZANNEERMANN เป็นอย่างไร สวยไหม” เซี่ยหยาวทำหน้ามีความสุขและภาคภูมิใจจนน่าอึดอัด ต่างกันอย่างสิ้นเชิงในขณะที่หยางเมิ่งฉีนั้นตรอมใจ อย่างไรก็ตาม เธอยังพยายามสะกดกลั้นจิตวิญญาณของเธอไว้ เธอทำท่าทีสงบนิ่งและยื่นมือออกไปสัมผัสเพชรที่อยู่บนชุดแต่งงาน เธอยิ้ม “สวยมากค่ะ แต่ว่า…” เธอพูดเน้นย้ำชัดๆ “ไม่เหมาะกับคุณสักนิด!”