ตอนที่81 คงไม่มียาอะไรที่จะสามารถรักษาเธอให้หายได้

ต๭นที่81 คงไม่มียาอะไรที่จะสามารถรักษาเธอให้หายได้ ก่อนเดินออกไปเธอมองหน้าเชี่ยหยาวอีกครั้ง หยางเมิ่งฉีพยายามทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แล้วเดินจากไป ตลอดทางเธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ พอกลับถึงหอพัก หยางเมิ่งฉีก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เธอนอนอยู่บนเตียงไม่กินไม่ไปในทั้งวัน ตกดึก หลินวานวานทนดูต่อไปไม่ไหว เลยต่อว่าเธอ “ก็แค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง แกจำเป็นต้องปล่อยให้ตัวเองมีสภาพดูไม่ได้ขนาดนี้เลยหรอ” เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ความจริงเธอได้ยินทุกคำได้อย่างชัดเจน “เธออย่าหาว่าฉันปากไม่ดี หานจวิ้นซืออาจจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแล้วจริงๆก็ได้” “เป็นไปไม่ได้” เธอรีบลุกขึ้นนั่ง ปฏิเสธด้วยความมั่นใจ “ตอนแรกฉันก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้ แต่แกลองคิดดูดีๆ ถึงแม้ว่าเขาจะงานยุ่งมากแค่ไหน ก็ควรจะโทรหรือส่งข้อความบอกแกดิ หายไปแบบนี้เขาไม่รู้หรอว่าแกจะเป็นห่วง แล้วผู้ช่วยของเขาอีก อยู่ๆจะปิดเครื่องทำไม เห็นได้ชัดที่ทำแบบนี้เขาจงใจหลบหน้าแกไม่ใช่หรอ” “แต่เขามาหาฉันถึงที่นี่แล้ว ฉันไม่อยู่เอง” “แกไม่อยู่ แต่ฉันอยู่หนิ มีไรก็น่าจะฝากฉันไว้ไม่ใช่หรอ” หยางเมิ่งฉีพูดไม่ออก “อาจจะเพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ก็ได้” เหอะ หลินวานวานไม่พอใจ “แกไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเขาเลย เขาอยากพูดอะไร จะพูดอะไรได้อีก ก็คงจะบอกลาแล้วทิ้งแกไปแต่งงาน มาบอกให้แกเลิกยุ่งกับเขาได้แล้ว” “วานวาน” หยางเมิ่งฉีมองแรงเธอ “ฉันไม่ชอบที่แกพูดเขาแบบนั้น” “แกนี่นะ หลงเขาจนเงยหัวไม่ขึ้นแล้ว” หลินวานวานหยิบกระเป๋าจะออกไปข้างนอก ก่อนไปเธอพูดเตือน “พวกเราสามารถให้ผู้ชายเข้ามาในชีวิตพวกเราได้ แต่อย่าให้พวกเขาอยู่กับเรา แล้วเต็มไปด้วย ความลังเลไม่แน่นอน..................” คำพูดสุดท้ายทำให้เธอรู้สึกจุก เธอไม่เคยรู้สึกเครียด ลังเล หมดแรงขนาดนี้มาก่อน เหมือนวันสิ้นโลกกำลังจะมาถึง แล้วทันใดนั้น แม่เธอก็โทรมา “ถ้าเกิดว่าการที่เธอได้รับสายจากพ่อจะทำให้โกรธ งั้นสายจากแม่ทำให้เธอหวาดกลัว” เฉี่ยวอวี้หลาน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรีบร้อน “เมิ่งฉี เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ลูกทำให้พ่อเกิดปัญหาใหญ่แล้ว” เธอตื่นตระหนก แล้วถามกลับ “แม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น” “พ่อเธอรู้แล้วว่าเธอจะไม่กลับบ้าน แล้วเรื่องที่เธอเลิกกับจื่อเย่า ล้มป่วยลุกจากเตียงไม่ได้ เมื่อคืนก็ตัวร้อน ไม่ยอมไปโรงพยาบาล จะให้ลูกบินกลับมาให้ได้ ทำไมเธอต้องคอยทำให้พวกเราไม่สบายใจด้วย ต้องทำให้แม่กับพ่อตายก่อนใช่มัย เธอถึงจะพอใจ” พูดไปได้สักพักเธอก็ร้องไห้ขึ้นมา ทำให้หยางเมิ่งฉีหัวใจแตกสลาย “แม่ แม่ต้องห้ามพ่อไว้ เขาหัวใจไม่ค่อย................” “เธอยังรู้อยู่หรอว่าเขาหัวใจไม่แข็งแรง ถ้ารู้ ทำไมไม่เชื่อฟังที่บอก ครั้งที่แล้วก่อนกลับไป เธอสัญญากับแม่ไว้ว่ายังไง ถ้าเธออยากผิดสัญญาแม่ก็ไม่ว่า อยากใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการก็ไม่เป็นไร เธอก็ใช้ชีวิตที่สุขสบายอยู่ที่นั่นต่อไป หลังจากวันนี้ แม่กับพ่อจะเป็นตายร้ายดียังไงเธอก็ไม่ต้องสนใจ พวกเราจะทำเหือนว่าไม่เคยมีลูกแบบนี้” “แม่ มันไม่ใช่แบบนั้น............” เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังทนสู้ รอต่อไปเพื่ออะไร เพื่อรอให้หานจวิ้นซือกลับมาบอกเธอว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องจริงหรอ เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บ น้ำตาไหลลงอาบแก้ม ริมฝีปากสั่นเทา แล้วพูดออกไปด้วยความยากลำบาก “หนูจะกลับไป” ผีเสื้อไม่สามารถบินข้ามผ่านทะเล ไม่ได้เป็นเพราะมันไม่กล้า แต่เป็นเพราะบนบกไม่มีอะไรรอมันอยู่ตรงนั้นแล้ว สุดท้ายเธอก็กลับเซี่ยงไฮ้พร้อมจื่อเย่า แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงคือ เรื่องที่พ่อเธอไม่สบายมันเป็นเรื่องโกหก ทำเพื่อจะหลอกให้เธอกลับมา ตลอดสามชั่วโมงเต็ม พ่อกับแม่ต่อว่าเธอไม่หยุดไม่หย่อน รอจนพวกเขาพูดจนจบ เธอถึงจะมีโอกาสได้พูด เธอพูดมาเพียงแค่ประโยคเดียว “เรื่องของหนูกับฉวี่จื่อเย่าไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว” “แก.............” หยางอี้เทียน “จื่อเย่าไม่ดีตรงไหน ตอนนั้นฉันยอมให้แกไปเรียนต่อนอกได้ยังไง ฉันยอมให้ไปได้ยังไง” “พ่อ พ่อไม่ใช่หนู ไม่มีวันเข้าใจหรอก” ถ้ามันถึงทางตันแล้ว ยังฝืนเดินต่อไป สุดท้ายก็จะทำให้เจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย บรรยากาศน่าอึดอัดนี้จบลงหลังจากกินข้าวเสร็จ เธอหามือถือไม่เจอ หลังถามแม่ เธอเลยรู้ว่าพ่อยึดเอาไว้ รวมถึงบัตรประจำตัวและหนังสือเดินทาง ทะเลาะก็ทะเลาะไปแล้ว มันยากมากจริงๆที่เธอจะกลับไปอีกครั้ง เธอนั่งโมโหอยู่เงียบๆคนเดียว แม่ของฉวีจื่อเย่ามาหา เดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เมิ่งฉีล่ะ เมิ่งฉีอยู่ไหน” คงเป็นเพราะจื่อเย่าเล่าทุกอย่างให้เธอฟังแล้ว หยางอี้เทียนรีบลุกขึ้นยืนทัก “แม่ย่า มา มานั่งก่อนซิ” เลี่ยวฉินหม่านดึงเก้าอี้มานั่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ ฉินอวิ้หลานเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี เลยตัดสินใจปิดร้านเช้า “นายหยาง คุณเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่ค่อยกล้ารับ ฉันได้ยินเรื่องทุกอย่างจากลูกชายฉันแล้ว ได้ยินมาว่าลูกสาวคุณเจอคนใหม่ที่รวยกว่า เลยเริ่มดูถูก อยากเลิกกับลูกชายฉัน” ประโยคสุดท้ายเธอตั้งใจพูดเสียงดัง เพื่อให้เธอที่อยู่หลังบ้านได้ยิน “มันไม่ใช่แบบนั้น เด็กมันทะเลาะกัน เดี๋ยวอีกวันสองวันก็คงจะคืนดีกัน” หยางอี้เทียนพูดอธิบายด้วยใบหน้ารอยยิ้มรู้สึกผิด “ทะเลาะกันหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง ครั้งที่แล้วฉันเห็นเธอกับผู้ชายคนนั้นดูสนิทสนมกันมาก ลูกชายฉันเอาเงินที่หาได้ส่งเธอไปเรียนที่ไกลๆแบบนั้น เธอมีสิทธิ์อะไรไม่พอใจหรอ เห็นได้ชัดว่าพอได้คนใหม่ เลยอยากถีบหัวลูกชายฉันส่ง” ด้ยินมีคนว่าลูกสาวตัวเอง ฉินอวี้หลานก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมา “น้องเลี่ยว เธอยังเด็กอยู่ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนัก อารมณ์ร้อน เราเป็นผู้ใหญ่ อะไรที่อภัยได้ก็ควรจะอภัย” “พี่ฉิน เมิ่งฉีลูกสาวพี่ไม่น่าจะเด็กแล้ว ถ้าจะบอกแบบนั้น พี่ลองบอกมันเป็นเพราะดีเอนเอเรื่องอย่างว่าบ้านพี่มันแรงเถอะ ในหมู่บ้านเรามีใครไม่รู้เรื่องที่แม่พี่ทำล่ะ แล้วพอมาตอนนี้ลูกสาวก็ทำเรื่องแบบนี้อีก จะให้ฉันอภัยไม่เอาผิดยังไง” หยางเมิ่งฉีแอบฟังอยู่ในมุมมืดๆ ตอนแรกเธอไม่ได้กะจะออกมา แต่พอได้ยินแม่ฉวีจื่อเย่าพูดเรื่องดีเอนเอของบ้านเธอเป็นแบบนั้น เธอเลยโมโหทนไม่ได้ จึงเดินออกมา เธอดันประตูออก เดินเข้าไปด้วยใบหน้าโกรธแค้น มือเท้าเอว แล้วตอบกลับ “ใช่ ฉันดูถูกลูกชายคุณ แล้วยังไง” “เมิ่งฉี” หยางอี้เทียน “กลับไปที่ห้องของแกซะ” “หนูไม่กลับ เธอกำลังดูถูกเราอยู่นะ ทำไมเราต้องยอมให้เธอมาข่มแหงรังแกด้วย” เลี่ยวฉินอึ้งไปสักพัก แล้วตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “ดู ดู ลูกสาวบ้านพวกเธอนี่ไปเรียนนอกไม่ได้อะไรกลับมา แต่กลับทำให้เสียมารยาท ไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่.............” อัพเดทครั้งหน้า วันที่6 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน