ตอนที่83 อย่าทำลายความจริงใจของฉัน

ต๭นที่83 อย่าทำลายความจริงใจของฉัน ยอมแพ้ เป็นคำที่ใจร้ายมาก เมื่อก่อน เธอไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่พอหลับตาลง นึกถึงภาพของแม่วันนั้น คำพูดของแม่: ความรักที่คนในครอบครัวไม่เห็นด้วย เธอคิดว่ามันจะมีความสุขมั้ย พอนึกถึงเรื่องพวกนี้ ถึงแม้เธอจะไม่อยากยอมแพ้แล้วเธอจะทำอะไรได้............ “หานจวิ้นซือ ฉันหวังแค่ว่าคุณจะมีความสุข” “ความสุขไม่ได้จะสร้างขึ้นมาได้ด้วยตัวคนคนเดียว ความสุขของฉันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำอวยพรของเธอ” “งั้นฉันขออวยพรให้คุณไม่มีความสุข” “ฉีฉี ทำไมเธอต้องใจร้ายขนาดนี้” เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง “เธอไม่เชื่อว่าฉันจะทำให้เธอมีความสุขได้หรอ” “ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรกับรักครั้งนี้ และไม่คาดหวังอะไรในตัวคุณด้วยเหมือนกัน” หานจวิ้นซือโกรธ เขาดึงให้เธอหันหลังกลับมามองเขา “บอกฉันมา มันเป็นเพราะอะไร เธอถึงพูดแบบนี้ออกมา” “เป็นเพราะฉันจะทำทุกอย่างตามใจตัวเองไม่ได้” “แล้วอยู่ไปมันจะมีความหมายอะไรล่ะ” “ถึงจะไม่มีความหมายยังไงมันก็ต้องผ่านไป ตอนนี้เรื่องของเรามันก็มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ยังไงสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี” หยางเมิ่งฉีพูดออกไปตามตรง ทำให้หานจวิ้นซือเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว “อย่าทำแบบนี้ฉีฉี ความรักไม่ใช่การที่เรามานั่งนับวันเพื่อให้มันผ่านไป แต่เป็นการทำให้ทุกๆวันให้มีความหมาย” เขาก้มหน้าจูบเธอเบาๆ จูบนี้แทบจะทำให้กำแพงที่เธอพยายามสร้างขึ้นพังทลาย “คุณจะแต่งงานกับเชี่ยหยาวแล้วไม่ใช่หรอ” ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ยังจะมาทำให้เธอใจเต้นแรงทำไม “มันเป็นแค่ข่าวลือ พี่สาวคนโตของฉันตั้งใจปล่อยข่าวตอนที่ฉันไม่อยู่ เรื่องนี้ทำให้ฉันทะเลาะกับคนในบ้าน ลุงๆทั้งหลายไม่พอใจ รวมถึงลุงของเชี่ยหยาวด้วย เขาเป็นคนเก่าคนแก่ของบริษัท ข่มขู่ฉันถ้าไม่แต่งงานกับหลานสาวของเขา เขาจะไล่คนงานที่เก่งๆออก ทำให้บริษัทไม่สามารถทำงานต่อได้ตามเป้าหมายที่วางไว้” หยางเมิ่งฉีรู้สึกไม่ดี “ถ้าเรื่องมันร้ายแรงขนาดนี้ คุณจะมาทำไม” “ก็เพราะเธอไง สำหรับฉันไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าเธอแล้ว” เคาะ ๆ ………….. มีเสียงเคาะประตูดังออกมาจากข้างนอก ผู้หญิงอ้วนพูดขึ้น “พ่อเธอมาตามหาเธอแล้ว จะทำอะไรกันก็รีบๆหน่อย” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว กุมมือเธอไว้ “ฉันจะไม่บังคับเธอ คิดดูดีๆ ฉันมีเวลาจำกัด คืนนี้ฉันต้องกลับไป ฉันจะให้กู้เฟิงเหยนอยู่ต่อ ถ้าเธอคิดดีแล้ว พรุ่งนี้เช้าเขาจะรอเธออยู่ที่สนามบิน” พอต้องแยกจากกัน ทั้งสองรู้สึกใจหวิวๆ “เดินทางปลอดภัยนะ” หยางเมิ่งฉีพยายามฉีกยิ้ม แล้วดึงมือกลับ หันหลังกลับ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มทันที เปิดประตูกำลังจะก้าวขาเดินออกไป หานจวิ้นซือดึงเธอกลับมาแล้วก้มจูบเขา แต่ครั้งนี้มันไม่ได้เบาเหมือนเมื่อกี้ ครั้งนี้ร้อนแรง เธอหายใจแทบไม่ทัน เหมือนจะกลืนกินเธอ ความดูดเดือดครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่แท้จริงของทั้งสอง เธอบอกว่าไม่ได้รักเธอ แต่การกระทำสวนทางกับคำพูด “เราทั้งสองรักกันขนาดนี้ จะให้แยกออกจากกันได้ยังไง” หานจวิ้นซือปล่อยเธอออก แล้วก้มจูบหน้าผากเธอ “ฉีฉี ฉันจะรอ เธออย่าปล่อยให้ความจริงใจของฉันเสียเปล่า..........” ทำงานหนักช่วยให้ไม่คิดมาก หยางเมิ่งฉีหางานทำ ล้างถ้วยชาม ถูพื้น เช็ดโต๊ะ ทำทุกอย่างไม่หยุดหย่อน ถึงจะทำแบบนั้น แต่มันก็ไม่ทำให้เธอลืมเรื่องที่อยากจะลืมได้ ในหัวเต็มไปด้วยคำพูดของหานจวิ้นซือ “เราทั้งสองรักกันขนาดนี้ จะให้แยกออกจากกันได้ยังไง” ตอนกินข้าวเย็น เธอชี้ไปที่ขวดเหล้าของพ่อ “พ่อ คืนนี้หนูขอดื่มเป็นเพื่อนพ่อนะ” หยางอี้เทียน “เป็นผู้หญิงจะดื่มได้ไง” “ผู้หญิงก็ดื่มกันเยอะแยะ สบายใจได้ หนูรู้ลิมิตของตัวเอง” เหมือนเขาจะดูออกว่าเธออารมณ์ไม่ค่อยดี เลยไม่ได้ขัดอะไรมาก หยางเมิ่งฉีดื่มเหล้าไม่เป็น ดื่มได้แค่สองแก้ว ก็เมาสภาพดูไม่ได้แล้ว ฉินอวี้หลานเดินเข้ามา ดึงแก้วไปจากมือเธอ “ดื่มไม่ได้ก็อย่าฝืน กลัวที่บ้านมีขี้เมาไม่มากพอใช่มั้ย” “แม่ เหล้าก็ไม่ให้หนูดื่ม ต้องให้หนูทำยังไงพ่อกับแม่ถึงจะพอใจ..........” เธอถามขึ้น ทำให้พ่อกับแม่อึ้งไปสักพัก “อย่าพูดอะไรที่มันไร้สาระ กลับไปนอนที่ห้องซะ” ฉินอวี้หลานรู้ว่าเธอไม่สบายใจ เธอพยุงเธอเข้ามาในห้องนอน พอเข้ามาในห้อง เธอดึงแขนแม่เอาไว้ แล้วร้องไห้เหมือนเด็ก “แม่รู้มั้ย ว่าลูกสาวแม่ไม่มีความสุขเลย ไม่เลยสักนิด.......ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ปล่อยให้หนูเดินตามทางที่หนูต้องการ หนูแคร์ความรู้สึกของพ่อกับแม่มาก มากจนหนูลืมไปแล้วว่าจริงๆหนูต้องการอะไรกันแน่.........หนูอยากเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่ ไม่อยากทำให้พ่อกับแม่โกรธ แต่ทำไมการเป็นลูกที่ดีคนหนึ่งถึงยากขนาดนี้...........แม่ ทั้งๆที่แม่เห็นแผลของหนู แต่ทำไมถึงรับรู้ไม่ถึงความเจ็บปวดของหนูล่ะ........บางครั้งที่หนูไม่ร้องไห้ ไม่ได้เป็นเพราะไม่อยากร้อง แต่เป็นเพราะหนูปล่อยให้น้ำตาของหนูไหลเข้าไปอยู่ในหัวใจ...............” หยางเมิ่งฉีไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ไปนานแค่ไหน เธอจำได้แค่ว่าแม่เธอคอยเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วหลังจากนั้น เธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย................ เช้าวันต่อมา เธอตื่นขึ้นมาด้วยความมึนๆ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเธอดื่ม แต่กลับจำไม่ได้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง เธอลงจากเตียง พับผ้าห่ม แล้วเห็นข้างหัวเตียงเธอมีมือถือ บัตรประจำตัว หนังสือเดินทาง พร้อมกับกระดาษโน้ต “แม่หลอกให้พ่อออกจากบ้าน กระเป๋าแม่เก็บให้แล้ว ถ้าตื่นรีบไปซะ” แล้วมีเพิ่มเติมมาอีกประโยค แม่ขออวยพรให้ลูกมีความสุข เธอน้ำตาไหลอาบแก้ม........... เธอรีบแต่งตัว ลากกระเป๋าเดินทางวิ่งออกจากบ้าน และแล้วก็ซวยที่เจอเข้ากับฉวีจื่อเย่าพอดี “เมิ่งฉี เธอจะไปไหน” ฉวีจื่อเย่ามองกระเป๋าเดินทางของเธอ เหมือนรู้ว่าเธอจะไปไหน ใบหน้าร้อนรน หลายวันมานี้ เขามาที่บ้านเธอทุกวัน เพราะอยากจะคืนดีกับเธอ หยางเมิ่งไม่สนใจเขา เธอรีบก้าวขาเดินต่อ เรียกแท็กซี่ แล้วรีบเปิดประตูขึ้นรถไป “เมิ่งฉี อย่าไป กลับมา” “เมิ่งฉี กลับมาก่อน............” ไม่ว่าคนข้างหลังจะตะโกนดังแค่ไหน ก็ไม่สามารถหยุดไม่ให้เธอเดินหน้าได้ ในมือถือดอกแดนดิไลออนไว้นือแน่น ก้าวเดินไปสู่เส้นทางความรักอย่างไม่หันหลังกลับไปมอง “หานจวิ้นซือ ฉันเอาความสุขของตัวเองเป็นเดิมพัน คุณอย่าทำให้ฉันแพ้หรือผิดหวัง....”