ตอนที่84 เจ็บเข้าไปถึงทรวงใน

ต๭นที่84 เจ็บเข้าไปถึงทรวงใน หยางเม่งฉีตัดสินใจกลับมากะทันหัน กู้เฟิงเหยนไม่ได้บอกหานจวิ้นซือ พอลงจากเครื่อง เขามีความคิดไม่ดี “คุณหยาง เรามาเซอร์ไพรสคุณหานกัน” “ห้ะ” เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด “คือแบบนี้……………….” เขาขยับมากระซิบข้างหูเธอ หยางเมิ่งฉีฟังที่เขาพูดจบ แล้วสีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป “คงเป็นไปไม่ได้หรอก แม่บ้านเธอเกลียดฉันอย่างกับอะไรดี” “ป้าจาง เดี๋ยวผมจัดการเอง” สักพัก เธอพยักหน้า “งั้นก็ได้” ใครใช้ให้เขาเคยทำให้เธอหาที่พึ่งไม่ได้ โลเล ครั้งนี้เธออยากให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติของความผิดหวังบ้าง ทั้งสองรีบเดินทางกลับมา ลงจากรถ เธอแอบอยู่หลังต้นไม้ “ผมจะไปหาทางให้ป้าจางเปิดทางให้ เธอก็คอยสังเกตแล้วรีบเข้าไป เข้าใจมั้ย” “อืม” ไม่รู้ว่ากู้เฟิงเหยนใช้วิธีไหน สักพักแม่บ้านคนนั้นเดินออกจากบ้านไปจริงๆ เขาโบกมือส่งสัญญาณให้เธอ หยางเมิ่งฉีรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เข้าไปในห้องนอนของหานจวินซือ เธอยืนพิงประตู หลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ ในหัวเธอยังมีภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ กู้เฟิงเหยนขับรถพาป้าจางออกจากบ้าน แล้วรวดส่งเธอกลับบ้าน แล้วขับรถไปบริษัท เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของประธาน หานจวิ้นซือเห็นเขา รีบลุกขึ้น “กลับมาแล้วหรอ” “อืม” “แล้วเธอล่ะ” กู้เฟิงเหยนแกล้งตีหน้าเศร้า “ขอโทษนะครับ ผมทำไม่สำเร็จ..........” หานจวิ้นซือหน้าเสีย “ทำไม” “ก็ตามที่เธอบอกในข้อความครั้งก่อน เธอตัดสินใจจะแต่งงานกับฉวีจื่อเย่า” “เป็นไปไม่ได้” “ถ้าไม่ได้เป็นเพราะได้ยินจากปากเธอ ผมก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน........” เขาตบโต๊ะเสียงดัง หานจวิ้นซือปัดข้าวของบนโต๊ะทิ้ง ความมืดมาเยือน แสงดวงจันทร์ทำให้รู้สึกโศกเศร้า หยางเมิ่งฉีแอบอยู่ในความมืด เธอหิวจนตาลาย ไม่กล้าเปิดไฟ กลัวจะถูกจับได้ มือถือก็ยังไม่เปิดเครื่อง เธอไม่รู้ว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เธอรอแล้วรออีก จนเธอใกล้จะเผลอหลับ เธอก็ได้ยินเสียงเท้าที่เธอคุ้นเคยกำลังเดินมาทางนี้ เธอรีบวิ่งเข้าไปแอบอยู่ในห้องน้ำ หานจวิ้นซือเปิดประตูออก ปลดเนกไท ถอดเสื้อสูทออก แล้วทิ้งตัวนอนบนโซฟา เธอมองดูเขาไกลๆ ใบหน้าที่คุ้นเคย เธอกัดฟัน แล้วเดินเข้าไปหาเขาเงียบๆ อาจเป็นเพราะผิดหวัง หรืออาจเป็นเพราะคิดถึง หานจวิ้นซือหลับตาลง ใบหน้าหล่อนิ่งสนิท เธอเข้าปนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขา แล้วเอ่ยพูดขึ้น “อารมณ์ไม่ดีหรอ ให้ฉันเล่าเรื่องตลกให้คุณฟังมั้ย” เหมือนเสียงมาจากสวรรค์ เขาตกใจลืมตาขึ้น เห็นคนตรงหน้า เงียบไปนาน พูดอะไรไม่ออก “คุณไม่ได้ฝันไปนะ” หยางเมิ่งฉียื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา เพื่อที่จะทำให้เขามั่นใจว่าเธออยู่จริงๆ “ฉีฉี” เหมือนเขาจะได้สติกลับมาแล้ว ดึงเธอเข้าไปกอด วินาทีต่อมา เธอยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็ก้มหน้าลง จูบเธอด้วยความรวดเร็ว “อ้า...................” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ทำให้หานจวิ้นซือตกใจชะงัก เขาจ้องดุสีหน้าเจ็บปวดของเธอ สักพักเขาเอ่ยถามขึ้น “ฉีฉี เธอ....ครั้งแรกหรอ” น้ำตาเธอไหล พยักหน้า “อืม” เขาดีใจกอดเธอไว้แน่น “ขอโทษนะ ฉันนึกว่า..........” เธอเอื้อมมือไปปิดปากเขาไว้ เธอรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เขาไม่ผิด อายุขนาดนี้แล้ว คบกับแฟนมาตั้งนาน แต่ไม่เคยมีอะไรกัน สมัยนี้ผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์อยู่คงมีน้อยและหาได้ยากมาก เธอหลับตาลง ยอมรับทุกอย่างที่เขามอบให้........... “ยังหิวอยู่มั้ย” “หิว” เธอตอบด้วยความสลึมสลือ ตอนแรกที่หิวอยู่แล้ว ตอนนี้เสียงแรงไปมาก ไม่ใช่แค่หิว แต่หิวมาก “ปีศาจน้อย กินจุเหมือนกันนะเรา งั้นเอาอีกครั้งมั้ย” เธอตกใจตื่น ส่ายหน้า “ไม่เอา ฉันจะกินข้าว” หานจวิ้นซือหัวเราะ แล้วขยับไปกระซิบข้างหูเธอ “ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป จำไว้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน.............” ภายในห้องนอนเล็กๆ เหมือนดอกไม้ผลิบาน เธอเดินตามเขาลงมา โชคดีที่แม่บ้านเข้านอนไปแล้ว ถ้าเห็นเธอตอนนี้เธอคงจะตกใจเป็นลมแน่ๆ “อยากกินอะไร” หานจวิ้นซือคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ เธอคิดไปสักพัก “เกี๊ยวน้ำ” “โอเค” เขาขับรถด้วยความรวดเร็ว สักพัก ก็มาถึงร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง ร้านนี้มีครบทุกอย่าง ผัดผัก บะหมี่ เกี๊ยว หมั่นโถว อาหารที่ควรมี ร้านนี้มีครบทุกอย่าง ทั้งสองกำลังนั่งลงได้สักพัก มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขามองหน้าจอแล้วยิ้ม “ไอ่นี่หนิ” เขาจงใจกดเปิดลำโพง “ฮัลโหล” “คุณหาน ผมไม่ได้โทรรบกวนหรือขัดจังหวะอะไรคุณใช่มั้ย” เขาเปิดลำโพงเพราะอยากให้ผู้หญิงที่นั่งข้างๆเขาได้ยิน หยางเมิ่งฉีได้ยินเสียงของกู้เฟิงเหยน เธอใจไม่ดี แล้วยังต้องมาได้ยินคำถามล้อเลียนแบบนี้อีก เธอยกมือปิดหน้าตัวเอง แล้วเอ่ยพูดขึ้น “อย่าเปิดลำโพงสิคุณ” หานจวิ้นซือปิดลำลอง แล้วยกโทรศัพท์แนบหู “กล้าหลอกฉัน พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท” หลังจากวางสาย เขาหันไปมองเธอ “ไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยหรอ” “เป็นแผนของกู้เฟิงเหยน” หยุดไปสักพัก “แต่ มันก็เป็นแผนของฉันด้วย” “หรอ หมายความว่าไง” “ฉันยังไม่ขอให้คุณอธิบายอะไรเลย แล้วทำไมฉันต้องอธิบายด้วย” “ก็เธอเป็นคนบอกว่าไม่ต้องอธิบายเองไม่ใช่หรอ” “งั้นฉันขอถอนคำพูด” “ก็ได้ เธอจะให้ฉันอธิบายอะไรล่ะ” “ก่อนหน้าที่ผ่านมาคุณหายไปไหนมา” “คำถามนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมพาคุณไปที่ที่หนึ่ง แล้วค่อยเล่ารายละเอียดให้เธอฟัง” เธอบ่นน้อยใจ “จะไปก็ไม่บอกฉันก่อน ปล่อยให้ฉันตามหาคุณทั่ว” “ฉันส่งข้อความบอกเธอแล้วหนิ” “ข้อความ” เธอตาโต “ฉันไม่ได้รับข้อความอะไรจากคุณเลย” “แล้วมือถือล่ะ โทรหาเธอแต่เธอไม่รับ” หยางเมิ่งฉีงง ทั้งสายและข้อความเธอไม่ได้รับสักอย่าง เดี๋ยวนะ.............. ก่อนคืนที่หานจวิ้นซือจะไป เธอถูกฉวีจื่อเย่าขังไว้ในโรงแรม โทรศัพท์ก็ถูกเขาเอาไป หรือว่า............ “ฉันรู้แล้ว ต้องเป็นเพราะฉวีจื่อเย่าลบข้อความของคุณแน่ๆเลย” “ฉวีจื่อเย่าหรอ” “อืม..........” หยางเมิ่งฉีเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง แล้วพูดเสริมขึ้น “พวกเขาต้องรวมหัววางแผนทุกอย่างไว้แล้วแน่ๆเลย” หานอวิ๋นหลานกับฉวีจื่อเย่าวางแผนไว้แล้วตั้งแต่ต้น เพื่อที่จะแยกเธอกับหานจวิ้นซือ “สำนักงานที่เผยแพร่ข่าวของฉันมั่วๆ ถูกปิดไปแล้ว” “ทำไมล่ะ” “เพราะพวกเขาเผยแพร่ข่าวเท็จ” “แต่นั่นก็เป็นเพราะพี่สาวคุณบอก เขาไม่รู้สักหน่อยว่าจริงหรือเท็จ” “อยู่ที่ซูริค มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์์ประกาศเรื่องนี้ ไม่มีใครทำแทนฉันได้” หยางเมิ่งฉี “ถ้าเป็นแบบนี้ สำนักงานเขาก็เสียเปรียบนะซิ มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลย” “ในโลกนี้มันไม่มีอะไรที่มันยุติธรรมอยู่แล้ว” “แล้วคุณไปเอาผิดสำนักงานเขาทำไม พี่สาวคุณล่ะ อย่าลืมสิ เขาเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเองนะ” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว “พูดถึงเรื่องนี้แล้วฉันอารมณ์เสียมาก ก็เธอเป็นพี่สาวของฉัน ฉันจะทำอะไรเธอได้ล่ะ” “ฉันขอถามอะไรหน่อย ทำไมพี่สาวคุณถึงชอบเซี่ยหยาวหรอ” “เธอไม่ได้ชอบเซี่ยหยาว เธอแค่ดื้อดึง” “เธอไม่ได้แค่ดื้อดึง แต่เธอเผด็จการเอาตัวเองเป็นใหญ่อีกด้วย” พอนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอ เธอรู้สึกโกรธแค้นเธอมาก หานจวิ้นซือกุมมือเธอไว้ “ฉันรู้ว่าพี่สาวฉันทำไม่ดีกับเธอไว้มาก ฉันขอโทษแทนเธอ เห็นแกฉันช่วยยกโทษให้เธอด้วยนะ ความจริงแล้ว พี่สาวฉันเธอไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร” “ฉันไม่ได้หมายความว่าเธอเลวร้าย ฉันแค่ไม่เข้าใจ ทำไมเธอต้องพยายามบังคับให้คุณแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณไม่ได้รักด้วยล่ะ” อัพเดทครั้งหน้า วันที่11 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน