ตอนที่ 85 เจ็บปวดทรมาณ （1）

ต๭นที่ 85 เจ็บปวดทรมาณ（1） “เพราะเธอเป็นคนรักษาคำพูด บ้านหานติดค้างเธอ ฉันรับปากต่อหน้าคนอื่นๆว่าจะดูแลเซี่ยหยาวไปตลอดชีวิต เธอก็เลยไม่อยากให้ฉันผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้” “ได้ไง ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา อะไรก็เปลี่ยนกันได้” “สำหรับคนอื่นมันอาจจะไม่สำคัญ แต่สำหรับตระกูลฉัน ถ้ารับปากหรือสัญญาอะไรไปแล้วก็ต้องทำให้ได้ นี่เป็นกฎที่ตกทอดกันมารุ่นสู่รุ่น” หยางเมิ่งฉีชะงัก เธอนึกถึงคำพูดของหานจวิ้นซือขึ้นมา: ถ้าเลือกได้ฉันขอเกิดเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง “มีอะไรรึเปล่า” หานจวิ้นซือเห็นเธอทำหน้าแปลกๆ ยื่นมือไปจับหน้าเธอไว้ เธอถอนหายใจ “เปล่า ฉันแค่กำลังคิดว่าเรามีโชคชะตาที่คล้ายๆกัน” “คล้ายกันยังไง” เขาขยับเข้าไปใกล้เธอ ดึงเอวเธอเข้ามาใกล้ๆ “คุณมีพี่สาวที่ดื้อดึง ฉันมีพ่อที่ดื้อดึง คุณมีเซี่ยหยาว ฉันมีฉวีจื่อเย่า คุณต้องทำตามกฎ หน้าที่ของตระกูล ฉันต้องแบกรับสิ่งที่ยายเคยทำเพื่อเป็นบทเรียน ทั้งหมดนี้ยังไม่คล้ายกันอีกหรอ” หานจวิ้นซืออึ้งไปสักพัก แล้วยิ้ม “ฟังไปฟังมา ก็คล้ายกันจริงๆด้วย” “แต่ฉันโชคดีกว่าคุณนิดหน่อย” หยางเมิ่งฉีใช้นิ้ววาดเป็นวงกลมตรงฝ่ามือของเขา “อย่างน้อยฉันก็มีแม่ที่เข้าใจฉัน ถึงแม้ว่าพ่อจะยังไม่ยอมรับ แต่นี่ฉันก็หนีออกจากบ้านมาหนึ่งวันแล้ว ถ้าเขาไม่ยอมก็คงโทรตามฉันไปตั้งนานแล้ว” เห้อ........... “คุณถอนหายใจทำไม” เธอเงยหน้าถามด้วยความไม่เข้าใจ หานจวิ้นซือชี้ไปที่กระเป๋าเธอ “เธอเปิดเครื่องแล้วหรอ” “ห้ะ.........” เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ มือถือเธอยังปิดเครื่องอยู่ “ตายแล้ว ตายแล้ว ฉันก็นึกว่าแม่จัดการพ่อเรียบร้อยแล้วซะอีก” เธอรีบเปิดเครื่อง เสียงการแจ้งเตือนเด้งเข้ามารัวๆ หยางเมิ่งฉีใจเต้นรัว สักพักเสียงก็หยุดลง เธอเห็นนอกจากสายเรียกเข้าจากหานจวิ้นซือกับฉวีจื่อเย่า ที่เหลือเป็นสายจากบ้านหมดเลย “โทรกลับไปหน่อยดีมั้ย” หานจวิ้นซือพูดขึ้น เธอส่ายหน้า “ไม่เอา พ่อคงยังโกรธอยู่ รออีกสักสองสามวันค่อยโทรแล้วกัน” “แล้วเขาจะตามมาถึงที่นี่ไป” “ครั้งนี้แม่เป็นคนปล่อยฉันมา แม่คงไม่ยอมปล่อยให้พ่อตามมาง่ายๆหรอก” เกี๊ยวน้ำถูกยกมาเสิร์ฟ พอเห็นทำให้เธอน้ำตาคลอ “อย่าเศร้าไปเลย พอผ่านไปสักพัก ฉันจะพาเธอกลับไปขอโทษพวกเขาเอง” หานจวิ้นซือเอ็นดูเธอ เธอตอบกลีบเสียงสะอื้น “ไม่ต้องหรอก ขอแค่คุณอย่าทำให้ฉันเสียใจ ที่ฉันตัดสินใจเลือกคุณแค่นั้นก็พอ” “ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าฉันจะไม่มีทางทำให้เธอผิดหวังหรือเสียใจ” “ขอให้มันจริง แม่ฉันยอมปล่อยให้ฉันเดินตามทางที่ฉันต้องการ หวังเพียงแค่อยากให้ฉันมีความสุข ถ้าฉันเป็นทุกข์คุณไม่ได้แค่เพียงทำให้ฉันเสียใจ คุณยังทำให้แม่ฉันเสียใจไปด้วย” เขาพยักหน้า ก้มจูบเธอ พร้อมกับสายตาที่มุ่งมั่น หลังกินเกี๊ยวน้ำเสร็จ พวกเขาก็ตรงกลับบ้าน พอกลับถึงบ้าน หยางเมิ่งฉีเหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น เธอนอนลงที่เตียง แล้วถามหานจวิ้นซือ “คุณไม่นอนหรอ” “อาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอน” “ก่อนออกไปคุณก็อาบไปแล้วไม่ใช่หรอ” “มีเหงื่อออกนิดหน่อย อาบอีกครั้งจะได้สบายตัว” เธอยิ้มแห้ง “อาการหนักนะคุณนะ” พูดจบ เธอถูกเขาอุ้มขึ้น “คุณจะทำอะไร” เธอตกใจถามเขา อาการง่วงหมดไป “เธอไม่อาบน้ำจะหลับลงได้ยังไง” “ฉันไม่โรคจิตเหมือนคุณสักหน่อย” “แต่ฉันไม่ชอบผู้หญิงสกปรกนะ” “งั้นก็ไม่ต้องมาชอบ ฉันจะนอน” เธอชี้ไปที่เตียง แล้วอ้าปากหาว “ไม่ได้ ต้องอาบ” เขาอุ้มเธอเดินไปที่ห้องน้ำ ห้องกว้างมาก อ่างก็ใหญ่มากสามารถนอนได้สามถึงสี่คน หานจวิ้นซือเอื้อมมือไปจะถอดชุดให้ ดูเหมือนไม่ว่ายังไงเขาก็จะให้เธออาบให้ได้ เธอยกมือยอมแพ้ “ก็ได้ๆ ฉันอาบก็ได้ แต่ฉันจะอาบเอง” เธอลีลาตั้งนานไม่ยอมถอด หานจวิ้นซือใจร้อน “ฉันช่วยดีกว่า” “ไม่ต้อง คุณช่วยออกไปก่อนได้มั้ย” “ทำไม” เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เธอ “อย่าลืมนะ เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว” “ก็ฉันยังไม่ชินกับการแก้......ผ้าต่อหน้าผู้ชายหนิ” “เหอะ งั้นก็ได้” หานจวิ้นซือยอมออกไป “เดี๋ยวก่อน” หยางเมิ่งฉียื่นหัวออกไป “ฉันมีชุด กระเป่าฉันอยู่บนรถผู้ช่วยกู้” “เอาไป” เขาเปิดตู้ ข้างในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าราคาแพง เขาหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าโยนให้เธอ หยางเมิ่งฉีแช่น้ำอุ่น เธอเริ่มง่วง อยากจะนอนหลับในอ่างจนถึงเช้า เคาะๆ เห็นเธอเข้าไปนานแล้ว หานจวิ้นซือเคาะประตูถาม “เสร็จรึยัง” “เสร็จแล้ว” เธอลุกขึ้นยืน ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวให้แห้ง แล้วสวมเสื้อที่เขาให้เธอ สำหรับผู้ชาย สิ่งที่สวยงามที่สุดคือการที่ตื่นมาแล้วเห็นหน้าผู้หญิงของคนที่รักยังอยู่ตรงหน้า “คุณตื่นแล้วหรอ ฉันจะบ้าตายแล้วเนี่ย” หยางเมิ่งฉีดึงแขนเขา “มีอะไร” “ฉันอยากออกไปข้างนอก ตั้งแต่เมื่อเย็น ฉันอยู่แต่ในห้องนี้ไม่ได้ออกไปไหนเลย” เขายิ้มเยาะเย้ยเธอ “อยากออกไปก็ออกไปซิ ไม่มีใครมัดเธอไว้สักหน่อย” “เห้อ” เธอถอนหายใจ “ก็ฉันกลัวแม่บ้านคุณอ่ะ” “ป้าจางหรอ” “อืม........” “ทำไมถึงกลัว” “ทุกครั้งที่เธอเจอฉันนะ เธอมักจะมองฉันด้วยสายตาเหมือนจะกินฉันเลย จะไม่ให้ฉันกลัวได้ยังไง” หานจวิ้นซือคิดไปคิดมา ลุกขึ้นยืน “งั้นก็ได้ เธอรอฉันแปปหนึ่ง” เขาแต่งตัวเสร็จ เดินจูงมือเธอเดินลงมา ตามคาด พอแม่บ้านเห็นเธอก็ทำหน้าตกใจ แล้วเปลี่ยนเป็นโกรธ “เธอเข้ามาได้ยังไง” หยางเมิ่งฉีกลืนน้ำลายลงคอ เธอหันไปมองเขาส่งสายตาขอความช่วยเหลือ “ป้าจาง ฉันบอกไปกี่ครั้งแล้ว กับคุณหยางให้ระวังคำพูดด้วย ทำไม คำพูดของฉันไม่มีความหมายอะไรใช่มั้ย” หานจวิ้นซือถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอก้มหน้าตอบ “ไม่ใช่ค่ะ แต่เพราะคุณหยางไม่ให้เกรียติบ้านเราทำเหมือนกับที่นี่เป็นบ้านตัวเอง เธอแอบเข้ามาตอนไหนฉันก็ไม่รู้” “หลังจากนี้ที่นี่คือบ้านของเธอ เธออยากจะมาเมื่อไหร่ก็ได้หรืออยากจะไปเมื่อไหร่ก็ด้ ไม่จำเป็นต้องขอหรือรอให้ใครอนุญาต แล้วห้ามใครขวางเธอด้วย” “........ค่ะ” เธอตอบรับด้วยความไม่เต็มใจ หลังจากกินข้าวเสร็จ หานจวิ้นซือจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง พอขึ้นรถ เธอก็ถามขึ้น “ไปไหนหรอ” “เธอไม่อยากรู้หรอว่าฉันหายไปไหนมา” “อยาก” “งั้นก็ไปกันเถอะ” ขับออกมาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆ หยางเมิ่งฉีเอ่ยถามขึ้น “จะไปไหนกันแน่ นานแล้วนะทำไมยังไม่ถึงล่ะ” “ใจเย็นสิ อีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว” “อีกครึ่งชั่วโมงหรอ คุณคงไม่ได้จะเอาฉันไปทิ้งในป่าใช่มั้ย” หานจวิ้นซือยิ้ม “ฉันทิ้งไม่ลงหรอก” “เชอะ ถ้าฉันไม่กลับมา คุณก็คงยังใช้ชีวิตตามปกติ ไม่แน่อาจจะแต่งงานกับเซี่ยหยาวไปแล้วก็ได้” “ถ้าเกิดเธอไม่มา วันนี้ฉันกะจะไปฉุดเธอแล้วเนี่ย” “ใครจะไปเชื่อ” “ไม่จำเป็นต้องให้ใครเชื่อ ฉันแค่ทำในสิ่งที่อยากทำ” ขับมาถึงจุดหมาย หยางเมิ่งฉีเดินลงจากรถ เธอมองไปรอบๆ แล้วหยุดสายตาไปที่บ้านพักคนชรา “คงไม่ใช่ที่นี่ใช่มั้ย” “อืม” หานจวิ้นซือพยักหน้า “ที่นี่แหละ” เธอเดินตามเขาเข้าไป “ใครพักอยู่ที่นี่หรอ ปู่คุณหรอ ย่าหรอ ตาหรอ ยายหรอ หรือ.......” “เงียบๆ” เขาพูดขัดเธอ “นี่เป็นสถานที่พิเศษ อย่าเอะอะเสียงดัง มันรบกวนคนอื่น” หยางเมิ่งฉีปิดปากเงียบ เดินตามเขาไปเรื่อยๆ พอเดินไปถึงหน้าประตู เขาหยุดแล้วหันมาบอกเธอ “ปิดมือถือ” “ทำไมหรอ” “ดูนี่” หานจวิ้นซือชี้ไปที่ป้ายห้าม เธอปิดมือถืออย่างว่าง่าย เธอไม่เคยมาสถานที่แบบนี้ เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีที่แบบนี้อยู่ด้วย เปิดประตูออก หยางเมิ่งฉีกลั้นหายใจ เธออยากรู้ว่าจะเป็นใครที่ทำให้เขาเห็นความสำคัญได้ขนาดนี้ บนเตียงว่างเปล่า ไม่มีคน เธอกำมือแน่นยืนหลบอยู่หลังเขา กำลังจะอ้าปาก แต่มีคนตบไหล่เธอก่อน เธอหันหน้ากลับไปมอง เห็นใบหน้าซีดขาวของผู้หญิงคนหนึ่ง “อ้า..............”