ตอนที่ 86 เจ็บปวดทรมาน（2）

ต๭นที่ 86 เจ็บปวดทรมาน（2） เธอตกใจกรีดร้อง แต่เมื่อเทียบกับท่าทางตกใจของเธอ เขาดูนิ่งเฉยมาก เขาเดินขึ้นไปพยุงผู้หญิงที่อายุประมาณห้าสิบกว่าๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อย่าแกล้งเธอเลย เธอไม่เคยเจอกับป้ามาก่อน” เธอหัวเราะ “ฉันเคยเห็นเธอ เธอเป็นดาราไม่ใช่หรอ ประเทศสิงคโปร์ใช่มั้ย” “ไม่ใช่ เธอเป็นแฟนผม” “อ่อ ฉันลืมไปได้ไง เมื่อวานเธอก็เพิ่งบอกฉัน” หยางเมิ่งฉีเหมือนจะดูออกแล้วว่าเธอสติไม่ค่อยดี เธอเดินเข้าไปถามเขา “เธอคงไม่ใช่แม่คุณหรอกใช่มั้ย...........” “ไม่ใช่” “แล้วเธอเป็นใครหรอ” “แม่ของเซี่ยหยาว” “เซี่ยหยาว” หยางเมิ่งฉีตกใจ “เธอเป็นแม่ของเซี่ยหยาวหรอ” “อืม” เธอมองดูผู้หญิงตรงหน้า พอได้ยินหานจวิ้นซือพูดแบบนี้ เธอก็แอบคล้ายกับเซี่ยหยาวเหมือนกัน “แม่เธอ ทำไมคุณต้องมาเยี่ยมล่ะ” “เดี๋ยวกลับไปฉันค่อยเล่ารายละเอียดให้ฟัง” ไว้ค่อยเล่าอีกแล้ว เธอมึนงงไปหมดแล้วเนี่ย.............. “ป้า ช่วงนี้ป้านึกอะไรขึ้นมาได้มั้ย” “นึกได้” “จริงหรอ” หานจวิ้นซือ “นึกอะไรขึ้นมาได้” “ฉันจำได้ว่าฉันชื่อ หวังอวี้ฮว๋า” “ใช่ แล้วมีอะไรอีก” “สามีฉันชื่อ เจียงอวิ๋นซาน” “ใช่ แล้วมีอะไรอีก” หานจวิ้นซือคาดหวัง เหมือนกำลังรอฟังอะไรบางอย่างจากเธอ “อะไรอีกหรอ” เธอก้มหน้าด้วยความเขินอาย “ฉันกำลังตั้งท้อง” “………………” ทุกครั้งเขามาด้วยความคาดหวัง แต่เหมือนจะต้องผิดหวังทุกครั้ง ความลับบางอย่าง ก็ถูกกำหนดให้จมหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทางกลับบ้าน หานจวิ้นซือผิดหวัง แล้วเอ่ยถามเธอ “เมื่อกี้เธอสังเกตเห็นอะไรมั้ย” หยางเมิ่งฉีตอบ “คุณอยากรู้อะไรบางอย่างจากปากของเธอ” เขาพยักหน้า “ใช่” “แล้ว.......คุณอยากรู้อะไรล่ะ” ทำไมเขาต้องอยากรู้อะไรขนาดนั้น เธอไม่เข้าใจ “อยากรู้ เมื่อสิบปีก่อน ใครทำให้พ่อแม่ฉันตาย” “ว่าไงนะ พ่อแม่คุณถูกทำให้ตายหรอ” หยางเมิ่งฉีทำหน้าตกใจ “อืม” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว แล้วเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง “สิบปีก่อน ตระกูลฉันกับตระกูลเซี่ยหยาวเป็นเพื่อนกัน พ่อแม่ของเราทั้งสองคนชวนกันไปเที่ยว เรื่องถูกพังทิ้ง พ่อแม่ฉันกับพ่อแม่ของเซี่ยหยาวตกอยู่ในอันตราย คนเดี๋ยวที่รอดมาได้คือแม่ของเธอ แต่ก็กลายเป็นเสียสติ” “แล้วคุณหวัง อยากให้เธอบอกอะไรคุณ” “ฉันอยากรู้ว่าคืนเกิดเรื่อง พวกเขาเจอใครบ้าง” “แล้วคุณรู้ได้ไงว่าถูกทำร้าย มันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุก็ได้” ส่ายหน้า “ไม่มีทาง มีคนมากมายขนาดไหนอยากฆ่าพ่อฉัน ก็มีคนมากขนาดนั้นที่อยากจะฆ่าฉันเหมือนกัน เธอก็เคยเห็นแล้วไม่ใช่หรอ” หยางเมิ่งฉีเงียบ บางครั้งมันอาจจะซับซ้อนกว่าที่คิด เพียงแต่เธออาจจะคิดง่ายเกินไปก็ได้ ก็เหมือนเมื่อสองปีก่อน ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เธอจะเข้าใจว่าในโลกนี้สงบ สวยงาม ภาพของการทำลายฆ่ากันมีแค่ฉากในหนัง ไม่มีทางเกินขึ้นในชีวิตจริง “หลายวันที่ฉันเงียบหายไป เป็นเพราะเขาโทรมาบอกว่าเหมือนเธอจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง ฉันเลยพากู้เฟิงเหยนมาเฝ้าอยู่ที่นี่สามวันสามคืน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย” หยางเมิ่งฉีรู้สึกมีบางอย่างแปลกๆ แต่ก็นึกไม่ออก “เธอกำลังคิด อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ฉันไปปุ๊บ พี่สาวฉันก็ปล่อยข่าวเรื่องการแต่งงานของฉันปั๊บใช่มั้ย” “ใช่ๆ” เธอคิดแบบนั้น “ความจริงเรื่องที่ฉันสืบเรื่องการตายของพ่อแม่ นอกจากกู้เฟิงเหยน พี่สาวทั้งสาม และเซี่ยหยาว ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นั่นก็หมายความว่า ถ้าฉันไปที่นั่น พวกเขาก็จะรู้เรื่องทันที” “ทำไมต้องสืบเงียบๆด้วยล่ะ คุณสืบเรื่องการตายของพ่อกับแม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนอื่นด้วย” “ในโลกนี้มีอันตรายอีกมากมายที่เธอไม่รู้ สืบแบบเปิดเผย มันจะทำให้คนร้ายไหวตัวทัน ที่ฉันส่งป้ามาอยู่ไกลขนาดนี้ นอกจากคนที่ฉันบอกเธอไปเมื่อกี้ ก็ไม่มีใครรู้ ทุกคนนึกว่าเธอตายไปแล้ว เธอลองคิดดูซิ ถ้าให้คนร้ายรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น” หยางเมิ่งฉีไม่รู้จะพูดยังไง หรืออาจจะเป็นเหมือนที่เขาพูด เป็นเพราะเธอเติบโตในสถานที่ที่ปลอดภัยมันเลยทำให้เธอคิดภาพไม่ออก “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ก่อนที่พี่สาวฉันจะปล่อยข่าว คงไปเจอจื่อเย่ามาแน่นอน” “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าทั้งสองไม่เคยเจอกัน เรื่องมันคงไม่บังเอิญขนาดนี้” “เธอรู้มั้ยตอนพ่อแม่ยังอยู่ ทั้งสองชอบใครมากที่สุดรู้มั้ย” เธอตอบด้วยความมั่นใจ “ก็ต้องเป็นคุณแน่นอน” “ผิด” หานจวิ้นซือส่ายหน้า “ไม่ใช่มั้ง มีลูกสาวตั้งสามคนมีลูกชายแค่คนเดียว ถ้าตามหลักแล้วก็ต้องชอบคุณที่สุดซิถึงจะถูก” “บ้านฉันไม่ใช่บ้านที่เห็นลูกชายดีกว่าลูกสาว” “แล้วทำไมต้องมีลูกชายล่ะ มีลูกสาวสามคนก็น่าจะพอแล้วหนิ” “ธุรกิจที่บ้านต้องมีคนสานต่อ” เธอทำหน้าเอ็นดู มองเขาด้วยสายตาสงสาร “คุณมาในโลกนี้ก็เพื่อที่จะมาเป็นแค่คนสานต่อธุรกิจของบ้าน” “เธอผิดอีกแล้ว” หานจวิ้นซือยิ้ม “พ่อกับแม่รักฉันมาก แต่รักกับชอบมันต่างกัน ทุกคนเป็นลูกก็ต้องรักเท่ากัน ชอบคือการบ่งบอกว่าลูกคนไหนเก่งและรู้เรื่องมากที่สุด” “ฉันรู้แล้ว เป็นพี่คนที่สองใช่มั้ย” พอนึกถึงหานหนานหยง เธอยังชอบเธอเลย “ไม่ใช่” เธอเริ่มไม่แน่ใจ “คงไม่ใช่พี่คนที่สามหรอกใช่มั้ย” เธอพูดเพิ่มเติม “คงไม่มีทางเป็นพี่สาวคนโตแน่นอน” เธอมั่นใจมาก แล้วพูดในใจ:เธอน่าจะเป็นคนที่ถูกเกลียดมากที่สุด “เธอเคยเจอพี่สาวคนที่สามฉันมั้ย” “ไม่เคย” เธอรู้เพียงแค่ว่าเธอชื่อหานซินหยี่ เคยเห็นแค่แผ่นหลังของเธอ ไม่เคยเห็นหน้า และไม่เคยพูดคุยกัน นั่นก็หมายความว่าม่เคยเจอกัน “พี่สาวคนที่สามคนฉันนิสัยแตกต่างกับพี่ทั้งสองคนอย่างมาก เธอเป็นคนนิ่ง ไม่สนใจเรื่องอะไรเลย ถ้าจะพูดให้เข้าใจก็คือเธอเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่สุงสิงหรือสนใจใคร” “ก็ว่าวันนั้น วันที่คุณเรียกให้ทั้งสามคนมา มีแต่พี่คนโตกับพี่คนที่สองของคุณพูด เธอนั่งเงียบไม่สนใจอะไรเลย” “ใช่” “งั้นฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่” “ไม่เข้าใจเรื่องอะไร” “คุณอย่าบอกนะ คนที่พ่อแม่คุณชอบที่สุดคือพี่คนโต” ถ้าหานชินหยี่เป็นอย่างที่หานจวิ้นซือพูดจริงๆ เธอคงไม่มีทางเป็นคนที่พวกเขาสองคนชอบ “ใช่” “ทำไม เป็นไปได้ยังไง ฉันไม่เชื่อ” “ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ว่าพี่สาวคนโตเธอเป็นคนรักษาคำพูด ถ้าเป็นสิ่งที่เธอเคยรับปาก เธอไม่มีทางผิดคำพูด ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว เธอยังคอยบังคับให้คนเป็นน้องต้องทำให้ได้ ถ้าเธอเป็นพ่อเป็นแม่ เธอก็ต้องชอบเด็กแบบนี้” หยางเมิ่งฉีถอนหายใจ “ฉันไม่เชื่อ ว่าเธอไม่เคยไม่ทำตามที่พ่อแม่พูดเลยสักครั้ง..........” “ไม่เคยเลยสักครั้ง” พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เหมือนเขาเองก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย “ที่เธอแต่งงานแล้วไม่ค่อยมีความสุขเป็นเพราะ..............” “อันนี้ฉันเข้าใจ เข้าใจเป็นอย่างมาก” หยางเมิ่งฉัพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ “หือ ทำไมเธอถึงเข้าใจล่ะ” “ฉันดูออกคนที่มีความสุข ไม่ทางไม่รู้ว่าความจริงใจมีค่ามากแค่ไหน” เขาพยักหน้า เห็นด้วยกับเธอ “แต่จะว่าไปเรื่องชีวิตหลังแต่งงานขอเธอเกิดอะไรขึ้นกันแน่” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว “เธอแต่งงานเพราะเรื่องธุรกิจ เธอรู้ก่อนอยู่แล้วว่าสามีของเธอเป็นผู้ชายที่หลายใจ แต่เพื่อเป็นการไม่ให้เสียคำพูด เธอเลยตัดสินใจแต่งงานกับเขา” หยางเมิ่งฉีเหงื่อแตก ไม่ได้เป็นเพราะนึกว่าการกระทำของเธอกล้าหาญ แต่เพราะกลัวความซื่อตรงเกินไปของเธอมากกว่า “ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ” “เรื่องอะไร” “ตระกูลคุณติดค้างอะไรเซี่ยหยาวหรอ”