ตอนที่ 88 เจ็บปวดทรมาน（4）

ต๭นที่ 88 เจ็บปวดทรมาน（4） “ไม่แปลกที่คุณหานรู้สึกดีกับคุณ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงไม่มีทางยอมถอยขนาดนี้” “ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นฉันก็คงไม่ยอมเหมือนกัน แต่เขาเป็นกรณียกเว้น เพราะฉันรู้ว่าเขาก็ไม่มีทางเลือก” มาถึงหอ กู้เฟิงเหยนยกกระเป๋าเธอ “เดี๋ยวผมช่วยยกเข้าไปแล้วกัน” “อืม ขอบคุณนะ” ทั้งสองคนเดินเข้ามาในหอ ไฟที่ห้องเปิดอยู่ เธอแปลกใจ ถ้าตามหลักแล้วหลินวานวานต้องกลับบ้านไปแล้ว เธอหยิบกุญแจออกมากำลังจะไข แต่ประตูถูกคนเปิดออกมาจากข้างใน “ฉีฉี” “วานวาน..........” หยางเมิ่งฉีนึกไม่ถึงว่าหลินวานวานจะยังอยู่ “แกกลับมาทำไมไม่บอก ฉันจะได้ไปรับ” “ฉันจะรู้ได้ไงว่าแกจะยังไม่กลับบ้าน” “อ่อ มันก็จริง.............” หลินวานวานยิ้มแห้งๆ เธอเอ่ยทักกู้เฟิงเหยน “สวัสดี ผู้ช่วยกู้ ไม่เจอกันนานเลยนะ” “อืม ไม่เจอกันนานเลย” “เข้ามานั่งก่อนซิ” “ไม่ดีกว่า ผมมีธุระต้องไปทำต่อ ขอตัวกลับก่อน” พอเขากลับไป หยางเมิ่งฉีดึงแขนหลินวานวาน “ทำไมแกยังไม่กลับบ้านล่ะ” หลินวานวานมองตามแผ่นหลังของกู้เฟิงเหยน ปากตอบกลับเธอ “เดี๋ยวฉันค่อยอธิบายให้ฟัง” เธอก็วิ่งหายไปเลย หยางเมิ่งฉีไม่เข้าใจ เธอลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง ข้างในมันค่อนข้างร้อน เธอเปิดหน้าต่างออกเพื่อรับลม พอสักพัก หลินวานวานเดินกลับมา “แกไปไหนมา” “ไปส่งผู้ช่วยกู้” “ส่งเขาหรอ” หยางเมิ่งฉีแปลกใจ เธอกลายเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ “อืม” “ทำไมต้องไปส่ง” “แกถามฉันว่าทำไมไม่กลับบ้านใช่มั้ย เมื่อกี้” “ใช่” “ฉันยื่นขอเรียนต่อโท” “ห้ะ แล้วนี่มันเรื่องอะไรอีก” หลินวานวานก้มหน้าด้วยความเขินอาย “ฉันอยากอยู่ต่อเพื่อคนคนหนึ่ง” “แกอย่าบอกนะว่าเป็นกู้เฟิงเหยน” “ใช่ เขาเอง” “………………” ใครก็ได้ช่วยเธอด้วย “แกว่าไงนะ แกอยู่ต่อเพียงเพราะอยากเจอกู้เฟิงเหยนเนี่ยนะ แล้วเขารู้ตัวมั้ย” “ไม่รู้” “มันก็หมายความว่าแกแอบรักเข้าข้างเดียวหรอ” “อืม” หยางเมิ่งฉีเอามือกุมขมับ “นี่มันเรื่องใหญ่แล้ว ตามหลักเท่าที่ฉันสังเกตดู เธอไม่น่าจะใช่แนวที่เขาชอบนะ” “แล้วแนวไหน แนวเธอหรอ” “ไม่มีทาง” เธอเอ่ยด้วยความเขินอาย “ฉันเป็นแนวที่หานจวิ้นซือชอบ” “เชอะ........ให้มันน้อยๆหน่อย รู้จักอายซะบ้าง” “การที่แกแอบชอบเขาแกยังไม่อายเลย แล้วฉันจะอายทำมั้ยในเมื่อเรารักกัน” “อย่ามั่นใจไป การแอบรักแบบนี้ใกล้จะจบลงแล้ว” “เหอะ แกไม่ได้ตามไปสารภาพใช่มั้ยเมื่อกี้” “เปล่า ฉันแค่ตามไปพูดคุยเฉยๆ แต่ฉันมั่นใจว่าเขาไม่มีทางหนีรอดจากฉันได้” หลินวานวานพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ “อย่ามั่นใจมากไปหน่อยเลย เขาจะสนใจแกรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย” “ถ้าเป็นผู้ชายปกติ ไม่มีใครไม่สนใจฉัน ถ้าใครที่ไม่สนใจฉันเขาคนนั้นก็คงจะไม่ใช่ชายแท้” “…………..” ตกดึก หยางเมิ่งฉีนอนไม่หลับ “วานวาน แกหลับยัง” “ยัง แกยังนอนไม่หลับเลย แล้วฉันจะหลับได้ไง” “ทำไมล่ะ” เธอจะนอนหลับหรือนอนไม่หลับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ “ในโลกนี้จะมีคนสองประเภทที่จะนอนไม่หลับ หนึ่งคือคนที่เพิ่งรักกันใหม่ๆ สองคือคนที่กำลังแอบรักคนอื่น” “งั้นฉันขอไปนอนที่เตียงแกด้วยได้มั้ย” “มาสิ ที่รัก.........” หลินวานวานเปิดไฟ แล้วกระดิกนิ้วเรียกเธอ หยางเมิ่งฉีลุกจากเตียง แล้ววิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงเธอ “แกตัดสินใจจะชอบผู้ช่วยกู้จริงๆหรอ” “ก็จริงนะซิ” “แต่เขาก็เหมือนหานจวิ้นซือ บ้านและครอบครัวอยู่ที่นี่ ถ้าพวกแกรักกันขึ้นมาจริงๆ แกก็คงต้องเตรียมทำใจเพื่ออยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต” “อยู่ก็อยู่ซิ ฉันไม่เหมือนเธอ ที่บ้านฉันมีทั้งพี่ชายและพี่สาว จะมีหรือไม่มีฉันอยู่ข้างๆก็คงไม่ต่างกัน” “ดีเนอะ” เธอถอนหายใจ “แล้วแกล่ะ ตัดสินใจจะอยู่ต่อแล้วใช่มั้ย” เธอถอนหายใจอีกรอบ “ฉันกำลังเครียดเพราะเรื่องนี้อยู่ ฉันเป็นลูกคนเดียว ถ้าฉันไม่อยู่ก็คงไม่มีใครคอยดูแลพวกเขา” “เธออย่ากังวลไปเลย พวกเขาอาจจะย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ได้” “แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย” ยายต้องมีคนดูแล เธอไม่ยอมย้ายออกจากบ้านเล็กๆนั้นง่ายๆหรอก แม่กูคงไม่มีทางทิ้งยายไว้ที่นั้นคนเดียวหรอก “มันก็น่าเครียดจริงๆแหละ ใครใช้ให้เธอไปตกหลุมรักผู้ชายอย่างหานจวิ้นซือล่ะ” “ฉันก็เลยอิจฉาแกไง ไม่ต้องเครียดเหมือนฉัน” “ฉันก็อิจฉาแกเหมือนกัน อย่างน้อยแกกับหานจวิ้นซือก็รับรู้กันแหละกัน ไม่เหมือนฉันยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย” หลินวานวานจับมือเธอ “มากับฉัน” “ไปไหน” เธอถามด้วยความงุนงง แล้วเดินตามเธอไปตรงหน้าต่าง “พวกเรามาตะโกนให้กำลังใจกันแหละกัน ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” หลินวานวานตะโกนก่อน “ฉีฉี สู้ๆ” หยางเมิ่งฉียกยิ้ม แล้วตะโกนต่อ “วานวาน สู้ๆ” “พวกเราจะต้องมีความสุขแน่นอน” “พวกเราจะต้องมีความสุขแน่นอน” ผู้หญิงเกิดมาสามคนที่ขาดไม่ได้คือ หนึ่งผู้ชายที่รักตัวเองหมดใจ สองคือเพื่อนที่คอยให้กำลังใจ สามคือครอบครัวที่คอยดูแลเธอ เช้าวันต่อมา ทั้งสองยังนอนหลับฝันดีอยู่ ก็มีคนมาเคาะประตู “ใครเนี่ย..............” หลินวานวานดึงผ้าห่มขึ้นปิดหัว แล้วพูดขึ้น “ฉีฉี ไปเปิดประตูหน่อย” หยางเมิ่งฉีสะลึมสะลือ ใส่ชุดนอนกระโปรงเดินไปเปิดประตู พอเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอตกใจปิดประตูลงด้วยความเร็ว “วานวาน รีบตื่นเร็ว” “ใครมา” “กู้เฟิงเหยน” เธอสะดุ้ง “ไหน ไหน” “หน้าประตู แกยังนอนอยู่ฉันเลยไม่ได้ให้เขาเข้ามา” “ให้เขามาเร็วๆ” หลินวานวานเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว หยางเมิ่งฉีก็เปลี่ยนเหมือนกัน เธอเปิดประตูอีกครั้ง คนที่เดินเข้ามาคือหานจวิ้นซือ “คุณ...........” เธออึ้ง “ผู้ช่วยกู้ล่ะ” “เขากลับไปแล้ว เธอหาเขาทำไม” หานจวิ้นซือถามด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ เธอตกใจ เงียบไปสักพัก เธอโดนหลอก “เปล่า แค่ถามเฉยๆ” เธอหันไปมองแรงหยางเมิ่งฉี “เตรียมตัว ฉันพาเธอไปที่ที่หนึ่ง” เธอไม่เข้าใจ “จะไปไหนก็ไปเลยก็ได้ ทำไมต้องเตรียมด้วย” “เตรียมข้าวของของเธอ” หานจวิ้นซือเดินเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ “ย้ายไปอยู่ที่อื่น” เห็นได้ชัดว่าเขาอยากอยู่กับเธอ “ฉันอยู่ที่นี่ก็ดีนะ” “เธอดี ฉันไม่ดี” หลินวานวานเบ้ปาก หยางเมิ่งฉีอายหน้าแดง “พูดอะไรของคุณ วานวานก็อยู่นะ” “หรอ งั้นฉันไปดีกว่า” หลินวานวานเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงเขาสองคน เขาดึงเธอเข้ามากอด “เธอไม่อยากไปอยู่กับฉันหรอ” “ไม่ได้ไม่อยากอยู่กับคุณ...............” “แล้วอะไรล่ะ” “เป็นเพราะ........ฉันไม่อยากอยู่กับป้าจาง เธอเกลียดฉันขนาดนั้น จะให้อยู่ร่วมกันได้ยังไง” หานจวิ้นซือยิ้ม “เธอสบายใจได้ ฉันไม่ได้จะให้อยู่กับป้าจาง” “เหอะ คุณคงไม่ได้จะไล่เขาออกหรอกใช่มั้ย” “ไม่ใช่ ขอเก็บเป็นความลับก่อน รีบไปเก็บของได้แล้ว” “แต่ ฉันว่ามันก็ไม่เหมาะอยู่ดี” “งั้นฉันไปบอกผู้อำนวยการให้จัดห้องใหม่ให้เธอ แล้วฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่กับเธอดีมั้ย” “จะบ้าหรอคุณ..............” เธอยกมือเกาหัว “ความจริงฉันกลัวว่าเซี่ยหยาวจะตามมารังควานไม่เลิก” “เธอสบายใจได้ เช้านี้ฉันบอกเธอไปแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะออกมาแถล่งเรื่องการยกเลิกงานหมั้น จะไม่มีการแต่งงานใดๆเกิดขึ้น” “จริงหรอ” “อืม” “แล้วเธอจะยอมหรอ” “ยอมหรือยอม ฉันสามารถตัดสินใจคนเดียวได้”