ตอนที่89 เจ็บปวดทรมาน（5）

ต๭นที่89 เจ็บปวดทรมาน（5） “แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายขนาดนี้...........” หานจวิ้นซือยกมือปัดผมหน้าม้าขึ้นให้เธอ “ฉีฉี มันจะง่ายหรือไม่ง่ายปล่อยให้ฉันเป็นคนจัดการ เธออยู่กับฉัน ไม่จำเป็นต้องมีอะไรทั้งนั้น แต่สิ่งเดียวที่ขาดไม่ได้คือเธอต้องมีความกล้าหาญ” “ฉันรู้” เธอพยักหน้า “ไปเก็บของนะ เดี๋ยวฉันออกไปรอข้างนอก” “อืม.........” ความกล้าหาญ ใช่ ไม่ว่าจะที่ผ่านมา ตอนนี้ หรืออนาคต สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความกล้าหาญ พอหานจวิ้นซือออกไป หลินวานวานก็กลับเข้ามา เห็นเธอกำลังเก็บข้าวของ “ที่รัก เธอจะทิ้งฉันไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นจริงๆหรอ” “อะไรทิ้งแก ฉันไม่ได้เป็นกู้เฟิงเหยนนะ” “แต่ถ้าแกไป ห้องใหญ่ขนาดนี้ก็เหลือฉันคนเดียว น่าสงสารจะตาย” “งั้นเอางี้มั้ย เดี๋ยวฉันไปบอกหานจวิ้นซือ ขอให้เธอไปอยู่ด้วยดีมั้ย” “เชอะ ไม่เอา แกจะให้ฉันย้ายเข้าไปเป็นก้างขวางคอของพวกแกสองคนหรอ” “งั้นเอางี้มั้ย ฉันไม่ไปแล้วก็ได้” “จริงหรอ” “จริงสิ ฉันไม่อยากทิ้งแกไว้คนเดียว” “เห้อ ช่างมันเถอะ แกไปเหอะ ถ้าไม่ไป หานจวิ้นซือต้องมาที่นี่ทุกวัน ฉันต้องคอยดูพวกแกหวานใส่กัน ฉันว่าแบบนี้น่าสงสารกว่าอีก” “งั้นฉันไปจริงๆแล้วนะ” “ไปเถอะๆ” หยางเมิ่งฉีอ้าแขน “มา ขอกอดหน่อย” ทั้งสองคนกอดกันแน่นมาก “อย่าลืมนะ ถ้ามีปัญหากันมาหาฉันได้ ฉันจะรับเลี้ยงแกไว้เอง” “ไปไกลเลย ปากเสีย” เธอยิ้ม ยกกระเป๋าขึ้น “ดูแลตัวเองด้วย” “เดี๋ยวก่อน” หลินวานวานวิ่งไปดึงแขนเธอ “ฉันยังพูดไม่จบ จะรีบไปไหน” “หือ แกจะพูดอะไรอีก” “เรื่องนี้สำคัญมาก” “เรื่องอะไร” เธอสีหน้าแววตาจริงจัง “อย่าลืมป้องกันด้วย” “…………” “อย่าหาว่าฉันจุ้นจ้าน ฉันพูดจริงๆ เดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้ว แกคงไม่อยากตั้งท้องมาเรียนหรอกใช่มั้ย แล้วอีกอย่างเรื่องคู่หมั้นของเขาก็ยังไม่เคลียร์ แกต้องระวังอย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น จะยังไงก็ชั่ง ดูแลตัวเองดีๆ ระวังจะแจ็คพอตแตก..........” หยางเมิ่งฉีพูดไม่ออก “โอเค ฉันรู้แล้วๆ” หลินวานววานเดินออกไปส่งเธอ แล้วพูดกับหานจวิ้นซือ “ฉันฝากเพื่อนด้วยนะคุณ อย่าให้เธอแจ็คพอตแตกล่ะ” “แจ็คพอตแตกหรอ” หานจวิ้นซือไม่เข้าใจ หยางเมิ่งฉีตกใจ “เธอละเมอ เราไปกันเถอะ” อยู่บนรถ เธอนึกว่าเขาจะพาเธอตรงกลับบ้าน แต่มันคนละทางกับทางกลับ เธอเอ่ยถามขึ้น “เราจะไปไหนกันหรอ” “กลับบ้านไง” “แต่นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านคุณหนิ” “นอกจากบ้านหลังนั้น ฉันมีบ้านอีกหลังหนึ่ง” “ห้ะ คุณหมายความว่าเราจะไปอยู่กันที่บ้านอักหลังหนึ่งหรอ” “อืม” แบบนี้นี่เอง ก็ว่าทำไมถึงบอกว่าป้าจางไม่ได้อยู่ด้วย รถขับออกมาเรื่อยๆ มาจนถึงบนดอย เธอมองดูรอบๆ “ทำไมเราต้องขึ้นดอยด้วยล่ะ” “ก็บ้านอยู่บนดอย ก็ต้องขึ้นดอยซิ” “ว่าไงนะ บ้านอยู่บนดอยหรอ” “มันแปลกตรงไหน” “แปลกมาก บนดอยไม่มีคน จะพูดคุยกับใคร ถ้าเกิดดึกๆดื่นๆมีสัตว์ดุร้ายขึ้นมาจะทำยังไง เราก็หนีไปไหนไม่รอดซิคุณ” หานจวิ้นซือยกยิ้ม “เธอคิดว่าเราอยู่ในกลางป่ากลางเขาหรอ” “แล้วในใช่หรอ” “เธอเคยเห็นป่ามีถนนขึ้นที่เรียบขนาดนี้มาก่อนหรอ” เธอชะงัก มันก็ถูก รถขับต่อมาอีกเรื่อยๆ หยางเมิ่งฉีนั่งอยู่ในรถ จ้องมองดูบ้านพักตากอากาศแต่ละหลัง ด้วยสายตาเป็นประกาย “ลงมาได้แล้ว” หานจวิ้นซือเคาะกระจก เธอตกใจ เปิดประตูวิ่งออกมายืนอยู่หน้าประตูบ้าน มีป้ายห้อยอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน เหมือนอยู่บนสวรรค์ “เดินต่อไป” หานจวิ้นซือเดินมายืนอยู่ข้างหลังเธอ ยกมือขึ้นมาปิดตาเธอไว้ “คุณจะทำอะไร” “มีเซอร์ไพรส” เธอยิ้ม เดินขึ้นข้างหน้าไปช้าๆ เดินไปสักพัก เขาปล่อยมือออก สิ่งที่เธอเห็นคือสถานที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วง “ดอกวิสทีเรีย.........” เธอร้องด้วยความดีใจ ปกติเธอสนใจดอกไม่ต่างๆ แล้วเธอก็รู้ความหมายของดอกแต่ละอย่างเป็นอย่างดี “สวยมั้ย” “สวยมาก” เธอหมุนรอบตัวเอง โตจนขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสถานที่ที่สวยขนาดนี้ วิวสวย บ้านสวย ดอกสวย อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก พอหมุดเสร็จเธอก็หุบยิ้ม แล้วเดินกลับมาหาเขาด้วยใบหน้าจับผิด “หานจวิ้นซือ คุณบอกฉันมาดีๆ ที่นี่คงไม่ได้เป็นที่ที่คุณใช้ไว้พาแฟนหรือกิกมาซ่อนใช่มั้ย” เขายกยิ้ม “เธอคิดว่าไงล่ะ” “ฉันจะไปรู้ได้ไง ฉันเลยถามคุณอยู่นี่ไง” “ใช่ เมื่อก่อนเคยมีผู้หญิง.........” “ผู้หญิงที่ไหน” “เธอสำคัญกับฉันมาก” “ไอ่เลว” เธอยกขาถีบเขา แล้วหันหลังวิ่งจากไป หานจวิ้นซือดึงแขนเธอไว้ “ฟังฉันพูดให้จบก่อน” “ก็ได้ พูดมา” “ที่ฉันพาเธอมาที่นี่เพราะเธอกับผู้หญิงคนนั้นสำคัญพอๆกัน...........” “หานจวิ้นซือ” เธออยากจะบ้าตาย “ฉันไม่ได้อยากอยู่ที่บ้าๆนี้หรอก” เธอสะบัดมือเขาออก “เธอไม่อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” “ไม่อยาก ทำไมฉันต้องอยากรู้ด้วย” หานจวิ้นซือเห็นว่าเธอน่าจะโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว กอดเธอจากด้านหลัง “ก็ได้ๆ ฉันไม่แกล้งแล้ว ฉันบอกก็ได้ว่าเธอเป็นใคร เธอเป็น.........แม่ฉัน” เธอตกใจหันหลังกลับด้วยความเร็ว “แม่คุณหรอ” “อืม” “แต่ทำไม แม่คุณถึงมาอยู่ที่ห่างไกลแบบนี้ล่ะ” “ดอกวิสทีเรียเป็นดอกที่แม่ฉันชอบมากที่สุด สวนนี้เป็นของขวัญวันเกิดตอนแม่อายุครบสามสิบปี เดือนเมษากับพฤษภาของทุกๆปีเธอจะย้ายมาอยู่ชั่วคราวที่นี่ ตอนนั้นฉันยังเด็ก ทุกครั้งที่แม่ขึ้นมาบนนี้ ฉันก็จะร้องไห้งอแงขอตามแม่ขึ้นมาด้วย” หานจวิ้นซือหยุดชะงักไปสักพัก “เพราะนั้นสวนนี้มีความหมายกับฉันมาก เพราะมันเป็นสถานที่ที่เป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดของฉัน” หยางเมิ่งฉีรู้ว่าเขาทำทั้งหมดนี้เพื่อเธอ “ขอโทษนะ เมื่อกี้ที่เข้าใจคุณผิด.............” เขายกยิ้ม “ไม่เป็นไร ที่เธอหุงฉันมันก็เท่ากับว่าเธอรักฉัน ฉันรู้สึกดีใจมากกว่า” เธอดึงดอกขึ้นมาดม เป็นกลิ่นที่พิเศษมาก เหมือนกลิ่นของ.........แม่ “และตอนนี้มันก็เป็นฤดูออกดอก ฉันเลยอยากมอบมันให้เธอ” หานจวิ้นซือเดินเข้าไปใกล้เธอ “ที่นี่ไม่มีคนอยู่มาเป็นสิบปีแล้วนะ” “สถานที่สำคัญขนาดนี้ ฉันอยู่ที่นี่คงไม่เหมาะ............” “ไอ่บื้อ ยิ่งเป็นที่สำคัญก็ยิ่งเหมาะกับคนสำคัญซิ” หยางเมิ่งฉีฉีกยิ้ม ซบลงบนอกของเขา “สถานที่สำคัญที่สุดของคุณอยู่นี่ต่างหาก” เธอชี้ไปที่หัวใจของเขา แล้วชี้ไปที่สวน “ไม่ใช่ที่นี่” “ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน มันก็เป็นของเธอคนเดียว” หานจวิ้นซือจูงเธอเข้ามาในบ้าน เดินดูทีละห้อง ทุกครั้งที่เปิดประตูห้องเข้าไป มันจะทำให้เธอประหลาดใจอยู่ตลอด หยางเมิ่งฉีชอบที่นี่มาก ไม่ได้เป็นเพราะแค่เป็นที่ที่สำคัญของเขา แต่เป็นเพราะที่นี่มีความทรงจำในวัยเด็กของเขา เธอมาเป็นส่วนหนึ่งของอนาคตเขา แล้วยังได้รับรู้เรื่องราวในอดีตของเขาอีกด้วย “พ่อคุณรักแม่คุณมากเลยเนอะ ให้ของขวัญสวยขนาดนี้กับเธอ” เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองออกไปข้างนอก เต็มไปด้วยภูเขา บรรยากาศสวยงาม น่าอยู่............. “ใช่ มันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่เคยได้รับ เพราะหลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยได้รับมันอีกเลย”