ตอนที่90 เจ็บปวดทรมาน（6）

ต๭นที่90 เจ็บปวดทรมาน（6） “แม่คุณโชคดีมาก” หานจวิ้นซือกุมมือเธอ “เชื่อฉัน เธอก็จะเป็นผู้หญิงที่โชคดีแบบนั้นเหมือนกัน” “ฉันเชื่อ” เธอพยักหน้า เธอเชื่อใจเขา “ฉันไปยกของเข้ามาก่อน” “อืม” หยางเมิ่งฉีมองดูห้องนอนที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจมาก และเธอเองก็ชอบมากด้วย เธอล้มตัวลงนอน กลิ้งไปกลิ้งมา หลังจากนี้ที่นี่ก็คือบ้านของเธอกับเขา เธอหลับตาลงด้วยความดีอกดีใจ “เตียงใหญ่พอมั้ย” เธอลืมตามองด้วยความเขินอาย “อืม ใหญ่มาก” “ไม่ใช่แค่ใหญ่ แล้วยังนุ่มมากด้วยใช่มั้ย” เธอพยักหน้า “อืม นุ่มดี” “ชอบมั้ย” เขาดันมือ ขึ้นคร้อมอยู่บนตัวเธอ “อืม ชอบ” “ฉันก็ชอบ แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ฉันชอบผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงมากกว่า..........” พอตื่นมาอีกทีก็เช้าของอีกวันแล้ว หยางเมิ่งฉีกระโดดลงจากเจียง ยื่นมือไปดันเขา “ตื่น คุณตื่นเร็ว” “มีอะไร” เขาลืมตาขึ้นมองเธอ “ฉันหิวมากเลย เราจะกินอะไรกันหรอ” “ยังจะต้องถามอีกหรอ” หานจวิ้นซือยกยิ้ม เขาลุกขึ้นใส่เสื้อแล้วพูดไปด้วย “กลางป่าแบบนี้ก็ต้องกินของป่าซิ ชั้นหนึ่งมีพวกอุปกรณ์ล่าสัตว์ เธอไปเลือกเอาเลย หมูป่า ไก่ป่า อยากกินอะไรก็ไปล่าเอาตามใจชอบ” หยางเมิ่งฉีกรอกตาใส่เขา “คุณจะบ้าหรอ ฉันไม่ใช่คนป่านะ” “งั้นก็ไม่ต้องกิน” “งั้นฉันจะลงไปจากที่นี่........” “ลงไปทำไม” เธอวิ่งลงไปชั้นล่าง เธอนึกว่าหิวจนตาลาย เธอได้กลิ่นหอมของอาหาร บ้านหลังนี้มีสิบกว่าห้อง นอกจากห้องนอน ห้องรับแขก นอกนั้นเป็นห้องหนังสือ ห้องออกกำลังกาย ห้องอาหาร ต่างๆนานา หยางเมิ่งฉีหยุดชะงักตรงห้องอาหาร ถ้าไม่ได้เป็นเพราะโต๊ะอาหารมีอาหารมากมายวางไว้ เธอคิดไม่ถึงว่าที่นี่จะเต็มไปด้วยอาหารมากมายขนาดนี้ แต่เธอสงสัยว่าใครเป็นเตรียมอาหารพวกนี้มากกว่า หรือว่าหานจวิ้นซือตื่นมาทำให้เธอกิน ไม่น่าจะใช่นะ เขาไม่ได้ดูเหมือนคนที่จะทำอะไรได้ทุกอย่างขนาดนั้น………….. “คุฯหยาง อรุณสวัสดิ์ค่ะ” จู่ๆก็มีคนเอ่ยทักเธอ ทำให้เธอตกใจรับหันหลังกลับไปมอง “คุณคือใครคะ” เธอจ้องผู้หญิงวัยกลางคนด้วยความสงสัย “ฉันคือคนที่คุณหานให้มาดูแลเรื่องอาหารของคุณ” “ห้ะ อ่อ แบนี้เองหรอค่ะ” เธอฉีกยิ้ม ลากเก้าอี้ออก “เชิญนั่งค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นเจ้าบ้าน ป้าเป็นแค่แม่บ้าน” “ไม่เป็นไรค่ะ สบายๆ มา มานั่งค่ะ” เธอดึงเข้าให้มานั่ง แล้วเอ่ยถามขึ้น “ให้เรียกคุณว่าอะไรดีคะ” “เรียกว่าป้าเฉยๆก็ได้ค่ะ” “ค่ะ” เธอตอบรับอย่างง่ายดาย “ป้า หนูไม่ใช่ลูกคุณหนูที่ไหน เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจหนู ทำตัวตามสบายได้เลยนะคะ” ป้าพยักหน้า “ถ้าคุณหนูบอกว่าได้ ป้าก็ได้ค่ะ” หานจวิ้นซือไม่รู้ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้ายกยิ้ม “คุณชาย” ป้ารีบลุกขึ้นยืน ก้มให้ความเคารพ “อืม” เขาพยักหน้ารับ “เจอกันแล้วใช่มั้ย ฉันไม่ต้องแนะนำให้รู้จักกันแล้วใช่มั้ย” “ไม่ต้อง” เธอตอบกลับ “ป้า หลังจากนี้ช่วยดูแลเธอด้วย ก็ทำเหมือนตอนดูแลแม่ ถ้าทำได้จะรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก” “วางใจได้ค่ะคุณชาย ป้าจะทำให้เต็มที่” เธอพูดจบ แล้วเดินออกไป หยางเมิ่งฉียืนงง ดูแลเหมือนที่ดูแลแม่............. “คุณ ป้าไม่ได้เป็นแม่บ้านที่เพิ่งมาใหม่หรอ” “ไม่ใช่ เมื่อก่อนป้าเธอเคยดูแลแม่ฉัน” “แล้วทำไมถึงไม่เป็นแม่บ้านต่อที่บ้านหานล่ะ” “เธอไม่เคยทำงานที่นั่นอยู่แล้ว เธอคอยมาดูแลแค่ตอนช่วงที่แม่ฉันขึ้นมาอาศัยอยู่ที่นี่เฉยๆ” “อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง” เธอเข้าใจแล้ว เธอแอบดีใจ เมื่อกี้ป้าก็ดูจะใจดี และเหมือนจะชอบเธอด้วย “ไม่เลวหนิ เก่งขึ้นเยอะเลย” หานจวิ้นซือเอ่ยถามขึ้น “อะไรคือเก่งขึ้นเยอะ” “รู้จะเอาใจคน นี่ไม่เรียกว่าเก่งขึ้นเยอะหรอ” “ฉันทำตอนไหน............” เธอก้มหน้ากัดกินแซนวิชต่อ หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ หานจวิ้นซือต้องลงไปทำงานที่บริษัท เธอเดินไปส่งเขาที่หน้าประตูบ้าน ด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจากกับเขา “เป็นอะไร” เขาเอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นเธอทำหน้าแปลกๆ “เปล่า ฉันแค่กลัวนิดหน่อยที่ต้องอยู่คนเดียวบนนี้” “กลัวทำไม ก็มีป้าอยู่เป็นเพื่อนแล้วไม่ใช่หรอ” “เรายังไม่สนิทกันหนิ มันไม่เหมือนคุณ..........” เขายกยิ้ม ก้มจูบหน้าผากเธอ “เดี๋ยวฉันจะกลับมาก่อนฟ้ามืด” “โอเค คุณขับรถดีๆนะ” “อืม” โบกมือลา เธอมองจนรถเขาหายจากสายตาไป เธอถึงเดินกลับเข้าบ้าน ป้ากำลังรดน้ำอยู่ที่สวนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ริ้วรอยบนใบหน้าแสดงให้เห็นว่าเธอใช้เวลาไปนานพอสมควร “ป้า หนูขอคุยเล่นด้วยหน่อยได้มั้ย” “ได้สิค่ะ” เธอตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “หนูได้ยินเขาบอกว่า เมื่อก่อนป้าเป็นคนดูแลแม่ของเขาใช่มั้ย” “ใช่ค่ะ” “มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนหรอ” “นานมากแล้ว ตอนป้าดูแลคุณผู้หญิง คุณชายอายุได้แค่ประมาณสอบกว่าปีเอง” สิบกว่าปี............ “มันก็หมายความว่า ชีวิตในวัยเด็กของเขา ป้าก็คงจะรู้ทุกอย่างใช่มั้ย” “ก็ประมาณหนึ่ง” “งั้นดีเลย” เธอเอื้อมือไปคล้องแขนป้า “ป้าช่วยเล่าให้หนูฟังหน่อยซิ” ใช้เวลาเล่าไปเกือบครึ่งวัน หยางเมิ่งฉีฟังเพลินจนลืมเวลา ปัง ประตูหน้าบ้านถูกคนถีบให้เปิดออก ต่อมา มีคนมากมายเดินเข้ามา ผู้ใหญ่ของตระกูลเขามาครบทุกคน ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องดี ป้ารีบวิ่งแอบเข้าไปโทรหาหานจวิ้นซือ “ฮัลโหลคะ คุณชาย รีบกลับมาด่วนเลยนะคะ คุณหยางเจอปัญหาใหญ่แล้วคะ..........” อัพเดทครั้งหน้า วันที่21 ธ.ค. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน