บทที่92 ค่ำคืนอันแสนโรแมนติค

บ๗ที่92 ค่ำคืนอันแสนโรแมนติค “ผมหล่อแค่ตอนเมื่อครู่หรอ” “เปล่า ปกติคุณก็หล่อ แต่เมื่อสักครู่หล่อเป็นพิเศษ” “ทำไมถึงหล่อเป็นพิเศษล่ะ” “คุณไม่เกรงกลัวความเดือดร้อน ขนาดลุงของคุณต้องการเปลี่ยนตัวทายาท คุณยังไม่ชายตามอง ถ้าหากเป็นคนอื่นแล้วล่ะก็ คงต้องลุกลี้ลุกลน” หานจวิ้นซือยิ้มและบอกเธออย่างหนักแน่น “ในฐานะคนที่ต้องคุมบังเหียนธุรกิจของครอบครัว ผมไม่ได้มีอำนาจในกำมือมากนัก จึงเป็นการยากที่จะควบคุมคนโง่ที่โลภมาก” “ค่ะ” เธอฟังและพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ “ตอนเช้าเป็นอย่างไรบ้างคะ” “ตอนเช้าหรอ… ตอนเช้า…” เธอกระพริบตา “ได้ยินเรื่องที่ป้าโอมเล่า” “เอ เรื่องอะไรนะ” หานจวิ้นซือรู้สึกสนใจขึ้นมา “ก็เรื่องตอนเด็กของคนบางคน” เขานิ่งไป สักพักจึงเข้าใจ “ผมหรอ” “ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าเป็นเรื่องของพี่สาวคุณหรือยังไงคะ” เธอขึ้นเสียง “ฉันไม่ต้องการฟังเรื่องของหล่อนหรอก” “ถ้าอย่างนั้นป้าโอมพูดเรื่องอะไรล่ะ” “ก็ตอนบางคนยังเป็นเด็ก จู้จี้มาก ชอบร้องไห้ ไม่มีเหตุมีผล เอาแต่ใจ หลงรักแม่ตัวเอง และยัง…” “หยุด!” หานจวิ้นซืออดไม่ได้ที่จะหยุดเธอเอาไว้ “แน่ใจหรอว่าที่คุณพูดมาหมายถึงผม” “ตัวคุณเองเป็นอย่างไรไม่ใช่ว่าตัวเองจะรู้ตัวดีที่สุดหรอ” “แน่นอนผมรู้ตัวเองดี ว่าแต่ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดมาสักนิด” “ถ้าอย่างนั้นคุณเป็นอย่างไรล่ะ” เธอเอนกายเล็กน้อยและทำหน้าอยากรู้อยากเห็น “อยากรู้มั๊ยล่ะ” “อยาก” “อยากรู้ผมก็ไม่บอก” “...” ทานอาหารกลางวันเสร็จ หานจวิ้นซือก็ลงเขาไปที่บริษัทอีกครั้ง ระหว่างทางเขาก็บังเอิญพบกับเซี่ยหยาว “คุณจะให้หล่อนอาศัยอยู่ในสวนWisteriaจริงๆหรอ” เธอชี้ไปที่เนินเขาด้วยความโกรธ “ใช่” “สวนWisteriaรึ” “ใช่” “ทำไม ทำไมต้องให้เธอไปอาศัยอยู่ที่นั่น!” เซี่ยหยาวมีความหมกมุ่นเล็กๆ เพราะนั่นเป็นความฝันของเธอมานานหลายปี เธอรู้มาเป็นเวลานานแล้ว สวนWisteriaเป็นสถานที่สำคัญที่สุดในใจของหานจวิ้นซือ ถ้าหากเขาให้ผู้หญิงคนไหนมาอยู่ที่นั่นแล้วล่ะก็ นั่นก็หมายความว่า ผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญเทียบเท่าหัวใจของเขา “เพราะว่าผมรักหล่อน” หานจวิ้นซือคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ “ต้องบังคับให้ผมพูดออกมา คุณได้ยินกับหูแล้วทีนี้พอใจหรือยังล่ะ” “คุณรักหล่อน.. เหอะ… คุณรักหล่อน.. เหอะเหอะ” เซี่ยหยาวยิ้มประชดประชัน หัวเราะเสียงดังจนน้ำตาไหลออกมา “คุณเปลี่ยนไป คุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ แต่ก่อนคุณไม่เคยพูดอะไรให้ฉันเสียใจเลย คุณโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ต่อหน้าฉันคนที่รักคุณขนาดนี้ คุณยังพูดว่ารักคนอื่นได้อย่างไรกัน” “ความจริงผมก็ไม่อยากพูด แต่คุณบังคับให้ผมต้องพูด” “ถ้าอย่างนั้นฉันบังคับให้คุณพูดว่าคุณรักฉัน คุณพูดสิ คุณพูดสิ!” “พอได้แล้ว!” หานจวิ้นซือมองเธออย่างเย็นชา “เดิมผมคิดว่าผมแค่ไม่มีหนทางที่จะรักคุณ แต่ตอนนี้ ต่อให้ผมมีหนทาง ผมก็ไม่คิดที่รักคุณ” “ทําไม” “เพราะว่าคุณทำให้คนเหนื่อยล้า เป็นผู้หญิงที่ไม่จบไม่สิ้น สุดท้ายแล้วก็รังแต่จะทำให้คนอื่นรู้สึกรำคาญใจ” เขาหันหลังกลับและเตือนว่า “งานแถลงข่าวพรุ่งนี้ มาให้ตรงเวลาล่ะ” “ไม่ต้องห่วง ฉันไปแน่! คุณจำเอาไว้ ความสัมพันธ์ของเรายุติลง แต่คุณเป็นหนี้ฉัน ทุกอย่างยังไม่ชัดเจน!” หานจวิ้นซือขึ้นรถไปโดยที่ไม่หันกลับไปมอง เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และขับหายลับไป เธอหันไปมองตามรถที่หายลับไป เซี่ยหยาวพูดอย่างสิ้นหวัง “ถ้าหากฉันไม่ได้ ใครหน้าไหน ก็อย่าหวังจะได้ไป” ในตอนเย็น หยางเมิ่งฉียืนอยู่ที่หน้าต่างบนชั้นสอง เธอประสานมือทั้งสองไว้และจ้องมองดูพระอาทิตย์กำลังตกดินจากบนยอดเขา จนกระทั่งมันหายลับไปโดยสมบูรณ์ เธอรอให้หานจวิ้นซือกลับมา รอตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้ว ป้าโอมขึ้นมาชั้นบนและตะโกนถาม “คุณผู้หญิงคะ” “คะ” เธอหันมาและถาม “ว่ายังไงคะป้า” “เมื่อสักครู่คุณผู้ชายโทรมา บอกว่าจะไม่กลับมาทานข้าวเย็น ให้คุณทานได้เลยไม่ต้องรอค่ะ” “ทำไมเขาไม่โทรเข้ามือถือฉันล่ะ” หยางเมิ่งฉีวุ่นอยู่กับการดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าตัวเอง ในที่สุดก็พบกว่าแบตหมดแล้ว “โอเคค่ะ” เธอพยักหน้า สายตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอชาร์จโทรศัพท์และโทรหาหานจวิ้นซือเพื่อถาม “คุณจะกลับบ้านตอนไหนคะ” “น่าจะราวๆสามทุ่ม คุณทานข้าวเย็นรึยัง” “กำลังจะไปทานค่ะ คุณอยู่ที่งานเลี้ยงหรอคะ” “อื้อ วันนี้ผู้ช่วยกู้มีธุระ ผมเลยต้องออกไปด้วยตัวเอง” “อ๋อ” เธอนิ่งไปชั่วครู่ “ถ้าอย่างนั้นคุณดื่มน้อยๆหน่อยนะคะ ขับรถขึ้นเขาระวังด้วย” “รับทราบ คุณก็เป็นเด็กดีรีบทานข้าวล่ะ” “ได้…” ในคืนฤดูร้อนแน่นอนหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงร้องของแมลง สายลมที่พัดเย็นสบาย อากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของดอกไม้ หยางเมิ่งฉีนั่งอยู่บนชิงช้าที่แกว่งไปมาอยู่ในสวน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาเป็นระยะ หานจวิ้นซือพักใหญ่แล้วก็ยังไม่กลับมา เธอไม่สามารถนิ่งนอนใจของเธอได้เลย สองทุ่มห้าสิบเธอกระโดดลงจากชิงช้า และรีบออกไปข้างนอก เธอมองไปตามเส้นทางถนนบนภูเขา จ้องมองอยู่กว่าสิบนาที หานจวิ้นซือก็ยังไม่โผล่มา เธอจึงนั่งลงบนธรณีประตู รอแล้วรอเล่า รอจนในที่สุด เธอก็พิงกำแพงผล็อยหลับไป ระหว่างที่สะลึมสะลืออยู่นั้น เธอก็รู้สึกว่ามีใครบางคนยกเธอขึ้นมา ทันใดนั้นเธอจึงตกใจตื่น เมื่อเธอแย้มมองก็พบว่าเป็นหานจวิ้นซือ ทันใดนั้นหัวใจก็อบอุ่นขึ้นมา แต่ก็รู้สึกไม่พอใจเท่าใดนัก “บอกว่าจะกลับมาสามทุ่มไม่ใช่หรอ” เธอมองดูเวลาที่อยู่บนโทรศัพท์ก็เห็นว่าห้าทุ่มแล้วเธอยิ่งรู้สึกไม่พอใจ “มันยากที่จะบอกเวลาชัดเจน ลูกค้าสองสามรายวันนี้ดื่มเก่งมาก ถ้าเขาไม่กลับ ผมก็กลับไม่ได้” “ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะโทรบอกฉันหน่อย ดูสิให้ฉันนอนรออยู่ตรงประตูดูเหมือนคนโง่รึเปล่า” เขาหัวเราะ “ผมคิดว่าคุณรอผมจนหลับไปแล้ว ใครจะคิดว่าคุณโง่จริงๆด้วย” “ครั้งต่อไปฉันจะไม่รอคุณอีกแล้ว” เธอแกล้งทำเป็นโกรธและหัวเสีย “ครั้งต่อไปผมก็จะไม่ให้คุณรออีกแล้วล่ะ” “เชอะ คุณเพิ่งจะบอกเองว่ามันยากที่จะบอกเวลาแน่นอนสำหรับงานเลี้ยงทางสังคม...” “ผมไม่ได้ไปงานสังคมบ่อยๆ นี่เป็นความรับผิดชอบของกู้เฟินเหยน ถ้าลูกค้าที่ไม่ได้สำคัญอะไรมาก ผมไม่ค่อยไปปรากฏตัวเท่าไรหรอก” หานจวิ้นซือดื่มเหล้าไปเล็กน้อยในคืนนี้ มีกลิ่นเหล้าอ่อนๆติดอยู่บนร่างกาย เขาถอดเสื้อออกและพูดกับหยางเมิ่งฉีว่า “ไป ไปอาบน้ำ” “คุณอาบเถอะ” “อาบด้วยกัน” “ฉันชอบอาบคนเดียว สะดวกกว่า ว่ายไปว่ายมาว่ายไปว่ายมา…” เธอยังเล่นน้ำไม่ทันเสร็จ ก็ถูกหานจวิ้นซืออุ้มขึ้นมา จากนั้นเขาก็โยนเธอลงในอ่างอาบน้ำ “ช่วย--” ด้วยยังไม่ได้พูดออกมา ทั้งตัวก็จมลงไปในก้นอ่าง จากนั้นก็ค่อยๆลอยขึ้นอีกครั้ง “คุณทำอะไรน่ะ เกือบทำฉันจมน้ำตาย” เธอไอสองสามครั้ง และจ้องเขม็งไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้า “ผมอยู่ตรงนี้ คุณกลัวอะไร” หานจวิ้นซือเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก จากเสื้อเชิ้ตถึงกางเกงแสล็ค จากนั้น… จนไม่เหลืออะไร เหลือแต่กางเกงขาสั้นยางยืดสีดำเท่านั้น เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว หยางเมิ่งฉีแช่อยู่ในน้ำมองอย่างงงวย เธอจ้องไปที่เนินเขาสูงโปร่งที่โผล่ออกมาอยู่ต่อหน้าเธอ เธอกลืนน้ำลายเข้าไปในปาก และพยายามระงับอาการเต้นพรวดพราดของหัวใจ “คุณมองอะไร” หานจวิ้นซือพรวดพราดลงไปในน้ำ และกระซิบถามเธอข้างหูด้วยเสียงอันอบอุ่น หน้าเธอแดงและรีบส่ายหัว “ไม่ได้มองอะไร” คนทั้งคู่อยู่ที่ขอบของอ่างอาบน้ำ ร่างกายแช่อยู่ในน้ำ น้ำนั้นเย็นมากแต่ร่างกายกลับร้อนรุ่ม มีบางอย่างแสดงอาการว่าต้องการจะปะทุออกมา “ตอนบ่ายทำอะไร” เขาถามอย่างเกียจคร้าน หยางเมิ่งฉียิ้มอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “ตอนกลางวันถามฉันว่าตอนเช้าทำอะไร ตอนกลางคืนถามฉันว่าตอนบ่ายทำอะไร คุณทำอะไรน่ะ ฉันเป็นนักโทษหรือยังไง” “ผมเป็นห่วง คุณรออยู่บนเขาคนเดียวกลัวจะเหงา” “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เหงา” “อ้อ ถ้าอย่างนั้นคุณทำอะไรล่ะ” “จะทำอะไรได้ ขโมยคนอื่นรึ” “ขโมยรึ” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว “ขโมยใคร” “ไม่บอกคุณหรอก…” “จะบอกไม่บอก” “ไม่บอก” “ฮึ่ม…” เธอถูกหานจวิ้นซือจับมัดมือเอาไว้และพลิกข้อมือขึ้น ทั้งตัวไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เธอพยายามดิ้นรน เขายิ่งรัดเธอแน่น ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัด “ปล่อยฉัน!” “ไม่ปล่อย” เขาโน้มตัวลงจูบเธอ เริ่มจากบนหน้าผาก ไล่ลงมาทีละน้อยถึงบริเวณคิ้ว จนใบหน้าเธอแดงระเรื่อ “คุณอยากฟังนิทานรึเปล่า” หานจวิ้นซือปล่อยมือและไม่พูดอะไร หยางเมิ่งฉีนิ่งไปและรู้สึกพิศวง “คุณจะเล่าให้ฉันฟังหรือ ว่าคุณจะฟังฉันเล่าล่ะ” “ผมจะเล่าให้คุณฟัง”