บทที่99 ท่ามกลางสายฝนอันบ้าคลั่ง

บ๗ที่99 ท่ามกลางสายฝนอันบ้าคลั่ง หานจวิ้นซือเบือนหน้าหนีหญิงสาวตรงหน้า เขาพยายามใช้พละกำลังทั้งหมดผลักเธอออกไป “คุณกลายเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร” เซี่ยหยาวล้มตัวลงกับพื้น บนพื้นนั้นเย็นวาบเช่นเดียวกับหัวใจของเธอ และทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมา “ฉันกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรหรือคะ คุณน่าจะรู้ดีที่สุด” เธอปีนลุกขึ้นและก้มหน้าชิดเขาอีกครั้ง ในดวงตามีเม็ดน้ำตาใสราวคริสทัล “ฉันรู้ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนคุณก็ไม่มีทางกลับมาอยู่ข้างกายฉัน…” “ในเมื่อรู้แล้วทำไมยังใช้วิธีน่ารังเกียจเช่นนี้อีก” “ฉันใช้วิธีนี้ไม่ใช่เพื่อบังคับให้คุณแต่งงานกับฉัน ฉันรู้ว่าเป็นไปไม่ได้” “ถ้าอย่างนั้นทำแบบนี้ทำไม!” “ฉันอยากลองเป็นผู้หญิงของคุณดูสักครั้ง” เธอมองเขาด้วยน้ำตา “ง่ายๆแค่นั้น” หานจวิ้นซือถูกควบคุมโดยฤทธิ์ของยา เขาไม่มีทางลุกขึ้นและจากไปได้ ร่างของเขาแทบลุกเป็นไฟ แต่ก็ยังพยายามที่จะขัดขืนไม่ให้เธอสมปรารถนา เซี่ยหยาวจูบปากเขา หน้าผากของเขา จมูกของเขา จูบแต่ละครั้งเหมือนใจถูกกระชากฉีกขาด หานจวิ้นซือพยายามใช้สติบอกกับตัวเอง แม้ว่าต้องอดกลั้นจนตัวตาย เขาก็จะไม่แตะต้องตัวเธอแม้เพียงนิดเดียว ดังนั้น เธอจึงยอมแพ้ และล้มลงหมดสติในอ้อมแขนของเขา โทรศัพท์ของหานจวิ้นซือตกอยู่ในรถ เขาโซเซยืนขึ้น เคลื่อนตัวไปทีละก้าวเพื่อออกจากห้องรับแขก กดหมายเลขและพูดอย่างดิ้นรน “มาบ้านตระกูลเซี่ย” หลังจากนั้นสิบนาที กู้เฟิงเหยนก็รีบเร่งมาถึง เมื่อเขาเข้าไปในห้องรับแขก เขาก็ต้องตกตะลึงด้วยความกลัว “ประธานหาน นี่มัน” “รีบไปโรงพยาบาล” เมื่อถึงโรงพยาบาลเซี่ยหยาวถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน เมื่อหานจวิ้นซือขับยาออกมาแล้ว เซี่ยหยาวกลับยังไม่ออกมา “ทำไมนานอย่างนี้” เขาถามขึั้น กู้เฟิงเหยนส่ายศีรษะ “ผมก็ไม่ทราบ” ปัง เขาชกหมัดลงบนกำแพง “เซี่ยหยาว ผมควรทำอย่างไรกับคุณดี” “คุณก็เย็นชากับเธอ ไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือตาย ดูสิเธอยังจะกล้าดีอยู่ไหม” “ถ้าไม่เห็นกับพ่อแม่ของเธอ ผมจะไม่สนใจเธออีกแล้ว” “คุณไม่สามารถดูแลเธอไปได้ตลอดชีวิตนี่ อาการเจ็บหน้าอกของเธอก็ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้เป็นที่เรื่องของใจ” “น่าจะมีวิธีรักษาดีๆ” ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก คุณหมอเดินออกมา ทั้งสองรีบเดินไปข้างหน้า “อาการเป็นอย่างไรบ้าง” “อาการคงที่แล้ว แต่จำไว้ว่าต่อไปอย่าให้เธอทานยาเกินขนาดอีก” “ทานยาเกินขนาดรึ” หานจวิ้นซือมึนงง “เธอทานยาอะไรเกินขนาดรึครับ” “น่าจะเป็นยากดอาการแน่นของหน้าอก” กู้เฟิงเหยนรีบขัดจังหวะการสนทนา “เธอมีอาการเจ็บป่วยจากการแน่นหน้าอกครับ ยาเหล่านั้นถูกจ่ายโดยแพทย์เฉพาะทาง” “ดูจากผลการตรวจสอบแล้ว ทรวงอกของผู้ป่วยไม่ได้มีปัญหาอะไร เธอแข็งแรงดีมาก” บรรยานั้นตึงเครียดขึ้น การแสดงออกของหานจวิ้นซือดูซับซ้อน “คุณเข้าใจผิดรึเปล่า คุณจะบอกว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ” กู้เฟิงเหยนถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ใช่ครับ” หมอพยักหน้า “ถ้าคุณไม่เชื่อในผลการตรวจสอบของเรา คุณสามารถเปลี่ยนไปตรวจสอบที่โรงพยาบาลแห่งอื่นได้” “แต่เธอเคยมีประวัติการอาการแน่นหน้าอกมาก่อน และเคยเดินทางไปหลายประเทศเพื่อทำการรักษา” “นั่นสามารถอธิบายได้เพียงอย่างเดียว” หานจวิ้นซือใจเย็นลงมาก “เป็นไปได้อย่างไร” “ก่อนนี้ผู้ป่วยเคยมีอาการนี้มาก่อน ต่อมาสามารถรักษาให้หายขาดได้โดยการใช้สารเสพติด และผู้ป่วยกลัวที่จะกลับมาเป็นซ้ำ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะหยุดยา” “เป็นไปไม่ได้ เธอ…” “โอเค ผมเข้าใจแล้ว” หานจวิ้นซือพยักหน้ารับคำ เขาหยุดกู้เฟิงเหยนไม่ให้ซักถามต่อไป “ประธานหาน ทำไมคุณไม่ให้ผมถามให้ชัดเจน หมอคนนี้ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เซี่ยหยาวมีโรคประจำตัวอย่างเห็นได้ชัด จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะกลัวกลับมาเป็นซ้ำถึงไม่ยอมหยุดยา” “คุณคงไม่ได้คิดว่าเธอมีเจตนาใช่ไหม” กู้เฟิงเหยนนิ่งอึ้งไปครูใหญ่ถึงพูดออกมาอีกประโยค “คุณจะบอกว่า อาการป่วยทุกครั้งที่เซี่ยหยาวมีอาการต่อหน้าคุณเป็นการแสดงอย่างนั้นรึ” “เรื่องนี้ อีกสักครู่รอถามเธอเองจะดีที่สุด” พวกเขายืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยวีไอพี หานจวิ้นซือหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหลายปีที่ผ่านมา เขาก็โกรธขึ้นมาในใจ เมื่อผลักประตูเข้าไปด้านใน เซี่ยหยาวฟื้นขึ้นมาแล้ว เมื่อเห็นเขา ดวงตาเธอก็เปล่งประกาย “ผมไม่ได้พาคุณไปตรวจนานเท่าไหร่แล้ว” เขาถามขึ้นอย่างสงบ “เกือบปีแล้วค่ะ” เธอกระซิบตอบ “โอเค ผมให้กู้เฟิงเหยนจองตั๋วแล้ว พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปตรวจที่อเมริกา” “ไม่ต้อง…” เซี่ยหยาวห้ามอย่างตกใจ เธอเห็นว่าแววตาของเขาดูเปลี่ยนไป ในใจเธอก็รู้สึกสำนึกผิด “ตอนนี้ร่างกายฉันยังไม่แข็งแรง อีกสองสามวันดีขึ้นแล้วค่อยว่ากัน” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปอเมริกาแล้วกัน ให้คุณหมอปีเตอร์ตรวจดูคุณสักหน่อย” “หาน คุณไม่ได้เกลียดฉันแล้วหรอ ทำไมถึงมาเป็นห่วงเป็นใยฉัน” “ผมเป็นห่วงไม่ได้หมายความว่ารัก แต่ว่าคุณเป็นความรับผิดชอบของผม” หานจวิ้นซือหยิบโทรศัพท์ของกู้เฟิงเหยนออกมา เขาเตรียมที่จะโทรหาปีเตอร์ “ไม่ต้องโทรแล้ว” เซี่ยหยาวยื่นมือออกมาเพื่อหยุดเขา “ฉันรู้สึกว่าพักนี้ดีขึ้นมากแล้ว” “ฉันรู้สึกว่าพักนี้ดีขึ้นมากแล้ว หรือว่าดีขึ้นมาตั้งนานแล้ว” เขาถามกลับ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน บรรยากาศช่างหนาวเหน็บพร้อมจะฉีกหน้าผู้คน “ฉัน…” “โกหกไปไม่ได้ตลอดหรอกนะ ต้องมีวันหนึ่งที่ความลับถูกเปิดเผย” หานจวิ้นซือบีบคางของเธอด้วยความโกรธ “เพื่อที่จะจัดการแต่งงานซึ่งปราศจากความรัก คุณแกล้งทำเป็นป่วยต่อหน้าผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า คอยดูผมเอายาพวกนั้นใส่ปากของคุณ คุณมีความสุขมากใช่ไหม” เซี่ยหยาวน้ำตาไหลเอ่อ แต่กลับไม่ได้อธิบายอะไรแม้เพียงประโยคเดียว หานจวิ้นซือปล่อยมือและหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง “ดี คุณได้ทำลายความเห็นใจและความรู้สึกผิดที่ผมมีต่อคุณไปจดหมดสิ้นแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก!” เขาตรงออกจากประตูโรงพยาบาล กู้เฟิงเหยนไปเอารถจากบ้านตระกูลเซี่ยมาไว้ให้เขาแล้ว เมื่อขึ้นรถ เขาก็นึกได้ว่า ยังไม่ได้โทรหาหยางเมิ่งฉีเลย เขารีบควานหาโทรศัพท์และมองดูสายที่ไม่ได้รับ มีมากกว่ายี่สิบสาย ส่วนมากแล้วเป็นสายจากเธอทั้งนั้น เขารู้สึกตระหนกจนเหงื่อตก และรีบโทรกลับเธอ โทรศัพท์ดังอยู่นานแต่ไม่มีคนรับ เขาขับรถไปโทรไป จนกระทั่งขับถึงเชิงเขาก็ยังไม่มีคนรับ เขารีบเข้าไปในสวนWisteriaอย่างร้อนรน เมื่อเห็นคนนั่งอยู่บนชิงช้า ทันใดนั้นใจเขาจึงได้สงบลง “ฉีฉี” เขาเดินเข้าไปและกอดเธอสู่อ้อมอก “ผมตกใจแทบแย่ คุณทำโทรศัพท์หายรึ” “เปล่า” “ผมโทรหาคุณทำไมไม่รับ” หยางเมิ่งฉีเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นด้วยแววตาอันสดใส “แล้วตอนที่ฉันโทรหาคุณทำไมคุณถึงไม่รับล่ะ คุณโทรหาฉันครั้งแรกฉันก็ต้องรับเลยอย่างนั้นรึ” เขานิ่งไปและพูดด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษ วันนี้เกิดเรื่องขึ้น สมองผมวุ่นวายจนลืมไป” ลืมไป… ผู้ชายที่บอกเธอทุกถ้อยทุกคำ ตอนนี้บอกว่าอยู่ๆก็ลืมเธอไป เธอเศร้ามากและกระโดดลงจากชิงช้า เดินเข้าบ้านโดยไม่หันกลับไปมอง หานจวิ้นซือรู้ว่าเธอโกรธ เขาเดินตามหลังเธอไปเพื่ออธิบายอย่างระมัดระวัง “เซี่ยหยาวอยู่ๆก็เป็นลม ผมพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล ตอนออกมาผมทำโทรศัพท์ตกอยู่ในรถ ถ้าหากว่าคุณโกรธจริงๆล่ะก็ ด่าผมตีผมเถอะ ขอแค่คุณหายโกรธ จะทำอะไรผมก็ได้” เขาไม่ได้เรื่องก่อนที่หล่อนจะหมดสติให้เธอฟัง ไม่อยากให้เรื่องนี้รบกวนจิตใจเธอมากขึ้นไปอีก “คุณก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันรออยู่” หยางเมิ่งฉีหันกลับไปถาม เธอไม่ได้ขอให้เขาอยู่กับเธอตลอดเวลา เธอแค่อยากให้เขาติดต่อมาเวลาที่จะกลับมาช้า โทรบอกเธอสักหน่อย ด้วยวิธีนี้เธอจะได้ไม่ต้องรอเหมือนคนโง่อยู่จนถึงเที่ยงคืน “ผมทราบแล้ว ผมผิดเอง” หานจวิ้นซือมีความสุขที่ได้กอดเธอจากด้านหลัง “ผมไม่ดีเองทั้งหมด ทุกอย่างผมรับไว้เอง ยกโทษให้ผมได้ไหม” เธอเงียบ เขาจึงพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นให้ผมลองไปคิดทบทวนดูดีไหม” “เซี่ยหยาวป่วยอีกหรือคะ” หยางเมิ่งฉีหันตัวกลับและถามอย่างอดไม่ได้ “อื้อ” “ถ้าอย่างนั้นเมื่อไหร่เราจะมีอิสระ เราจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดของเธอตลอดไปใช่หรือไม่” “ไม่ต้องแล้ว” สายตาหานจวิ้นซือแน่วแน่ “เราเป็นอิสระแล้ว” “หมายความว่าอย่างไรคะ” อัพเดทครั้งหน้า วันที่1 ม.ค. 2020 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน