บทที่101 ท่ามกลางสายฝนอันบ้าคลั่ง

บ๗ที่101 ท่ามกลางสายฝนอันบ้าคลั่ง “ดี เป็นตัวของตัวเอง ฉันชื่นชมคนที่มั่นใจในตัวเอง ณ จุดนี้ เธอวางใจได้ ฉันสนับสนุนความสัมพันธ์ของเธอและจวิ้นซืออย่างไม่มีเงื่อนไข” เธอจ้องมองที่ชายตรงหน้าด้วยความกังขา เธอไม่กล้าเชื่อที่เขาพูดอย่างหมดใจ เขาดูแล้วยากจะหยั่งถึง “ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันกลับไปได้รึยังคะ” “ได้ ไว้ว่างก็มาเที่ยวเล่นได้ คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอเองก็แล้วกัน” หานเจิ้นสุงตะโกน “เสี่ยวหยาง ส่งคุณหยางกลับบ้าน” ขณะที่หยางเมิ่งฉีออกมาจากวิลล่า เธอรู้สึกมึนๆงงๆและไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะมีใครบางคนในตระกูลหานที่สนับสนุนความสัมพันธ์ของเธอและหานจวิ้นซือจริงๆ เมื่อคิดถึงบรรดากลุ่มคนที่ขึ้นไปที่เขาเมื่อครั้งนั้น ลุงสองคนนี้ดูเหมือนจะแต่งต่างไปอยู่สักหน่อย… เมื่อกลับถึงสวนWisteria ไม่นาน หานจวิ้นซือก็กลับมา เมื่อเขาเข้ามาในสวนเธอก็เอ่ยทักทาย เธอจับแขนเขาและพูดว่า “ฉันจะบอกเรื่องอันตรายกับคุณเรื่องหนึ่ง” “เรื่องอะไร” “วันนี้ฉันถูกคนบ้านคุณคนหนึ่งเชิญตัวไป” เสียงเขาคมเข้ม “ใคร” “หานเจิ้นสุง” “ลุงสองรึ” “อื้อ!” เขาหัวเราะ “เขาเองรึ” “ทำไม ลุงสองเป็นคนดีหรอ” “เขาดูเหมือนคนไม่ดีหรือยังไง” “ไม่เหมือน ก็เพราะว่าไม่เหมือนนี่ล่ะฉันเลยคิดว่าอันตรายไงล่ะ” “ทำไมล่ะ” “คุณลองคิดดูนะ ผู้อาวุโสทุกคนในตระกูลคุณดุร้าย มีแต่ลุงสองเท่านั้นที่พูดดีและดูใจดี คุณว่ามันผิดปกติรึเปล่าล่ะ จะว่าไปแล้ว คนที่ยิ้มแย้มและซ่อนมีดเอาไว้ ยิ่งคนที่ยิ้มแย้ม ยิ่งเป็นคนที่เราไม่ระวังตัว” หานจวิ้นซือยิ้มและลูบหัวเธอ “ไม่ผิด เธอจำกฎเหล็กของฉันได้หมดนี่” เขาหยุดนิ่งชั่วครู่ “เราเชื่อใจใครง่ายๆไม่ได้ แต่ว่าลุงสองของผมเป็นข้อยกเว้น เขาเห็นผมเติบโตมา เป็นที่ปรึกษาในชีวิตของผม เหมือนเป็นพ่อที่ยังมีชีวิตอยู่ของผม” “คุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขารึ” “อื้อ ในบรรดาลุงทั้งสี่คน ความสัมพันธ์ของกับเขาดีที่สุดแล้ว” “แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาก็คัดค้านการที่คุณจะยกเลิกงานแต่งงานกับเซี่ยหยาวไม่ใช่รึคะ” “คัดค้านก็คัดค้านไป ผมไม่ชอบ ท่านก็ทำอะไรไม่ได้” หยางเมิ่งฉียักไหล่ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี คุณบอกว่าเขาเป็นคนดี ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเชื่อว่าเขาเป็นคนดี ที่จริงแล้วพอได้รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับลุงสอง ฉันค่อยรู้สึกประทับใจในตัวเขาหน่อย อย่างน้อย เขาก็ไม่วางท่า ไม่มาพูดกับฉันว่า อย่าคิดจะเอาเงินหนึ่งเหรียญมาซื้อของมูลค่าสิบเหรียญ” หานจวิ้นซือบี้จมูกของเธอ “คุณน่ะ อย่าใช้กิ่งไม้ฆ่าคนทั้งเรือ ความจริงแล้วนอกจากลุงใหญ่ คนในตระกูลหานไม่น้อยที่เข้าใจเหตุและผล” “คนในตระกูลหานมีเหตุผลหรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้แค่ว่าคนเหมือนๆกันชอบอยู่ด้วยกัน” เธอทำหน้าตาบูดเบี้ยว และหันหลังกลับเดินเข้าในบ้าน ตอนกลางคืนเธอช่วยหานจวิ้นซือจัดกระเป๋า แต่หัวใจของหยางเมิ่งฉีน่ะรึ บอกไม่ถูกว่าเศร้าแค่ไหน มีหลายครั้งที่อยากจะเอ่ยปากบอกเขาว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ แต่เมื่อคำพูดมาถึงปากก็ต้องกลืนมันลงไป เธอไม่ต้องการให้เขาเลื่อนงานใหญ่ของเขาออกไปเพราะว่าตัวเธอ วันเกิดมีทุกปี แต่โอกาส อาจจะมีแค่เพียงครั้งเดียว “ทำไมถึงดูไม่มีความสุขล่ะ” หานจวิ้นซืออาบน้ำออกมาเห็นเธอขมวดคิ้วจึงถามขึ้น “คุณจะไปทริป ฉันจะมีความสุขอยู่ได้อย่างไรล่ะ” เขากอดเธอไว้ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปกับผมสิ” “ช่างเถอะ คุณไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว ฉันไปด้วยจะเหมือนตัวอะไร” “ธุระเสร็จแล้วก็ไปเที่ยวต่อได้” “ไม่เอา ฉันไม่ได้ห่วงเที่ยวจนไม่ได้ห่วงความก้าวหน้านะ” หานจวิ้นซือไปแล้วจริงๆ เขาออกไปตั้งแต่เช้า เขาบอกว่าเป็นเที่ยวบินแรกของวัน วันนี้หยางเมิ่งฉีไม่มีเรียน เธออยู่แต่ในสวนWisteriaรู้สึกเบื่อ ตอนบ่ายอากาศเปลี่ยนแปลง ตอนแรกลมกระโชกแรง หลังจากนั้นก็ฝนตกหนัก หลินวานวานโทรเข้ามา “ที่รัก สุขสันต์วันเกิด!” เธอยิ้ม “ขอบคุณ” “วันนี้มีความสุขมากเลยใช่ไหม” “มีความสุขอะไรกัน” “ฉลองวันเกิดกับหานจวิ้นซือไม่มีความสุขรึ” “เขาไปออกทริป…” “ห๊ะ วันเกิดเธอแต่ไปออกทริปหรอ” “เขาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน...” “หา!! แม้แต่วันเกิดเธอเขาก็ยังไม่รู้เลยหรอ” หญิงสาวเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นี่เรียกว่าคนรักรึ ช่างไม่รู้หน้าที่เสียจริงๆ “โอ้ย ไม่เป็นไรหรอก เขาทำงานยุ่ง ฉันเข้าใจ” หยางเมิ่งฉีแก้ตัวแทนหานจวิ้นซือ “เอาล่ะเอาล่ะ ว่าแฟนเข้าหน่อยทำเป็นเดือดร้อน เอาอย่างนี้สิ ตอนบ่ายลงเขามา ฉันจะฉลองกับเธอเอง” เธอมองฝนที่ตกหนักอยู่นอกหน้าต่างและพูดอย่างเบื่อหน่าย “ดูก่อน ถ้าฝนหยุดค่อยไป ถ้าไม่หยุดก็ช่างเถอะ” พอวางสายเธอก็บ่นพึมพำ ไม่รู้ว่าถึงรึยัง ทำไมไม่โทรมาบอกเลยนะ ตลอดทั้งบ่าย ฝนตกกระหน่ำ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยิ่งตกก็ยิ่งแรง ทำให้เธอเลยไม่ได้ลงจากเขา ในตอนเย็น ทานข้าวเย็นแล้วเธอก็ขึ้นชั้นบนก่อนเวลา เธอนั่งอยู่หน้าหน้าต่างบานเล็กและรู้สึกเหงาในใจ ทำไมหานจวิ้นซือถึงไม่โทรมานะ ไหนบอกว่าพอถึงแล้วจะโทรหาเธอ ทำไม ทำให้เธอผิดหวังทุกครั้ง… เธอโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ด้านข้าง พยายามบังคับตัวเองไม่ให้โทรหาเขา จางอ้ายหลิงเคยบอกว่า หลังจากที่ผู้ชายเข้าใจผู้หญิงอย่างแจ่มชัดแล้ว เขาก็จะไม่รักเธอ ดังนั้น อย่าทำให้เขาคิดว่าเธอขาดเขาไปไม่ได้ “ตอนนี้ฉันอยู่ดีมีความสุข จะอารมณ์เสียทำไม วันคืนก็เหมือนวัชพืชที่ลอยอยู่ในน้ำ อย่าให้ความทรงจำรบกวนจิตใจ…” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในทันที ครู่หนึ่งที่หยางเมิ่งฉีรู้สึกประหลาดใจ วินาทีต่อไป เธอกลับรู้สึกหลงทาง เพราะเสียงเรียกเข้านี้ไม่ใช่ของหานจวิ้นซือ เธอมองไปที่โทรศัพท์ และพบว่าคนที่โทรมาดูเหมือนจะเป็นคนในครอบครัว ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตกใจ และกดรับสายอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล” เธอเอ่ยขึ้น เธอไม่แน่ใจว่าคนที่โทรมาคือพ่อหรือแม่ “ฉีฉี นี่แม่เอง” “แม่--” หล่อนส่งเสียงครวญครางและตะโกน นี่เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนที่มาซูริคที่ได้ยินเสียงของแม่ “วันนี้เป็นวันเกิดของลูกแม่อยากบอกกับลูกว่า สุขสันต์วันเกิด” “ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณ” ขอบตาเธอแดงก่ำ “แม่กับพ่อสบายดีไหมคะ” “พวกเราสบายดี ตอนที่หนูโทรมาหลายครั้งก่อน พอพ่อได้ยินเสียงหนูก็วางสายไป เขาอารมณ์ไม่ดี ตอนนี้ยังปล่อยวางไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้กระวนกระวายใจจะไปหาหนู หนูให้เวลาพ่อเขาหน่อย วันหนึ่ง เขาก็จะให้อภัยหนูเอง” “อื้อ ค่ะ หนูเข้าใจ!” “จื่อเย่าโทรไปหาหนูรึเปล่า ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ยอมแพ้ในตัวหนู ยังไปมาหาสู่ที่บ้าน” “โทรค่ะ แต่ว่าหนูไม่ได้รับ” “อื้อ จบกันแล้วก็ให้จบกันไป ตอนนี้แม่เห็นชัดแจ้งแล้ว สันดานคน ถ้าแต่งงานกันไปจริงๆ ไม่มีวันที่จะมีความสุข” “เขาไปก่อกวนที่บ้านเรารึเปล่าคะ” แม่หยางถอนหายใจ “หลังจากหนูไปเขาก็มาก่อกวนสองครั้ง เมื่อเห็นว่าพวกเราไม่แยแสสนใจ เขาก็ไม่มาอีก” หยางเมิ่งฉีกัดริมฝีปากพยายามกลั้นน้ำตา แม้ว่าแม่เธอไม่พูดแต่ว่าเธอก็รู้ แม่ของจื่อเย่าจะต้องพูดถึงเรื่องนี้เสียๆหายๆแน่…. “เอาล่ะ แม่ให้พ่อแกออกไปซื้อบุหรี่เลยโทรมาหนู ตอนนี้เขากลับมาแล้ว แม่วางสายก่อนล่ะ” “อื้อ ได้ค่ะแม่ พ่อกับแม่ดูแลตัวเองด้วยค่ะ!” เฉียวอวี้หลันกำโทรศัพท์แน่น ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม “เขา...ดีกับลูกใช่ไหม” “เขาดีกับหนูมากค่ะ” หยางเมิ่งฉีตอบเสียงเบาขณะที่หัวใจเต้นรัว “อย่างนั้นก็ดี ดูแลตัวเองด้วย” เสียงสะอื้นดังก้องอยู่ในหู ไม่ได้หูฝาดไป เมื่อแม่พูดประโยคสุดท้ายจบแล้ว เธอก็ร้องไห้… เมื่อเป็นเช่นนั้น หยางเมิ่งฉีก็ร้องตาม แม่ หนูไม่ได้โกหก เขาดีกับหนูจริงๆ มีแค่บางครั้ง ที่ไม่ได้คิดถึงหนู ก๊อก ก๊อก ประตูถูกเคาะ เธอเช็ดน้ำตาและตะโกน “เข้ามา” “คุณผู้หญิงคะ ข้างนอกมีคนมาส่งดอกไม้ บอกว่าต้องให้คุณไปเซ็นต์รับด้วยตัวเองค่ะ” “ส่งดอกไม้รึ” เธอประหลาดใจมาก ใครกันส่งดอกไม้ให้เธอในคืนวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้ หรือว่าหลินวานวาน เธอคิดออกเท่านี้ เธอลงบันไดไปด้วยความสงสัย ป้าโอมกางร่มให้เธอ พาเธอเดินไปทางประตูใหญ่ “สวัสดีครับ นี่เป็นดอกกุหลาบแดงร้อยดอก ช่วยเซ็นต์รับด้วยครับ” “หนึ่งร้อยดอก…” เธอส่งเสียงร้อง “ใครกันส่งมา” “ไม่ทราบครับ ผมรับผิดชอบส่งดอกไม้นี้เท่านั้นครับ”