บทที่102 ท่ามกลางสายฝนอันบ้าคลั่ง

บ๗ที่102 ท่ามกลางสายฝนอันบ้าคลั่ง “ไม่มีการ์ดหรืออะไรหรือ” “ไม่มี” หยางเมิ่งฉีจ้องอย่างงุนงงไปที่กุหลาบแดงซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน สมองเธอมึนงง “เอาล่ะ รบกวนคุณเอาเข้าไปหน่อยค่ะ” “ไม่เช็คดูก่อนรึครับ” “ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มนำดอกไม้เข้าไปห้องรับแขกถึงสามรอบด้วยกัน ป้าโอมเดาอย่างมั่นใจ “คุณผู้หญิง นี่คุณผู้ชายส่งมาให้ใช่หรือไม่คะ” “ไม่น่าจะใช่นะคะ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน” “ห๊ะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณหรือคะ” ป้าโอมตกใจและกล่าวโทษตัวเอง “ป้าไม่รู้ ถ้าป้ารู้แต่แรก ป้าจะได้ทำก๋วยเตี๋ยวให้ทานมื้อเย็น ขอโทษจริงๆค่ะ…” หยางเมิ่งฉีอมยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่เหมือนกับคุณผู้ชายของป้า ที่พอถึงวันเกิดจะต้องวุ่นวายกันทั้งเมือง” เมื่อนึกถึงวันเกิดของหานจวิ้นซือ นั่นเรียกว่างานเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่เลยล่ะ “แล้วดอกไม้นี้ล่ะ” “ฉันจะขึ้นไปโทรศัพท์ถามข้างบน” เธอหันหลังกลับและขึ้นไปชั้นบน คนแรกที่เธอจะโทรหาก็คือหานจวิ้นซือ กุหลาบแดงหนึ่งร้อยดอก น่าจะหมายถึงความรักหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอคิดไม่ออกจริงๆว่านอกจากเขาแล้วใครกับจะแสดงความรักกับเธออย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกอยู่ขณะนี้สายไม่ว่าง...” สายไม่ว่างรึ เธอเปลี่ยนใจโทรหาวานวาน “เหล่ยลี่ เธอส่งดอกไม้ให้ฉันหรอ” “ส่งดอกไม้เรอะ เธอฝันไปรึเปล่า ฉันไม่ใช่แฟนเธอนะ ใครจะไปส่งดอกไม้ให้เธอล่ะ” “อือ รู้แล้ว บายบาย” พอวางสาย ก็จะโทรต่อ แต่ว่า ก็ไม่รู้จะโทรหาใคร เธอจึงโทรหาหานจวิ้นซือต่อ ยังคงสายไม่ว่าง น่าหงุดหงิดนัก คุยกับใครอยู่นะ คุยกันนานขนาดนี้ หดหู่ หดหู่ หดหู่มาก น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อมาก ก๊อกก๊อก ป้าโอมมาเคาะประตูอีกครั้ง “คุณผู้หญิงคะ ในดอกไม้มีโน๊ตอยู่ คุณลงมาดูสิคะ” “ห๊ะ ได้ ฉันจะรีบลงไปค่ะ” เธอกระฉับกระเฉงรีบออกจากห้อง เปรี้ยง ทั้งวิลล่าตกอยู่ในความมืด ไฟดับรึ ในหัวเธอกรีดร้อง เธอกลัวจนหดตัวไปอยู่ที่ผนังห้อง ความจริงแล้วเธอขี้กลัวมาก อายุยี่สิบห้าแล้ว แต่ว่ายังคงกลัวความมืดเหมือนกับเป็นเด็กๆ “ป้าโอม… ป้าโอม… ไฟดับ…” เธอกรีดร้องเสียงดัง เมื่อคิดถึงว่าพวกเขาอยู่บนภูเขา ไม่มีเพื่อนบ้าน หานจวิ้นซือก็ไม่อยู่ คนอยู่ในความมืดมิด ไม่มีใครตอบเธอ ป้าโอมหายไปไหน เธอนั่งกองลงกับพื้นไม่กล้าตะโกนเรียกอีก บ้านนั้นใหญ่เกินไป เมื่อตะโกนดังเสียงก็ก้องมาก แม้แต่เสียงของเธอเองก็ฟังแล้วน่าขนลุก เมื่อเธอกลัวจนแทบทนไม่ได้ ใกล้จะร้องไห้ออกมา เสียงดนตรีเบาๆก็ดังมาเข้าหูเธอ เบาและอบอุ่นมาก เพลงสุขสันต์วันเกิด… เธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ มองตามต้นกำเนิดเสียงนั้นไป เธอเห็นแสงเทียนที่ลุกโชน เหมือนหิ่งห้อยตัวน้อยในที่มืด กระโดดเล่นอย่างสนุกสนาน ใจที่ขลาดกลัวนั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอเดินลงไปชั้นล่างพร้อมกับแสงเทียนจางๆ ทีละขั้นทีละขั้นไปตามตำแหน่งของแสงเทียน มันเป็นเค้กก้อนโต เขียนเอาไว้ว่า “ขออวยพรให้ผู้หญิงที่ผมรัก สุขสันต์วันเกิด” ดูเหมือนเวลาจะหยุดนิ่ง หัวใจของหยางเมิ่งฉีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับ มีมือคู่หนึ่งกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง หลังจากนั้นเธอก็ได้กลิ่นลมหายใจที่คุ้นเคย “สุขสันต์วันเกิด” “หานจวิ้นซือ…” เธอกุมมือเขาเอาไว้ ราวกับอยู่ในความฝัน เรื่องนี้มันดีเกินความจริง เพราะว่าเธอปรารถนามันมาก ดังนั้น ภาพนี้จึงเกิดขึ้นอย่างนั้นรึ ติ๊ด ไปสว่างแล้ว ห้องรับแขกกลับสู่ความสว่างไสวก่อนหน้า หานจวิ้นซือโค้งคำนับ และยืนต่อหน้าเธอ ตอนนี้เธอถึงได้เห็นว่าเสื้อผ้าของเขาเปียกปอน หยดน้ำยังเกาะบนเส้นผมสีดำ “ขอโทษ ที่กลับมาช้า” เขาโน้มตัวลงประทับจูบลงบนริ่มฝีปากสีชมพูของเธอ ริมฝีปากของเขาเย็นชืดแต่ว่าจูบของเขาเผ็ดร้อนมาก “คุณไปออกทริปไม่ใช่รึคะ” หยางเมิ่งฉีพยายามสะกดความตื่นเต้นเอาไว้ และถามอย่างไม่เข้าใจ “นี่เป็นวันเกิดครั้งแรกที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมจะไม่อยู่เป็นเพื่อนข้างๆคุณได้อย่างไร” เขาจับใบหน้าเธออย่างอ่อนโยน “ที่รัก ผมอยากให้คุณรู้ว่าการที่ได้อยู่กับคุณมันดีมากแค่ไหนไม่มีอะไรบนโลกนี้ทำให้ผมมีความสุขได้เท่ากับการได้อยู่กับคุณอีกแล้ว” “ฉันมีความสุขเหลือเกินจนจะเป็นลมอยู่แล้ว!” เธอเอื้อมมือไปจับคอเขา เธอเริ่มจู่โจมที่จะจูบเขา ด้วยความกระตือรือร้น ช่างเป็นจูบที่เร่าร้อน หลังจากจูบอันดูดดื่ม ทั้งสองก็ผ่อนปรนอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เพลงดับแล้ว แต่เพลงวันเกิดยังคงร้องดังอยู่เป็นระยะ “ไหนบอกฉันหน่อย เรื่องมันเป็นมาอย่างไร” หยางเมิ่งฉีกอดแขนหานจวิ้นซือ และตื่นเต้นที่จะถามถึงรายละเอียด “ความจริงผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณ ผมสามารถจัดงานปาร์ตี้ที่ใหญ่โตให้กับคุณ แต่ว่าผมรู้ ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการ” “แล้วฉันต้องการอะไรคะ” “สิ่งที่คุณต้องการก็คือ เค้กหนึ่งก้อน เพลงสุขสันต์วันเกิด และได้อยู่ข้างกายคนที่คุณรัก” ตาเธอแดงและรู้สึกซาบซึ้งใจ “ทำไมต้องโกหกว่าไปออกทริปด้วย” “ผมไม่ได้โกหก ออกทริปเลื่อนออกไปอีกหนึ่งวัน คุณรู้ไหมว่าวันนี้ผมทำอะไร” เธอส่ายหัว “ไม่รู้” “เตรียมของขวัญที่หาที่ไหนไม่ได้ให้กับคุณ” “ของขวัญอะไรคะ” เขาจับมือเธอและพาเดินออกไปข้างนอก เขาชี้ไปในสวนและพูดว่า “ของขวัญฝังอยู่ใต้ดิน ทุกวันคุณตะโกนใส่พื้นดินว่า ฉันต้องการของขวัญ สามเดือนหลังจากนี้ ของขวัญก็จะโผล่ออกมา” หยางเมิ่งฉีนิ่งไป เธอยิ้มและตีเขา “โกหก ฉันไม่เชื่อหรอก” “ถ้าไม่เชื่อก็ลองทำดู” เธอเบือนหน้าไปดูเสื้อที่เปียกปอนของเขา “คุณตากฝนหนักเพื่อที่จะฝังของขวัญของฉันแน่เลยใช่ไหมคะ” “อื้อ” “มันคืออะไรกันแน่” เธอเริ่มวิงวอน “พูดมา พูดมา” “เป็นความลับชั่วคราว คุณทำตามที่ผมบอก จะได้รับผลอย่างที่ไม่คาดคิด” หานจวิ้นซือทำเป็นพูดให้เข้าใจยากแล้วก็หมุนตัวเดินเข้าบ้านไป “หึ ถ้าคุณไม่บอกฉัน พรุ่งนี้ฉันจะให้ป้าโอมขุดลงไปสามฟุต ฉันไม่เชื่อว่าจะหาไม่เจอ” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ขุดไปเถอะ ยังไม่ถึงเวลา ขุดไปก็ไม่มีประโยชน์” “จะเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร ของขวัญวันเกิดต้องให้ตรงวันถึงจะมีความหมาย เลยไปแล้วก็เปล่าประโยชน์…” “เอาล่ะ อย่าพยายามถามเสียให้ยากเลย ให้ผมทำให้คุณประหลาดใจเถอะ โอเคนะ” ดูเหมือนเขาไม่เต็มใจที่จะบอกเธอ หยางเมิ่งฉีพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ไม่เป็นไร ไม่ถามก็ไม่ถาม” “มา ขอพรสิ” “เทียนดับไปแล้ว…” “จุดใหม่ก็ได้ ผมซื้อมาเยอะ” เขาดึงเทียนเก่าออกและปักเล่มใหม่ลงไปแทน “เริ่ม” หยางเมิ่งฉีประสานสิบนิ้วเข้าด้วยกัน หลับตาลงและอธิษฐานอย่างตั้งใจ ภายใต้แสงเทียน ขนตาของเธอสั่นไหว สั่นไหวไปถึงกลางใจของหานจวิ้นซือ… ออกแรงเป่า ขอให้สมปรารถนา “ขออะไร” “ขอให้ได้อยู่กับคุณตลอดไป” เปี๊ยะ...เขาตบหัวเธอเบาๆ “ตีฉันทำไม” “พูดออกมาก็จะไม่ศักดิ์สิทธิ์” “...ก็คุณถามนี่!” เธอหั่นเค้กชิ้นโตและนั่งลงข้างเขา “เราทานด้วยกัน” “ได้” ช่างมีความสุข หาอะไรเปรียบได้ พิงกันและกัน ทั้งหัวใจและวิญญาณ “ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเถอะ” หยางเมิ่งฉีเสนอแนะ “ตามใจคุณ” ว่าแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เธอเล็งกล้องไปที่เธอและหานจวิ้นซือ “ยิ่มหน่อยน่า” เขายิ้ม ตามมาด้วยเสียงแชะ แสงแฟลชสีขาวสาดใส่ใบหน้าพวกเขา สร้างช่วงเวลาที่น่าจดจำ “ฮ่าฮ่าฮ่า---” มีคนที่หัวเราะได้ใจ เธอหัวเราะพุ่งไปข้างหน้าและเอนกายไปข้างหลัง เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูและพูดว่า “พรุ่งนี้จะลงรูปในเว็บไซด์ของบริษัท ใช้ชื่อหัวข้อว่า ชีวิตส่วนตัวของท่านประธาน” “หยางเมิ่งฉี---” อัพเดทครั้งหน้า วันที่5 ม.ค. 2020 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน