ตอนที่511การทำลายก็เป็นความรักชนิดหนึ่ง

ตอนที่511การทำลายก็เป็นความรักชนิดหนึ่ง นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วกี่ครั้งทั้งตัวถูกเชือกมัดแน่นร่างของเธอถูกยึดไว้กับเบาะหลังของรถปากถูกปิดด้วยเทปกาวสีดำโดนกระแทกไปตลอดทางเมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหยุดหายใจในที่สุดรถก็หยุดนิ่ง ประตูรถถูกเปิดออกมีอากาศบริสุทธิ์ไหลเข้ามาเธอมีความต้องการหายใจอย่างไม่คิดชีวิตแต่เหลือแค่เพียงทางจมูกเท่านั้นจึงทำได้อย่างจำกัดมาก ไม่มีเวลาเงยหน้ามองออกไปข้างนอกทันใดนั้นก็มีหมวกขนาดใหญ่มาคลุมอยู่บนศีรษะทุกอย่างเบื้องหน้ามืดมิดแม้แต่แสงก็ไม่สามารถส่องเข้ามาได้ “เฮ้เฮ้!” โดยไม่สนใจเสียงของเธอชายทั้งสองคนพาเธอออกไปนอกรถมือไขว้ข้างใต้แขนของเธอยกเธอขึ้นด้วยความพยายามเล็กน้อย บางครั้งเธอก็รู้สึกถึงก้อนหินที่ใต้ฝ่าเท้านัชชามองไม่เห็นทางเท้าเกือบจะเปลือยเปล่าทุกครั้งที่สะดุดเธอก็จะอุทานขึ้นมา ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหนแล้วเธอได้ยินเสียงเปิดประตูที่ด้านหน้าจากนั้นเธอก็ถูกผลักออกไปขาของเธออ่อนลงและได้ยินเสียงดังตุ๊บกระดูกสะบ้าหัวเข่าถูกกระแทก สายตามองไม่เห็นแต่ความรู้สึกกลับว่องไวเธอรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินมาหาตัวเองแม้ว่าเสียงฝีเท้าจะเบามาก นัชชากลั้นหายใจวินาทีถัดไปหมวกที่ครอบบนหัวก็ถูกถอดออกไฟสว่างวาบส่องมาที่ใบหน้าเธออดทนและไม่เต็มใจที่จะลืมตาชายคนนั้นปรากฎตรงหน้าเธอและมองเธอด้วยรอยยิ้ม “กลัวหรอ” ไม่มีความกังวลใจใดๆในคำพูดนี้ราวกับว่าเป็นการกระตุ้น คิ้วที่ละเอียดอ่อนของนัชชาถูกบิดจนโค้งงอเธอมองไปรอบๆอยู่ครู่หนึ่งเปรียบกับวิลล่าเมื่อสักครู่นี้อากาศที่นี่ค่อนข้างชื้นคาดว่าน่าจะอยู่ใกล้กับทะเลหรือไม่ก็น่าจะอยู่ในป่าลึก ทั้งบ้านนั้นทำจากไม้แม้แต่โต๊ะเก้าอี้ก็ทำด้วยไม้หลังคาเป็นมุมแหลมรูปสามเหลี่ยมโคมไฟก็ติดอยู่ที่ผนังไม้ให้ความรู้สึกของความเป็นท้องถิ่น สภาพแวดล้อมที่นี่แปลกประหลาดทำให้นัชชารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” Hawkเลิกคิ้วขึ้นเห็นเธอหลบอยู่ที่มุมเขายื่นมือออกไปคว้าเอวของหญิงสาวเอาไว้สายตาไปสะดุดที่เชือกสีแดงที่ข้อมือเขาดึงมีดคมเล็กๆที่เหน็บอยู่ที่ด้านหลังเอวของเขาออกมา นัชชาตกใจกลัว“คุณคุณ….” Hawkใบหน้าไม่เปลี่ยนสีและเลื่อนใบมีดไปยังข้อมือของเธอมีดเย็นๆสัมผัสไปที่ผิวหนังความหวาดกลัวปรากฎอยู่ในทั้งสองตาความเจ็บปวดในจินตนาการก็หลั่งไหลเข้ามาแทนที่จะเป็นความรู้สึกอิสระของข้อมือ เธอมองดูชายคนนั้นหยิบเชือกออกจากตัวเธอเธออย่างไม่กล้าขยับเขยื้อน “คุณคิดว่าผมจะฆ่าคุณรึ”Hawkบิดปลายมีดเมื่อลุกขึ้นเขาก็ลากเธอขึ้นมากด้วย“ถ้าผมต้องการฆ่าคุณไม่ต้องรอให้ถึงตอนนี้หรอก” อาการบาดเจ็บของนัชชาจากการทำร้ายของเขาเมื่อครั้งที่แล้วยังไม่หายดีนักยังมีไข้อยู่เมื่อถูกเขาดึงให้ลุกขึ้นอย่างฉันพลันก็มีอาการเวียนหัวขึ้นมา เธอสั่นหัวพยายามที่จะเอาชนะความรู้สึกไม่สบายแต่เธอก็ไม่สามารถฝืนร่างกายให้แข็งแกร่งขึ้นมาได้ยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ ในหัวสมองเหมือนมีสายของเครื่องดีดขมับของเธอกำลังเจ็บปวดนอกจากความเจ็บปวดของร่างกายแล้วก็ยังรู้สึกคันเหงื่อออกเลยทำให้เสื้อผ้าติดกับผิวหนังเพราะความชื้นแผลที่คอทำให้แน่นถึงหน้าอก Hawkไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเมื่อปล่อยมือออกจากเธอไม่กี่วินาทีผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าก็ร่วงลงกับพื้นอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างกายที่บอบบางร่วงหล่นลงชายคนนั้นก็ยื่นมือออกจับอย่างรวดเร็วคนในอ้อมแขนของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ สิบนาทีต่อมาหมอถือกล่องยาเข้าไปในห้องที่เชื่อมต่อกับห้องนี้ยังคงเป็นเตียงที่กว้างขวางนัชชาหน้าซีดขาวปรากฎเหงื่อเย็นบนหน้าผาก Hawkกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงสายตาคมชัดทั้งคู่จ้องมองในขณะที่เขากำลังเดินเข้ามาหมอมองไปที่หัวใจที่น่าขนลุกของเขา หมอไม่กล้าที่จะประมาทเขายื่นตัวไปด้านหน้าและตรวจสอบดูเขาใช้เครื่องมือตรวจสอบจากนั้นก็วัดอุณหภูมิ“ไข้สูงสามสิบเก้าองศาน่าจะมีการอักเสบจากบาดแผลจำเป็นต้องดูการฟื้นตัวของอาการภายนอก” Hawkพยักหน้าแต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหมอพยายามที่จะแก้เสื้อผ้าของเธอออกเขาลุกขึ้นและเดินไปที่เตียงในสองก้าวจับมือของมนุษย์คนนั้นเอาไว้“จะทำอะไร” แม้ว่าหมอจะเป็นคนของตัวเองแต่ว่าไม่ได้อยู่ในแถวหน้าความแข็งแกร่งของเขาเช่นนี้เหมือนการโดนตะปบทำให้เขากลัวและเกิดอาการสั่นไหว“ผมผมต้องการเห็นแผลของผู้ป่วยครับ” Hawkมองไปที่นัชชาที่ยังคงหลับอยู่เขาเดินไปข้างเตียง“ผมเอง” ไม่ใช่เขาไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อนส่วนมากจะเป็นความสัมพันธ์ระยะสั้นๆในสายตาของเขาไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษใดๆกับใครไม่ต้องพูดถึงความเอาอกเอาใจหรือความอ่อนโยนเมื่อมาถึงจุดนี้ที่เขาต้องแก้ผ้าผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งมือก็เริ่มจะไปไม่เป็น ไม่ง่ายเลยเสื้อผ้าถูกแง้มออกมาแล้วเปิดคอเสื้อเธอออกไปด้านข้างรอยช้ำสีน้ำเงินปรากฎสู่สายตาแพทย์ “ความจริงแล้วมันไม่ค่อยดีนักตอนนี้อากาศค่อนข้างร้อนถ้าเป็นเช่นนี้จะไม่ค่อยเอื้อต่อการฟื้นฟูร่างกายไม่ควรให้ร้อนเกินไปต้องระวังให้แผลได้รับอากาศที่ถ่ายเท”หมอหยิบขวดยาออกมาและตระเตรียมยาให้“ตอนนี้ยังไม่ร้ายแรงได้รับยาลดไข้และยาแก้อักเสบคืนนี้ก็น่าจะค่อยๆดีขึ้น” เข็มที่เย็นฉ่ำก็เจาะไปที่หลอดเลือดดำด้านหลังมือของเธอเมื่อเห็นเลือดที่ไหลย้อนออกมาเขาก็ค่อยๆผ่อนแรงลงHawkดึงผ้าห่มที่ด้านข้างปกคลุมร่างกายส่วนบนของเธอหลังจากที่หมอออกไปเขาก็เปิดผ้าห่มขึ้นอีกครั้งเพื่อดูที่บาดแผล ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนเรียกทรรศน“มีพัดลมมั๊ย” สถานที่นี้อยู่ลึกเข้าไปในป่าถัดไปเป็นแม่น้ำที่คดเคี้ยวในท้องถิ่นบ้านไม้ถูกสร้างขึ้นที่ปลายสายของแม่น้ำนี้ด้วยเสาหลายต้นไม่มีสายไฟฟ้าใช้แบตเตอรี่เพื่อปั่นไฟไม่ต้องพูดถึงเครื่องปรับอากาศ ทรรศนตกใจเล็กน้อยและนึกขึ้นได้ว่ามีพัดลมที่ใช้แบตเตอรี่อยู่“มี” “เอามาตรงนี้เครื่องหนึ่ง” ในเวลานี้ทรรศนยิ่งไม่เข้าใจHawkอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กคุ้นเคยกับอากาศเช่นนี้โดยธรรมชาติถึงแม้จะเป็นฤดูร้อนก็แค่ถอดเสื้อผ้าแล้วไปแช่ในแม่น้ำทำไมอยู่ดีๆอยากได้พัดลมไฟฟ้า ทรรศนมองไปที่นัชชาที่นอนอยู่บนเตียงทันใดนั้นเขาก็เข้าใจเขาเม้มริมฝีปากแน่น“Hawkคุณเป็นยังไงบ้าง” “ไม่เป็นยังไง” “คุณไม่จำเป็นต้องไปดูแลหล่อนเธอเป็นเพียงแค่ตัวประกันของเราเท่านั้น”ทรรศนจำได้ว่าเมื่อพูดถึงนัชชาเมื่อไม่นานมานี้เขายังไม่ได้เป็นเช่นนี้เลย“คุณเป็นStockholmsyndrome(อาการทางจิตที่เกิดขึ้นระหว่างผู้ร้ายกับตัวประกัน)รึเปล่า” “ทรรศน!”Hawkลดเสียงลงต่ำและกดหน้ามองเขาถึงแม้ว่าเขาจะยิ้มแต่มันก็ดูผิดปกติ“ผมต้องการให้คุณมาอบรมสั่งสอนตั้งแต่เมื่อไหร่” ทรรศนสูดหายใจเข้าออกแก้มตึงกัดฟันแน่นเขานิ่งเงียบไปสองสามวินาทีและก้มศีรษะลง“ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าอะไรแค่เป็นห่วงคุณ” “เป็นห่วงอะไรกัน”Hawkเดินไปที่ข้างหน้าเขา“ห่วงว่าผมจะตกหลุมรักหล่อนรึ” “ไม่ใช่!”ทรรศนปฏิเสธถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่จะมีความคิดนั้นแว๊บเข้ามาจริงๆแต่Hawkก็คือHawkชายคนนี้โหดร้ายป่าเถื่อนเพียงใดเขารู้ดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆอยู่ในความรักกับผู้หญิงคนนี้มันจะเป็นไปได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้แน่ๆดังนั้นทรรศนจึงปฏิเสธไปโดยไม่รู้ตัว ด้วยคำพูดของเขาใบหน้าของHawkก็อบอุ่นขึ้นมาฝ่ามือใหญ่ตบไปที่ไหล่ของเขาปลอบประโลมไปสองครั้งนัยน์ตาสีน้ำตาลราวกับมีพายุ“คนอย่างพวกเราไม่สามารถมีความรักได้ผมแค่ไม่อยากเห็นหล่อนตายเร็วเกินไป” ทรรศนก้มลงเก้าสิบองศา“ผมขอโทษผมจะรีบให้คนเอามาให้” เมื่อHawkเห็นเงาหลังของทรรศนหายลับไปเขาก็หันหลังกลับมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง รักอย่างนั้นหรอ เขายิ้มอย่างเยือกเย็นถ้าหากว่าการทำร้ายเป็นความรักชนิดหนึ่งก็อาจจะเป็นไปได้นะ