ตอนที่513การลงโทษที่รุนแรง

ตอนที่513การลงโทษที่รุนแรง “อ้า” นัชชากรีดร้องและลืมตาขึ้นสีขาวสวยงามทุกอย่างถูกทำลายลงเบื้องหน้าปรากฎเห็นหลังคาไม้ทรงแหลมและผนังบ้านไม้ที่เลอะเทอะ นัชชายังไม่ตื่นจากฝันร้ายที่เธอเพิ่งเห็นในดวงตายังเห็นเป็นสีเลือด“ธีธีธีธี…” นัชชากำผ้าห่มแน่นดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อตะโกนร้องชื่อธีมนต์ หมอยืนอยู่ที่นอกประตูเขาได้ยินและรีบเดินเข้าไปคนที่ตามติดเข้ามายังมีเตชิต เมื่อเห็นใบหน้านั้นนัชชาเริ่มรู้สึกเครียดและตื่นกลัวโดยจิตใต้สำนึกเธอขดตัวไหล่กระตุกอารมณ์ที่ถูกสะกดเอาไว้ดูเหมือนว่าจะถูกทำลายลงในความฝันครั้งนี้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ แพทย์ยืนอยู่ข้างขอบเตียงด้วยความลำบากใจHawkจับมือของเธอไว้ชายคนนั้นรีบถอยออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ลักพาตัวเธอมาจนถึงตอนนี้เป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วนอกจากเวลาที่เขาใช้ความรุนแรงต่อเธอแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขาเลยเธอดูเหมือนจะอ่อนแอแต่กลับเผชิญการนองเลือดโดยไม่หลั่งน้ำตาเธอเข้มแข็งกว่าผู้ชายด้วยซ้ำแต่ในเวลานี้เธอกลับร้องไห้โดยไม่ได้รับความเจ็บปวดนั่นทำให้Hawkได้รู้ว่าถึงแม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่เธอก็เป็นเพียงหญิงที่ไม่มีพิษมีภัยคนหนึ่งเท่านั้น เขามองดูไหล่ที่อ่อนแอขยับขึ้นและลงอารมณ์ของชายผู้นั้นถูกทำให้หงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาของเธอเขาไม่สนใจว่าเธอจะป่วยอยู่หรือไม่หยิบซิการ์ในซองที่วางอยู่บนโต๊ะดูดเข้าในปากอย่างรวดเร็ว“คิดถึงลูกรึ” เมื่อได้ยินร่างเล็กบนเตียงก็แข็งทื่อเธอหันกลับมามองเขาผมเปียกปอนไปด้วยน้ำตาแก้มยับยุ่งเหยิงนัยน์ตาสีดำและขาวเอ่อเล้นไปด้วยน้ำตา Hawkเดินไปที่เตียงและนั่งลงเขายกมุมปากขึ้นและยิ้ม“ธีธีหรอชื่อลูกของคุณรึผมเกือบจะลืมเจ้าตัวน้อยคนนั้นไปแล้ว” เมื่อตรวจสอบนัชชาเป็นครั้งแรกก็ได้ตรวจสอบเด็กไปด้วยโดยปริยายแต่ว่าเขาไม่ได้รวมเด็กเข้าอยู่ในแผนการณ์ของเขาด้วยถ้าเธอไม่ได้พูดขึ้นมาเขาก็เกือบจะลืมไปแล้ว อย่างไรก็ตามคำพูดนั้นเมื่อกระทบถึงหูนัชชาทันใดก็ได้กลิ่นที่เปลี่ยนไปตอนนี้เธอหวาดกลัวเหมือนเม่นที่มีหนามแหลมเต็มไปหมดถึงแม้ว่าHawkจะเพียงแค่เอ่ยถึงธีมนต์แต่ว่าเธอกลับรู้สึกเยือกเย็นไปหมด เธอพยายามต่อสู้กับความอ่อนแอและลุกขึ้นจากเตียงไม่สนใจที่จะสวมรองเท้าลุกขึ้นยืนตรงหน้าผู้ชายคนนั้นหน้าของเธอซีดและพยายามหายใจด้วยลมหายใจที่หนักหน่วง“แกจะทำอะไรก็ทำกับฉันอย่ายุ่งกับลูกฉันเขาเพิ่งจะอยู่ประถมหนึ่งเท่านั้นยังเล็กมากเขาไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ว่าความพอใจอะไรก็แล้วแต่เด็กไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง” Hawkตอบโต้ด้วยการหยุดสูบซิการ์ในปากเขาชั่วขณะหางตาของเขาเหล่มองไปที่เธอ“คุณกลัวว่าผมจะทำอะไรลูกของคุณรึ” เขาค่อยๆพ่นควันสีขาวออกมาทางปากควันสีขาวปกคลุมและบดบังท่าทีของชายผู้นั้นไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่เขาเต็มไปด้วยความอึดใจ“ถ้ารู้อย่างนี้น่าจะจับเด็กมาตั้งแต่ทีแรกใช้วิธีนี้คุณกับเตชิตก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว” นัชชาเบิกตาโตกลัววิตกกังวลโกรธอารมณ์ทั้งหมดถาโถมเข้ามาในใจในตาเธอเหมือนจะปรากฎสีแดงฉานเหมือนในฝันเมื่อสักครู่หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วงเธอสามารถแบกรับอะไรก็ได้มีเพียงธีมนต์เท่านั้นที่เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายของเธอ “เพี๊ยะ” เสียงอันคมชัดจากลมหอบหนึ่งซึ่งฟาดเข้าที่ใบหูใบหน้าของชายคนนั้นหันเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อยลายนิ้วมือสีแดงอ่อนปรากฎขึ้นบนใบหน้า หญิงสาวยืนอยู่กับที่เธอมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความโกรธมือขวาที่ห้อยต่องแต่งอยู่ด้านข้างของร่างกายสั่นไหวขึ้นมา Hawkยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้ายเขาวางซิการ์ลงบนพื้นและบดขยี้ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาเขาตวัดลิ้นขึ้นเขายกมือขึ้นและใช้เล็กสัมผัสไปที่โหนกแก้มของเธอเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกผู้หญิงตบความรู้สึกตอนนี้…ไม่สู้ดี นัชชาโมโหจนไม่คำนึงถึงเหตุผลอะไรทั้งนั้นหลังจากที่ตบเขาเสร็จแล้วเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ามือจึงได้สติว่าตัวเองทำอะไรลงไป เธอตบเขาไปแล้วจริง! ในห้องมีกลิ่นไอของความตายHawkเลียริมฝีปากที่โค้งเว้าอย่างช้าๆเบ้าตาของเขาลึกเหมือนชั้นน้ำแข็ง“คุณเป็นคนแรกที่กล้าทำเช่นนี้” ลำคอของนัชชาถูกสะกดเอาไว้เธอจ้องไปที่ห้อเลือดที่ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขาเธอรู้สึกว่ากำลังจะถูกเป็นชิ้นๆเพื่อเป็นอาหารสุนัข ชัดเจนอยู่แล้วว่าHawkต้องทำเช่นนั้น เขาออกแรงเล็กน้อยกดคนทั้งตัวลงบนเตียงมือที่แข็งแกร่งบีบไปที่ลำคออันบอบบางของเธอตำแหน่งของนิ้วชี้เขาล็อคไปที่คอแรงกดนี้ทำให้อากาศไม่สามารถไหลเวียนและเธอก็เริ่มจะขาดอากาศ นัชชาถีบขาของเธอด้วยจิตใต้สำนึกเอวที่แข็งแกร่งของเขากดลงที่ขาของเธอทันใดนั้นเธอก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนมือทั้งสองข้างถูกเขารวบเอาไว้ออกแรงต้านเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์เขาไม่ปล่อยให้เธอเคลื่อนไหวแม้เพียงครึ่งจุด “กล้าดียังไง!ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่!”ลมหายใจของเขาดูเหมือนกำลังโกรธจนสามารถเผาไหม้ผิวหนังของเธอทุกตารางนิ้ว นัชชาพูดไม่ออกชีวิตน้อยๆของเธออยู่ในกำมือของเขาเจ็บคอจนเหมือนจะอ้วกออกมาเป็นเลือดแต่ยังพยายามที่จะส่ายหัวสุดชีวิตอย่างสิ้นหวัง มือเล็กทั้งคู่ตีไปที่หลังมือของเขาเขามองไปที่ใบหน้าที่ซีดจางลงลงหายใจที่ตกกระทบที่หลังมือค่อยอ่อนระรวยลงเรื่อยๆHawkยังคงไม่ปล่อยมือ “ไม่มีใครกล้าทำสิ่งนี้กับผมทำไมคุณชอบทำตัวเองให้เป็นข้อยกเว้นอยู่เรื่อย” “ถ้าผมอยากจะลงมือกับเด็กนั่นแล้วล่ะก็คุณก็ปกป้องเขาไว้ไม่ได้คุณคิดว่าทำไมผมถึงปล่อยเขาไปล่ะ” Hawkกัดฟันอยู่เหนือหน้าผากของเธอนัชชาหายใจไม่ออกไม่รู้ว่าเป็นภาพมายาหรือไม่เธอมองเห็นความเจ็บปวดและความรู้สึกโดดเดี่ยวในแววตาของชายผู้นั้น นัชชามองอย่างตั้งใจดวงตาคู่นั้นกลับกลายเป็นความบ้าคลั่งกระหายเลือดขึ้นมา ใช่แล้วคนใจคอโหดร้ายเช่นนี้จะรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวได้อย่างไรมันต้องเป็นภาพหลอนที่เธอเห็น ออกซิเจนถูกดูดเข้ามาเล็กน้อยนัชชาเป็นเหมือนปลาที่เกยตื้นการอ้าปากกว้างเพื่อหายใจของเธอนั้นไร้ประโยชน์ราวกับมีมือใหญ่กำปอดเธอเอาไว้ยิ่งนานเข้าร่างกายของเธอก็หมดแรงต่อสู้ดวงตาเหลือกขึ้นอย่างหมดหวังขณะที่เธอเปลือกตาเธอปิดลงและรอโทษประหารครั้งสุดท้ายมือทั้งคู่ก็คลายออก…. “แค๊กแค๊กแค๊ก…” อากาศบริสุทธิ์ไหลเข้ามาเธอเจ็บคอจนแทบทนไม่ไหวเท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าประตูนรกและจู่ๆก็หันกลับไปเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกมีความสุขในการได้หายใจอย่างปกติ ผู้ชายคนนี้เกือบจะฆ่าเธออีกนิดเดียวเท่านั้นเธอก็จะตายแล้ว…… Hawkปล่อยมือของเขาแต่ว่ายังไม่ได้ลงมาจากบนตัวเธอเขายังคงกดร่างของเธอไว้ นัชชาจ้องมองขณะที่เขาเคลื่อนมือไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเธอฝ่ามือครอบคลุมเอาไว้ทั้งหมดถูอยู่สองครั้งไม่ได้มีความปรารถนาทางเพศเหมือนเป็นการนวดซะมากกว่า “จำเอาไว้อย่าพยายามคาดเดาความคิดของผมอย่าทำให้ผมรำคาญใจไม่อย่างนั้นครั้งต่อไปสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคุณจะเป็นศพของเด็กคนนั้น” มือของนัชชาที่กำลังจะต่อสู้เหมือนกับถูกสะกดเอาไว้เธอนึกถึงธีมนต์เธอไม่กล้าที่จะต่อต้านเขาอีกต่อไปเธอกัดฟันขบกันและหลับตาลงน้ำตาไหลจากปลายตาไปถึงเส้นผม Hawkไม่มีความสงสารดึงเสื้อผ้าของเธอเปิดออกจนถึงไหล่เขาอ้าปากและเอนกายลงไปเพื่อสัมผัสที่ผิวหนังวินาทีถัดไปฟันอันแข็งแกร่งก็ออกแรงกัดเลือดพุ่งกระฉูด