ตอนที่514ถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว

ตอนที่514ถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว ทรรศนเห็นHawkเดินออกมาจากห้องด้วยความโกรธเขาจึงมองเข้าไปในห้องเห็นผู้หญิงนอนราบอยู่บนเตียงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารีบตามชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็วชายคนนั้นหยิบปืนลูกซองที่แขวนอยู่ที่ผนังและเดินออกจากบ้านไม้ไปทรรศนรีบเดินตามไปอย่างทันควัน เขาเห็นชายคนนั้นอยู่ที่รอบนอกของบ้านไม้ด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมไม่มีใครกล้าไปขวางด้านหน้าเขาเขาเดินเข้าไปในป่าลึกหูของเขาขยับเคลื่อนไหวและในทันใดเขาก็หยุดฝีเท้าเกือบจะในเวลาเดียวกันนั้นทันใดนั้นเขาก็พาดปืนลูกซองไว้บนไหล่ยิงออกทันทีหลังจากเสียงแหลมเล็กงูเขียวที่เลื้อยอยู่บนต้นไม้ก็ขดตัวตกลงมา ท้องของมันถูกยิงแต่ปลายประสาทยังคงทำปฏิกิริยาว่องไวอยู่ร่างที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตรยังคงบิดเบี้ยวไปมา งูเริ่มกลายเป็นสีน้ำเงินน้ำพิษค่อยๆไหลออกมาทรรศนมองดูและเกิดอาการชาที่ศีรษะ Hawkยังคงเดินหน้าต่อไปตลอดทางปืนในมือของเขาก็ไม่หยุดเมื่อมีสิ่งใดเคลื่อนไหวเขาก็สังหารสิ้นไม่ว่าจะขนาดใหญ่หรือเล็ก ปืนกระบอกนี้กำลังพิโรธทุกคนรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหนทรรศนได้เพียงแค่ติดตามไปไม่กล้าที่จะวิ่งไปเบื้องหน้า สุดท้ายแล้วเขาก็หยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ทึบชายคนนั้นทุบหินแล้วขว้างมันออกไปหลังจากที่หินตกลงถึงจะนั่งลงบนพื้นที่ว่าง ทรรศนรู้ว่าเขากำลังระบายความทุกข์ของเขาออกมาทรรศนนั่งลงถัดจากเขาได้ยินเสียงเยือกเย็นของชายที่ด้านข้าง“ทรรศนปีนี้เราฆ่าคนตายไปทั้งหมดกี่คนแล้ว” คำถามนี้เขาไม่เคยถามมาก่อนเพราะถึงแม้จะถามขึ้นมาก็ไม่มีใครสามารถบอกตัวเลขที่แน่ชัดได้ ฆ่าไปแล้วกี่คนรึ ใครจะไปนั่งนับใครที่มาขวางทางก็ต้องตายทั้งนั้น ไม่มีบทสนทนาไม่มีการอ่อนข้อ ทรรศนไม่ได้พูดอะไรคนคนนั้นก็พูดขึ้นอีก“นับไม่ถ้วนล่ะสิอย่าว่าแต่คุณเลยแม้แต่ผมก็จำไม่ได้แล้วแต่ว่าคนเหล่านั้นล้วนไม่เคยมีลูก” ทรรศนพยักหน้านี่เป็นเรื่องจริง เป็นเวลาหลายปีมาแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นHawkไม่เคยจัดการกับเด็กมาก่อนเมื่อห้าปีก่อนมีเด็กคนหนึ่งบังเอิญเดินเข้ามาและพบกับระเบิดเมื่อเขารู้เขายังปล่อยเด็กคนนั้นไป นี่คือข้อตกลงโดยปริยายระหว่างเขาและคนของเขาไม่มีวันที่จะทำร้ายเด็ก Hawkพูดขึ้นไม่ใช่เขาอยากไว้ชีวิตไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่น่ายกย่องสรรเสริญเขาแค่เห็นถึงความบริสุทธิ์จนไม่สามารถลงมือได้เขาไม่มีความสุขไม่มีความสุขที่จะไปยุ่งกับเด็กเหล่านั้น “ฉันออกจากอังฤษมาที่นี่ตั้งแต่ยังเด็กเก้าคนตายหนึ่งคนรอดเล็กขนาดขึ้นช้างลงม้าฆ่าคนวางเพลิงทุกอย่างล้วนทำมาหมดแล้วแต่คุณรู้อะไรไหมเมื่อเห็นเด็กๆคนอื่นทานไอศครีมขี่จักรยานเล่นผมรู้สึกอิจฉา”สายตาของชายคนนั้นดูห่างเหินเล็กน้อยดูเหมือนว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องราวบางอย่างสิ่งที่อยู่ห่างไกลจากตัวเขามากแต่แล้วเขาก็ก้มศีรษะลง“น่าหัวเราะมั๊ยผมเป็นมือเพชรฆาตแต่กลับมีความคิดเช่นนี้” ทรรศนไม่เคยได้ยินสิ่งที่เขาเพิ่งพูดมาก่อนเขาเป็นคนที่เด็ดขาดมากความเด็ดขาดนี้นำไปสู่การเป็นคนที่เย็นชาและเลือดเย็นทุกคนกริ่งเกรงเขามาเป็นเวลานานดูเขามีอารมณ์ผิดปกติไม่ชอบสุงสิงกับผู้คนมีแต่เพียงทรรศนเท่านั้นที่เขาไว้วางใจ แม้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นนั้นว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความอ่อนโยนต่อสิ่งใดด้วยเหตุนี้เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้เขาจึงมีความรู้สึกว่าเกินความคาดหมายและรู้สึกเจ็บปวดใจ… ภายใต้ร่างกายที่ไม่แยแสผู้ใดนี้ดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ “เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นหรอ”เขาคิดมานานแล้วทรรศนจึงเอ่ยปากถามออกไป Hawkยิ้มขึ้นมา“เธอมักจะรู้วิธีที่ทำให้ผมรำคาญใจ” ปืนลูกซองที่สงบนิ่งจ่ออยู่ที่ปลายเท้าทรรศนมองตาเขา“ปืนเมื่อไม่ได้ยิงออกไปมองเห็นแล้วมีแต่ความปราณีตและงดงามแต่เมื่อกระสุนลั่นออกไปแล้วก็ไม่มีใครคิดถึงความสวยงามนั้นอีกอันตรายอย่างยิ่ง” Hawkหันหน้าไปมองเขา“คุณต้องการที่จะพูดอะไร” ทรรศนหลบสายตาและเอียงคอเล็กน้อยเขามองไปที่ก้อนหินในระยะไกล“Hawkคุณปฏิบัติกับผู้หญิงคนนั้นพิเศษเกินไป” เขาไม่เคยเห็นHawkสูญเสียการควบคุมเพราะผู้หญิงคนไหนมาก่อนไม่ได้เพียงแต่ดีกับเธอแต่ยังปฏิบัติต่อเธอเป็นพิเศษสำหรับคนอย่างพวกเขาแล้วนั้นเลวทรามเท่านั้นถึงจะถูกต้อง ดังนั้นสำหรับHawkแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนปืนลูกซองนี้มองดูสวยงามแต่เมื่ออยู่ใกล้ตัวก็เป็นภัยอันตราย “เธอเป็นตัวประกัน” “แต่ไม่จำเป็นต้องพาเธอไปทุกครั้งHawkขณะนี้มีการดำเนินการเป็นจำนวนมากในสถานีตำรวจด้วยวิธีนี้ไม่ต้องพูดถึงพวกลูกน้องเราคุณเองก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้”ทรรศนต้องการเตือนสติเขาให้เขารู้ตัว“ถ้าหากคุณต้องการเล่นเกมส์กับเตชิตตอนนี้ถึงเวลาลงมือแล้ว” “แต่ว่าผมยังไม่มีความสุข” “Hawkคุณลืมสิ่งที่Leoพูดก่อนที่เขาจะไปหรือ”ทรรศนท่าทางขึงขังย้ำชัดๆกับเขาทุกถ้อยทุกคำ“ทุกสิ่งไม่สามารถคาดเดาได้” เมื่อพูดจบเขาก็หายใจเข้าลึกๆและกลั้นลมหายใจเอาไว้“หากคุณยังไม่หยุดอยู่เช่นนี้----” เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็หยุดHawkดูเหมือนจะตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงในการหายใจของเขานัยน์ตาสีน้ำตาหันมารอคำพูดของเขาที่อยู่ทางด้านหลังอย่างสงบนิ่ง เขาเงียบเสียงไปอีกนานเสียงที่เยือกเย็นก็ผุดขึ้นมา“คุณลงมือฆ่าเธอได้เลย” ทันใดนั้นดวงตาของชายผู้นั้นก็เบิกกว้างHawkยืดตัวขึ้นอย่างดุร้ายเขาพาดปีนลูกซองไว้ที่บ่า“ทรรศนคุณรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่” ทรรศนไม่ได้ถามอีกเพราะถือว่าเตือนเขาแล้ว เมื่อคำพูดได้พูดออกไปแล้วก็ไม่สามารถกลับคำได้อีกเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขาโดยเฉพาะตอนนี้“จริงๆแล้วคุณไม่เคยคิดที่จะฆ่าเธอเลยใช่ไหม” ถ้าหากเขามีความคิดเหล่านี้อยู่แม้เพียงเล็กน้อยก็จะไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้ ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นคนอื่นปืนกระบอกนี้อาจถูกเล็งไปที่ศีรษะแล้ว “ผมเคยบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าคุณสามารถยื่นมือมายุ่งเรื่องของผมตัดสินใจแทนผม”การถามในครั้งนี้ราวกับมีเมฆสีน้ำตาลเลยขึ้นมาคาดเดาไม่ได้จริงๆ “ผมไม่ได้คิดจะตัดสินใจแทนคุณแค่หวังว่าคุณจะคิดอย่างทะลุปรุโปร่งไม่ตัดสินใจผิดพลาดเพราะผลที่ตามมาอาจจะแก้ไขไม่ได้!”ทรรศนพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิดอีกครั้งน้อยครั้งที่พวกเขาจะขัดแย้งกันเช่นนี้ครั้งนี้เป็นเพราะความเป็นห่วงจริงๆ ใบหน้าของชายคนนั้นเย็นชาและกัดกรามแน่น“ผมจะพูดอีกครั้งนี่เป็นเรื่องของผม” ทรรศนเห็นว่าเขาไม่ฟังอะไรเลยพูดมากไปกี่ไม่มีประโยชน์“ผมจะกลับไปก่อนคุณสงบสติอารมณ์เถอะ” จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินจากไปในในกลับมีความมุ่งหมายอื่น Hawkมองตามจนเงาหลังเขาหายวับไปมีกลุ่มนกกระพือปีกบินผ่านไปเขาเงยหน้าขึ้นมองเล็งไปที่หนึ่งในนกฝูงนั้นปีกของนกแตกกระเจิงร่วงตกลงสู่พื้นค่อยๆตายจากไป “ปัง”มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในป่าลึกภูมิอากศร้อนชื้นเป็นเช่นนี้ตลอดทั้งปีเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันเมื่อสักครู่แดดยังคงสว่างจ้าแต่ตอนนี้เมฆกลับปกคลุม Hawkมองไปที่เมฆกลุ่มนั้นหัวใจเขาสับสนขึ้นมาบางทีอาจจะถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว