ตอนที่ 2 ฉันชอบ

ต๭นที่2 ฉันชอบ เขาไม่ได้ทำให้คนกลัว เขาอารมณ์ไม่ดีมาก แม้ว่าผู้คนจะรักษาความสง่างามอันสูงส่งทั้งก่อนและหลัง แต่เพื่อนๆเขาทุกคนรู้ว่าที่จริงแล้วอารมณ์เขาฆ่าคนได้เลย เด็กผู้หญิงตัวเล็กตัวแข็งและจับเขาไว้ หัวเราะสองสามครั้งและพูดอย่างเมาๆ “คุณสวยจัง คุณสวยจริงๆ” อนิจจา เชือกในใจของเขาเป็นเพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเธอทำมันพังลง ความปรารถนาที่จะทิ้งหญิงสาวแปลก ๆ ที่เข้ามาพัวพันก็ค่อยๆน้อยลง “เธอเมาแล้ว ปล่อยมือ!” เธอยังคงยึดติดกับเอวของเขาและร่างกายทั้งหมดของเธอก็กำลังเอนกายไว้บนตัวเขา เธอใช้สายตามอง ริมฝีปากสีแดงที่งดงามของเธอลดลงและเธอพึมพำ “นอนกับฉัน นอนกับฉัน นอนกับฉัน... ฉันอยากนอนกับดารา! หลับใหลไปด้วยกัน...” “หลับใหลไปด้วยกัน? เธอแน่ใจเหรอว่าจะจ่ายฉันได้ อืม!” ลมหายใจของเขาร้อนขึ้น บางทีอาจเป็นเพราะเธอกอดแน่นจนเกินไป บางทีอาจเป็นเพราะความคิดอะไรบางอย่าง........ บางทีมันอาจจะเป็นเสียงที่นุ่มนวลของเธอที่ทำให้เกิดความปรารถนาของมนุษย์ที่จะเอาชนะ ... คอเขาเริ่มแห้ง การควบคุมตนเองของเขาก็ดีมากเช่นกันหลังจากถูกผู้หญิงทำร้ายมานานเขาก็ยังสามารถรักษาทัศนคติของสุภาพบุรุษได้ “ฮี่ๆ ฉัน.... การสอบเข้าวิทยาลัยจบลงแล้วในที่สุดฉันก็รอดชีวิตมาได้ฉันว่างแล้ว! ชนแก้ว!” หญิงสาวยิ้มโง่ๆจนเห็นฟันสีขาวและพูดอย่างเมาๆ เธอยกแขนขึ้นเพื่อทำท่าชนแก้วและมือเล็กๆนั่นก็ชนเข้ากับใบหน้าของตัวเอง คิ้วเล็กๆนั่นก็ขมวดคิ้วและร่างกายก็ลื่นล้มลงไป “เฮ้ย เธอเป็นอะไร?” เขากอดร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ มองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ อนิจจา ผู้หญิงคนนี้หลับไปแล้วเหรอ? ทำตัวแบบนี้ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้า และยังเป็นชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง เขากอดเธอไว้ และมองไปรอบๆ เพื่อมองหาคนสนิทของเธอว่าอยู่แถวนี้บ้างไหม ไกลออกไปดูเหมือนจะมีนักเรียนหลายคนต่อสู้เพื่อดื่มไวน์ แต่พวกเขาดื่มมากจนพวกเขาไม่ค่อยมีสติและโอนเอนกันหมดแล้ว “เมื่อคุณกระตือรือร้นที่จะนอนหลับ ฉันจะพาคุณไปตามที่คุณต้องการ” เขายิ้มด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ อุ้มเธอเหมือนกับอุ้มสัตว์ตัวเล็กๆและเดินหายออกไป เขาอุ้มเธอเข้าห้องเพรสซิเดนท์สูท เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้ ฮึ เขากำลังทำอะไร เพิ่งกลับถึงประเทศจีนก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ซะแล้ว มันง่ายมากที่จะได้ผู้หญิงกลับมา แต่ถ้าถูกสื่อจับได้ก็จะเกิดความวุ่นวายอีก วางเด็กผู้หญิงลงบนเตียง ปัดผมออกจากใบหน้าของเธอ จากนั้นก็พบว่า เด็กน้อยหลับสนิทมาก ริมฝีปากโค้งมน ขนตายาวมีความหนาแน่นเท่ากับผ้าม่าน กำปั้นเล็กๆ ที่แนบกับหูอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนกับตำแหน่งการนอนหลับของทารก เขาเอนกายลงและได้กลิ่น เฮ้อ กลิ่นไวน์ “เป็นผู้หญิงที่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสุขอนามัย” เขาอุ้มเธอขึ้นอีกครั้ง เธอเบามาก โครงกระดูกของเธอเล็กและประณีต ร่างที่ดูเหมือนเด็กอยู่ตรงหน้าร่างกายที่สูงร้อยแปดสิบของเขา ราวกับกำลังอุ้มแมวตัวหนึ่ง อุณหภูมิของน้ำกำลังดี เขาวางเธอลงบนโซฟาในห้องน้ำและถอดเสื้อผ้าของเธอ เสน่ห์อันไร้เดียงสา ! กระดูกเล็กๆกลับสวยงาม เอวบางๆนั่น จะทนไม่ไหว แต่ส่วนที่โค้งงอนั้นโค้งมนมาก ทำให้เขาเห็นว่าความปรารถนาของสัตว์เพศผู้เกิดขึ้นโดยตรงแล้ว ใบหน้าของทูตสวรรค์ร่างของปีศาจ ... ทำไมถึงมีผู้หญิงแบบนี้? จะทำอย่างไร? เขาก้มหน้ามองดูตัวเองและถอนหายใจ และอุ้มเธอไว้อีกครั้ง นิ้วมืออดไม่ได้ที่จะสั่นไหว เมื่อวางเธอลงในน้ำอุ่น เธอหลับตาดิ้นและร้องออกมา “อื้อ...” ราวกับเป็นเสียงนกตัวเล็กๆกำลังร้อง เขาได้ยินเสียงหัวใจชัดเจนขึ้น ถ้าเธอลืมตาดูเขาในเวลานี้เธอคงหัวเราะเยาะเขา ใช่แล้ว แค่เพียงอาบน้ำให้เธอ เขายังไม่ได้ทำอะไรจริงจังเช่นนั้น นั่นเพื่อการควบคุมตัวเองของเขา สถานะของความกระตือรือร้นที่จะลอง ... ในที่สุด เขาก็อดทนไม่ได้ ก้มลงไปและจูบเธอ ... “อื้อ อื้อ....” หญิงสาวบ่นอะไรบางอย่างอย่างคลุมเครือและปากเล็กๆหันไปมาสองสามครั้ง เขาหยุดได้ที่ไหนกัน เขาจูบซ้ำอีกครั้ง เขาผิวปากและตัดสินใจที่จะไม่ทรมานตัวเองอีกต่อไป เขากำลังทำอะไรอยู่ในห้องน้ำแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกประสาทของเขากำลังจะแตก นี่ไม่ใช่ความผิดทางอาญาใช่ไหม? เขาอุ้มหญิงสาวที่ตัวเปียกน้ำ และทั้งสองก็ตกลงไปบนเตียงพร้อมกัน เช้าตรู่ มีคนเดินถนนไม่มากนัก คุณจะเห็นว่าพ่อค้าและพ่อค้าเร่ขายเล็กบางคนได้ตั้งแผงขายสินค้าบนถนนสายเก่า เซี่ยวลั่วหยาววิ่งด้วยความหวาดกลัวมาเป็นเวลายี่สิบนาทีแล้ว และวิ่งออกไปตามถนนสามสาย จากนั้นเธอก็บ่นพึมพำและเดินอย่างเปล่าเปลี่ยว ทันใดนั้น น้ำตาเธอก็ไหลออกมา เธอก้มหน้า เดินไปพลางและน้ำตาไหลไปพลาง จบแล้ว มันจบแล้ว! ความสาวและครั้งแรกของเธอได้หายไปหมดแล้ว! อาการผิดปกติหลังจากดื่ม ... มันเป็นความจริง! เธอไม่ควรดื่มกับคนพวกนั้น ไม่ควรแม้แต่จะมาเฉลิมฉลองการสิ้นสุดการสอบเข้าวิทยาลัย สุดท้ายแล้ว ไม่ใช่อุบัติเหตุ กระต่ายน้อยสีขาวง่ายต่อการเมาเป็นอย่างมาก เมาแล้วก็ง่ายมากที่เธอจะไม่รู้ทิศรู้ทาง เมื่อคืน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอจำไม่ได้สักนิดเดียว “ความเศร้าโศกกำลังผลักฉันไปสู่ความตาย！ฉันจำความประทับใจในเรื่องของเมื่อคืนไม่ได้เลย อย่างไรก็ตามฉันควรจะรู้สึกประทับใจบ้างสิ โอ้ย!” เซี่ยวลั่วหยาวทุบหัวของตัวเองและน้ำตาก็ไหลออกมา แพ้แล้ว ... เธอสูญเสียความบริสุทธิ์อย่างงดงาม ! พระเจ้านี่ช่างเป็นเรื่องไร้สาระ เซี่ยวลั่วหยาวไม่มีแม้แต่เวลาจะเสียจูบแรก มันมาทีละขั้นตอนและทำเช่นนั้นเพื่อแก้ปัญหาความเป็นเด็กของเธอ! “โฮๆๆๆๆๆๆ!” เซี่ยวลั่วหยาวร่ำไห้อีกครั้งบนถนน หลังจากเดินไปรอบ ๆ ถนนซักพัก เซี่ยวลั่วหยาวก็ยังคิดไม่ออกว่าเธอควรไปที่ไหน ดังนั้นเธอควรจะกลับบ้านเสียก่อน ราวกับเธอเป็นขโมย เธอเปิดประตูบ้านและก้าวเข้าไปอย่างเงียบๆ เพื่อเลี่ยงจะที่พบหน้าพ่อแม่ของเธอ “แกเพิ่งจะรู้ทางกลับบ้านเหรอ! ทั้งคืนไม่ยอมกลับบ้าน!” เสียงที่ดังออกมา อีกนิดอาจทำให้เซี่ยวลั่วหยาวตกใจเป็นอัมพาตได้ เธอคว้าประตูเพื่อที่เธอจะได้เห็นผู้พูดได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเธอก็ตั้งสติของเธอ เธอกัดฟันและกลอกตา “เซี่ยวลั่วยีง ทำไมคุณต้องเรียกเสียงดังขนาดนั้น! ไม่กลัวจะรบกวนคุณพ่อบ้างหรือไง?” แสร้งเป็นลูกสาวกตัญญู “คุณพ่อไปทำงานกระเช้าแล้ว วันนี้คือกระเช้าของเขา เธอแกล้งไม่รู้เหรอ?” “จริงเหรอ? คุณพ่อทำกระเช้าเหรอ?” “อืม ตีห้าครึ่งก็ออกไปแล้ว!” “ฮ่าๆๆ คุณก็รีบบอกสิ ถ้าฉันรู้ไวกว่านี้ ฉันจะได้ไม่ต้องตกใจกลัว!” เซี่ยวลั่วหยาวเดินสะบัดไหล่เข้ามาในห้อง เขาลูบหัวน้องสาวที่กำลังกินราวกับลูบหัวแมวตัวน้อย จากนั้นก็เดินกลับห้องของตัวเอง “หยุด! เซี่ยวลั่วหยาว หยุดตรงนั้น!” น้องสาวเซี่ยวลั่วยีงตะโกนเสียงดัง “อยากตายเหรอ? ฉันคือพี่แกนะ แกไม่เห็นฉันเป็นพี่แล้วหรือไง? ตีตายเลย!” เซี่ยวลั่วยีงไม่สนใจคำพูดพี่สาว เบิกตากว้างและมองเซี่ยวลั่วหยาว “บอกมา เมื่อคืนพี่ไปนอนที่ไหน?”