ตอนที่ 3 สาขาผู้ชายขายบริการ

ต๭นที่ 3 สาขาผู้ชายขายบริการ เซี่ยวลั่วหยาวถูกจับได้โดยประโยคง่ายๆเช่นนี้ นอนที่ไหน? ต้องบอกว่า เธอก็ไม่รู้ว่านอนที่ไหน แต่นอนในห้องเพรสซิเดนท์สูทในโรงแรมสุดหรูแห่งหนึ่ง หรือจะพูดอีกอย่างว่า เมื่อคืนฉันใช้เวลาไปกับผู้ชายแปลกหน้า? เซี่ยวลั่วยีงมองดูการแสดงออกของพี่สาวตนเองแล้วพูดยิ้มเยาะ “เฮอะ ถ้าไม่มีความสามารถในการโกหก ก็อย่าไปเรียนรู้ในการทำสิ่งไม่ดี” “ฉัน ฉันไม่ได้ทำ เรื่องราวไม่ดี.....” ก็แค่เรื่องผิดพลาดจากการเมา.... และก็เป็นเรื่องราวที่โง่เง่า.... ช่วงโตเต็มวัยในอายุสิบแปด เซี่ยวลั่วหยาวตัดสินใจ เธอจะเสียมันในคืนที่หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย เซี่ยวลั่วยีงเหลือบมองพี่สาวเธอครู่หนึ่งและพูดขึ้น “ทำไมทำสายตาแบบนั้น แล้วทำไมตาแดง? พี่ร้องเหรอ? ใครรังแกพี่?” “ไม่ ไม่มี! แบบฉันจะถูกใครรังแก!!” ราวกับถูกตอกย้ำ เซี่ยวลั่วหยาวก็รีบกระโดดลงมา และปฏิเสธทันที ด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยและความมีความผิดชอบชั่วดี เซี่ยวลั่วยีงก็กัดพายไปหนึ่งคำ “มีเพื่อนนักเรียนหญิงของเธอโทรมาบอกว่าพี่ขอลา แล้วก็บอกว่าพี่ไปนอนบ้านเธอ เธอคือใคร?” เพื่อนนักเรียนหญิงคนไหน? “ใคร?” เซี่ยวลั่วหยาวนิ่งไป เธอเองก็ไม่รู้ว่าคนนั้นคือใคร! “แปลกแล้ว พี่ไปนอนบ้านเธอ แต่พี่ไม่รู้ว่าเธอคือใคร?” เซี่ยวลั่วหยาวกัดฟัน ให้ตายเถอะเซี่ยวลั่วยีง เธอมีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นนักสืบ ถามเซ้าซี้เหลือเกิน เธอโง่เกินไปหรือผู้หญิงคนนี้ฉลาดมีเล่ห์เหลี่ยมกันแน่? “เธอก็รู้ว่าเขาคือใคร ยังจะจงใจมาถามฉันอีก แบบนี้ยังจะเรียกว่าน้องสาวฉันอีกเหรอ? ไม่ควรเลย! เป็นแบบนี้ วันหยุดฤดูร้อนที่ใกล้เข้ามาฉันจะไม่ให้เงินเธอ! เฮอะ!” “โอ้ย เอาเรื่องเที่ยวมาพูดเลยนะ งกจริงๆเลย!” เซี่ยวลั่วยีงยื่นปากออกมาและแสดงท่าทีไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเซี่ยวลั่วหยาวนำเรื่องมาพูดได้ถูกต้อง พูดเรื่องเที่ยวออกมาขัดเซี่ยวลั่วยีง เซี่ยวลั่วหยาวหาความมั่นใจให้ตัวเอง เธอเข้าไปซ่อนในห้องโถง จากนั้นก็แอบในห้องน้ำ และทุบกระจก หายไป ชีวิตฉันไม่สวยงามแล้ว ไม่สมบูรณ์แล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ......ฮือ.... [ผู้กำกับหนุ่มของบริษัทเทียนอีกลับมาประเทศจีนอย่างเงียบๆ] “ชายหนุ่มควรได้รับการคุ้มครองจากหนังสือพิมพ์ไหม? ไม่มีข่าวอื่นให้พูดถึงแล้วหรือไง? จริงๆเลย กลับประเทศก็กลับประเทศ จบการศึกษาจากต่างประเทศ ทายาทเศรษฐี ทายาทรุ่นที่2 ไม่มีอะไรน่าสนใจกว่านี้เลย เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ!” เซี่ยวลั่วหยาวนั่งบนม้านั่งและสุ่มเปิดหน้าหนังสือพิมพ์อย่างอารมณ์ร้อน บางทีปีนี้อาจจะไม่ดี ช่วงนี้เธอมองอะไรก็ไม่ถูกใจ แม้แต่ทุเรียนของเพื่อนบ้านเธอก็ยังรำคาญ ทุเรียนคือหมาน้อยที่น่ารักตัวหนึ่ง มลรัฐอะแลสกา มีขนสีขาวเหมือนสุนัขจิ้งจอกภูเขาหิมะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของเขาจึงตั้งชื่อมันว่าทุเรียน เป็นเพราะว่าคืนนั้นเกิดเรื่องราวแปลกประหลาด ช่วงนี้อารมณ์ของเซี่ยวลั่วหยาวจึงไม่ค่อยดี “มีอะไรน่าเบื่อเหรอ เจ้าชายแห่งบริษัทเทียนอีกลับประเทศแล้ว นี่ไม่ใช่ข่าวที่น่าตื่นเต้นหรอกเหรอ เฉียวอีฟานน่ะ เขาคือดวงใจของผู้หญิงตั้งมากมายเลยนะ” หลานซีเวยลูบหัวของเซี่ยวลั่วหยาว เดินเข้ามาและนั่งกับเซี่ยวลั่วหยาว หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นและพูดต่อ “เธอรู้ไหมครอบครัวพวกเขามีเงินเท่าไหร่? โอโห มีเงินเหมือนเป็นเศษกระดาษใช้เท่าไหร่ก็ใช้ไม่หมด!” เซี่ยวลั่วหยาวไม่สนใจ ยิ้มเยาะ และมองแตกต่างออกไป “ครอบครัวเขาจะมีเงินเท่าไหร่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน เงินครอบครัวเขาไม่ได้ว่าจ้างอะไรฉัน เงินเยอะมากมายเป็นอันดับสองอะไร น่ารำคาญที่สุด” “ฉันว่าเธอนี่มันขี้อิจฉาตาร้อนซะจริงๆ” “หลานซีเวย! เธอไปเที่ยวหนึ่งอาทิตย์กลับมา เธอกลายเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมแล้ว ใช่ไหม?” หลานซีเวยยิ้ม และไม่ได้มองหนังสือพิมพ์อีกต่อไป เขาใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากเซี่ยวลั่วหยาวและพูดว่า “เธอน่ะ ยังไม่ขอบคุณฉันอีก ถ้าไม่ใช่ฉันโกหกให้เธอว่าเธอนอนที่บ้านฉันนะเรื่องความรักคืนนั้นของเธอก็โดนจับได้แล้ว!” “เออ!” เซี่ยวลั่วหยาวตาโตและอ้าปากกว้าง “เธอ เธอพูดว่า คืนนั้น เธอเห็นคนที่ฉันอยู่ด้วยเหรอ?” หลานซีเวยหรี่ตามอง “เธออย่าบอกว่าเธอลืมแล้ว....” “เออน่า เธอรีบเล่าเรื่องทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้ ฉันลืมไปแล้วจริงๆ!” หลานซีเวยสูดลมหายใจเข้า “เรื่องที่เธอพาฉันกับหัวหน้าไปเปิดห้องก็ลืมไปแล้วเหรอ?” “เธอกับหัวหน้าเปิดห้อง!!!!!” เซี่ยวลั่วหยาวพูดเสียงดังอย่างตกใจ หลานซีเวยจึงกระแทกเธอและรีบเอามือปิดปากเธอไว้ ในคืนนั้นมีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย? ทำไมเธอไม่รู้อะไรเลย “เธอดื่มเฮนเนสไปสามขวด เหมือนกับจิบไวน์ เราทุกคนพูดว่า ในคืนนั้นเธอดื่มเหมือนจะเอาให้คุ้มกับเงินที่หารไป เธอร้ายกาจจริงๆ” “สาม สามขวด? พระเจ้าปู่ของฉัน!” เซี่ยวลั่วหยาวกัดนิ้วตัวเองและก้มหน้าลง เดิมทีเธอไม่แตะต้องไวน์มาก่อน แน่นอน หลักฐานคือ พ่อของเธอไม่มีเงินให้เธอดื่มไวน์ “หลังจากเธอเมาแล้ว เธอก็ลากเพื่อนร่วมชั้นมาและบอกว่าเธอชอบรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยมมากๆ พูดจนเพื่อนๆรำคาญ” “หลังจากนั้นล่ะ?” สิ่งที่เซี่ยวลั่วหยาวมากจะรู้ก็คือต่อจากนั้น ต่อจากนั้น ทำไมเธอถึงนอนบนเตียงใหญ่ในโรงแรมนั้น! นั่นคือกุญแจสำคัญที่เธอยังหาเหตุผลไม่ได้ ! “หลังจากนั้น? หลังจากนั้นเธอก็พบหนุ่มหล่อมากคนนึง ทุกคนมองจากระยะไกลคงคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ขายบริการ แค่เพียงเธอถือกระเป๋าใบเล็กๆ และตะโกนว่า “ฉันต้องการซื้อผู้ชายที่ขายบริการแสนสวยสุดคนนี้” แล้วเธอก็ไปหาผู้ชายคนนั้น” “เอ๊ะ! ผู้ชายขายบริการ? ไม่ใช่เปล่า?” เซี่ยวลั่วหยาวทำท่าทางเหมือนอยากจะร้องไห้แทบตาย เป็นเวลายาวนาน ในคืนนั้นเธอดื่มจนเมา แล้วซ้อผู้ชายขายบริการ แล้วนอนด้วยกัน โอ้ยๆๆ ร่างกายที่ไร้เดียงสาช่างน่าสงสาร เป็นฉากที่น่าสงสาร เป็นเรื่องราวที่แย่และสกปรกที่สุดในชีวิต ผู้ชายขายบริการ! เซี่ยวลั่วหยาวตบหัวตัวเองอย่างรุนแรง และนั่งลงไปที่ม้านั่ง “พอแล้ว เธอหยุดตบหัวตัวเองได้แล้ว เดิมทีก็โง่อยู่แล้ว ยิ่งตบเข้าไปอีก เธอได้ไปเรียนโรงเรียนปัญญาอ่อนแน่ เออ แล้วคืนนั้นเป็นไงบ้าง? สุดยอดเปล่า? สุดยอดแน่ๆ? ฉันมองเห็นผู้ชายคนนั้นไม่ชัด มองเห็นด้านหลัง สูงมาก แล้วก็ดูแข็งแรง ฉันถามเธอ เธอโดนเขาทำให้ประทับใจหรือเปล่า แล้วกี่ครั้งแล้ว?” “ล้างสมอง! พูดไร้สาระอะไรเนี่ย!” เซี่ยวลั่วหยาวหน้าแดง และมองไปที่เพื่อนสนิท และอ้าปากพูด “ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ตื่นขึ้นมาก็เช้าแล้ว พบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ฉันก็ตกใจแทบตาย ชายคนนั้นเขาอาบน้ำ ฉันก็มีโอกาสทองรีบหนีออกมา จะให้ฉันทำอย่างไร เฮ้อ เธอบอกฉันสิว่าฉันควรทำอย่างไร ฉันทำช่วงชีวิตที่มีค่าหายไป ฉันจะเป็นมนุษย์ต่อไปได้อย่างไร ในอนาคตฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปไล่ตามรุ่นพี่ที่ฉันโปรดปรานล่ะ? โอ้ย” หลานซีเวยขมวดคิ้ว “ลั่วหยาว เธอให้เงินเขาไปหรือยัง?” “หา?” เซี่ยวลั่วหยาวนิ่งและทำตาโต พวกเขาเป็นผู้ชายขายบริการ แต่เธอกลับไม่ได้จ่ายเงินให้เขางั้นเหรอ? “ไม่ ไม่นะ ฉันจำไม่ได้ว่าจ่ายเงินให้เขา...” หลานซีเวยเช็ดเหงื่อ “งั้นเธอก็ไร้ศีลธรรมแล้ว เธอใช้เขาเป็นความสุขในหนึ่งคืน เขาทำสิ่งนี้เพื่อหากินหาใช้ ลั่วหยาว เธอจะเป็นหนี้อะไรก็ได้ แต่หนี้ชีวิตเธอไม่เป็นได้ เธอคิดสิ คนที่เป็นผู้ชายขายบริการมันยากเย็นมากรู้ไหม?” ปัง! คำพูดของหลานซีเวยเหมือนเรียกสติของเซี่ยวลั่วหยาว เป็นเวลานาน ที่เธอคิดว่าเธอสูญเสียฉากในชีวิตที่มีราคาแพงแต่ในที่สุดกลับเป็นเธอที่มีความผิดในฐานะผู้หญิงที่ไม่ดี “ทำไมฉันถึงไวน์ไปเยอะขนาดนั้น!” เซี่ยวลั่วหยาวบ่นกับดินฟ้าอากาศ หลานซีเวยนิ่งไปชั่วครู่ และนึกได้ถึงคำพูดที่จะอธิบายความไม่รู้จักพอต่อเซี่ยวลั่วหยาว “ผู้หญิงที่ไม่ดีกับผู้ชายที่ขายบริการ ถูกคนด่ามาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว” ปิดเทอมฤดูร้อนที่แสนจะยอดเยี่ยมเป็นเวลานานถึงสองเดือน ไม่ต้องพูดถึงทั้งเซี่ยวลั่วหยาวและหลานซีเวยทั้งสองต้องการหางานทำเพื่อที่จะหารายได้ ครอบครัวหลานซีเวยดีกว่านิดหน่อย แต่ไม่ใช่ว่าเซี่ยวลั่วหยาวจะไม่ดีเพียงแต่แม่ของเธอได้จากโลกนี้ไปแล้ว พ่อของเธอจึงต้องขับรถบัส ทุกวันต้องรีบออกไปตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงดึก เหนื่อยแทบแย่แต่กลับได้เงินตอบแทนไม่มากนัก น้องสาวเธอที่อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี ตอนนี้เรียนอาชีวศึกษา และกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยและค่าเล่าเรียนก็กลายเป็นปัญหาใหญ่อีกครั้ง เซี่ยวลั่วหยาวจึงต้องหารายได้เพิ่ม เธอไปร้านเล็กๆมาตั้งมากมายหลายร้าย ร้านขนม ร้านดอกไม้ ร้านตีพิมพ์หนังสือ ซุปเปอร์มาร์เก็ต ทุกที่ไม่รับพนักงานเพิ่ม ไม่มีวิธีอื่น เซี่ยวลั่วหยาวจึงต้องไปที่บริษัทใหญ่ๆเพื่อสมัครเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ แม่บ้านชั่วคราว วันหนึ่ง เธอก็ได้รับสายจากบริษัทติดต่อเข้ามา บอกว่าในวันถัดไปให้เธอเข้าไปสมัครงาน