ตอนที่ 14 ไม่สามารถดำดิ่งแบบนี้

ต๭นที่ 14 ไม่สามารถดำดิ่งแบบนี้ ช่างเป็นผู้ชายที่โหดร้าย! ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เคยให้เธอแม้แต่จูบเดียว เขาไม่ยอมให้เธอสัมผัสริมฝีปาก ครั้งเดียวก็ไม่ได้! “อีฟาน คุณโหดร้ายมาก! คุณโหดร้ายจริง ๆ!” “โหดร้าย? ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด เป็นเพียงแค่คนร่วมหลับนอน แค่นี้เอง ไม่มีอย่างอื่น ฉันไม่ยอมมีความรู้สึกกับผู้หญิงหรอก ข้อนี้เธอก็รู้ดีอยู่แล้ว” ทีน่าเช็ดน้ำตา “แต่ว่า อีฟาน...ฉันนึกว่าฉันพิเศษกว่าคนอื่น...” เฉียวอีฟานเอียงศีรษะเล็กน้อยครู่หนึ่งคิดด้วยรอยยิ้ม "พิเศษ? มีอะไรพิเศษในโลกนี้” พูดออกมาเบาๆ “จบแล้ว” แค่มองเธอครู่หนึ่งยังไม่อยากมอง เฉียวอีฟานเดินไปทางบันได เดินไปสั่งการไป: “ให้แม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม พรม และผ้าม่านทั้งหมด” “รับทราบ!” อาบน้ำเสร็จ เขาใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเองไว้ เฉียวอีฟานเดินเข้ามาในห้องนอนอย่างมั่นคง เปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง มองไปที่เบอร์โทรศัพท์ของ “สาวน้อยเซี่ยว” อีกครั้ง รู้สึกลังเลอีกครั้ง โทร หรือไม่โทรดี? นี่กลายเป็นเรื่องที่ทำให้คนปวดหัวขึ้นมาได้ “ทำไมฉัน เฉียวอีฟาน ต้องโทรหาเธอด้วย? เธอยังแอบตะโกนเรียกฉันตาแก่เฉียว อยู่หน้าฉันไม่สะอึกก็พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ทำไมฉันต้องโทรหาเธอ!” เฉียวอีฟานโยนโทรศัพท์มือถือไปบนเตียงอย่างแรง มองไปบนเพดาน ราวกับว่าบนเพดานมีเซี่ยวลั่วหยาวอยู่ เธอเปิดปากอย่างเขินอาย พูดกับเขาอย่างน่าสงสาร： ท่านประธานเฉียว ลดราคาหน่อยได้ไหม? เฉียวอีฟานยิ้มออกมา เธอแบบนั้นดูน่าหัวเราะมาก ๆ เลย ไอ้บ้า ทำไมต้องคิดถึงเธอ? เธอเป็นแค่ลูกบอล! ไม่คิดถึงเธอหรอก! เฉียวอีฟานปิดตาลง... ในความมืด เซี่ยวลั่วหยาวปรากฎตัวอีกครั้ง เธอเป่าแก้มน้อยสีชมพูของเธอขึ้นมา ยกกำปั้นขึ้นมาพร้อมกับตะโกนว่า: พวกเราทั้งคู่นอนเหมือนกัน ทำไมถึงได้ต่างกันมาขนาดนี้? “ฮ่า ๆ ๆ ๆ...” เฉียวอีฟานทนไม่ได้ หัวเราะออกมาอย่างหนัก เฉียวอีฟานเอียงศีรษะเล็กน้อยอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะคิดรสจูบของเธออีกครั้ง ราวกับการ์ตูนในภาพยนตร์ ในสมองก็มีภาพริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอขึ้นมา แล้วเขาก็เข้าไปสัมผัส สัมผัสเธอทีละน้อย เรากับสัตว์ร้ายที่กระหายอาหาร แค่คำเดียวก็กลืนเธอไปทั้งตัว... นุ่มมาก หวานมาก เซ็กซี่เหลือเกิน... ทำให้คนรู้สึกดื่มด่ำลงไป ทำให้คนไม่สามารถหนีออกมาได้... ราวกับกระแสน้ำวนลึก ที่สามารถดูดเขาไปได้ทั้งตัว... “เอ๋...เซี่ยวลั่วหยาวเธอเป็นผีหรือเปล่า? เธอมักจะอยู่หน้าฉันแล้วแวบไปแวบมา!” สักพักเฉียวอีฟานลุกขึ้นมานั่งตรงๆ เปิดตาขึ้น หายใจอย่างแรง แย่มากจริงๆ... จูบแรกของเขาให้กับเธอไปด้วย! อาจจะเป็นเพราะผลกระทบจากตอนเด็กๆ เขาคิดมาตลอดว่าผู้หญิงสกปรก และไร้ค่า เขาถึงไม่ยอมจูบกับผู้หญิงคนไหน จูบ เป็นการแสดงความรักอย่างสูงแบบหนึ่ง เขาสามารถจูบที่หลังมือของพ่อเขาได้ เพื่อเป็นการแสดงความเคารพบูชาและนับถือต่อพ่อของเขา แต่ว่าเขาไม่เคยจูบกับผู้หญิงที่หลับนอนกับเขามาก่อน! เคยมีสาวอิตาลีร่วมหลับนอนกับเขาครึ่งเดือน แต่มีอยู่วันหนึ่งอยากที่จะแอบเข้าไปจูบปากของเขา ถูกเขาตบไปทีหนึ่ง ตีแรงจนกระทั่งฟันหลุดออกไปสองซี่ ผู้หญิงเป็นแค่สัตว์เลี้ยงแค่นั้นเอง แต่กลับกล้ามาจูบเจ้านายงั้นหรอ? แต่เขาวันนี้... กลับมองเห็นเซี่ยวลั่วหยาวที่กำลังทำท่าทางตลก... พร้อมกับความปรารถนานที่จะจูบเธอ! และความปรารถนานั้นก็แรงกล้าเหลือเกิน คิดอยากจะกดเธอลงซ้ำไปซ้ำมา แปลก... ขนาดเฉียวอีฟานยังรู้สึกแปลก เขาส่ายหัว แล้วเดินไปที่หน้าต่าง เปิดหน้าต่างออก รับลมทะเลเย็นๆจากระเบียง “ฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้ ฉันจะดำดิ่งไปแบบนี้ไม่ได้ ฉันยังมีเรื่องต้องทำอีก...” เฉียวอีฟานเงยหน้าหล่อ ๆ ของเขาขึ้น หลับตาลงเล็กน้อย ให้ลมทะเลปะทะใบหน้าที่สวยงามของเขา เขาพึมพำออกมาเบาๆ “ฉันจะไม่ตกหลุมรักกับใคร... ใครก็ไม่สามารถ... เธอเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของแผนการเขา แบบนี้แหละอ” *** “ฮัดชิ้ว...” นี่เป็นครั้งที่สามสิบเก้าแล้วที่เซี่ยวลั่วหยาวหาวออกมา “สาวน้อย เสียงดังขนาดนี้ เธอยังง่วงนอนได้อีกหรอ?” ป๋ายซาลี่ที่แต่หน้าเล็กน้อย มองมาที่เซี่ยวลั่วหยาว ผมดำยาว ที่นี่คือคลับ one more night! ยังมีที่อื่นที่จะเสียงดังขนาดนี้ได้อีกหรอ? เงาคนขยับไปมา แสงไฟก็กระพริบไปมา เสียงก็ดังราวกับจะระเปิดหูคน มีแต่คนตะโกนไปมาไม่หยุด มีแต่เสียงแหลมดังไปหมด สภาพแวดล้อมแบบนี้...เซี่ยวลั่วหยาวกลับหาวไม่หยุด เซี่ยวลั่วหยาวเช็ดน้ำตาจากความง่วงหงาวหาวนอน พร้อมกับบ่นออกมา “ปกติฉันนอนเร็วนี่นา” “ตอนกลางคืนเธอไม่ออกมาเล่นเลยหรอ ?” “เล่น! ฉันเล่นหมากกับน้องสาว หรือว่าแชทกับเพื่อน อ่านหนังสือก็อยู่ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมมาที่นี่ถึงได้ง่วงนอนเหลือเกิน ฉันเคยคุยกับเพื่อนจนถึงเที่ยงคืนครึ่งเลย ไม่ได้โม้ด้วย” ป๋ายซาลี่ยิ้มเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะว่าอะไรกับสาวน้อยที่ไร้เดียงสาราวกับเด็กขนาดนี้ เธอเป็นเหมือนกับพี่สาว ลูบไปเบาที่ศีรษะของเซี่ยวลั่วหยาว “ลั่วหยาว ที่นี่มีคนหลายประเภท ตอนที่ส่งเหล้าเธอก็พยักหน้า ส่งเสร็จก็รีบเดินออก อย่าไปมองอะไรมั่วซั่ว และห้ามไปคุยอะไรกับใคร บนโลกนี้ คนที่เลวที่สุด คือผู้ชายที่แสดงความรู้สึกเก่ง เลวยิ่งกว่าเลวอีก!” เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกชื่นชมป๋ายซาลี่ กำหมัดขึ้นมาพูด “ใช่แล้ว! ฉันก็คิดแบบเดียวกับเธอ! ฉันก็คิดว่า สิ่งที่เลวที่สุดบนโลกนี้ก็คือผู้ชาย! ใจดำ รู้หน้าไม่รู้ใจ แถมยังชอบหลอกคน! แย่ที่สุด! หึหึ!” แน่นอนว่า เซี่ยวลั่วหยาวคิดถึงเฉียวอีฟาน ใบหน้าที่หล่อเหลาทำให้คนหลงใหลของเฉียวอีฟาน ปรากฏขึ้นมาในหัวของเซี่ยวลั่วหยาว กลายเป็นภาพของปีศาจอสูร! “ลั่วหยาว เสวี่ยหลิงให้เธอกับฉัน ฉันมีแรงกดดันมากนะ อยู่ที่นี่ ต้องอาศัยโชค ครั้งที่แล้ว ฉันเพียงแค่ส่งเหล้าให้ผู้ชายคนหนึ่ง เขาก็ให้รางวัลฉันเป็นเงินหนึ่งพันเลย! “(⊙o⊙) โห! ตั้งหนึ่งพัน! ทำไมดีจัง!” เซี่ยวลั่วหยาวเอามือจับแก้มทั้งสองข้างด้วยความเกินจริงพร้อมกับชื่นชม ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย “แต่ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันส่งเหล้าไปที่ห้องหนึ่ง ไม่ให้เงินก็ว่าไปอย่าง แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นตบเข้าที่หูทั้งสองข้าง จนไปทำงานไม่ได้หลายวันเลย หน้าบวมเหมือนหน้าหมูเลย... “อ่า!” เซี่ยวลั่วหยาวกลัวจนตัวสั่น “พี่ซาลี่ เขามีสิทธิ์อะไรมาตบพี่?” “เหอ ๆ สาวน้อยไร้เดียงสา มีสิทธิ์อะไรตบฉัน? ก็เพราะเขาเป็นนายใหญ่ร่ำรวยไง เพราะเขาเป็นแขกของที่นี่ เพราะเขาดื่มจนเมาแล้ว!” เซี่ยวลั่วหยาวทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ “ไม่มีเหตุผลเกินไปแล้ว! มีเงินแล้วทำอะไรก็ได้หรอ? มีเงินแล้วจะรังแกใครก็ได้หรอ? ฉันเห็นว่า คนที่มีเงินขี้เหนียวที่สุดเลย! รวยแต่ไร้เมตตา!” เหมือนกับเจ้านายแย่ๆคนนั้นของเธอ เฉียวอีฟาน เงินก็มีเยอะแยะ แต่กลับเป็นเพราะนอนกับเขาหนึ่งคืนถึงได้หาเรื่องเธอแล้วหาเรื่องเธออีก เกลียดที่สุด เซี่ยวลั่วหยาวย่ำเท้าไปที่พื้น แหงนหน้ามองเพดาน คิดไปมา จนในที่สุดสรุปได้ว่า: “ดูแล้ว รุ่นพี่คนนั้นของฉันดีที่สุด” “รุ่นพี่คนไหน? สาวน้อยเธอมีความรักแล้วหรอ?” ป๋ายซาลี่ยิ้มขึ้นมา ถึงงานจะน่ารังเกียจและหนักแล้ว แต่กลับมีเซี่ยวลั่วหยาวที่น่าสนใจขึ้นมา ทำให้เธอผ่อนคลายลงไป เซี่ยวลั่วหยาวหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย เขินอายขึ้นมาไม่ทันตั้งตัว “มีความรักอะไร...รุ่นพี่คนนั้นยังไม่รู้จักฉันเลย... พูดง่ายเป็นฉันคนเดียว..ที่แอบชอบ...” “ฮ่า ๆ ๆ.. เธอนี่น่าสนใจเกินไปแล้ว! ผู้หญิงในยุคสมัยนี้ ยังมีคนที่รักนวลสงวนตัวแบบเธออีกหรอ? ชอบเขาก็ไปบอกเขาสิ ไม่แน่ว่า เธอพูดออกไป เขาก็อาจจะชอบเธออยู่เหมือนกัน” เซี่ยวลั่วหยาวจินตนาการเต็มไปหมด พูดยิ้มๆ ขึ้นมาว่า: “ฉันก็ไม่ได้รักนวลสงวนตัวขนาดนั้น แต่ฉันแค่รู้สึกด้อยค่า ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆรุ่นพี่ สวยกันทุกคนเลย! การศึกษาก็ดี มีความสามารถ ฉันแทรกเข้าไป ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย แต่ว่า ฉันคิดดีแล้ว ฉันจะเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับรุ่นพี่! เข้ามหาวิทยาลัยแล้วจะไปตามพี่รุ่นพี่คนนั้น!” เซี่ยวลั่วหยาวพูดจบ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ เฮ้อ เธอเสียครั้งแรกไปแล้ว ผู้หญิงแบบเธอ จะมีสิทธิ์ไปจีบรุ่นพี่ไหม? หรือว่าต้องทำตามที่หลานซีเวยบอก ก่อนที่จะไปนอนกับรุ่นพี่ ต้องไปซ่อมแซมเยื่อพรหมจารีก่อน? งั้น ๆ ๆ...เท่ากับหลอกรุ่นพี่ไหม หลอกด้วยเจตนาดี ก็ได้ ใช่ไหม? ขณะที่กำลังคิดไปมา หัวหน้าก็ตะโกนเรียกเบอร์ของเซี่ยวลั่วหยาว “เบอร์ 514! ไปห้องเบอร์ 8808 ส่งเหล้า! รีบไป!” เซี่ยวลั่วหยาวยังไม่ทันรู้ตัว “514” หมายเลขที่โชคร้ายก็คือเธอ จนกระทั่งป๋ายซาลี่จับตัวเธอ “ลั่วหยาว เรียกเธอแล้ว!” “อ่า? โอ้! มาแล้ว! หัวหน้า ฉันมาแล้ว!” หัวหน้าจ้องไปที่เธอ “เรียกฉันพี่หราน ไม่ให้เรียกว่าหัวหน้า!” ฮือ ๆ ๆ ... เม้มปากยกเหล้ากองใหญ่ไปที่ห้อง 8808