ตอนที่516การหลบหนีล้มเหลว

ตอนที่516การหลบหนีล้มเหลว เพียงชั่วขณะที่ทรรศนกำลังจะเหนี่ยวไกในทิศทางนั้นชายคนนั้นก็ดึงไกปืนขึ้นล่วงหน้าสองวินาทีเสียงหวืดดังขึ้นกระสุนพุ่งเฉียดไปที่แขนราวกับต้องการเจาะไปที่แขนของเธอ ทรรศนกระแทกแขนของเขาลงเบี่ยงปืนไปทางด้านข้างกระสุนที่ควรจะยิงถูกนัชชากลับกระทบที่ชายฝั่งด้านข้างเธอ การเปลี่ยนแปลงฉับพลันทำให้ทุกคนตื่นตระหนกผู้คนที่ริมน้ำหันกระบอกปืนไปในทิศทางของกระสุน เมื่อนัชชาโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำเธอมองเห็นHawkกำลังเดินออกมาจากหลังบ้านไม้มองเห็นในระยะไกลร่างของเขาเล็กมากในที่มืดเมื่อค่อยๆเดินเข้ามาก็ค่อยๆเห็นใหญ่ขึ้นทำให้สามารถมองเห็นความโกรธในดวงตาของเขา นัชชารู้สึกถึงกระสุนนัดสุดท้ายเพราะว่ามันอยู่ใกล้มากระยะห่างระหว่างชีวิตและความตายเกือบจะบางเท่าความหนาของแผ่นกระดาษ Hawkมองผู้หญิงที่ลอยอยู่เหนือน้ำใบหน้าที่มืดมนเหมือนอยู่ในก้นบึ้งของฤดูหนาวหนาวเหน็บกว่าแม่น้ำสายนี้“คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” น้ำเสียงเขาไม่ค่อยดีบรรยากาศเต็มไปด้วยความหดหู่นัชชาไม่ใช่คนโง่เธอยินดีที่จะขอโอกาสให้เธอได้อธิบาย “ฉันฉันอยากจะอาบน้ำแผลบนร่างกายทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด”เสียงเธอสั่นไม่รู้เป็นเพราะหนีแล้วถูกจับได้หรือว่าเพราะถูกแช่แข็งในน้ำเป็นเวลานาน” เมื่อเสียงตกลงHawkยังไม่ได้พูดอะไรเห็นแต่หนึ่งในชายที่พาเธอมาพูดขึ้นพูดไปมองเขาไปปรากฎท่าทีของความกลัวเกรงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจภาษาYแต่เธอก็คาดเดาได้ว่าคนคนนั้นกำลังเปิดโปงว่าเธอโกหก เมื่อนัชชาคิดว่าตัวเองถูกเปิดโปงแล้วชายที่อยู่ริมน้ำก็ยกปืนพกขึ้นไม่พูดจาใดๆเขายกปืนจ่อที่หน้าผากของชายคนนั้น ปังยิงไปที่กลางคิ้วเลือดสาดกระเด็น เขาเก็บมือกลับไปเหมือนว่าฆ่าสัตว์โดยมันยังไม่ทันได้รู้ตัวฝ่ามือใหญ่เล่นอยู่กับปืน“ยังมีอะไรจะพูดไหม” ครั้งนี้ไม่มีใครกล้าอ้าปาก อากาศติดเชื้ออย่างรวดเร็วด้วยละอองของเลือดทำให้หายใจไม่ออกนัชชาลอยอยู่กลางแม่น้ำไม่กล้าก้าวต่อไปกลัวว่าจุดจบของตัวเองจะเหมือนกับชายผู้นี้ เธอไม่อยากตายไม่เลยสักนิด สายตาของHawkจ้องไปที่นัชชาในสายตาคู่นั้นเขาเห็นการล่าถอยเป็นครั้งแรก เขารู้ชัดว่าทำไมเธอจึงปรากฎตัวขึ้นกลางแม่น้ำเธอต้องการจะหนีจากแม่น้ำนี้แต่น่าเสียดายที่แผนนี้ไม่สำเร็จดังนั้นจึงถูกคนจับได้ ถ้าเขามาช้าเพียงก้าวเดียวตอนนี้คนที่ต้องล้มลงกับพื้นก็คือเธอ เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาเคลื่อนสายตาไปที่ชายสองคนทางด้านหลัง“เอาตัวขึ้นมาแล้วขังไว้ในบ้าน” “ครับ！” คนทั้งสองกระโดนลงไปในน้ำและบังคับให้เธอเดินไปที่ฝั่งบนร่างกายเธอมีเพียงชุดชั้นในเท่านั้นมีบาดแผลบนร่างสีขาวเป็นจำนวนมากแต่ยังคงเห็นเป็นสีขาวชัดกว่าคนท้องถิ่นชาวYเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเธออึดอัดจากสายตาที่มองมาจากรอบทิศดวงตาพวกนั้นจ้องมองเหมือนกับต้องการจะจัดการกับเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของเธอ ทันใดนั้นบนร่างกายก็ปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าชุดใหญ่หัวเขาเธอถูกปิดเอาไว้เธออดไม่ได้ที่จะเอามือจับมันไว้เมื่อเธอมองขึ้นก็เห็นHawkเปลือยร่างส่วนบนของเขา เขา…. “เอาตัวเข้าไป!” “ครับ” เธอไม่ได้คิดอะไรมากนัชชาถูกผลักตัวเข้าไปในบ้านไม้ Hawkไปที่ข้างกายของทรรศนอาการบาดเจ็บที่แขนทำให้ใบหน้าของเขาซีดเขาคุกเข่าลงเพื่อหลบสายตาสายตามองไปที่ปากแผลที่เต็มไปด้วยเลือดเขาใช้ตะขอเย็นและนิ้วกดไปที่ปากแผล “อ๊ะ!”ทรรศนเจ็บปวดมากเมื่อเขาออกแรงกดเมื่อบาดแผลได้ถูกทำความสะอาดหลังจากนั้นความเจ็บปวดก็จะไม่เกิดขึ้นปัจจุบันมีผู้คนนับสิบแต่ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าพูดอะไรทั้งนั้น ทุกคนรู้อารมณ์ของHawkดีตอนนี้กำลังขึ้นเขาใช้หัวของเขาตีไปที่ปากกระบอกปืน เสื้อผ้าของทรรศนเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นจนกว่าHawkจะหยุดมือเขาถึงจะโล่งใจเขาหายใจหอบ“Hawkคุณยิงผมเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว!” เขาตะคอกเหมือนกันสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บและกรีดร้องทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน เมื่อเทียบกับความโกรธอื่นๆHawkดูเหมือนจะสงบนิ่งกว่าเขากระทั่งมีรอยยิ้มบนใบหน้ามองดูทรรศนอย่างดูถูก“น้อยใจหรอ” ทรรศนไม่ได้พูดดวงตาจ้องถลึงไปที่เขา พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ตอนนี้เขาอยากจะไปฆ่าผู้หญิงมากเล่ห์คนนั้นมากแค่ไหน！ “ทรรศนคุณไม่ต้องน้อยใจ” เสียงของชายคนนั้นเอ่ยขึ้นทรรศนตัวแข็งทื่อเขาเปลี่ยนตำแหน่งของตัวเองนอนราบลงกับพื้นตั้งการ์ดมือซ้ายเพื่อที่จะจับมือขวาเพื่อห้ามเลือดที่ซึมออกมาเล็กน้อย “Hawkคุณเปลี่ยนไป”คิดถึงการเคลื่อนไหวแปลกๆในระยะหลังของเขาทรรศนก็ยิ้มขึ้นมา“ฮ่าฮ่าฮ่าคุณตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ใช่หรือไม่คุณฆ่าเธอไม่ลงเพียงเพื่อจะช่วยเหลือเธอคุณยังทำร้ายแขนของผม” Hawkไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดจากคำพูดของเขาท่าทีของเขาช่างบ้าเหลือเกินใจเต็มไปด้วยความสงบ เขายืนขึ้นและเดินเลาะริมน้ำไปไม่กี่ก้าวมองผ่านทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหัวใจชัดเจนขึ้นมา“ทรรศนคุณจงใจลดกำลังคนลงพยายามให้การจับกุมหละหลวมพยายามดึงดูดให้เธอหลบหนีเพียงเพื่อที่จะฆ่าเธอในคืนนี้” คำหนึ่งอธิบายได้เป็นหมื่นคำศพที่ถูกยิงสังหารอยู่บนพื้นและชายที่รับผิดชอบเฝ้าเวรยามในคืนนี้ฟังแล้วก็ตกตะลึงเขามองดูทรรศนด้วยความประหลาดใจ ทรรศนโกรธและมีสีหน้าแข็งทื่อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่คิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้ทันได้โดยเร็วทันใดนั้นอารมณ์ของเขาก็สงบลงมาก“เธอเป็นหายนะต้องตายเท่านั้น” Hawkหันหายไปถามชายที่อยู่เคียงข้างเขาทั้งวันทั้งคืนด้วยความไว้ใจ“ทรรศนคุณรู้ไหมว่าผมเกลียดอะไรมากที่สุด” “การทรยศ” “ไม่”เขาส่ายหัวมองคนไปที่ปลายเท้าของเขาอย่างไม่ลดละ“ผมเกลียดการที่คนอื่นมาตัดสินใจแทนผม” ดวงตาของทรรศนดูถูกนิ้วทั้งห้าของแขนซ้ายกระชับสองสามจุดผ่านไปไม่กี่นาทีความแข็งแกร่งของร่างกายของเขาก็ถูกพรากไป“ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้เราควรจะหยุดคุณแน่ใจหรือว่าถ้าทำต่อไปแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นHawkแต่ไหนแต่ไรมาผมไม่เคยมีคำถามในตัวคุณแต่ว่าครั้งนี้ผมเป็นห่วงมาก” คิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ใจเขาอ่อนเปลี้ยพวกเขาผ่านวันคืนที่แสนสาหัสมาความรู้สึกบางอย่างของเขาไวกว่าคนธรรมดา“แต่เมื่อคุณรู้ความตั้งใจของผมถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดผมไม่สำนึกเสียใจในเรื่องนี้เรื่องที่ไม่ได้ฆ่าผู้หญิงผมขอโทษ” Hawkไม่ได้พูดสายตาของเขาตกลงไปที่ทรรศนที่อยู่บนพื้นดินสถานที่นั้นเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงเข้มไหลเพิ่มอีกนิดหน่อยคาดว่าแขนน่าจะพังน่าดู เขาไม่เคยปล่อยให้ใครทรยศเขาได้แต่สำหรับทรรศนเขากลับไม่เคยใจไม้ไส้ระกำกับทรรศน สายลมยามค่ำคืนพัดข้ามแม่น้ำมาตอนท้ายเขาเพียงทิ้งประโยคเงียบๆเอาไว้“แค่ครั้งนี้ถ้ามีครั้งต่อไปผมจะฆ่าคุณด้วยตัวผมเอง”