ตอนที่ 17 ขอบคุณที่ช่วยฉัน

ต๭นที่ 17 ขอบคุณที่ช่วยฉัน เซี่ยวลั่วหยาวเบะปากขอโทษ “ขอโทษ ขอโทษ ฉันคิดจะตีคนที่เข้ามา แต่ไม่คิดว่าตีคนผิดแล้ว ผู้มีพระคุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” จินซวุนเตะเท้าออกไป ทำให้คนที่คิดเข้ามาจะแทงเขากระเด็นออกไปหลายเมตร หลังจากนั้นก็กำปั้นซ้าย ชกลอยออกไปคน แต่ก็ยังมีเวลามาจัดการกับเซี่ยวลั่วหยาว “โอ้ย สาวน้อย เพื่อเธอฉันแทบจะหัวหลุดจากบ่า เธอวางแผนจะใช้ร่างกายตอบแทนหรอ?” เซี่ยวลั่วหยาวกลัวจนหน้าซีดเผือด จะมีใจที่ไหนมาสนใจคำพูดเลอะเทอะของเขา เสียงกรีดร้อง “อ๊า ๆ ๆ ด้านหน้าคุณมีคนจะเข้ามาตี! อ๊า ๆ คุณดูหน่อยสิ!” ขณะกำลังต่อยอย่างสนุก พี่ห้าก็พาคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา “ซวุน! ที่นี่ปล่อยให้พี่จัดการ! คิดจะตายหรือไง กล้ายุ่งกับคุณชายจิน! พวกนายหยุดเดี๋ยวนี้! รู้ไหมว่านี่ใคร? นี่คือคุณชายแห่งบริษัทการเงินคิม! อยากตายหรือไง! หยุดเดี๋ยวนี้! คุณชายเฉียวแห่งแก๊งพยัคฆ์มา พวกนายได้พิการกันหมดแน่!” กลุ่มคนในห้องนั้นต่างนิ่งชะงัก หยุดตีกัน นิ่งราวกับนกไม้ ใครก็คิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มอายุน้อยขี้เล่นคนนี้ เป็นถึงคุณชายแห่งกลุ่มบริษัทการเงินคิม นอกจากนี้พี่ห้ายังพูดถึงแก๊งค์พยัคฆ์! แก๊งค์พยัคฆ์! นั้นเป็น...แก๊งค์ใต้ดินที่ใหญ่ที่สุด! คุณชายเฉียวแห่งแก๊งค์พยัคฆ์ ก็รู้จักคุณชายจินด้วยหรอ? เมื่อคิดเข้าด้วยกันแล้ว ก็ทำให้คนกลุ่มนี้รีบหยุดทันที มีเรื่องกับใคร ก็ห้ามมีเรื่องกับแก๊งค์พยัคฆ์ สั่นสะเทือนไปทั้งแผ่นดิน... ต่างรักษาความปลอดภัยของตัวเองไว้ดีที่สุด จินซวุนโบกมือ หมุนตัวไปดึงเซี่ยวลั่วหยาวที่หวาดกลัวเป็นอย่างมาก ราวกับกอดสิ่งของของตนเอาไว้ พร้อมกับพูดกับพี่ห้า “พี่ห้ามาพอดี ผู้ชายคนนั้น คิดจะลวนลามผู้หญิงของฉัน! พิพากษาลงโทษมัน! พี่ห้าช่วยนายจัดการมันเอง!” พี่ห้ามองเซี่ยวลั่วหยาว เอ๋ สาวคนนั้นอีกแล้ว ดูแล้วจินซวุนจะชอบสาวคนนี้แล้ว ไม่ทำอะไร “ผู้หญิงของฉัน พี่ห้าเข้ามาจัดการ “น้องชายนายรีบไป ที่นี่ปล่อยให้พี่ ผู้ชายสกปรกคนนี้ พี่สัญญาจะทำให้มันไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย! กล้าดีนัก! ขนาดผู้หญิงของคุณชายจินยังกล้ายุ่ง? อยากตายมากใช่ไหม!” จินซวุนสบตาพี่ห้า ยิ้มขึ้นมา โบกมือ แล้วก็อุ้มเซี่ยวลั่วหยาวเดินไป เซี่ยวลั่วหยาวยังคงฝันอยู่ ร่างกายสั่นไปหมดทั้งตัว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว จินซวุนเดินออกมาไกลแล้ว เธอถึงเริ่มรู้สึกตัว “นาย นายมาอุ้มฉันทำไม?” เสียงของเธอยังสั่นอยู่ “คุณรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ตีใครด้วยตัวเองมาหลายปีแล้ว? ตั้งแต่เรียนมัธยมก็ไม่ได้ตีกับใครเลย ไม่ใช่ว่าตีไม่ได้ แต่ตำแหน่งตอนนี้ไม่มีใครมาตีได้ ในมือเลี้ยงคนกลุ่มหนึ่งไว้สู้แทน ไม่ต้องออกแรงด้วยตัวเอง วันนี้เพื่อเธอแล้วฉันลงมือด้วยตัวเอง แถมยังถูกคนตี เธอไม่แสดงอะไรหน่อยหรอ?” น้ำเสียงของจินซวุนไพเราะน่าฟัง พร้อมกับมองด้วยรอยยิ้มมาที่เซี่ยวลั่วหยาว ในมือของเซี่ยวลั่วหยาวยังคงถือค้อนเอาไว้อย่างเดิม อึกอัก “วันนี้ขอบคุณนายแล้ว นายช่วยฉันไว้ ถ้านายไม่มา ฉันก็ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ขอบคุณนาย!” จินซวุนเบะปาก “โอ้ แค่ปากขอบคุณไม่ได้นะ” “ถ้าอย่างนั้น...ฉันเลี้ยงข้าวนายมื้อหนึ่ง? แต่ว่าแพงมากไม่ได้นะ แต่น้อยกว่าหนึ่งร้อยนะ!” เซี่ยวลั่วหยาวใจแข็ง ตัดสินใจออกมา แต่กลับทำให้จินซวุนหัวเราออกมา “น้อยกว่าหนึ่งร้อย? ฮ่าๆ ๆ ๆ...” “ฉันไม่ต้องการให้เธอเลี้ยงข้าวฉัน หลังจากนี้ทุกมื้อฉันเลี้ยงเอง ฉันอยากให้เธอ... เป็นแฟนของฉัน!” “อ๊า!” เซี่ยวลั่วหยาวตกใจกระโดดขึ้นมา ปากอ้ากว้าง ตาจ้องจินซวุนไม่กระพริบ นิ่งไปห้าวินาที ถึงจะโบกมือ ปฏิเสธ “แบบนั้นไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!” จินซวุนไม่ได้ร้อนรนอะไร “รู้ไหมฉันเป็นใคร จินซวุน บริษัทการเงินคิมเป็นของตระกูลฉัน ฉันมีเงินเยอะ ปีนี้อายุยี่สิบห้า เรียนจบบริหารจากฮาร์เวิร์ด รูปร่างเธอก็เห็นแล้ว ใช้ได้ไหม หน้าตาไม่ต้องพูดเลย ไม่แย่ใช่ไหม เป็นแฟนของเธอได้ใช่ไหม!” เซี่ยวลั่วหยาวหน้าแดงอธิบาย “นายดีมาก นายดีมากๆ นายดีจนหาไม่ได้แล้ว แต่ว่าฉันไม่คู่ควรกับนาย ฉันเป็นแค่คนธรรมดาตัวเล็กๆ ฉันไม่เหมาะกับนาย” คุณชายแบบนี้...เหอๆ ใครกล้าเอา มองก็รู้แล้วว่าเป็นคนเจ้าชู้ไปทั่ว เห็นแก่ที่เขาช่วยชีวิตไม่ทำร้ายจิตใจเขาเกินไป “ฮ่าๆ ฉันบอกว่าเธอเหมาะ เธอก็เหมาะ! ฉันชอบเธอ เห็นเธอครั้งแรก ฉันก็ใจเต้นแล้ว ดังนั้น ฉันอยากให้เธอเป็นแฟนฉัน” เซี่ยวลั่วหยาวเริ่มหงุดหงิด ไม่สนใจที่เขาเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิต ทำหน้าบูดเบี้ยว ตะโกนขึ้น: “โอ้ย นายนี่น่ารำคาญจริง ๆ! บอกแล้วว่าไม่ได้! ทำไมยังพูด? ต้องให้เขาปฏิเสธถึงจะพอใจใช่ไหม? พูดแล้วว่าไม่เป็นแฟนของนาย เพราะว่าฉันไม่ชอบนาย! อย่าคิดว่านายชอบคนอื่น ก็จะสมหวังได้! ฉันยังไม่ชอบนาย! เอาแบบนี้แล้วกัน ฉันไปล่ะ!” เซี่ยวลั่วหยาวหันตัวเดินออกไป เดินไปได้สองก้าว ก็นึกขึ้นมาได้ เอาค้อนในมือของเธอเก็บเข้าไปไว้ในกระเป๋า จินซวุนตกตะลึงนิ่งอยู่ ยืนแข็งงอยู่ที่ตรงนั้น เบิกตากว้างขึ้น ไม่เชื่อสายตาเลยว่าร่างเล็กๆ นั้นได้หายไปแล้ว และยัง...ผู้หญิงที่ปฏิเสธคุณชายจิน? แต่ว่าเขา... แต่ว่า... เขาเป็นถึงผู้สืบทอดบริษัทการเงินคิม! จินซวุนยกมือขึ้นมา ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที ซี๊ดๆ... “สาวน้อยคนนี้ ที่ทุบมาด้วยค้อนทำฉันเจ็บจริง ๆ” ถูไปที่รอยแดงจากการที่ถูกเซี่ยวลั่วหยาวใช้ค้อนทุบโดยไม่ตั้งใจ รสหวานของความรักถูกฝากเอาไว้ “ไม่เป็นอะไร คืนพรุ่งนี้ฉันยังจะไปหาเธออีก! หึหึ เธอเสี่ยงหนีไปจากเงื้อมมือฉัน ไม่มีทาง!” ริมฝีปากของจินซวุนเป็นรอยยิ้มขึ้นมา งานกลางคืนจบลงแล้ว เซี่ยวลั่วหยาวทั้งเหนื่อยทั้งตกใจ ทั้งร่างกายแทบสลายไป ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล็อคเกอร์ ก็ได้ยินเสียงพนักงานหญิงวิพากษ์วิจารณ์กัน: “ได้ยินไหม? คุณชายจินแห่งกลุ่มบริษัทการเงินคิมถูกใจหมายเลข 514!” “ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน หัวหน้าคนงานพี่หรานบอกแล้ว 514 เป็นคนของคุณชายจิน ห้ามแกล้งเธอ” “หืม ดูไม่เห็นออกเลยว่าเธอโดดเด่นน่าสนใจ ทำไมคุณชายจินถึงได้ชอบเธอกัน?” “ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? คนเขาถอดเสื้อผ้าออกเก่ง! คงยังไม่รู้ว่าคุณชายจิน เมื่อก่อนวุ่นวายแค่ไหน “เหอเหอ...” คำพูดของผู้หญิงไม่กี่คน ไม่ใช่นิสัยของเซี่ยวลั่วหยาวเลย เธอคือหมายเลข 514 จริง แต่เธอไม่เคยยั่วยวนคุณชายจิน! ป๋ายซาลี่เห็นหน้าที่ไม่สบายใจของเซี่ยวลั่วหยาว ตบไปที่ไหล่ของเธอ พูดชักชวน: “ไม่เป็นไรแล้ว อย่าไปสนใจคนพวกนั้น พวกเธอแค่อิจฉา มีคนปกป้อง ก็ดีกว่าไม่มีคนปกป้อง ไปกัน กลับบ้าน” จินซวุนกลับไปที่ห้องหมายเลข 8808 เล๋ยเซียวเค่อเสร็จภารกิจไปนานแล้ว กำลังนอนสูบบุหรี่อยู่ที่โซฟา มองเห็นจินซวุนกลับมา ก็บ่นออกมา “นายเกิดอะไรขึ้น? ออกไปครั้งเดียวก็ไม่กลับมาเลย? ผู้หญิงที่นายเลือกพี่ห้าจัดการให้แล้ว ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด นั่งรออยู่ในห้อง รอเท่าไหร่นายก็ไม่มา นายไปทำอะไรมา?” “หึหึ...เรื่องดี” จินซวุนยิ้มหวานออกมา เข้ามานั่งที่โซฟา ดื่มเหล้าหมดในอึกเดียว “ฉันเจอผู้หญิงที่ทำให้ใจเต้นแรงได้คนหนึ่ง ฉันตั้งใจจะตามจีบเธอให้ได้!” เล๋ยเซียวเค่อตกใจ “เร็วขนาดนั้น? เพิ่งจะไม่กี่นาที นายก็พบกับคนที่ทำให้ตื่นเต้น? ฉันสงสัยจริง หัวใจนายเต้นทั้งวัน ไม่ได้พังไปแล้วใช่ไหม? ผู้หญิงแบบไหน อายุเท่าไหร่?” จินซวุนเมาและเอนหลังบนโซฟา “ครั้งนี้ ฉันจริงจัง! จริงจังมากๆ! เธอน่ะ...สิบห้าสิบหก? หรือว่าสิบเจ็ดสิบแปด...แต่ว่าดูไร้เดียงสามาก” “พรวด” เล๋ยเซียวเค่อรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า “อายุน้อยขนาดนั้น? ไม่สบายเหมือนอีฟานแล้ว? ทำไมถึงได้มาเล่นกับแอปเปิ้ลอ่อนเหมือนกันได้?” ในห้องของจินซวุนคิดถึงแต่ผมเรียบตรงของเซี่ยวลั่วหยาว โดยเฉพาะดวงตากลมโตที่ดูสดใสของเธอ เขาก็ทนไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา “โอ้ย ฉันสามารถเทียบได้กับอีฟานหรอ? อีฟานเป็นสัตว์ไม่มีหัวใจ เกิดมาเพื่อทำร้ายหัวใจผู้หญิง ฉันน่ะ? เป็นเจ้าชายที่รักอย่างลึกซึ้ง ฉันเอาผู้หญิงมาเพื่อดูแลต่างหาก” เล๋วเซี่ยวเค่อเบะปาก “ใช่ นายเป็นคนที่เห็นแก่ความรัก เพียงแต่ว่าไม่ว่ากับใครนายก็รักไปหมด นายรู้จักรักดูแลผู้หญิงจริงๆ แต่ว่า ดูแลแค่ครู่เดียว นายก็ทิ้งผู้หญิงเหล่านั้นไร้ปราณีราวกับเศษขยะ นายอ่ะ ไม่ใช่ว่าฉันว่านาย ซวุน อย่าไปทำผู้หญิงอีกเลย นายเป็นหนี้ความรักเท่าไหร่แล้ว นายไม่กลัวลงนรกไป ถูกกลุ่มผีสาวมาคิดบัญชีกับนายหรอ?” จินซวุนกำลังเพ้ออยู่ ลืมแม้กระทั่งที่จะตอบกลับ นอนนิ่งๆมองไปที่โคมไฟแขวน แววตาตอนนี้เต็มไปด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง “เซียวเค่อ นายยังไม่เห็นเธอ เธอสวยมากจริงๆ! ไม่ได้แต่งหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่กลับดูโดดเด่นขนาดนั้น! ฉันมองเห็นเธอครั้งแรก หัวใจของฉัน ก็ราวกับมีไฟลุกขึ้นมา” เล๋ยเซียวเค่อรู้สึกว่าไม่น่าสนใจ เพราะเขาได้ยินคำพูดนี้จากจินซวุนหลายครั้งแล้ว ครั้งไหนที่เขาไม่เป็นแบบนี้บ้าง? ครั้งที่แล้ว เด็กมหาวิทยาลัยปีสาม เจอเธอแค่ครั้งเดียว ก็บากหน้าไปตามขอเบอร์โทรศัพท์ แถมยังสาบานกับเธอ ว่าจะล้างมือในอ่างทองจากวงการผู้หญิงแล้ว สุดท้ายแล้วเขาก็กลับมาเป็นโสดเที่ยวผู้หญิงอีกครั้ง เขาตั้งใจที่จะรักผู้หญิงคนนี้จริง...นู่นนี่นั่น... แต่วันนี้จะเป็นอย่างไรอีก? เขาเล่นจนเบื่อ เล่นจนรำคาญ เล่นจนจืดชืด ไม่ตื่นเต้นแล้ว เขาก็สะบัดก้นหนีไปแล้ว ง่ายๆ ราวกับก้อนเมฆที่จางหายไป สุดท้ายแล้วผู้หญิงคนนั้นรับไม่ได้ ยอมทำแท้งเพื่อเขา ถูกเขาทิ้ง ก็จะฆ่าตัวตาย ดีที่ช่วยได้ทัน วันนี้จินซวุนมาพูดแบบเดิมซ้ำอีกครั้ง ใครจะเชื่อ