ตอนที่ 19 ทรมานหรือเปล่า

ต๭นที่ 19 ทรมานหรือเปล่า ไม่ใช่ ไม่ใช่เขาอยากจะดื่มเลือดของเธอหรอกนะ? การแสดงออกแบบนี้ดูน่ากลัวมาก ใครต้องแต่งไปกับนายนกต่อ เท่ากับละทิ้งตัวเอง ทรมาตัวเอง! ต้องถูกสายตาอาฆาตแบบนี้จับจ้องทั้งวัน ไม่กลายเป็นน้ำแข็งก้อนก่อนเหรอ? แต่งงานกับคนแบบนี้ ถึงได้เรียกว่าตายทั้งที่ยังเป็นอยู่ “ต้องให้ฉันส่งนาฬิกาไปที่บ้านเธอไหม?” เขาพูดประโยคเดิมขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง “อ่า? นาฬิกา? ทำให้ต้องให้ฉัน?” “นาฬิการที่บ้านเธอตายหมดแล้วหรือเปล่า ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมเพิ่งจะถึงบริษัทตอนสิบโมง! พูด!” คำสุดท้าย “พูด” เป็นราวกับฟ้าผ่าลงมา สั่นสะเทือนจนเซี่ยวลั๋วหยาวรู้สึกหนาวสั่น มือของเซี่ยวลั่วหยาวสั่นอยู่เงียบๆ เธอพูดด้วยเสียงสั่น “นาฬิกายังไม่ตาย ยังใช้ได้ดีอยู่ เป็นฉัน...เป็นฉันนอนนานเกินไป...” “หา? นอนนานเกิน?” เฉียวอีฟานนั่งตรงขึ้นมา วางขาลง มองผู้หญิงคนนี้แบบไม่เชื่อ “หรือว่าเธอไม่รู้จักตั้งนาฬิกาปลุก?” “ตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้ว ตั้งไว้สองอัน... เพียงแต่ว่า...ปลุกฉันไม่ตื่นแค่นั้น” “นาฬิกายังปลุกเธอไม่ตื่น เธอเป็นหมูหรือไง! เธอมาทำงานวันแรกก็มาสาย แถมยังมาสายไปตั้งชั่วโมงครึ่ง! เธอทำงานวันหนึ่งได้เจ็ดสิบ วันหนึ่งทำงานแปดชั่วโมง เธอลองคิดดูสิว่าควรต้องหักไปเท่าไหร่?” เซี่ยวลั่วหยาวนิ่งไป เงยหน้าขึ้นมา มองไปบนเพดาน ขยับปากเล็กน้อย พึมพำ พึมพำไปหนึ่งนาที เธอส่ายๆ หัว ยื่นมือไปทางเฉียวอีฟาน “คุณมีเครื่องคิดเลขหรือเปล่า คำนวณแล้วปวดหัว” เฉียวอีฟานเม้มปาก กับผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ กัดฟัน “ความสามารถระดับนี้ สอบเข้ามหาวิทยาลัยยังไม่ติดเลย” เซี่ยวลั่วหยาวเงยคางขึ้น พูดอย่างภูมิใจ “ฉันเรียนสายศิลป์!” ฉันยังมีคะแนนพิเศษช่วยด้วย! ใครบอกว่าฉันสอบไม่ติด! หืม! สีหน้าของเฉียวอีฟานดีขึ้น คำพูดก็อ่อนโยนขึ้น “เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมา?” (⊙_⊙) เซี่ยวลั่วหยาวขนลุกไปทั้งตัว กระพริบตาปริบๆ “ไม่ได้ทำอะไร อยู่บ้าน” “อยู่บ้านทำอะไร?” “เล่นเกมในอินเตอร์เน็ต” เซี่ยวลั่วหยาวเริ่มกลัว... ทำไมนายนกต่อต้องถามคำถามพวกนี้ด้วย? หรือว่าที่ไปทำงานพิเศษที่คลับ one more night ถูกเขาจับได้แล้ว? ฮือๆ หรือว่าไปทำงานพิเศษไม่ได้? เธอไม่สามารถเสียงานที่แค่คืนเดียวก็ได้เงินมาหนึ่งพัน “เธอเล่นเกมอะไร?” สายตาของเฉียวอีฟานเฉียบคมราวกับขโมยที่จ้องจะขโมยผลไม้สีแดง ริมฝีปากบางๆ เปิดขึ้น “อ่า? เกมอะไร? ท่านประธานเฉียว เรื่องนี้ก็สนใจหรอ?” “รีบตอบมา!” ใบหน้าของคนบ้าอำนาจโผล่ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ชิ คนอะไร ไม่ทำไรก็ขู่ให้คนกลัว น่ารังเกียจ เซี่ยวลั่วหยาวเบะปาก แล้วพูดพึมพำ “เกมจับคู่ภาพ” เฉียวอีฟานทนไปสิบกว่าวินาที ก็ยิ้มออกมา “แน่นอนคนไร้เดียงสาก็เล่นเกมที่ไร้เดียงสาเช่นเดียวกัน” เซี่ยวลั่วหยาวเหลือกตาใส่เฉียวอีฟาน “ใช่แล้ว ไร้เดียวสานิดหน่อย แต่ว่าผู้หญิงอายุเท่าฉันก็เล่นเกมแบบนี้กันทั้งนั้น จะเหมือนคุณได้อย่างไร ท่านประธานเฉียว คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว เป็นระดับคุณลุง คุณคงจะมีแต่เรื่องประมาณเดียวกับคุณลุงของฉัน” “ระดับคุณลุง?” เฉียวอีฟานทวนคำเหล่านี้ออกมา ใบหน้าที่หล่อเหลา ดูดำมือขึ้นมาทันที ช่องว่างระหว่างวัย? ดี เซี่ยวลั่วหยาว เธอใช้ได้! เธอรู้จักว่าฉันอ้อมๆว่าแก่แล้ว! ฉันแก่หรอ? ฉันเพิ่งจะอายุยี่สิบหกเอง! กล้าเรียกฉันว่าคุณลุง? ได้! เธอรอดู! หลังจากนั้นเซี่ยวลั่วหยาวก็รู้แล้ว ผลลัพธ์จากการพูดไม่ทันคิด ผลลัพธ์น่าเศร้า “ไป ชงกาแฟมาให้ฉัน” เฉียวอีฟานไม่ได้มองเธอ สั่งเธออย่างเย็นชา “โอ้ ได้ค่ะ!” เซี่ยวลั่วหยาวถือถ้วยกาแฟ ไปชงกาแฟ มือเล็กๆ ร้อนจนต้องเอาขึ้นมาเป่า หลังจากนั้นก็วางแก้วไปบนโต๊ะของเฉียวอีฟาน ยังไม่ทันจะได้วางแก้วดีๆ มือหนึ่งของเฉียวอีฟาน ก็มาลูบที่ก้นของเธอ แถมยังบีบไปเบาๆ อืมๆ ความรู้สึกที่สัมผัสดีจริงๆ เนื้อของเธอตรงนี้เยอะดี ลูบแล้วสบายจริงๆ ดังนั้นบอกว่าผู้หญิงมีเนื้อหน่อยถึงจะดี อย่าผอมเกินไป จะส่งผลกับความอยากของผู้ชาย เฉียวอีฟานมองไปที่เซี่ยวลั่วหยาว อืม แบบสาวน้อยคนนี้แหละ ไม่ผอมไม่อ้วนกำลังพอดี “อ่า!” เซี่ยวลั่วหยาวตกใจ มือสั่น กาแฟกระเด็นออกมาเล็กน้อย กระเด็นออกมาโดนมือเธอ เจ็บจนเธอสั่น “ท่านประธานเฉียว คุณทำอะไร?” เซี่ยวลั่วหยาวดึงมือของคนบางคนที่ลูบก้นเธออยู่ออก เหมือนกับปาดินเหนียว ปัดออกไปแรงๆ “กาแฟของคุณชงเสร็จแล้ว เชิญดื่ม” เฉียวอีฟานใช้มือลูกขอบแก้ว โดยไม่ได้ชิมเลยแม้แต่น้อย พูดอย่างเฉยเมยว่า “น้ำร้อนไป ฉันไม่ชอบน้ำที่ร้อนเกินไป ใช้น้ำอุณหภูมิแปดสิบองศาก็พอ” แปดสิบองศา? ยังต้องวัดอุณหภูมิน้ำให้? เจ้าเล่ห์! นี่เป็นความเจ้าเล่ห์บวกกันหาเรื่อง! เซี่ยวลั่วหยาวขมวดคิว “ทำไมเมื่อสักครู่คุณถึงไม่บอก?” “เป็นผู้ช่วย ก็ต้องรู้จักถามความชอบของเจ้านายก่อนไม่ใช่หรอ?” “ปากอยู่บนหน้าของคุณ ถ้าคุณพูดก่อนก็ได้แล้ว?” “นี่เป็นคำพูดที่ผู้ช่วยควรจะพูดกับเจ้านายงั้นหรอ? อยากโดนหักเงินเดือนใช่ไหม?” ผู้หญิงคนนี้ ผ่อนปรนให้นิดหน่อยก็จะเอาจมูกมาทาบหน้า พูดถึงเงินเดือน เซี่ยวลั่วหยาวหดตัวลงมาเหลือครึ่งหนึ่ง “กาแฟถ้วยนี้ทำอย่างไร?” “เททิ้ง! ชงมาใหม่!” เซี่ยวลั่วหยาวเบะปากขึ้น ถือกาแฟเดินออกไปอย่างไม่มีความสุข ครั้งนี้ เธอเริ่มคิดได้ เทกาแฟออกไปที่อีกแก้ว รอสักพัก รอให้อุณหภูมิประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบองศา เอากาแฟไปให้เฉียวอีฟานใหม่ ขณะเดินเข้าไป เฉียวอีฟานมือหนึ่งถือโทรศัพท์ พูดถึงอะไร อีกมือหนึ่งพลิกเอกสารเปรียบเทียบ ท่าทางที่ตั้งใจทำงาน...ทำให้คนหลงได้จริงๆ มองเห็นเซี่ยวลั่วหยาวถือกาแฟเดินเข้ามา เฉียวอีฟานรีบวางโทรศัพท์ “นี่ ใช้น้ำอุณหภูมิแปดสิบองศาชงมาให้คุณแล้ว” มุมปากของเฉียวอีฟานยกขึ้นมาเล็กน้อย “ใส่น้ำตาลแล้วหรือยัง?” “อ่า?” มุมปากของเซี่ยวลั่วหยาวกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย “คุณไม่ได้พูดถึงใส่น้ำตาล” “โอ้ ถ้าแบบนั้นเธอคิดจะให้ดื่มกาแฟขมๆ นี่หรอ?” “ได้ๆๆ ฉันไปเอาน้ำตาลมาใส่ให้ กี่ก้อน?” “ช้าไปแล้ว ฉันชอบให้ใส่น้ำตาลไปก่อนแล้วค่อยเทน้ำใส่เข้าไป ตอนนี้น้ำเย็นหมดแล้ว เอาน้ำตาลใส่เข้าไปก็ไม่เหมือนกันแล้ว ไปชงให้อีกแก้ว “อ่าๆๆๆ ต้องไปชงใหม่อีกหรอ คุณมีเงินเหลือเยอะใช่ไหม? แบบนี้ถ้วยหนึ่งอีกถ้วยหนึ่ง รู้ไหมว่าสิ้นเปลืองแค่ไหน? แค่เครื่องดื่มดับกระหายไม่ใช่หรอ? ดื่มได้ก็ใช้ได้แล้วไหม? ไม่เป็นพิษกับคุณนี่! จริงๆเลย! จะมาจริงจังกับเรื่องแบบนี้ทำอะไร!” ผลาญเงินสองคำนี้เกือบจะหลุดออกมาจากปากเซี่ยวลั่วหยาว แววตาที่ชั่วร้ายของเฉียวอีกฟานส่องประกายออกมา เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม สุดท้ายแววตาที่ชั่วร้ายนั้นก็ไปตกที่หน้าอกของเซี่ยวลั่วหยาว ไม่ช้าไม่เร็วนิ้วชี้ของเขาก็แหย่ไปที่หน้าอกของเธอ และยังแหย่ไปที่จุดที่สูงที่สุด “เดิมเธอเป็นคัพซี ถ้าเกิดให้เธอใส่คัพเอ เธอคิดว่าจะทรมานไหม? หรือว่าให้เธอใส่คัพดีแทน เนื้อของคุณห้อยต่องแต่งไปมา ก็ไม่สบายเหมือนกันใช่ไหม?” กรี๊ด (⊙_⊙) เซี่ยวลั่วหยาวนิ่งไป นิ้วของคนนี้.... วางอยู่ตรงนั้นใช่ไหม? ทำไมเขาถึงทำเรื่องหยาบคายแบบนี้ เขาไม่อาย ทำไมเธอถึงต้องหน้าแดงด้วย? เซี่ยวลั่วหยาวกระชากมือสกปรกๆ ของใครบางคนออกด้วยความโกรธและพูดด้วยความโกรธ: "ทรมานมาก! คุณวางไว้ตรงนี้ยิ่งทรมาน!” ปากของเฉียวอีฟานไม่ยอมปล่อยเธอ “เอ๋? คืนนั้นเธอไม่ได้บอกว่าทรมาน? เธอดูมีความสุขนะ! พูดว่าอย่าหยุด อย่าหยุดตลอด...”