ตอนที่ 20 สิ่งที่ร้อนแรง

ต๭นที่ 20 สิ่งที่ร้อนแรง "อ่า! คุณหุบปาก! อย่าพูดอะไร!" "โอเค ไม่พูด พูดต่อจากเมื่อกี๊ การมีชีวิตอยู่คือการได้ลิ้มรส ได้เสพสุข ไม่มีอะไรไม่ชัดเจน เหมือนกับคัพของคุณ แค่ผิดพลาดนิดเดียว ก็ไม่สบายแล้ว ดังนั้น กาแฟก็เหมือนกัน” ผู้ช่วยเซี่ยว ไป ไปชงกาแฟมาใหม่ เซี่ยวลั่วหยาวหน้าซีดด้วยความโกรธแล้วถือแก้วเดินออกไป คนชั่ว! เดินออกมากี่รอบแล้ว? ฮือๆ เธอน่าสงสารจัง ทำไมต้องมาเจอเจ้านายโรคจิตแบบนี้! ดื่มกาแฟยังยุ่งยากกว่าขึ้นจรวดไปบนฟ้าอีก! ยุ่งยาก! “สาวน้อย ทำไมถึงได้ชงกาแฟไปๆมาๆ? วันนี้ท่านประธานเฉียวไม่ได้กินข้าวเช้าหรอ? ดื่มแต่กาแฟไม่ได้นะ ท้องว่าดื่มกาแฟแล้วไม่ดีต่อร่างกาย” เลขาที่ดูเป็นผู้ใหญ่ในห้องเลขากำลังเทชาใส่ถ้วยของเธอ มองเซี่ยวลั่วหยาวที่กำลังกดน้ำอยู่ “โอ้ อย่าพูดถึงเลย! ฉันโชคร้ายจริงๆ! ท่านประธานเฉียวดื่มกาแฟ รายละเอียดเยอะจริงๆ! สักพักบอกร้อนไป สักพักบอกไม่มีน้ำตาล... ยุ่งยากมากจริงๆ!” ยุ่งยากยิ่งกว่าน้องสาวของเธออีก! เซี่ยวลั่วหยาวตบแก้มเล็กน้อย คิ้วตก ทำหน้าตาแบบโชคร้าย “ฮ่าๆ ใช่ไหม?” ใบหน้าเลขาหญิงแสดงรอยยิ้มออกมา มองเซี่ยวลั่วหยาว อืม ก็ดูธรรมดา ดูเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ไม่มีแป้งบนหน้า ผมก็ยุ่งนิดหน่อย แต่งตัวก็ธรรมดา ไม่รู้ว่าทำไมท่านประธานเฉียวถึงให้เธอมาเป็นผู้ช่วยชั่วคราว จริงๆแล้ว ผู้ช่วยของท่านประธานเฉียวก็เยอะอยู่แล้ว เพียงแค่เลขาที่ช่วยเขาเตรียมในด้านต่างๆ ก็สิบกว่าคนแล้ว จำเป็นต้องหาผู้ช่วยเกินมาเพิ่มที่ไหนกัน? มองสาวน้อยคนนี้แล้วก็ดูธรรมดาไร้เดียงสา ไม่น่าจะมาช่วยท่านประธานเฉียวจัดการ “จริง ๆ แล้ว ท่านประธานเฉียว ไม่ได้รับใช้ยากแบบนี้ บางที เธอทำอะไรให้เขาขุ่นเคืองไปหรือเปล่า สาวน้อย ทำงานกับผู้นำ ต้องระมัดระวังคำพูด” “ระมัดระวังคำพูด” (⊙_⊙) ดวงตาของเซี่ยวลั่วหยาวเบิกกว้าง งั้นเท่ากับว่าพูดให้น้อยที่สุด! อืม พูดเยอะผิดเยอะ พูดน้อยผิดน้อย ไม่พูดไม่ผิด! “คุณน้า ขอบคุณ! คำพูดของคุณเตือนฉัน ยังไม่มีใครเคยบอกฉันเลย ว่าต้องทำตัวอย่างไรกับเจ้านาย ขอบคุณ!” เซี่ยวลั่วหยาวพูดอย่างจริงใจพร้อมรอยยิ้ม พูดกับเลขาหญิงคนนั้น แต่เลขาหญิงนั้นกลับทำหน้าไม่พอใจ ปัดผม พูดกลับอย่างไม่พอใจ “ฉันแก่มากหรอ? เธอกลับมาเรียกฉันว่าคุณน้า? ฉันอายุมากกว่าเธอไม่กี่ปีเอง? โอ้ย เธอตั้งใจใช่ไหม? ตั้งใจเสียดสีฉันใช่ไหม? ไอ้โหยวโหยว~~เรียกฉันว่าพี่สาวก็ได้” เซี่ยวลั่วหยาวหน้าเศร้า เหงื่อหยดออกมา พี่สาว? อายุมากกว่าเธอแค่ไม่กี่ปีจริงเหรอ? ทำไมเวลาที่เธอไม่ยิ้มก็มีรอยตีนกาอยู่ที่มุมตาแล้ว ยิ้มขึ้นมารอยนั้นยิ่งชัดขึ้นไปอีก! “พี่ พี่สาว..ฉันตาแคบ อย่าใส่ใจเลย” เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกขยะแขยงตัวเองจนถึงกับขนลุก “สาวน้อย อีกหน่อยเรียกฉันว่าพี่ซู่เจิน ถ้ายังเรียกผิดอีกล่ะก็ เธอต้องโดนลงโทษเลี้ยงข้าวด้วย” “รู้แล้ว รู้แล้ว พี่ซู่เจิน” เซี่ยวลั่วหยาวส่งเทพคนนั้นออกไป พร้อมกับเดินถือกาแฟไปบ่นไป เข้าไปในห้องของท่านประธาน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เฉียวอีฟานยังคงมองไปที่เอกสารในมือของเขาอยู่อย่างเดิม คิ้วตรงเล็กน้อย เม้มปากเข้าไป ดวงตาดูลึกและคม มองเอกสารนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ที่ทำให้เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกแปลกใจก็คือ ตอนที่เธอเดินออกไป เขาดูเอกสารเพียงแค่ไม่กี่ฉบับ แต่เมื่อเธอกลับมา เขาตรวจเอกสารไปได้แล้วหลายชุด! เร็วราวกับหุ่นยนต์! เซี่ยวลั่วหยาวคิดขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่า เธอกับเขาคืนนั้น เวลาที่ทำเรื่องแบบนั้น เขาจะเหมือนกันหุ่นยนต์ที่แข็งแกร่งไหม? นายนกต่อจะมีแรงนานหรือเปล่า? ปกติเป็นคนขี้เหนียว ทำเรื่องแบบนั้นก็ต้องขี้เหนียวเหมือนกันแน่ๆ คงจะได้ไม่กี่นาที ไม่ๆๆ หรือว่ากี่วินาที ฮ่าๆๆๆ... แต่ว่า... คนนี้ถ้าถอดเสื้อผ้าออกมาแล้วรูปร่างจะเป็นอย่างไร ขนาดนี้เสื้อผ้าคลุม รูปร่างของเขาก็ดูแข็งแรง และแข็งแกร่ง แต่ยังไม่ได้เห็นเนื้อจริงๆ... ซี๊ดๆ... ที่ทำให้เซี่ยวลั่วหยาวเจ็บปวดมากที่สุดก็คือ เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น เธอลืมไปจนหมด อย่างน้อยถ้าจำได้เล็กน้อยก็ยังดี! เฉียวอีฟานดูเอกสารในมือเสร็จ ก็เห็นเซี่ยวลั่วหยาวที่ถือกาแฟ เหมือนกำลังมองเขาอยู่ แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้มองเขาอยู่ ยืนอยู่นิ่งๆ ใบหน้าแฝงด้วยรอยยิ้ม ดวงตาโค้งเล็กน้อย ปากเปิดออกมานิดหน่อย อีกนิดเดียวก็จะมีน้ำลายไหลออกมา... อืมๆ...ผู้หญิงโง่คนนี้...ไม่รู้ว่าตอนนี้คิดเรื่องไม่ดีอะไรอยู่ “เซี่ยวลั่วหยาว...” เขาเรียกเธอด้วยเสียงต่ำ “.....” เธอไม่ได้สนใจเขา! ยังส่งยืนนิ่งโง่เหมือนเดิม! “เซี่ยวลั่วหยาว!” “อ่า? ทำอะไร?” (⊙_⊙) เซี่ยวลั่วหยาวตื่นขึ้นมา ตกใจ รีบกระพริบตา มองเฉียวอีฟานอย่างไม่รู้เรื่อง “อ่า นายนกต่อ นายเรียกฉัน?” นายนกต่อ? ! ! ! ! ในเวลาสั้นๆ เฉียวอีกฟานก็มีเส้นดำๆขึ้นมาที่หน้าผาก! ! เธอ แอบเรียกเขาลับหลังว่า...นายนกต่อ! ! ! ดีมากเซี่ยวลั่วหยาว! “นายนกต่อ?” เฉียวอีฟานยิ้มอย่างโกรธเคือง หรี่ตาลง นิ้วเคาะไปที่โต๊ะแล้วลากขึ้นมา เสียงเย็นชา “นายนกต่อ? นี่คือวิธี่ที่เพื่อนเซี่ยวเรียกฉันงั้นหรอ?” “อ่า!” (⊙_⊙) เซี่ยวลั่วหยาวรีบกัดริมฝีปาก ฮือๆๆ โง่จริงๆ ไม่รู้ตัวแปปเดียว ก็เผลอใช้คำเรียกที่ใช้เรียกเขาลับหลังพูดออกมา ตายแน่ตายแน่ ตายแล้วจริงๆแน่! “อืม?” เสียง “อืม” ของเขาราวกับเสียงเรียกจากนรก ดูหยาบคายและน่ากลัว เซี่ยวลั่วหยาวเม้มปาก ตัวสั่นไปทั้งตัว อีกนิดเดียวน้ำตาก็จะไหล “ ไม่ ไม่ใช่...ฉันไม่กล้าเรียกคุณแบบนั้น..คือ..เมื่อคืนดูหนังแล้วหลังจากนั้น...ไม่ตั้งใจพูดผิดแล้ว” เฉียวอีฟานมองร่างที่ดูงดงามของเซี่ยวลั่วหยาว มองไปที่หน้าอกของเธอที่ตั้งขึ้นมาสักพัก อืม เขาจำได้ ผู้หญิงคนนี้ดีมาก โดยเฉพาะหน้าอก... อัดแน่นทำให้คนคลั่งได้... คิดจนสติหลุดไป เฉียวอีฟานรู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าว แย่จริง ทำไมเขาเผชิญหน้าสาวโง่คนนี้ ถึงได้มักจะกระหายจนควบคุมไม่ได้...ไฟ? ท้องล่างรู้สึกราวกับมีไฟสุมอยู่ ความร้อนกระหายเริ่มระอุขึ้นมา “สิ่งเล็กๆ ฉันเห็นว่าเธอดูจะถนัดตั้งชื่อให้คนอื่น เริ่มแรก ก็เรียกฉันว่าตาแก่เฉียว ต่อมาก็เรียกฉันว่าคุณลุง ตอนนี้ยิ่งเก่งเข้าไปอีก เรียกฉันว่านายนกต่อ ไม่เคารพเจ้านายแบบนี้... เธอลองพูดดูสิ...ควรจะได้รับโทษอะไร?” เซี่ยวลั่วหยาวเม้มริมฝีปาก พึมพำ “บอกแล้วว่าไม่ได้พูดถึงคุณ...ไม่ได้พูดถึงคุณเลย...จริงๆ...” “เธอไม่เคยเรียกฉันว่าตาแก่เฉียว?” “พูดก็เคยพูด...แต่ว่า... ไม่เคยเห็นนายมาก่อนถึงได้เดาไปแบบนั้น...” “โอ้...งั้นที่เมื่อครู่เรียกฉันว่าคุณลุง?” เซี่ยวลั่วหยาวเหงื่อออกเงียบๆ ที่แท้คนนี้ มีแค้นต้องชำระ เล็กน้อยก็ต้องแก้แค้น! หลังจากนี้พูดกับเขา ต้องคิดแล้วคิดอีก “คุณอายุมากกว่าฉันแปดปี และเป็นเจ้านาย อยู่ระดับบน ฉันควรจะต้องเคารพคุณ...” “โอ้ขอบคุณเธอ ฉันไม่ต้องการการเคารพแบบนี้! ฉันไม่ต้องการให้เธอเห็นฉันเป็นผู้อาวุโส!” ทันใดนั้นตาของเฉียวอีฟานก็แหลมขึ้นและเสียงของเขาก็ดังขึ้น บรรยากาศแบบนี้...สามารถล้มภูเขาทั้งลูกลงไปในทะเลได้เลย น่ากลัวจนเซี่ยวลั่วหยาวต้องพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “รู้แล้ว รู้แล้ว ไม่ใช่ผู้อาวุโส ไม่ใช่ผู้อาวุโส” คนนี้ ให้เป็นผู้อาวุโสไม่ใช่เรื่องดีเหรอ? ยังมีคนที่ไม่ชอบเรื่องดีอีก ไม่เข้าใจเขาเลย “และที่เธอเพิ่งจะพูดว่า นายนกต่อ...” หน้าของเซี่ยวลั่วหยาวขาวยิ่งกว่าขาว รีบแก้ตัวทันที “เป็นการพูดผิดจริงๆ พูดผิดออกมาจริงๆ! เมื่อคืนดูหนัง ดังนั้น... เหอเหอ ไม่ระวังตัวเลยเรียกออกมา ท่านประธานเฉียว ท่านเป็นคนใจดีมีเมตตา ท่านจะเป็นนายนกต่อแบบนั้นได้อย่างไร? อย่างไรท่านก็ไม่ใช่!” หลังของเซี่ยวลั่วหยาวเต็มไปด้วยเหงื่อ คลื่นไส้จริงๆ ถูกบังคับให้พูดสรรเสริญเยินยอเรื่องที่ไม่จริงออกมาแบบนั้น เธอแทบจะถอนฟันออกมา เฉียวอีฟานยกมุมปากขึ้น เหมือนเสือชีตาร์ ที่เพิ่งจะกินอิ่ม การแสดงออกดูอบอุ่น “เอากาแฟมา!” “อ่า? กาแฟ?” เซี่ยวลั่วเหยานิ่งงง กาแฟที่เธอชงมาตั้งนาน เธอกลับลืมไปจนหมด “โอ้ กาแฟๆ อยู่ที่นี่” เซี่ยวลั่วหยาวรีบส่งไป ยืนด้านข้างเฉียวอีฟาน ยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “หึหึ ท่านประธานเฉียว คุณลองชิมกาแฟที่ฉันชงเป็นอย่างไรบ้าง ใส่น้ำตาลไปสามก้อน” ถ้าเกิดเขายังบอกว่า “ปริมาณน้ำตาลไม่เหมาะ ให้ไปชงใหม่” เธอสาบานเลย เธอจะเทกาแฟถ้วยนี้ราดบนหัวของเขา! เฉียวอีฟานเอื้อมมือขาวๆ ของเขาไปหยิบถ้วยกาแฟ ยกถ้วยขึ้นมาแล้ว ค่อยๆยกไปที่ริมฝีปากที่ดูเซ็กซี่ของเขา เซี่ยวลั่วหยาวจ้องดูทุกการกระทำของเขา ตื่นเต้นมาก ราวกับรอการส่งสัญญาณของดาวเทียมสำเร็จ เฉียวอีฟานดื่มเข้าไปหนึ่งอึก ชิมแล้ว ดื่มอีกสองสามอึก แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วขึ้นมา ใจของเซี่ยวลั่วหยาวก็สั่นไม่หยุด ไอ้บ้า! บรรพบุรุษตัวน้อยนี้ช่างยากที่จะปรนนิบัติ! ตายาวและแคบของเฉียวอีฟานเงยหน้าขึ้นอย่างเฉื่อยชามองดูเซี่ยวลั่วหยาวที่บิดเอว "หวานเกินไป ... " "หวาน? น้องสาวฉันใส่ตั้งห้าถึงหกก้อน!” เซี่ยวลั่วหยาวทำแก้มป่อง อย่างไม่พอใจ เฉียวอีฟานยิ้มขึ้นมา “ไม่เชื่อ เธอชิมดู” พูดจบ มือขวาของเขาก็ยื่นออกไป คว้าที่ท้ายทองของเซี่ยวลั่วหยาว ลากเธอลงมา... เซี่ยวลั่วหยาวตกใจ ร่างกายเสียสมดุล ล้มลงมาเล็กน้อย ฉันมือจับโต๊ะไว้ รักษาร่างกายให้สมดุล ใบหน้าที่หล่อเหลาดูใหญ่ขึ้น... นุ่มนิ่ม ร้อนๆ สิ่งที่ขยับได้... ปิดริมฝีปากเธอไว้