ตอนที่23 คนรักของประธานเฉียว

ต๭นที่23 คนรักของประธานเฉียว “ฉันไม่รู้จริงๆนะ ไม่ใช่แค่เลือกเสื้อผ้าเหรอ” “บริษัทของเราเป็นเพียงสำนักงานใหญ่ของพนักงานมีเกือบสองพันคน ไม่ใช่พนักงานของสาขาด้านล่าง ทำชุดพนักงานเยอะขนาดนี้ ทุกหนึ่งชุดจะให้เธอหนึ่งพัน เธอคิดว่าจะได้เท่าไหร่ จะมีมากกว่าสิบโรงงานผลิตเสื้อผ้าขนาดใหญ่จะมาติดสินบนเธอซึ่งผู้ผลิตรายการใหญ่จะไม่ตัดศีรษะของพวกเขาเพื่อที่จะทำเหรอ ดังนั้นนี้เป็นโครงการที่มีน้ำมัน เดิมทีเฉียวอีฟานก็กลัวว่ามันจะเกิดขึ้น เขาจัดการกับมันทั้งหมดด้วยตัวเอง และเฉียวอีฟานก็ตัดสินใจเอง ใครจะรู้ล่ะ ทันทีที่เธอมาถึง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงที่คนนอกพูดกันว่าเธอเป็นคนรักของประธานเฉียว ลั่วหยาว บอกกับพี่ไม่ต้องโกหกอย่างน้อย พี่ก็เป็นมิตรคนแรกของของเธอในบริษัท” คำที่พี่ซู่เจินทำให้เซี่ยวลั่วหยาวหัวเวียนหัว เธอขมวดคิ้วและสั่นศีรษะของเธออย่างรุนแรงและพูดเสียงดัง “ฉันไม่ได้เป็นคนรักของเฉียวอีฟานจริงๆ ฉันมีคนที่ชอบแล้วเป็นรุ่นพี่ของฉัน ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นคนรักของใคร ฉันจะคบกับรุ่นพี่ของฉัน” ประตูเปิดอยู่และเลขาทุกคนในห้องด้านนอกได้ยิน และประตูอื่นๆเปิดอยู่นั่นคือประตูผ่านห้องทำงานของประธานเฉียวอีฟาน พี่ซู่เจินเอียงศีรษะเล็กน้อย ทันทีที่เธอเห็นประธานเฉียวที่ประตูของห้องประธาน เธอตกใจ วางข้อมูลและเดินออกไป เซี่ยวลั่วหยาวเห็นพี่ซู่เจินท่าทางหนีของพี่ซู่เจิน จึงประเมินดู อือ ฉันคิดว่าถ้าพี่ซู่เจินลงวิ่งสี่คูณรอยก็คงจะชนะ เพราะวิ่งเร็วมากเหมือนกับใช้ขาบิน เซี่ยวลั่วหยาวหน้ามุ่ย รับข้อมูลไป ไม่สนใจเงาสูงที่ประตูไปโดยอัตโนมัติ ในข้อมูลงาน เธอทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อบริษัท “รุ่นพี่เหรอ” เฉียวอีฟานย้ำเบาๆอีกครั้ง จู่ใบหน้าของเขาก็ขรึมขึ้นมา เซี่ยวลั่วหยาวไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เผยบรรยากาศไม่กล้าออกมา หลังจากนั้น เฉียวอีฟานที่แข็งแรงยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร การปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวนี้ มักจะให้ความกดกันกับคนอื่นโดยที่ไม่รู้ เซี่ยวลั่วหยาวดูเหมือนจะได้ยินเสียงของเฉียวอีฟานเธอสูดลมหายใจลึกๆ “เธอเข้ามา” น้ำเสียงเย็นมาก เซี่ยวลั่วหยาวสั่นไปหมด ปังปัง ประตูห้องของประธานถูกปิดอย่างรุนแรง และทั้งอาคารดูเหมือนจะสั่น เซี่ยวลั่วหยาวเงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆ ไม่มีใครเลย สิ่งมีชีวิตสองขามีเพียงหนึ่งของเธอ ดังนั้นหมีบ้าเฉียวบอกว่า “เธอเข้ามา” ก็บอกเธอเหรอ เห็นที่ใบหน้าเศร้าหมองของเขา มันเหมือนกับการอยากจะกลืนกินและถลกหนังทั้งเป็น เซี่ยวลั่วหยาวสั่นแล้วสั่นอีก เธอยังไม่ได้เข้าไปข้างใน เข้าไปหรือรอชนเข้ากับปากกระบอกปืนเหรอ งาน งาน งาน เธอยังคงทำงาน ครึ่งนาที ได้ยินเสียงเย็นๆของเฉียวอีฟาน “ของเล็กๆ เธอเข้ามา” เซี่ยวลั่วหยาวตกใจนี่เป็นข่าวการเสียชีวิตที่เปลือยเปล่า “ประธานเฉียวที่นี่ไม่มีอะไรเล็กๆ” เซี่ยวลั่วหยาวกลับเข้าไป “ก็เธอไง เธอเข้ามาเร็ว” “ประธานเฉียว ฉันเซี่ยวลั่วหยาวไม่ใช่สิ่งของเล็กๆ” “เธอต้องการให้ผมพาคุณเข้ามาเองเหรอ” หลังจากนั้นเฉียวอีฟานยิ้มอย่างน่ากลัว เส้นประสาทที่ค่อนข้างแข็งแรงของเซี่ยวลั่วหยาวเหมือนจะแตกสลาย เธอกรีดร้องและวิ่งเข้าไปในห้องของประธาน เซี่ยวลั่วหยาว สูดลมหายใจลึกๆและปิดประตูเบาๆ ยืนอยู่ที่ประตู ย่องเข้าไปข้างในอย่างเงียบๆ สำนักงานเขตไม่มีเขา ให้ไปที่ไหน “ประธานเฉียวเหรอ” “ข้างใน” น้ำเสียงของเฉียวอีฟานที่ติดลบยี่สิบอศาดังออกมาจากข้างใน “ฮืม” เซี่ยวลั่วหยาวเข้าไปอย่างประหลาดใจ มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนรวย ห้องที่เชื่อมต่อกับพื้นที่สำนักงานมีห้องใหญ่มาก โอ้ ไม่ไม่ไม่เหมือนห้องเดียวมีหลายห้อง ห้องนี้มีโซฟาที่สบายทีวีอุปกรณ์ฟิตเนสและตู้ไวน์ เมื่อเธอเดินเข้ามา ร่างกายขนาดใหญ่ของฉียวอีฟานนั่งเขาลงบนโซฟาขาของเขาวางอยู่บนโต๊ะต่ำ ทันใดนั้นเซี่ยวลั่วหยาวยังคิดว่าเห็นสิงโต ผู้ชายคนนั้นดวงตาคมมาก เมื่อมองไปที่ผู้คน ทำให้คุณรู้สึกเหมือนคุณถูกปล้น “ประธานเฉียว คุณเรียกฉันมีเรื่องอะไรคะ” เฉียวอีฟานมองอย่างลึกไปที่เซี่ยวลั่วหยาวและยิ้มอย่างบ้าคลั่ง “สิ่งเล็กๆ ว่ายังไง ที่เราทั้งคู่ใช้เวลาทั้งคืนในฤดูใบไม้ผลิด้วยกัน ที่เราอยู่บนเตียงด้วยกันทั้งคืน ก็นับว่าเราก็สนิทกันมากเหมือนกัน” นี่เป็นคำพูดอะไรกัน มันน่าอายนะ อีกอย่างคืนหนึ่งอะไรกัน เขาเป็นคนคุยโม้โอ้อวดใช่ไหม เขามีความอดทน เธอสงสัยมาก เซี่ยวลั่วหยาวขมวดคิ้ว “คุณควรรู้ว่าทำไมตอนนี้ผมถึงอารมณ์ไม่ดี” เซี่ยวลั่วหยาวหัวเราะออกมา “ฉันไม่ได้เป็นพยาธิในท้องของคุณ ที่ฉันต้องรู้ว่าคุณอารมณ์ไม่ดี นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังอารมณ์ไม่ดีฉันเห็นคุณก็ยังดีๆอยู่” เฉียวอีฟานกัดฟันของเขา “เธอไม่กลัวตายเหรอ” “อะไรเหรอ ประธานเฉียว พูดให้ชัดเจนหน่อย ฉันแค่ไม่ระวังไปนอนกับคุณครั้งเดียว แต่ฉันก็บอกคุณแล้วว่าฉันจะให้เงินคุณ คนที่เป็นหนี้ก็ไม่ถึงกับต้องมีโทษถึงตายนะ” เฉียวอีฟานลูบขมับของเขา “เธอทายดูว่าทำไมตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี” “ทำไมเหรอ” เซี่ยวลั่วหยาวมอง ลังเล “เพราะว่า คุณโกรธเพราะฉันสนใจในกำราบในเครื่องแบบของพนักงาน คุณเลยโกรธใช่ไหม” ใบหน้าของเฉียวอีฟานสีหน้าที่คาดหวัง มีซึมและบึ้งตึงเล็กน้อย “เฮ้ย ประธานเฉียว กำราบนั่นที่น่าสนใจมาก ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เก่งคณิตศาสตร์ แต่หนึ่งพันคนกำราบมากกว่าสองพันคนฉันรู้ว่าเท่าไหร่ที่ฉันได้รับ ฉันยอมรับว่าฉันสนใจเงิน หลังจาก ฉันเป็นหนี้คุณสิบล้านค่านอน อย่างไรก็ตามสุภาพบุรุษชอบที่จะได้รับเงินที่จะได้รับ ทำไมฉันจะต้องทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อบริษัทล่ะ ฉันเซี่ยวลั่วหยาวเป็นมืออาชีพมากมีจริยธรรม ประธานเฉียว ฉันกลับไปทำงานต่อได้ไหม” เฉียวอีฟานมีสีหน้าปวดหัวและถอนหายใจ “คุณยังจับใจความคิดหลักไม่ได้เหมือนเดิม” ใบหน้าเล็กๆของเซี่ยวลั่วหยาวอาย เฉียวอีฟานดึงนิ้วของเขา “มานวดไหล่ของผม” “ฮือ” เซี่ยวลั่วหยาวเดินไปรอบหลังเฉียวอีฟาน ผู้ช่วยนั่นไม่ใช่ต้องทำอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ มือเล็กๆของเซี่ยวลั่วหยาวกดลงบนไหล่ของเฉียวอีฟานและเริ่มนวด “อืม” เฉียวอีฟานปิดตาของเขา เซี่ยวลั่วหยาวเอี้ยวหูฟัง เสียงนี้ควรเป็นตัวแทนของความพึงพอใจมาก ฮ่าๆเธอยังคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีทักษะในด้านนี้ เบื้องหลัง เธอเคยนวดให้พ่อตั้งแต่เด็ก พ่อป่วยมีแผ่นกระดูกสันหลังที่ยื่นออกมา ไม่ตรงเอว จะปวดทั้งวันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูร้อนที่รุนแรงและเย็น มันเจ็บปวดมาก ตอนเซี่ยวลั่วหยาวเป็นเด็กมาก เริ่มเหยียบเอวของพ่อเติบโตขึ้นเล็กน้อยเริ่มนวดให้เขา “ประธานเฉียว คุณต้องการแรงมากขึ้นไหม” “อืมมม” เซี่ยวลั่วหยาวเพิ่มความแข็งแรง ไหล่ของหมีบ้าเฉียวแตกต่างจากพ่อของเธอ มันเหมือนทำจากวัสดุที่แตกต่างกัน ไหล่ของหมีบ้าเฉียวแข็งเหมือนเหล็ก นวดหลังเฉียวอีฟาน แต่มันก็ยากและเหนื่อย หลังจากนวดไม่กี่นาทีเซี่ยวลั่วหยาวเหนื่อยและเริ่มหายใจ มีเหงื่อบนปลายจมูก ความร้อนทั้งหมดของเธอถูกฉีดเข้าไปในหูของเฉียวอีฟาน และผ่านเข้าหัวใจของเฉียวอีฟาน มือเล็กๆของเธอที่นวดนุ่มและรู้สึกสบายมากสำหรับเขา มันเหมือนลูกแมวจับเบาๆ มันทำให้เขาไม่สบายใจ และเสียงหายใจของผู้หญิงคนนี้เสียงดังเกินไป ทุกคนที่ได้ฝึกศิลปะการต่อสู้หายใจเบาและช้าไม่สามารถได้ยิน และเซี่ยวลั่วหยาวทำให้เขาคิดฟุ้งซ่าน “เอาล่ะหยุดนวดได้แล้ว” เฉียวอีฟานร้อนนิดหน่อย “อ้าา ไม่นวดแล้วเหรอ งั้นก็ดี ฉันขอพักหน่อย” เซี่ยวลั่วหยาวพิงหลังกับโซฟาใหญ่และเล็กหายใจหอบ แปลกนะ เมื่อมือเล็กๆของเธอออกจากร่างกายของเขา เขารู้สึกว่างเปล่าอีกครั้ง ดังนั้นเฉียวอีฟานพูดว่า “นวดขาของผม” “ฮืม” เซี่ยวลั่วหยาวเช็ดเหงื่อด้วยมือเล็กๆ ก่อนที่เฉียวอีฟานจะคุกเข่าลง คุกเข่าลงบนพรมและตีเขาด้วยสองหมัดเล็กๆ นวดพลาง หัวของเธอก็คอว่า ฉันน่าสงสารจริงๆ มันกลับกลายเป็นว่าผู้ช่วยชั่วคราวเป็นคนรับใช้ นี่เป็นสิ่งที่แม่บ้านในหนังโบราณทำกัน เพื่อเงินเดือนมากกว่าสองพันดอลลาร์ ฉันต้องน่าสงสารขนาดนี้เลยเหรอ แต่งานอื่นๆที่ได้รับค่าจ้างต่ำกว่าห้าหรือหกแสนดอลลาร์และทุกคนไม่ต้องการมัน ลืมมันเถอะ มันเป็นประสบการณ์ของชีวิต รอจนกว่าฉันจะจ่ายให้คุณสิบล้าน ดูสิฉันยังเก็บคุณไว้ไหม “เฮ้เด็กน้อยที่คุณตีมัน” เฉียวอีฟานขมวดคิ้ว ให้เธอทุบขา เธอสบายดี ทุบไปที่หัวเข่า