ตอนที่ 27 โทรศัพท์

ต๭นที่ 27 โทรศัพท์ มันต้องเป็นหนึ่งในล้านของหนี้ ทั้งกลางวันและกลางคืนนอนไม่หลับ จนงอกขึ้นหัว มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการที่จะกินและนอนแบบนี้ คุณสามารถทำมันได้ พี่ซู่เจินถูกดูหมิ่นโดยเซี่ยวลั่วหยาว ถามคำถาม เงินเหรอ ข้อครหาของเฉียวอีฟานถ้าจะกินของเล็กๆต้องดูแลเรื่องเงินเหรอ แปลกจริงๆ “อ่อ อาหารที่นั่นมัน ก็ไม่แพงนะ สี่สิบห้าสิบดอลลาร์ มีเครื่องดื่มผักและเครื่องเคียง มันค่อนข้างมีประสิทธิภาพ” “อ้าาาา” เซี่ยวลั่วหยาวตะโกนอย่างโอ้อวด ไม่มีผู้หญิงเลย “มันแพงมาก สี่สิบห้าสิบเหรียญ มันเพียงพอสำหรับครอบครัวของเราที่จะจ่ายค่าอาหารสำหรับหนึ่งวัน” คำสุดท้ายที่เธอพึมพำกับตัวเอง ซู่จินได้ยินไม่ชัดเจน แต่คำพูดก่อนหน้านี้ทำให้เธอประหลาดใจ ที่รักคุณคิดว่าสี่หรือห้าสิบดอลลาร์สำหรับอาหารกลางวันแพงเหรอ ว้าว มีใครหลายที่ยิ่งใหญ่กว่าเธอ ลงมาข้างล่างเซี่ยวลั่วหยาวโบกมือให้พี่สาวซู่เจินโดยตรง “พี่ซูจินไปกินข้าวแกงของพี่เถอะ ฉันกำลังจะไปเดินเล่นบนถนน ไปดูที่ร้านมีข้าวหรือเกี๊ยวหรืออะไรไหม ไปก่อนนะคะ” ซู่จินตาจ้องเหมือนระฆังทองเหลือง โบกมือและตะโกน และรู้สึกว่ามันเป็นอันตรายต่อตัวตนของพนักงานบริษัท “เฮ้ เซี่ยวลั่วหยาวอาหารมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” แต่เซี่ยวลั่วหยาวได้ใช้ความเร็ววิ่งไปเหมือนกระต่าย หายไปโดยไม่มีเงา “ตอนนี้ฉันเป็นคนยากจนแล้ว คนจนมาก ฉันต้องเรียนรู้ที่จะประหยัด คืนเงินให้หมีบ้าเฉียว หมีบ้าเฉียวเป็นศัตรูรายใหญ่ของฉัน ถ้าเขาไม่ได้น่ารังเกียจ ฉันก็จะไม่ทุกข์ ถึงแม้ว่าครอบครัวจะไม่มีเงินมากนัก แต่ไม่เคยเป็นหนี้ หมีบ้าเฉียวฉันและคุณไม่มีวันญาติดีกัน” เซี่ยวลั่วหยาวเดินบนถนนและบ่น เฉียวอีฟานหยิบกระดาษทิชชู่และเอียงศีรษะเล็กน้อย หยุดและจาม “อีฟาน นายเป็นหวัดเหรอ ฮ่าฮ่าไม่เคยเห็นนายป่วยมาหลายปี คงไม่ใช่เพราะผู้หญิงที่ทำให้นายเหนื่อย ฉุดคุณขึ้นมา” จินซวุนกินไวน์แดงและหัวเราะ ไม่มีใครคิดว่าคนสองคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง อาหารที่สั่งมาเป็นโหล แต่ไม่กินเลย ทั้งคู่เป็นคนประเภทที่ไม่ค่อยกินผัก ดูเหมือนจะสูญเสียความสนใจในการกิน พนักงานเสิร์ฟที่กำลังยุ่งมาเห็น อาหารที่อร่อย ก็ไม่กินเลยเหรอ “เป็นหวัดอะไรกัน ฉันไม่รู้ว่าเธอด่าฉันลับหลังรึเปล่า” เฉียวอีฟานพูดจบ จู่ๆเขาก็ชะงักใครจะด่าเขา ใครจะด่าเขาเหรอ มีคนกล้าเหรอ ฉันคิดว่าคงมีแค่ยัยตัวเล็กนั้นแหละ เมื่อคิดถึงเซี่ยวลั่วหยาว อดไม่ได้ที่ริมฝีปากเล็กตื้นจะยิ้มออกมาอย่างความหมาย ดวงตาของจินซวุนเบิกกว้างพลางสงสัย “เฮ้ เฮ้ นายดูมีพิรุจ นายคิดถึงใคร ฉันรู้จักนายมาหลายปี นี้ครั้งแรกที่ฉันเห็นนายเป็นแบบนี้ จากการสังเกตของฉันนายต้องเป็นกังวลมากเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้” เฉียวอีฟานขมวดคิ้วของเขา ความอ่อนโยนเมื่อกี้หายไปทันที เขาเก่งในการซ่อนอารมณ์ “คิดเหมือนละครไปได้ ฉันไม่เหมือนนาย ฉันเป็นคนธรรมดา และนายเป็นคุณชายจิน ที่ต้องพูดคุยเกี่ยวกับความรักในเทพนิยาย” เฉียวอีฟานจะเยาะเย้ยจินซวุน จินซวุนเกือบจะพ่นเหล้าออกมา “เฮ้ไอ้เด็กบ้าอย่าใช้วิธีการเจรจาธุรกิจของนายกับฉัน และไม่ต้องแปลกใจถ้าฉันแต่งงานกับเด็กที่ฉันกำลังตามหา” จินซวุนมีท่าทางเย่อหยิ่ง “ฮ่าฮ่าฮ่าแต่งงานเหรอ นายอย่าหลอกคนอื่นเลย คุณชายจินฉันอยากถามว่า เด็กคนนั้นของนายอายุถึงที่จะแต่งงานเหรอ” เอ่อ ดูเหมือนจะไม่ถึง จินซวุนยิ้มจนเห็นฟันของเขา “ไม่เป็นไร ฉันสามารถอยู่ก่อนแต่งได้ “ เฉียวอีฟานศีรษะของเขาและคิดถึง ลืมถามเซี่ยวลั่วหยาวกระต่ายสีขาวตัวน้อยๆของเขาว่ามื้อกลางวันนี้กินอะไร เด็กโง่คนนั้น เธอจะรู้ไหมว่าชั้นล่างมีร้านอาหาร เฉียวอีฟานคิดว่าเธอซื่อและไร้เดียงสาเกินไป แต่เด็กอย่างเธอ เธอเริ่มดูแลพ่อและน้องสาวตั้งแต่วัยเด็ก เหมือนกับเป็นหัวหน้าครอบครัว อาหารอร่อยๆและแพงที่เธอเคยได้กิน และทำไม่เป็น แต่เธอเก่งในการปรุงอาหารที่บ้าน ชีวิตที่ยากลำบากของผู้ชายที่มีลูกสองคน ลูกผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นอิสระ ทุกๆวันรอกินข้าวรสเค็มและก๋วยเตี๋ยว เฉียวอีฟานขยับตัว เอามือถือออกทันที โทรหาเซี่ยวลั่วหยาว จินซวุนเคี้ยวอาหารและมองไปที่คนที่นั่งตรงข้าม บ้าจริง ที่จริงฉันดูหล่อมาก แต่เมื่อเทียบกับเฉียวอีฟานผู้ชายคนนั้น เขาก็จะยอมรับตัวเองเป็นที่สอง อีฟานมีคุณภาพที่ผู้ชายไม่ได้มีง่ายๆ “อีฟาน นายไม่กินข้าวของนายเหรอ นายกำลังคิดถึงใครอยู่” เฉียวอีฟานมองจินซวุน “นายกินเถอะ” มันดังขึ้นสักพัก ก่อนที่ฝั่งนั้นจะรับสาย เมื่อได้ยินเสียงพื้นหลังเสียงดัง เฉียวอีฟานไม่เพียงแต่ขมวดคิ้ว เอาโทรศัพท์ไปไกลๆหน่อย ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ไหน เสียงดังขนาดนั้นเลยเหรอ “ใครคะ” เซี่ยวลั่วหยาวพูดเสียงหวานกลับมา ปล่อยให้หัวใจของเฉียวอีฟานสั่นอย่างรุนแรง เสียงของผู้หญิงคนนี้มักจะหวาน แม้ว่าจะโกรธ แม้ว่ามันจะเป็นเสียงคำราม มันมีกลิ่นอายของอมยิ้ม “ผมเอง” เฉียวอีฟานพูด จินซวุนยิ้มมองเขาและยิ้มๆ เซี่ยวลั่วหยาวยืนอยู่บนถนนหันศีรษะของเขาเพื่อค้นหาของกินถนน พูดอย่างหงุดหงิดว่า “พระเจ้าคุณนี่จริงๆเลย คุณโทรหาคนอื่น คุณจะไม่พูดก่อนว่าคุณเป็นใคร คุณเป็นใครกันแน่ ถ้าโทรผิดฉันวางสายก่อนนะ” ฉันก็หิวเหมือนกัน และยังคงยืนอยู่บนถนน ต้องเสียเวลาไปคนแปลกหน้า ท้องของเธอถูกประท้วงมานานแล้ว คำตอบของเซี่ยวลั่วหยาวเป็นสิ่งที่เฉียวอีฟานไม่คาดคิด เฮอะ เธอจำเสียงของเขาไม่ได้ เมื่อก่อนเขาคุยโทรศัพท์กับใคร พวกเขามองไปที่เบอร์โทรศัพท์ที่โชคดีของเขา ตอนแรกก็ตกใจ และรับโทรศัพท์ของเขาด้วยความเคารพ และเซี่ยวลั่วหยาวนี้......................... กลับตะโกนใส่เขา และตะโกนใส่เขาอย่างหงุดหงิด ตอนนี้จินซวุนพบว่าใบหน้าของเฉียวอีฟานมีสัมผัสที่แปลกประหลาด “ผมคือเฉียวอีฟาน” “เอ่อ.......” จินซวุนกลั้นไม่อยู่ ครั้งนี้เขาหัวเราะออกมาเบาๆ มันเป็นความสุขที่ดีในชีวิตของเขาที่จะเห็นเฉียวอีฟานเป็นแบบนี้ “ใครนะ พูดอีกครั้งได้ไหม ฉันไม่ได้ยิน” เสียงรถผ่านไปดังขึ้น เซี่ยวลั่วหยาวไม่ได้ยินอะไรเลย เฉียวอีฟานได้แต่กัดขากรรไกรล่างของเขา อดทนกับอารมณ์ของตัวเอง และทำซ้ำอีกครั้ง “เฉียว อี ฟาน “ “.........................” เซี่ยวลั่วหยาวตกใจและเงียบ หมีบ้าเฉียวเหรอ เขาต้องการอะไร ถึงโทรมาในเวลานี้ คงไม่ได้ใผู้ช่วยที่โชคร้ายอย่างฉันไปซื้ออาหารให้เขาเหรอ หรือทำธุระให้เขาเหรอ “ห่ะ คุณพูดว่าอะไรนะ สัญญาณที่นี่ไม่ดี ฮัลโหล ฮัลโหล ฮัลโหล” หลังจากนั้นเธอก็วางสาย มือเล็กๆจับหน้าอกและหอบ สองวินาทีต่อมาเซี่ยวลั่วหยาวมีความสุขมาก “ฮ่าๆฉันฉลาดมาก มันง่ายที่จะส่งเขาออกไป ใช่แล้ว” แล้วเพื่อป้องกันไม่ให้กรณีนี้เกิดขึ้นอีก เซี่ยวลั่วหยาวปิดเครื่องให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ฮ่าๆตอนนี้คุณไม่สามารถส่งข้อความหาฉันอีกครั้ง ในช่วงพักของฉัน หมีบ้าเฉียว คุณไปกินขี้เถอะ เซี่ยวลั่วหยาวหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอและเดินไปที่ร้านขนม “บ้าจริง”เฉียวอีฟานด่าออกมา จ้องที่โทรศัพท์มือถืออย่างน่ากลัวและไม่สนใจจินซวุน กดโทรอีกครั้ง โอเคคุณกล้าวางหูใส่ผม ยังมีความกล้าอีก กล้าหลอกว่าสัญญาณไม่ดี ดูละครมากไปรึเปล่า ยัยตัวเล็ก เวลานี้ ใบหน้าของเฉียวอีฟานก็ขรึม “กล้าที่จะปิดเครื่อง” เสียงของความโกรธพุ่งออกมา จินซวุนประหลาดใจมาก “โอ้ มันเยี่ยมมาก เธอกล้าปิดโทรศัพท์หนีเฉียวอีฟาน ใจเย็นๆใจเย็นๆใจเย็นๆ เฉียวอีฟานน้อยคุณส่งคนไปที่บ้านของเธอโดยตรงเลย เธอจะเชื่อฟังเอง” เฉียวอีฟานมองจินซวุนอย่างโหดร้าย และรู้ว่าจินซวุนตั้งใจจะแกล้งเขา “นายจะตายเหรอถ้าคุณพูดให้น้อยลง ฉันจะให้เจิงหู่ถาง(แก๊งมาเฟีย)ไปบ้านนายก่อน” จินซวุนคายลิ้นของเขา และก้มลงหัวเราะ และกิน ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่วางสายใส่โทรศัพท์เฉียวอีฟานจะไม่ธรรมดา มันเป็นความจริงที่เธอสามารถจัดการกับความโกรธที่ไม่คาดคิด ที่หักหน้าเฉียวอีฟาน ฮ่าฮ่าฮ่า เซี่ยวลั่วหยาวในที่สุดก็พบสิ่งที่เธอชอบ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ก๋วยเตี๋ยว