ตอนที่ 30 คุณเอาไปกินสิ

ต๭นที่ 30 คุณเอาไปกินสิ “อยู่กับผม มันทำให้คุณลำบากเหรอ อย่าลืมล่ะ ครั้งแรกที่คุณขอร้องผม ให้ต้องการคุณ ตอนนี้ คุณกำลังขับไล่ผม เซี่ยวลั่วหยาวคุณรู้ไหมว่ามีกี่คนที่อยากเป็นผู้หญิงของผม ตอนนี้คุณต้องละทิ้งความพยายามที่ไร้ประโยชน์และทำงานหนัก แค่ตามผมมาคุณจะได้ทุกอย่าง เงินที่ไม่มีที่สิ้นสุดในชีวิต บ้านที่ใหญ่ที่สุดและหรูหราที่สุด มีคู่ของรถยนต์ที่คุณต้องการเปลี่ยน เครื่องประดับมากมาย เสื้อผ้าแฟชั่นมากที่สุดหรูหรา คุณโง่เหรอ ทำไมคุณถึงเลือกเส้นทางที่ยากที่สุด” เซี่ยวลั่วหยาวคำรามด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ผู้คนที่ผ่านไปด้วยเสียงคำรามมองกลับไปอีกครั้งและอีกครั้ง เฉียวอีฟานก็ตกใจ จริงๆแล้ว เขา บ้าชัดๆ “คุณเลือกทางของคุณเอง คุณสามารถทำมันได้ด้วยตัวคุณเอง” เฉียวอีฟานพูดจบ ทิ้งเซี่ยวลั่วหยาวไว้และก้าวไปข้างหน้า เซี่ยวลั่วหยาวก็งง จนไม่มีเห็นเงาเฉียวอีฟาน เธอกระซิบว่า “เพราะ เพราะ เพราะฉันต้องการที่จะไล่ตามชีวิตของฉัน” กลายเป็นคนรักของเขา กลายเป็นของเล่นเล็กๆที่เขาเรียก นั่นหมายความว่าชีวิตของเธอถูกเขียนใหม่ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น มีอิสระที่จะรัก ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น เพลิดเพลินกับตัวเองในมหาวิทยาลัย ความรักและการขายตัวเป็นสองแนวคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เธอยากจนแต่เธอไม่อยากขายตัวเองแบบนี้ อีกอย่าง และเฉียวอีฟานผู้ชายที่ดุร้ายและรุนแรง เธอไม่มีความกล้าหาญในขณะนี้ “เฮ้อ น่าเสียดายที่ฉันยังก๋วยเตี๋ยวไม่เสร็จ” เซี่ยวลั่วหยาวเกาหนังศีรษะห้อยหัวไปในทิศทางของบริษัท ถึงยี่สิบเก้าชั้นก็เห็นพี่ซู่เจินก่อนเลย “เซี่ยวลั่วหยาว กินอะไรรึยัง เมื่อกี้ฉันเรียกเธอ บอกว่าวันนี้จะเลี้ยง แต่ที่ไหนได้เธอวิ่งไปด้วยความรวดเร็วแล้ว” ซูเจินยิ้มให้เซี่ยวลั่วหยาว และดื่มน้ำมะนาวของเธอ ก่อนหน้านี้ เธอได้แอบเซี่ยวลั่วหยาวกินร้านเล็กๆเพื่อประหยัดเงิน บอกหมี่ซูแล้ว แล้วหมี่ซูกระซิบกับเสี่ยวเป้ย ฉันคิดว่าเสี่ยวเป้ย..................... ตอนนี้ทั้งห้องเลขารู้หมด เซี่ยวลั่วหยาวเป็นคนจนมาก ฉันไม่สามารถแม้แต่จะจ่ายค่าอาหาร “โอ้ ไม่เป็นไรนะ” เซี่ยวลั่วหยาวเดินเข้าไปในความสิ้นหวัง “เธอกินอะไรมา” “ก๋วยเตี๋ยวค่ะ” เมื่อเธอพูดว่าเธอกินก๋วยเตี๋ยว ทุกคนในห้องเลขาก็ต่างมอง ฟังนะแค่บอกว่าเธอจน เธอกินอะไร..................ก๋วยเตี๋ยว โอ้ มันน่าอายจริงๆ พี่ซูจินรู้สึกเสียใจนิดหน่อย ทำไมเธอถึงเป็นมิตรกับผู้หญิงคนนี้ บริษัทกับคนจนก็ค่อนข้างเสียหน้า เซี่ยวลั่วหยาวเดินไปที่โต๊ะของเธอแม้แต่เกมคอมพิวเตอร์ก็ยังขี้เกียจเล่น เธอนอนอยู่บนโต๊ะอย่างๆเศร้า เพราะท้องไม่อิ่มจึงหดหู่ มันเป็นเพราะเสียงคำรามของเฉียวอีฟาน ขณะที่เฉียวอีฟานกลับไปที่ห้องของเขา เดินกลับไปกลับมาในห้องเหมือนคนบ้า เนคไทที่ถูกดึงออกไป แขนเสื้อของเสื้อถูกม้วนขึ้น สายตาคู่ที่กำลังมองหาใครบางคนที่กำลังต่อสู้ เซี่ยวลั่วหยาวผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาโกรธ เขามองกลับไปที่กล่องอาหารบนโต๊ะ เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง คิดแล้วถอนหายใจแล้วก็ลืมมันซะ ไม่เถียงกับของเล่นเล็กๆ ใครทำให้เขาอายุมากกว่าเธอ แปดปีไม่แก่เกินไป กดคีย์โทรศัพท์พูดว่า “เซี่ยวลั่วหยาวมาที่ห้องของผม เซี่ยวลั่วหยาวขมวดคิ้วและกัดริมฝีปากของเธอ ไม่มีความสุขเลย ขี้เกียจลุกขึ้นยืน เธอไปที่ประตูของเฉียวอีฟานและเคาะที่ประตู “ประธานเฉียว” แล้วผลักประตูเข้าไป ฉันเห็นเฉียวอีฟานนั่งอยู่ในเก้าอี้ของเจ้านายและอ่านหนังสือพิมพ์วันนี้ ดูจริงจังและพิถีพิถัน “ประธานเฉียวเรียกมาหาฉันเหรอ” เฉียวอีฟานโดยไม่ขยับเปลือกตาของเขา เขาอ่านหนังสือพิมพ์ของเขาและชี้ไปที่กล่องอาหารบนโต๊ะ “อ่อ อาหารพวกนี้ถูกห่อกลับมา ผมไม่กินอีกแล้ว คุณเอามันไปกิน มันน่าเสียดายที่จะทิ้ง” เซี่ยวลั่วหยาวประหลาดใจ ดูที่กล่องไม้โอ๊คราคาแพง อีกครั้งที่ฉันได้เห็นใบหน้าหล่อของเฉียวอีฟานที่อ่านหนังสือพิมพ์อย่างตั้งใจ ดูงุนงงนิดหน่อย ทำไมเหรอ ทำไมหมีบ้าเฉียวถึงได้ดีกับเธอ “ประธานเฉียว ขอบคุณฉันอิ่มแล้ว” เซี่ยวลั่วหยาวพูดอย่างสุภาพและพร้อมที่จะหันไปรอบๆ หนังสือพิมพ์ทั้งหมดในมือของเฉียวอีฟานจะถูกฉีก จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้น ตะโกนด้วยความโกรธ “ให้คุณเอามันไปแล้วคุณก็เอาไป ไร้สาระจริงๆ ไร้สาระอีกแล้ว หักค่าจ้าง” ห่า!! เซี่ยวลั่วหยาวตกใจ พระเจ้า ไม่กินอาหารกลางวันที่ได้รับจากเจ้านายมันจะเป็นอาชญากรรมเหรอ “เอ่อ งั้นก็ขอบคุณประธานเฉียวค่ะ” สีหน้าของเซี่ยวลั่วหยาวไม่มีความอยากจะขอบคุณเลย ฉันวิ่งออกไปจากที่นี่ ปังปัง เธอปิดประตูอย่างรุนแรง เสียงดังกระหึ่ม ทำให้ฉันโกรธมาก ทันทีที่ประตูปิดเฉียวอีฟานก็ไม่ยืดตัวของเขา หายใจออกลมหายใจยาว มันน่ารำคาญจริงๆ ปลิงทะเลเป๋าฮื้อและครีบปลาที่เขาแพ็คกลับมา จะต้องบังคับให้รับเหรอ อาหารที่ดีต้องขู่หักค่าจ้างเพื่อให้คนอื่นไปเหรอ ไม่มีความรู้สึกของความสำเร็จ หนังสือพิมพ์ของเขา เขาถือหนังสือพิมพ์กลับหัว ยังแกล้งทำเป็นมองสักพัก แน่นอนฉันไม่ได้อ่านแม้แต่คำเดียว และเซี่ยวลั่วหยาวกลับมาพร้อมกับกล่องอาหารที่มีคุณค่า มานั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอ ใช้เวลาอยู่นานที่จะหายใจก่อนที่มันจะเงียบ ดูที่กล่องอาหาร ดูที่ประตู เริ่มถามคำถาม ทำไมเขาถึงให้ข้าวกับเธอ ทำไมเหรอ เขากินเศษอาหารที่เหลือและเก็บมันไว้ให้กับเธอ คิดว่าเธอเป็นสัตว์ ไม่ประธานใหญ่เฉียวอีฟานไม่เรียกแบบนั้น มันเป็นชื่อที่ดี ของเล่นเล็กๆ กล่องนั่นสวยมาก ข้างในมีต้นโอ๊ค มันถูกห่อด้วยผ้าสีน้ำตาลและสีแดงลาย เซี่ยวลั่วหยาวแกะผ้าอย่างระมัดระวัง เปิดกล่องอาหาร “โฮ่” เซี่ยวลั่วหยาวอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจลึกๆ ทั้งหมดสามชั้น ทั้งหมดเป็นอาหารที่มีสีสันและกลิ่นหอม สิ่งที่เป็นสีดำนี้ มันดูแปลกๆมันน่าจะกินได้ใช่ไหม เซี่ยวลั่วหยาวแทงหอยเป๋าฮื้อด้วยตะเกียบเงิน “ว้าว ยังมีของที่ฉันชอบไม่เลวเลย ฉันชอบมัน” เซี่ยวลั่วหยาวเห็นหูฉลามก็ปรบมือชอบใจ จานสี่ใบที่วางอยู่บนโต๊ะ เซี่ยวลั่วหยาวไม่คิดอะไรมากแล้ว อย่างไรก็ตามฉันก็ยังไม่อิ่ม “อ้าาลั่วหยาว เธอกำลังกินอะไรอยู่” ไม่ได้บอกว่ากินอื่มมาจากข้างนอกแล้วเหรอ ยังพูดต่อหน้าทุกคนว่าอาหารที่กินคือก๋วยเตี๋ยวหม่าล่า ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้กินอย่างจริงจังอีกครั้ง “อืม พี่ซูจิน คุณต้องการกินอีกสักหน่อยไหม รสชาติก็โอเค” เซี่ยวลั่วหยาวกินจนแก้มกลม เปิดดวงตากว้าง ด้วยความกระตือรือร้นที่จะให้พี่ซูจิน “”ไม่ไม่ไม่ฉันอิ่มแล้วฉันไม่สามารถกินต่อได้แล้ว ลั่วหยาว ไหนบอกว่ากินอิ่มมาจากข้างนอกแล้ว โกหกพี่เหรอ” เมื่อพี่ซูเจินมองบนจานทั้งสี่ที่เซี่ยวลั่วหยาวกิน เธอสูดลมหายใจของอากาศเย็นอย่างแท้จริง “โฮ่โฮ่” ใช่ ปลิงทะเล หอยเป๋าฮื้อ หูฉลาม เกี๊ยวนึ่งกับเนื้อกุ้งสีชมพู ใช่ไหม จู่ๆ สายตาของพี่ซูจินมองไปที่ห้องประธานทันที บ้าจริง หนึ่งมื้อพันแน่ใช่ไหม พี่ซู่เจินก็มองหน้าเซี่ยวลั่วหยาวอีกครั้ง ที่รัก กินอาหารที่แพงมากขนาดนี้ เธอกลับกินเหมือนจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่บ้านของเธอเอง เคี้ยวมันด้วยคำเดียว พี่ซู่เจินไขมันที่หน้ากระตุก ตอนนี้เธอสามารถยืนยันได้แล้ว ผู้หญิงที่ดูโง่คนนี้ มันเป็นความลับที่แท้จริง ก็มีเงินหนิ............ ดังนั้นพี่ซู่เจินวิ่งไปที่ห้องเลขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ความจริงเพิ่งจบหัวข้อเกี่ยวกับเซี่ยวลั่วหยาวไป แต่มันเริ่มร้อนอีกครั้ง ในที่สุดเซี่ยวลั่วหยาวก็กินไม่ไหว แต่เธอเคยเป็นเด็กที่ดี แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยที่ให้สิ้นเปลือง ดังนั้นเธอจึงยืนกรานที่จะกินมันทั้งหมด เสียงเรอ “อื้ม อิ่มแล้ว” เซี่ยวลั่วหยาวลูบท้องของเธอ ฉันจะอยู่รอดได้หรือไม่ เซี่ยวลั่วหยาวเคลียร์โต๊ะ และเริ่มต้นทำงานในสถานที่ของเธอ เริ่มเดิน “ผู้ช่วยชงกาแฟสักมาถ้วย” เสียงของเฉียวอีฟานดังขึ้นในโทรศัพท์ เซี่ยวลั่วหยาวไม่กล้าดูกรีบทำกาแฟให้ประธาน ตอนที่ไปที่ห้องน้ำ ผ่านห้องเลขา เลขานุการอาวุโสทั้งห้องทักทายเธอ “ฮ่าๆๆๆๆ ยุ่งอยู่เหรอ” เซี่ยวลั่วหยาวค่อนข้างอึดอัด มันดังเกินไปสำหรับการทักทาย “อืม ยุ่ง ยุ่งค่ะ” เฉียวอีฟานชอบดื่มกาแฟ หลังจากชงกาแฟ เซี่ยวลั่วหยาวผลักประตูเปิดและเข้าไป ไม่มีใครอยู่บนโต๊ะทำงาน เซี่ยวลั่วหยาวมีประสบการณ์แล้วเขาต้องอยู่ข้างใน แล้วเคาะที่ประตูข้างใน “ฉันเข้าไปได้ไหม” ไม่มีเสียงใดใด เซี่ยวลั่วหยาวรอสักครู่แล้วเคาะประตูอีก ข้างในยังไม่มีเสียง เธอผลักประตูเบาๆและเดินเข้าไป เห็นเสื้อของหมีบ้าเฉียวพุ่งลงบนโซฟา มีแท็บเล็ตใหม่ล่าสุดบนโต๊ะสั้น มีบางอย่างในโทรทัศน์ฉายอยู่ “ว้าว หมีบ้าเฉียว ดูละครน้ำเน่าด้วยเหรอ ฮ่าๆรู้เรื่องนินทาเขาอีกแล้ว” เซี่ยวลั่วหยาววางกาแฟบนโต๊ะ อดไม่ได้ที่จะมอง มันคือละครเยาวชนของไต้หวันที่เธอชอบดู