ตอนที่ 31 หนีเข้าห้องนอน

ต๭นที่ 31 หนีเข้าห้องนอน ในนั้นยังมีดาราหนังที่เธอชอบมากๆอยู่คนหนึ่ง ทุกครั้งที่เธอเห็นเขาเป็นต้องน้ำลายสอ! อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างของเซี่ยวลั่วหยาวนั่งอยู่ตรงโซฟาอย่างตั้งมั่น พลางมองดูแท็บเล็ตที่ถือในมือ ดูด้วยความเพลิดเพลิน ในบางครั้งก็หัวเราะพร้อมกระทืบเท้าลงพื้นด้วยความตื่นเต้น พอเฉียวอีฟานอาบน้ำเสร็จ ก็เช็ดผมพลางมองกระจก ไม่แม้แต่จะพันผ้าเช็ดตัวออกมา ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจไม่พันผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเปิดประตูออกมา พอออกมา ก็เห็นเซี่ยวลั่วหยาวกำลังนั่งตัวเอนอยู่บนโซฟา กำลังดูละคร เห็นใบหน้าอันไร้เดียงสา ที่จริงแล้วแล้วเธอชื่นชอบในการอ่านนิยายไต้หวัน จำได้ว่าวันนั้นที่เธอมาหาเขาที่ออฟฟิศ เธอพูดออกมาตามตรง ว่าเธอชอบอ่านนิยายไต้หวัน วันนี้เธอจึงตั้งใจเพื่อหาซีรีย์รักไต้หวัน ตามที่คาดไว้ เธอกลับลืมมองฉันทั้งๆที่ลงทุนลงแรงไป ก็ไม่รู้ว่าคืนนี้หรือคืนไหน หึหึ ดวงตาที่คล้ายแมวทั้งสองราวกับจันทร์เสี้ยวสองดวงที่สว่างไสว ริมฝีปากแดงที่กำลังพึมพำ พอมองแล้วก็ยิ่งอยากเข้าไปจูบ แก้มอมชมพูที่เหมือนเด็กน้อย ทำให้คนอยากหยิกแก้ม “เธอมาแล้ว?” เฉียวอีฟานถือผ้าขนหนูไว้ผืนหนึ่ง กำลังเช็ดตัวแล้วเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ “หา? อ๋อ...อืม” เซี่ยวลั่วหยาวยังคงมองแท็บเล็บ ตอบแบบลวกๆสักสองสามคำ สายตาก็ยังคงไม่ละไปจากหน้าจอแท็บเล็ต เฉียวอีฟานเช็ดนั่นเช็ดนี่ และยังคงยืนหยัดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ให้ตายสิ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย นี่เธอจะไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจริงหรอ? “สนุกไหม?” “หืม? สนุกๆ” พอเซี่ยวลั่วหยาวพูดว่าสนุก ทั้งยังคงนั่งหัวเราะกับละคร เฉียวอีฟานกัดริมฝีปาก “เธอชงกาแฟหรือยัง? ตอนนี้ไม่เย็นไปหมดแล้วหรอ?” “หืม?” กา....แฟ…. กาแฟอะไร…. (⊙_⊙) เหมือนสมองเซี่ยวลั่วหยาวถูกดึงไว้ ตั้งสติได้สักพัก ก็เงยหน้าขึ้นมาจากแท็บเล็ต เห็นสายตาของเฉียวอีฟาน จากนั้นใช้สายตาที่เป็นประกายกวาดหากาแฟ ชี้ไปที่กาแฟแล้วพูดอย่าโล่งอก “นั่น กาแฟอยู่ตรงนั้น น่าจะยังไม่เย็น...เย็น...” เสียงพูดของเซี่ยวลั่วหยาวค่อยๆหายไป เธอขมวดคิ้ว อย่างช้าๆ….อย่างช้าๆ…. ค่อยๆเงยหน้าขึ้นทีละนิด หันไปมองเฉียวอีฟาน ใบหน้าของเซี่ยวลั่วหยาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และใช้มือกุมใบหน้าพูดเสียงดัง “ฉันยังอยู่ที่นี่นะ ทำไมคุณทำเเบบนี้?” ฉันไม่ควรเอามือกุมหน้า? “คุณสวมอะไรสักหน่อยเถอะ คลุมจุดสำคัญของคุณบ้าง!” “ฮ่าฮ่าฮ่า จุดสำคัญอยู่ตรงไหน?” เสียงหัวเราของเฉียวอีฟานกำลังหยอกเย้าเธอ “คุณ...คุณก็รู้ ยังจะมาถามฉันอีก!” คนเลว ! “จะให้ใส่อะไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นสักหน่อย พูดอีกทีซิ เราสองคนยังมีอะไรต้องปิดบังกันอีกเรื่องที่ควรทำก็ทำกันมาหมดแล้ว? และตั้งใจทำกันมาทั้งคืน” เซี่ยวลั่วหยาวอายจนหูแดง “คุณ คุณ คุณรีบไปสวมอะไรให้เรียบร้อยเลยนะ!” “ไม่” “อ๊ะๆ นี่คุณต้องการทำให้คนอื่นโมโห! เอาล่ะคุณไม่กลัว ฉันก็ไม่กลัว! คอยดูแล้วกัน! คุณเองต้องเป็นฝ่ายเสียใจ” เซี่ยวลั่วหยาวสกัดกั้นความโมโหและปล่อยมือ สายตากำลังมองไปที่เฉียวอีฟาน เธอแทบทนไม่ไหว รีบยกมือมาปิดใบหน้าพลางร้องไห้ด้วยความโมโห “ขอร้องเถอะประธานเฉียว คุณไม่ใส่ก็ไม่ใส่ฉันคงทำอะไรคุณไม่ได้ คุณจะเดินไปตรงนั้น หรือให้ฉันวิ่งไปเอง?” ทางที่ดีคือเธอต้องออกไปจากที่นี่ เขากำลังเปลือยอยู่ที่นี่ เธอจะทำยังไงถึงออกไปได้? “ไม่ต้องหรอก ฉันเหนื่อยละ ไม่อยากเดินไปไหนสักก้าว เธอเข้าไปห้องแต่งตัวแล้วหาเสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อย” “ห้ะ? คุณไปเองไม่ดีกว่าหรอ? หามาใส่เองสิ! จากตรงนี้เข้าไปข้างในเดินไม่กี่ก้าวเอง!” “บอกแล้วไงว่าไม่อยากขยับถึงให้เธอไปเอามาให้ ไม่อย่างงั้นฉันก็จะไม่ใส่อะไรแต่ถึงยังไงที่ก็เป็นที่พักผ่อนของฉัน เธอเดินเข้ามาที่พักผ่อนของฉันเองทั้งที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เธอผิดเองนะ” เซี่ยวลั่วหยาวอยากกัดริมฝีปากตาย แน่นอนว่าเธอรู้ว่าคำพูดของคนเลวคนนี้ช่างพูดช่างจาเพียงใด แต่ทว่าทุกอย่างกลับดูเข้าข้างเขาไปหมด！ เซี่ยวลั่วหยาวได้แต่ยอมรับโดยดี ทำได้เพียงปิดตาครึงหน้าแล้วเดินเข้าไป ทันใดนั้นร่างของเธอชนเข้ากำแพง แล้ววิ่งเข้าห้องนอนด้านใน เซี่ยวลั่วหยาวตบไปที่อกแล้วอ้าปากค้าง เพราะไม่ต้องสัมผัสกับร่างของเขาโดยตรง กดดันเหลือเกิน เธอกลัวว่าเธอจะกลายเป็นผู้หญิงหมกหมุ่นเรื่องอย่างว่า ภายในหัวยังสลัดความคิดบางอย่างเกี่ยวกับใครบางคนที่ทำให้เธอหวั่นใจ ในตาเหมือนมีดาววิ่งอยู่รอบๆหัว ทั้งยังโดนเซี่ยวลั่วหยาวตีอย่างแรง เซี่ยวลั่วหยาวหยุดคิดเดี๋ยวนี้! พอเปิดตู้เสื้อผ้าแล้ว เซี่ยวลั่วหยาวไม่สามารถใช้คำอะไรมาอธิบายกับความตื่นตกใจของตัวเองในก่อนหน้านี้ เอาล่ะ นี่เป็นตู้เสื้อผ้า นี่เอาไว้ขายหรือยังไง! เสื้อเชิ้ตไม่รู้กี่ร้อยตัวถูกจัดเรียงไว้ในนี้ กางเกงขายาวที่ทำมาจากหลากหลายเนื้อผ้า เน็กไทอีกหลายสิบเส้น กางเกงในก็เหมือนกันแทบนับไม่หมด “คุณชายฟุ่มเฟือย ช่างฟุ่มเฟือยเสียจริงๆ” ดาราหญิงก็ไม่ใช่ จะมีเสื้อผ้าเยอะแยะไปทำอะไรกัน！ อยากจะด่าจริงๆเลย! เซี่ยวลั่วหยาวบ่นพึมพำพลางเลือกกางเกงใน “อันนี้แหละ” ใจเธอเต้นรัวไม่หยุด ไม่นะ！นี่เธอตกอับถึงขนาดนี้เลยหรอ ถึงขั้นเลือกกางเกงในให้ผู้ชาย เธอพูดพึมพำ แต่กลับไม่รู้ว่า ขณะนี้ มีผู้ชายได้รับการอบรมมาอย่างดี กำลังเดินมาอยู่ข้างหลังเธออย่างเงียบๆ เซี่ยวลั่วหยาวกำลังจะหันกลับไปมอง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงลมหายใจอ่อนโยน! เสียงนั้น...มาจากคนที่ยืนอยู่หลังเธอ “อ๊ะ！” เธอเพิ่งส่งเสียงตกใจออกมา เอวของเธอถูกเฉียวอีฟานโอบกอดไว้แน่น ร่างของเขาแนบอยู่ข้างหลัง กำลังโอบเซี่ยวลั่วหยาว จากนั้นก็ก้มลง ริมฝีปากแตะไปที่ใบหูของเธอ แล้วค่อยๆกดลงมาที่แก้ม ลิ้นสีชมพูกำลังละเลียดไปที่ติ่งหูของเธอ “อันไหนที่คุณเลือกให้ผม?” เขาถามอย่างช้าๆ แต่น้ำเสียงที่ได้ยินกลับไม่ชัดเจน ร่างที่ร้อนระอุของเขากำลังแนบอยู่ข้างหลังเธอ ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ “หืม? เธอเลือกตัวนี้ให้ฉันหรือ? ให้ฉันใส่ให้เธอดูไหม? ให้เธอเลือกมาแล้วลองใส่ว่าดูดีไหม….” พอถึงประโยคนี้ ริมฝีปากของเขาก็ดูดไล้ติ่งหูของเธอ บริเวณนั้นเริ่มร้อนผ่าว เซี่ยวลั่วหยาวที่กำลังตกใจเหมือนสมองทั้งหมดช็อตไปชั่วขณะ แขนของเขาโอบกอดเธอแน่น ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง แม้เธออยากเป็นอิสระแต่ดูเหมือนจะยาก เซี่ยวลั่วหยาวในตอนนี้ รู้สึกราวกับว่าตัวเองเหมือนมันฝรั่งที่กำลังอยู่ในเตาอบ ที่โดนอบจนร้อน คนๆนี้...ทำไมถึงกล้าทำแบบนี้...ไร้ยางอาย！ ไร้ยางอาย ไร้ยางอายที่สุด！ เขาไม่รู้หรือว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้า? เหอะ！ ใบหน้าช่างหนาเหลือทน “นี่ คุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ！สารเลว หน้าของคุณหนายิ่งกว่ากำแพงซะอีก” เซี่ยวลั่วหยาวรีบด่าออกมาโดยไม่รอให้เขาเอ่ยปาก (⊙_⊙) สารเลว? ทั้งยังบอกเขาให้ถอยไป ?! นับตั้งแต่เฉียวอีฟานเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครหน้าไหนกล้าด่าเขาอย่างเหยียดหยาม เขาคิดอยู่ในใจ พูดง่ายๆคือเป็นหยกเจียระไนอย่างดี ที่ไม่ผ่านคนขัดเกลา ในเรื่องความรักเปรียบเสมือนกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง เธอไม่รู้วิธีชื่นชมตัวเอง ไม่รู้วิธีสรรเสริญตัวเองก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เฉียวอีฟานยังคงโอบเธอจากด้านหลัง ส่งปลายลิ้นออกมา ละเลียดที่ใบหูแดงๆของเธอ และอยู่ๆก็เริ่มใช้แรง ดูดติ่งหูเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ “อาาา….” เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกมึนงงอยู่พักหนึ่ง ร่างเธอสั่นและครางเสียงออกมา เฉียวอีฟานยิ้มเบาๆ ผู้หญิงอ่อนไหวต่อความรู้สึก “ทำไมล่ะ เลือกเสร็จหรือยัง? อืม ตัวเธอหอมจังบอกฉันมาสิ เธออยากให้ฉันใส่ตัวไหน หืม?” เขาพึมพำเสียงเบา จมูกของเขาพ่นลมหายใจอุ่นๆอยู่ใกล้ๆ ลมอุ่นๆนั้นอยู่บริเวณรอบคอและแก้มของเธอ เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกตัวได้ อ้ะ....ตายแน่ๆ….ต้องตายแน่ๆ เธอกำลังจะตายเพราะความร้อน “เอ่อ ตัว ตัวนี้...” เสียงเธอเบาลงไม่เหมือนในตอนแรก รู้เพียงแต่ว่าเหมือนหัวใจกำลังพองออกมา เธอกำลังสั่นระริกขดอยู่ในอ้อมแขนเขา ใบหน้าร้อนผ่าว! “อืม เลือกเสร็จแล้ว ตัวนี้...ผมจะใส่ให้คุณดูตอนนี้ดีไหม?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ราวกับว่าความน่าหลงใหลของเขาในตอนนี้ดูทรงพลังเหลือเกิน แต่ว่า... แม้จะดูอ่อนโยนแต่ก็เหมือนแฝงไปด้วยการล่าเหยื่อ ในหัวเซี่ยวลั่วหยาวเริ่มเบลอ ไร้สติสัมปชัญญะ ร่างของเธอเบาเหมือนลอยได้ “ดีดี” ตอบตกลงไปแบบเลอะเลือน และอยู่ๆก็กรีดร้องขึ้นมา แล้วรีบพูดแก้ “ไม่ดี ไม่ดี คุณอย่าทำแบบนี้ต่อหน้าฉันนะ！” เฉียวอีฟานคว้ากางเกงในที่อยู่ในมือของเธอแล้วดึงออกมา เขาไม่แม้แต่จะมองแล้วโยนไปที่เตียงด้านหลัง จากนั้นคว้าร่างเล็กของเธอ แล้วผลักร่างของเธอเข้าไปในตู้เสื้อผ้า เซี่ยวลั่วหยาวก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้เธอต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง “อ๊ะ...” เธอตกใจจนหลับตาลงและทิ้งไว้แต่พวงแก้มแดงๆ เธอถูกเฉียวอีฟานเบียดเข้าไปเข้าในตู้เสื้อผ้า เธอถูกร่างเปลือยของเขาตรึงไว้ข้างหน้า ฮืออ ต้องตายแน่ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกอย่างนี้ บางอย่างในร่างของเขาเริ่มแข็งเหมือนกำลังต่อต้าน？ ขา เริ่มติดเครื่องแล้ว ดวงตาของเฉียวอีฟานเต็มไปด้วยเพลิงไฟ ริมฝีปากร้อนระอุ ความร้อนในตัวเริ่มประทุขึ้น เดิมทีแค่อยากจะหยอกเธอเล่นเท่านั้น แต่ใครจะคิดว่าเล่นไปเล่นมา เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาก้มลงมองดูตัวเอง บ้าเอ้ย! เขาเริ่มเพิ่มขนาดขึ้นแล้ว คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้ากระตุ้นความกระหายในตัวเขา แย่แล้ว ยิ่งเธอตกใจเท่าไหร่ก็ยิ่งขดตัวสั่นขึ้นเรื่อยๆ