ตอนที่ 34 ฉันจะไปส่ง

ต๭นที่ 34 ฉันจะไปส่ง ไม่ใช่ว่านายเก่งในเรื่องนี้หรอ?” ได้ยินมาว่า คุณชายเฉียวสามารถอยู่ได้ทั้งคืน ผู้หญิงถึงขนาดเป็นลมและตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด แล้วเป็นลมไปอีกรอบ หรือจะเป็นข่าวลือซะมากกว่า เฉียวอีฟานคีบบุหรี่ออกแล้วบีบคำพูด “ฉันถูกขัดจังหวะก่อน ยังจะมีเวลาต่ออีกหรอ?” ดวงตาของหลิวโอเฉินเบิกกว้างจนแทบไม่อยากจะเชื่อ ไม่ใช่ว่า...อีฟานยังไม่ลงมือกับผู้หญิงคนนั้นหรอกหรอ? ทำไมกัน ไม่ใช่ว่าเคยเปิดห้องกันคืนหนึ่งแล้ว? แล้วคืนนั้นทำอะไร? เฉียวอีฟานเดินไปจนถึงรถ และพูดกับหลิวโอเฉิน “พวกนายไปรอฉันที่สนามก่อน ฉันจะไปส่งยายนั่นกลับบ้าน ฉันจะไปสายหน่อย” “ห้ะ!” หลิวโอเฉินยืนแช่ เฉียวอีฟานจะไปส่งผู้หญิงกลับบ้าน พระเจ้า พระอาทิตย์จะออกทิศตะวันตกหรือไง? เฉียวอีฟานไม่ได้คิดว่าสิ่งที่เขาพูดออกไปจะเป็นปัญหาอะไร เปิดประตูรถ และพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “เอ่อ ยายคนนั้นคงกำลังสับสน ฉันกลัวว่าเธอจะนั่งรถผิด” หลิวโอเฉินมองเฉียวอีฟานสตาร์ทรถออกไป เขากระตุกที่มุมปาก “โอ้...น้อยมากที่นายจะพูดออกมาตามตรงว่านายอยากจะใช้เวลากับใครสักคน เขาคงไม่หลงทางตอนทำงานหรอกหรอ! ไม่อย่างงั้นคุณชายเฉียวคงถูกลักพาตัวไป?” จากนั้นก็หาโทรศัพท์มือถือโทรหาจินซวุนต่อสายถึงเขา “อาซวุน นายอย่าไปสายล่ะ วันนี้อีฟานอารมณ์ไม่ค่อยดี ถ้าไปสายนายจะตายในสภาพแบบใหนไม่รู้ด้วยนะ!” เซี่ยวลั่วหยาวกำลังเดินไปตามถนนอย่างช้าๆ และคุยกับหลานซีเวยทางโทรศัพท์ “อ้อ งั้นพวกเราไปร้านบะหมี่ที่เราไปเป็นประจำไหมล่ะ? ใครเลี้ยง? แน่นอนว่าจะต้องเป็นคุณหลานผู้คายน้ำขมเลี้ยงแน่นอน! ทำไม? ฉันหรอ? ขออภัยที่ฉันยังเป็นลูกหนี้อยู่ ฉันยังมีหนี้ที่ต้องรับผิดชอบ! ตอนนี้ฉันมีหนี้อยู่สิบล้าน! เธอยังจะให้ฉันเลี้ยงอีกหรือไง! มันจะมากไปแล้วนะเธอไม่เห็นใจผู้หญิงตัวเล็กอย่างฉันบ้างหรือไง” ทันใดนั้นก็เดินคุยโทรศัพท์อย่างเอ้อระเหย คุยจ้ออยู่นาน และไม่ทันสังเกตว่ารถขับตามเธออยู่ข้างหลังอย่างช้าๆ มีคนกำลังคอยมองเธออยู่ ท่าทางของเธอช่างดูน่าสนใจ เอียงหัวเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข ริมฝีปากแดงๆเวลานี้ขยับไปมา ดวงตากลมโตราวกับว่ามีทะเลสาบอยู่ในนั้น เดินไปตามอย่างไม่ระมัดระวัง ไม่มองทางก็เดินชนกับผู้ชายคนหนึ่ง เธอรีบลดโทรศัพท์ลงแล้วขอโทษ “อ๊ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันมองไม่เห็น” คนนั้นจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เฉียวอีฟานคิดอยากจะลงจากรถแล้วสอยผู้ชายคนนั้นให้ร่วง บ้าชิบ! หน้าอกของเธอโดนตัวผู้ชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจทำสกปรกกับเธอ! ติ้ดติ้ด! เฉียวอีฟานบีบแตรรถ เสียงแตรที่ดังดึงดูดความสนใจผู้คนเป็นจำนวนมาก ทันใดนั้นมนุษย์ผู้หญิงทั้งหลายต่างมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วมองมายังดวงตาที่ราวกับลูกท้อของเขา เซี่ยวลั่วหยาวได้ยินเสียงบีบแตร ก็เดินหนีเข้าข้างไหนเพื่อหลีกทาง ไม่แม้แต่จะหันมามอง เขาโมโหที่มักจะโดนผู้หญิงคนนี้เพิกเฉย ติ้ดๆๆๆ! เฉียวอีฟานกดแตรอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง เซี่ยวลั่วหยาวยิ่งไม่สนใจยังคงหลบเข้าไปข้างใน และคุยโทรศัพท์อย่างยิ้มแย้มสดใส ยายนั่นกำลังคุยโทรศัพท์กับใคร! ผูชายหรือว่าผู้หญิง! “เซี่ยวลั่วหยาว! เซี่ยวลั่วหยาว!” เฉียวอีฟานอดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียก เซี่ยวลั่วหยาวกระพริบตาแล้วหันไปมองในภายหลัง พอเห็นเฉียวอีฟาน เธอตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเธอรีบคุยโทรศัพท์ “เดี๋ยวไว้เราคุยกันทีหลังนะ” ไม่ทันได้วางโทรศัพท์ เซี่ยวลั่วหยาวเอามือเล็กไว้ข้างหลัง และมองเฉียวอีฟานอย่างระมัดระวัง ถามว่า “คุณจะตะโกนทำไม ประธานเฉียว? นี่เป็นเวลาเลิกงานแล้ว” “เลิกงานแล้ว ผมตะโกนเรียกคุณไม่ได้งั้นสิ?” เสียงเฉียวอีฟานดูชั่วร้าย “ได้ ได้ แน่นอนว่าต้องได้ประธานเฉียว คุณเรียกฉันเสร็จ ฉันก็ตอบคุณไปแล้วทำไมคุณยังไม่ไป?” เซ๊่ยวลั่วหยาวแสร้งทำเป็นยิ้ม เฉียวอีฟานยิ้มพลางยกคิ้ว ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้กำลังอยากให้เขาไปเร็วๆ เขาไม่รู้ว่าในสายตาของเธอเขาดูไม่มีเสน่ห์เลยสักนิด? จูบก็จูบไปตั้งหลายครั้ง จับต้องก็แล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่สนใจ? “ขึ้นรถ! ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน!” เฉียวอีฟานใช้มือตบบนที่นั่งข้างๆ และออกคำสั่ง (⊙_⊙) ตาของเซี่ยวลั่วหยาวยิ่งโตขึ้นอย่างตกใจ จากนั้นก็โบกมือปฏิเสธ “เอ่อ ไม่ต้องหรอก ไม่ต้อง คุณกับฉันกลับคนละทาง คุณไปเถอะๆ ฉันนั่งรถสาธารณะจะสะดวกกว่า” “เธอไม่รู้หรอกว่าฉันจะไปทางไหน หรือว่าเธอรู้ว่าเธอกับฉันจะทางเดียวกัน?” เซี่ยวลั่วหยาวตอบกลับอย่าเปิดเผย “ประธานเฉียว คุณกำลังไปทางนั้นซึ่งไม่ใช่ทางเดียวกับฉัน ฉันไม่อยากให้คุณไปส่ง คุณไปเถอะ” ใบหน้าของเฉียวอีฟานครึ้มขึ้นทันที “ถ้าฉันต้องการจะไปส่งเธอล่ะ?” เขาพูดคำต่อคำอย่างชัดเจนด้วยใบหน้าราวกับปีศาจ “เฮอะ!” เซี่ยวลั่วหยาวสูดหายใจ หันตากลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำแล้ววิ่ง “เซี่ยวลั่วหยาว! เธอหยุดอยู่ตรงนนั้น! บ้าชิบ!” เฉียวอีฟานกระโดดลงรถ แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่สนใจภาพลักษณ์มากแค่ไหนก็ตาม เซี่ยวลั่วหยาวหันกลับมาก็เจอผู้ชายกำลังวิ่งตามเธออยู่ด้านหลัง และรีบกระโดดขึ้นรถประจำทางคันนั้นไปโดยไม่คิด พอเธอขึ้นไปประตูรถก็ปิดลง เฉียวอีฟานยืนอยู่ท้ายรถและสบถออกมาอย่างหัวเสีย “ผู้หญิงสมควรตายคนนั้น! เธอรอก่อนเถอะ!” “ฮ่าฮ่าฮ่า...” เซี่ยวลั่วหยาวมองผู้ชายที่ถูกสะบัดทิ้ง ก็ยิ้มอย่างมีความสุข มั้งยังทำหน้าแผลงๆอย่างซุกซน ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นเฉียวอีฟานพ่ายแพ้ ฮ่าฮ่าฮ่า เจ๋งสุดๆ ต่อมา เซี่ยวลั่วหยาวถึงกับหัวเราะไม่ออก “อ๊ะ! สาย103? ฉันจะนั่งสายนี้ได้ยังไง? นี่ทางตรงข้ามเลยนะ! สวรรค์! คนขับๆ คนขับ ฉันลงป้ายหน้านะคะ” “ถูกต้อง! เซี่ยวลั่วหยาวเธอเป็นเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์! เธอช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!” เฉียวอีฟานก้มตัวลงด้วยความเหนื่อยและจ้องรถคันนั้นที่ขับออกไป น่าโมโห! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขาแบบนี้! เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากขอส่งกลับบ้านทำไมผลลัพธ์กลับเป็นเช่นนี้? “พี่ชายคนหล่อ เรามาทำความรู้จักกันหน่อยไหม? ฉันอ่อนโยนนะ จริงๆฉันเก่งเรื่องเอาใจผู้ผู้ชาย” “จริงสิ พี่ชายสุดหล่อ รู้จักกันแล้วที่บ้านมีแค่ฉันคนเดียว ไปเถอะ ไปเที่ยวบ้านฉันเถอะ” ผู้หญิงงี่เง่าล้อมรอบตัวเฉียวอีฟาน ใบหน้าที่ว่างเปล่าเหมือนมีน้ำลายยืด สีหน้าแต่ละคนมองเฉียวอีฟานอย่างคลั่งไคล้ แต่มีผู้หญิงบางคนใช้มือวางและกดลงที่ตัวเขาเบาๆ “ไสหัวไป! ไปให้พ้นๆ!” อยู่ๆเฉียวอีฟานก็ระเบิดเสียงออกมาด้วยความโมโห ผู้หญิงหลายคนยังคงงงงวย เขาก็ปัดมือออกอย่างไม่ไยดี และผลักออกไปไกลๆ ผู้หญิงบางคนถึงกับล้มลงไปบนพื้น เฉียวอีฟานยืดตัวขึ้นแล้วเดินออกไปเหมือนมังกรบ้า ผู้หญิงทุกคนต่างตกใจ คนคนนี้...ทำไมทำรุนแรงขนาดนี้! ทำกับผู้หญิงถึงขนาดนี้ ต้องตบตีผู้หญิงด้วยแน่ๆ! ทว่า...แม้ว่าเขาจะดุร้ายแต่ก็ยังหล่อเกินบรรยาย “เฮ้ออ ถ้าให้ฉันตายอยู่ภายใต้ร่างของเขา ฉันก็ยอม!” ผู้หญิงคนนี้บิดตัวอย่างเขินอาย และบ่นอยู่กับพื้น ผู้หญิงอีกคนก็จ้องหน้าเธอแล้วพูดเสียงแข็ง “เธออย่าหวังไปหน่อยเลย! เขาไม่มองเธอหรอก! เขาต้องเลือกฉัน!” “เลือกฉัน!” “เลือกฉัน!” ผู้หญิงพวกนั้นก็เริ่มทะเลาะกัน เฉียวอีฟานกระโดดขึ้นรถสปอร์ต และตบพวงมาลัยทั้งกัดฟัน แววตาที่ดูชั่วร้ายก็เริ่มผ่อนคลายลง “เซี่ยวลั่วหยาว เธอกำลังดูถูกเวย์รอนน้อยของฉัน?” เขาเพิ่มความเร็วรถบูกัตติ เวย์รอนของเขาอย่างเหมาะมือ! จากนั้นเหยียบคันเร่งเพื่อเพิ่มความแรง ฟู่ฟู่ เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น และขับออกไปอย่างรวดเร็ว “วาา...รถหรู คนก็หล่อ ช่างน่ายอดเยี่ยม!” พวกผูหญิงมองตามหลังรถที่ขับออกไป “เซี่ยวลั่วหยาว เธอน่าจะเป็นแบบผู้หญิงพวกนี้ดูบ้าง รู้ที่จะเอาใจคนบ้าง เธอตาบอดหรือไง เธอไม่รู้หรือว่ามีผู้ชายหล่อขนาดนี้อยู่ข้างๆเธอ ผู้ชายแบบฉันแทบจะเหมือนอากาศเมื่ออยู่ตรงเธอ!” ระหว่างทางเฉียวอีฟานก็ขับรถเร็วราวกับจรวดด้วยความโกรธเเค้น และวิ่งไปบนถนนอย่างบ้าคลั่ง รถอยู่ถนนฝั่งตรงข้าม ในไม่ช้าประตูรถโดยสาร103 ก็เปิดออกโดยอัตโนมัติอย่างช้าๆ “หึหึ ฉันจะดูซิว่าเธอจะหนีไปยังไง!” เฉียวอีฟานหัวเราเบาๆแล้วขับรถไปอีกฝั่ง แล้วจอดเทียบให้หน้าเข้าหารถบัส ติ้ดๆๆๆๆ เขากดแตรรถอย่างต่อเนื่อง คนขับรถประจำทางมองอย่างประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร เซี่ยลั่วหยาวที่สวมหูฟังอยู่บนรถกำลังฟังเพลงในโทรศัพท์ มือยังคงจับราวและโยกหัว ยังไงเธอก็จะลงป้ายหน้า จากนั้นก็ต่อรถจากฝั่งตรงข้ามเพื่อไปร่วมกับหลานซีเวย ติ้ดๆๆๆๆ เฉียวอีฟานยังคงบีบแตรต่อ คนในนั้นกำลังหูหนวกอยู่หรือไง “ได้ เธอบังคับฉันเองนะ!” เฉียวอีฟานกัดฟัน แล้วขับรถเหวี่ยงไปข้างหน้าเพื่อหน้าขวางรถประจำทางคันนั้น เอี๊ยด! รถของเขาก็ไปจอดขวางอยู่ตรงหน้ารถประจำทางได้พอดี เอี๊ยด! คนขับรถตกใจและรีบดึงเบรกฉุกเฉินอย่างทันที อะไหล่รถเเทบพลิก! “อ๊ะ!” เสียงผู้โดยสารในรถต่างร้องด้วยความตกใจ แต่เซี่ยวลั่วหยาวเกือบจะแย่ แต่ถูกชายข้างหน้าคว้าเข้าอ้อมแขนได้