ตอนที่ 35 บัตรทานอาหารสุดหรู

ต๭นที่ 35 บัตรทานอาหารสุดหรู ให้ตายเถอะ ในอ้อมแขนใครคนหนึ่งเธอไม่รู้แม้กระทั่งเหนือใต้ออกตก ปัง! เฉียวอีฟานแตะเพื่อเปิดประตูผู้โดยสายแล้วกระโดดขึ้นมา “คุณทำอะไรเนี่ย! เป็นบ้าหรือไง? อยากตายหรือไง? ทำไมเอารถมาขวางข้างหน้า? คุณรู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน!” คนขับรถอารมณ์เสีย พอเฉียวอีฟานขึ้นรถมาก็รีบด่า เฉียวฟานมองคนขับรถด้วยสายตาเย็นชาและสบตาเพียงแค่แวบเดียว อารมณ์ที่สามารถฆ่าคนได้ทำให้คนขับรถกลัวคอหดและไม่กล้าต่อว่า สายตาของเขาเหมือนอยากจะฆ่าคน! เฉียวอีฟานเดินเข้ามาแล้วชะโงกคอเล็กน้อย แล้วจับคันเกียร์คนขับรถด้วยมือเดียวจนหัก แกร๊ก! คันเกียร์ที่ทำมาจากโลหะเสีย! “อ๊ะ!” คนขับตกใจได้อุทานในลำคอ เฉียวอีฟานกวาดตามองภายในรถประจำทางในขณะที่มือหนึ่งยังคงถือเกียร์ มีเสียงแกร๊กๆคล้ายกับกำลังเล่นอะไรบางอย่าง ชิ้นส่วนแยกออกมาทีละชิ้น มือที่ราวกับน้ำค้างสามารถทำให้คนตกใจกลัวได้ “เซี่ยวลั่วหยาว! เธอไปตายอยู่ที่ไหน?” เสียงของเขาเย็นเยือกถึงขีดสุด จนทำให้คนในรถต่างหวาดกลัว “หือ ฉันอยู่นี่” เซี่ยวลั่วหยาวยกมือตอบอย่างลืมตัวในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมเเขนของชายคนหนึ่ง เฉียวอีฟานเดินเข้าไปท่ามกลางคนที่กำลังเบียดกันอยู่ เห็นเซี่ยวลั่วหยาวกำลังอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้า เขาโมโหมาก! มือหนึ่งบีบข้อมือเซี่ยวลั่วหยาวแน่น และดึงเธอออกมาอย่างรุนแรง จากนั้นเท้าของเขาก็เตะออกไปที่ผู้ชายคนที่เพิ่งโอบกอดเซี่ยวลั่วหยาวกระเด็นออกไปสามเมตรโดยไม่คาดคิด “อาา...” ผู้ชายคนนั้นร้องด้วยความตกใจ และนั่งลงไปกับพื้นหลังพิง และร้องอุทานออกมา จากนั้นบรรยากาศก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ “เฉียว ...คนชั่วเฉียว...ประธานเฉียว?” เซี่ยวลั่วหยาวเห็นเหตุการณ์นั้นอย่างชัดเจน ก็ตกใจจนตัวสั่น แม่จ๋า ตาบ้านี่เป็นผีหรือไง เขาตามมาทันได้ยังไงกัน? ทำไมเธอซวยขนาดนี้ ทำไมสลัดตาบ้านี่ออกไปไม่ได้สักที? อย่าบอกนะว่านี่คือความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตที่ไปนอนกับเฉียวอีฟานโดยไม่ตั้งใจ? เธออยากจะบอกเฉียวอีฟาน ขอร้องล่ะ คุณช่วยทำเหมือนฉันเป็นเหมือนตดแล้วปล่อยฉันไปเถอะ “เอ่อ ประธานเฉียว ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำหน้าประหลาดๆใส่คุณ” “เหอะ ความผิดของเธอมีมากกว่านี้อีกนะ! ยายโง่! แล้วเธอจะได้เห็นดี!” “คุณ คุณเตะเขาทำไม? เขาช่วยฉันไว้นะ!” เซี่ยวลั่วหยาวหันไปมองผู้ชายที่น่าสงสารคนนั้น ปลายตามองเฉียวอีฟาน “ใครใช้ให้มันมากอดเธอล่ะ!” พอพูดจบเฉียวอีฟานก็หนีบเอวเซี่ยวลั่วหยาวราวกับถือลูกไก่ พอลงจากรถประจำทาง เขาก็หิ้วเซี่ยวลี่วหยาวที่ร้องเสียงแหลมยัดเข้าไปในรถ และเขาก็กระโดดเข้าไปในรถอีกครั้งพร้อมทั้งขับออกไปอย่างรวดเร็ว “แม่เจ้า...”คนขับพูดและถอนหายใจ มือทุบอกและถอนหายใจอีกครั้งที่เขารอดชีวิตมาได้ “สวรรค์...หล่อเหลือเกิน” ผู้หญิงที่อยู่ในรถเริ่มซุบซิบ คนขับรถมองไปที่คันเกียร์ที่ถูกทำลายด้วยน้ำตาและร้องเสียงเศร้า “ผู้โดยสารทุกท่าน กรุณาลงรถ รถคันนี้ใช้ไม่ได้แล้ว” “อ่า!!” ผู้คนที่อยู่ในรถต่างเริ่มหงุดหงิด เซ๊่ยวลั่วหยาวในรถที่กำลังขับไปข้างหน้า ก็เริ่มรู้สึกตัว “เฉียว ประธานเฉียว” “เรียกทำไม!” เฉียวอีฟานตะคอก ทำให้เซี่ยวลั่วหยาวตกใจกลัว อะไร? นั่นสิ เรียกเขาทำไม? ทำให้เธอคิดสงสัย อ๋อ ใช่แล้ว คิดออกแล้ว “อีฟาน” น่าอึดอัดจังเผลอเรียกปีศาจใหญ่ที่ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาแบบนี้ด้วยชื่อเล่นที่แสนอ่อนโยนของเขา เธอขนลุกแล้ว เฉียวอีฟานพอได้ยินปากเล็กที่กำลังสั่นเรียกเขาว่า “อีฟาน” อยู่ๆก็ใจอ่อนมาทันที เขาถึงกับตะลึงงัน แม้ว่าจะยังคงโมโหเธออยู่แต่สีหน้ากลับดีขึ้นมาหน่อย “ทำไมไม่ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้าน? หรือว่าเธอจะออกไปทำเรื่องไม่ดีที่ไหน?” อยู่ๆเขาก็ทำหน้าเหมือนสามีที่กำลังถามภรรยา “อ๊ะ? เรื่องไม่ดี? จะมีเรื่องเลวร้ายได้ยังไงกัน?” เซี่ยวลั่วหยาวปฏิเสธเสียงหลง ดูเหมือนว่า ทางที่รถคันนี้จะไปเริ่มไกลออกไปจากร้านบะหมี่ที่เธอนัดกับหลานซีเวยไว้ “ถ้าอย่างนั้น ตอนคืนนั้นที่ฉันขอให้เธอนอนกับฉัน ไม่ใช่เรื่องทำเรื่องนั้นหรอกเหรอ? ยังจะมีอะไรที่เธอไม่กล้าทำ? ” เฉียวอีฟานยกเรื่องคืนนั้นมาพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเสียดสี เซี่ยวลั่วหยาวหน้าแดง ถอนหายใจ “ใช่แล้ว ฉันรู้ว่าคืนนั้นฉันทำผิดเอง ฉันได้เเต่คิดทุกวันว่าทำไมสมองอันน้อยนิดของฉันถึงได้ออกไปหาคุณคืนนั้น” เอี๊ยด! เขาดึงเบรกฉุกเฉิน เซี่ยวลั่วหยาวคิดได้ว่าถ้าไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัยคงต้องได้กระแทกกับกระจกหน้ารถแน่ๆ “ทำอะไรเนี่ย อยู่ๆก็เบรก ตกใจจะตายอยู่เเล้ว!” “เธอพูดว่าอะไรนะ?” เฉียวอีฟานกัดฟันถามพลางจ้องหน้าเซี่ยวลั่วหยาว “ฉัน ฉันเพิ่งพูดอะไรไป?” เซี่ยวลั่วหยาวคอหดและขยับตัวถอยออกเหมือนลูกกวางน้อยกำลังตกใจกลัว เขาจะรู้ไหมว่าตัวเองเป็นคนน่ากลัว? โดยเฉพาะใบหน้าที่กำลังโมโหแบบนี้ ยิ่งน่ากลัวไปอีก ยิ่งมองยิ่งทำให้คนอายุสั้น พรึบ! เฉียวอีฟานใช้มือจับคางเซ๊่ยวลั่วหยาวแล้วจับหันมา เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วพูดเน้นทีลำคำทีละประโยค “ความหมายของเธอก็คือ คืนนั้นเธอน่าจะไปหาผู้ชายคนอื่นมานอนด้วย?” เธอ เธอไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น “ไม่ ไม่ใช่ ฉัน ฉันจะไม่ไปหาใครเลยต่างหาก...” ลมหายใจของเฉียวอีฟานกระทบหน้าเธออย่างเป็นธรรมชาติ เฉียวอีฟานก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเธอ มันเป็นกลิ่นหอมหวานเบาๆในร่างกายที่ทำให้คนมึนเมา คล้ายกับผลไม้ น่าหลงใหล ทุกครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะดื่มด่ำกลิ่นหอมหวานในตัวเธออย่างช่วยไม่ได้ “วันหลังฉันบอกจะไปส่งเธอ เธอก็ต้องให้ฉันไปส่ง เข้าใจไหม?” “อืม เข้าใจเเล้ว” สวรรค์ ยังจะมีเรื่องแบบนี้อีกไหม บังคับคนอื่นให้เขาไปส่ง โลกนี้มันตกต่ำไปถึงขั้นไหนแล้ว? เมื่อกี้เธอคุยโทรศัพท์กับใคร? “เพื่อน” “ชื่ออะไร?” “หลานซีเวย” “ผู้ชายหรือผู้หญิง?” “ก็ต้องเป็นผู้หญิงสิ! คุณฟังชื่อไม่ออกหรือไง” เซี่ยวลั่วหยาวกำลังเรียนรู้ที่จะพยายามไม่ต่อต้าน การเผชิญหน้ากับคนเผด็จการอย่างเขาคือต้องพยายามเชื่อฟังเขา เชื่อฟังเขางั้นหรอ บางทีอาจจะทำให้อายุสั้นลงก็ได้ แต่อาจจะนานกว่าถ้าไม่ต่อต้านเขา สีหน้าของเฉียวอีฟานเริ่มดีขึ้นมาหน่อย “บ้านเธออยู่ไหน?” “ฉัน ฉันไม่กลับบ้าน” “หืม? ทำไมไม่กลับบ้าน” อยู่ๆเฉียวอีฟานก็ขมวดคิ้ว เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโมโหขึ้นมาเวลาอยู่กับเธอ เส้นประสาทในสมองของเขาอยู่ในสภาวะตึงเครียดทุกครั้ง น่าแปลก... “ฉันต้อง...คุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม ฉันเจ็บ” “หืม” เฉียวอีฟานปล่อยมือแล้วจ้องมองคางเธออย่างเงียบๆ และเริ่มรู้สึกปวดใจ ทำไมแรงเยอะขนาดนี้นะ คางเธอจากขาวอมชมพูเริ่มกลายเป็นสีแดงแล้ว “ฉันต้องไปกินบะหมี่กับหลานซีเวย ที่ถนนหนานไห่” เสียงของเซี่ยวลั่วหยาวเบาลง และมองหน้าเฉียวอีฟานอย่างอายๆ ใบหน้าทำไมสวยขนาดนี้ ตรงระหว่างคิ้วนั่น แทบจะลอยเข้าหน้าเธออย่างจัง แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ? ทั้งอารมณ์ร้าย และโหดร้ายกับคนอื่นๆ “กินทำไมบะหมี่? ของแบบนี้ไม่สะอาดเลยสักนิด ใช้พลาสติกห่อแบบนั้น กินแล้วอายุจะสั้นเอาได้!!” กินบะหมี่อาจะจะอายุยืนยาวกว่าอยู่กับคุณนะ เซี่ยวลั่วหยาวตอบอย่างพึมพำ “ไม่หรอก กินแค่ครั้งเดียวไม่ทำให้คนตายหรอก” เฉียวอีฟานขมวดคิ้วแล้วมองเซี่ยวลั่วหยาวอีกครั้ง กลืนความโกรธลงไปแล้วหยิบการ์ดออกมาใบหนึ่ง เซี่ยวลั่วหยาวมองธนบัตรที่เสียบอยู่ ว้าวว ในนั้นมีบัตรตั้งหลายใบแน่ะ คนรวยนี่นา “ให้เธอใช้อันหนึ่ง!” เฉียวอีฟานหยิบบัตรสีทองให้เธอใบหนึ่ง เซี่ยวลั่วหยาวหยิบมาดู ในหัวยังคงสับสน “อะไรน่ะ? คุณเอาบัตรให้ฉันไปทำอะไร?” เฉียวอีฟานไม่หันไปมองเธอ เริ่มขับรถออกไปทางถนนหนานไห่ พูดลอยๆ “บัตรใช้สำหรับอาหารหรู” “อ๋อ แล้วให้ฉันทำไม?” เซี่ยวลั่วหยาวพลิกบัตรดู เฉียวอีฟานขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอบอกเองไม่ใช่หรอ? ให้บัตรเธอไปแน่นอนว่าให้เธอไปใช้จ่าย! เธอเอาบัตรนี่ไปหาของกินดีดี อยากกินอะไรก็รูดได้เลย เธอไม่ต้องออกเงิน เธอจำฉันไว้นะ วันหลังกินได้แค่ร้านอาหารใหญ่ๆก็พอ เข้าใจไหม! “อ้อ! จำได้ๆ เหมือนอาจารย์ของฉันไม่มีผิด” เซี่ยวลั่วหยาวตกลงและตะลึงถามขึ้นอีกครั้ง “คือว่าประธานเฉียว...อ๊ะ ไม่ใช่ๆ อีฟาน ฉันจะถามว่าคุณให้บัตรฉันทำไม? ฉันยังติดค้างเงินคุณอยู่นะ!คุณให้บัตรฉันมา งั้นฉันก็ยิ่งคืนเงินคุณไม่หมดเสียที? ” “ฉันก็จะทำให้เธอคืนไม่หมดตลอดชีวิตยังไงล่ะ” เฉียวอีฟานพูดออกมา เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกกลัวเหมือนเจองู จึงรีบโยนบัตรคืนไป “ฉันไม่อยากได้บัตรของคุณ! ไม่อย่างงั้นทั้งชาติฉันคงคืนเงินคุณไม่หมดเสียที” เฉียวอีฟานรีบหันไปมองเซี่ยวลั่วหยาว และหยิบบัตรใบนั้นโยนให้เธอ “ให้เธอแล้วก็เอาไปสิ ไร้สาระ!” “ไม่เอา ฉันไม่อยากชดใช้คุณไปทั้งชาติ” “เอาไป! บัตรนี้ให้เธอฟรี” “ทำไมให้ฉันฟรีๆ?” “เฮ้อ เธอยังจะซักไซร้อะไรอีก? บอกว่าให้ฟรียังจะถาม? ให้แล้วก็เอาไป!” “แต่คนเขาบอกว่า ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ แม้ว่าบ้านฉันจะไม่มีเงิน แต่ฉันก็ไม่เคยทำตัวถูกๆ” “เหอะ คืนนั้นไม่ใช่ว่าเธอทั้งกอดจูบลูบคลำฉันไปแล้วหรอ ยังมีอะไรเหลืออะไรอีก” เฉียวอีฟานพูดพลางติดรอยยิ้มบนริมฝีกปาก