ตอนที่518ค้นพบเส้นทางของเธอ

ตอนที่518ค้นพบเส้นทางของเธอ วันที่สิบของการหายตัวไปของนัชชาการค้นหาและการช่วยเหลือที่ไร้ร่องรอยในที่สุดก็ได้รับข่าว“หัวหน้าครับ!เราพบขวดน้ำที่ทางตอนล่างของแม่น้ำ” “ว่าไงนะ!” “ขวดน้ำ!ขวดน้ำพลาสติก!” นายอำเภอรีบสำทับ“ลองรับไปดูครับ” ตำรวจหยิบขวดน้ำแร่ในถุงขวดได้กลายเป็นสีเหลืองโฆษณาและโลโก้เกือบจะถูกทำลายจนมองไม่เห็นแต่ตามลักษณะรูปร่างของขวดก็เห็นได้ว่ามันเป็นขวดน้ำแร่ที่พบบ่อยมากในประเทศY นายอำเภอสวมถุงมือสีขาวเขาดูอย่างระมัดระวังไม่เห็นอะไรที่แตกต่างแม้ว่าบริเวณนั้นจำนวนประชากรจะเบาบางและมีคนนอกพื้นที่น้อยมากที่จะเข้ามาแต่ก็ยังมีคนที่รักการผจญภัยมาสำรวจที่นี่พวกเขาอาจจะพกน้ำแร่ไปและโยนทิ้งไม่ใช่เรื่องแปลก ขวดนี้สามารถบอกได้เพียงว่ามีคนผ่านมาแถวนี้ในระยะไม่ไกล “พบที่ตรงที่ส่วนไหนของแม่น้ำ” “ปากทางน้ำทางตอนใต้ของป่าครับ” ปลายน้ำของป่าภูเขาเป็นป่าทึบนอกจากนี้ยังมีแอ่งน้ำกว้างอยู่เหนือป่าถัดไปกว่าสิบกิโลเมตรถึงจะปรากฎบ้านของผู้คนมันยากเกินไปที่จะพุ่งเป้าไปที่นี่เพียงแค่ขวดน้ำเพียงขวดเดียวถ้าจะสืบสวนเพียงเพราะขวดน้ำแร่ขวดเดียวนี้ดูจะเป็นค่าใช้จ่ายที่สูงมากไม่มีใครมีความมั่นใจว่าจะตรวจพบอะไร ถ้าทำงานที่ไร้ประโยชน์ในตอนนี้ก็เท่ากับว่าเสี่ยงจะสูญเสียชีวิตของตัวประกัน เมื่อนายอำเภอถอดถุงมือของเขาออกและเตรียมที่จะกำจัดสิ่งต่างๆไปเตชิตกลับหยิบถุงมือคู่หนึ่งขึ้นมาใส่ นายอำเภอไม่เข้าใจในการกระทำ“คุณเตชิต” ชายคนนั้นไม่พูดอะไรสักคำเขาวางขวดไว้เบื้องหน้าและจดจ่อต่อการสำรวจเห็นได้ชัดว่าเป็นขวดน้ำทั่วไปแต่เขากลับอธิบายอย่างลึกลับว่าขวดน้ำนี้เปื้อนลมหายใจของนัชชา! ทุกคนมองดูอย่างเงียบๆเวลาผ่านไปจากก้นขวดจนถึงตัวขวดจนในที่สุดก็ถึงฝาขวดขณะที่ทุกคนคิดว่าเขาคงจะต้องผิดหวังทันใดนั้นชายคนนั้นก็หยุดมือ เขาใส่ขวดกลับเข้าไปในถุงหลักฐานทางกายภาพจากนั้นก็ดูที่ฝาสีเขียวอย่างระมัดระวังมีร่องรอยสองที่ของฝาที่เดิมควรจะเรียบจะต้องส่องแสงไฟเพื่อที่จะเห็นมัน เป็นแนวนอนนอกจากนี้ยังมีแนวตั้งรวมกันแล้วคือตัวอักษร“T” ร่องรอยแนวตั้งดูจะลึกกว่าเห็นได้ชัดว่าคนที่ทำตัวอักษรนี้ค่อนข้างที่จะรีบดังนั้นจึงทำให้เห็นจังหวะของความลึกแตกต่างกัน “คุณเตชิตต้องการจะบอกอะไรรึ” “นัชชา”ทันใดชายคนนั้นก็โพล่งออกมามือที่ถือฝาขวดสั่นเล็กน้อย“STTเป็นตัวอักษรชื่อย่อในชื่อของเธอ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นนายอำเภอก็เข้าไปดูในทันทีการแกะสลักนี้ดูผิดปกติมากต้องดูอย่างระมัดระวังต้องพิถีพิถันขัดถึงจะเห็นเป็นรางๆแต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามไม่น่าจะมีคนทิ้งร่อยรอยไว้เช่นนี้นอกเสียจากว่าสถานการณ์จะบีบบังคับ “ไม่ผิด!”นายอำเภอกวักมือเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่พบขวดน้ำมาในทันที“ตรวจสอบเดี๋ยวนี้ให้เจ้าหน้าที่เทคนิคทำแผนที่ทางธรณีวิทยาของป่าส่งสองทีมไปประจำที่เชิงเขาจัดการอย่างระมัดระวังระยะทางไม่ใช่เรื่องสำคัญนอกจากนี้ส่งโดรนเพื่อสำรวจอย่างระมัดระวังจำไว้ว่าต้องระวังตัวด้วยอย่าให้ถูกพบเห็นเป็นอันขาดพลางตัวซะ” “ครับ!” เตชิตมองดูขวดเล็กๆในมือของเขาสองตาแดงก่ำเสียงของเขาแหบห้าว“ฝาขวดนี้ทิ้งไว้ให้ผมได้ไหมครับ” ตามกฎแล้วเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเขาในเวลานี้นายอำเภอก็ไม่สามารถทนได้จำใจต้องพยักหน้า“ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกอุ่นใจก็เก็บมันไว้เถอะครับ” เขาเป็นตำรวจมาแล้วหลายปีเข้าใจความรู้สึกนี้ดี นัชเมื่อคนอื่นมองพวกเขาเห็นเป็นเพียงฝาขวดธรรมดาแต่สำหรับเตชิตแล้วนี่เป็นหลักฐานว่าคุณยังมีชีวิตอยู่และพยายามทุกทางเพื่อส่งสัญญาณไปยังโลกภายนอกเพื่อความอยู่รอด ตอนนี้สิ่งต่างๆเขาไม่ได้คาดหวังสิ่งอื่นใดแค่หวังว่าเธอจะรอดกลับมาในสภาพที่ดีสำหรับคนอื่นๆเขาไม่สนใจเขาไม่แคร์ เขาสูญเสียเธอปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานและโดนย่ำยีวันหนึ่งถ้าเขาพบชายคนนั้นจะต้องหั่นให้เป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน … ในบ้านไม้ภูเขาหลังจากการแสดงความ“ดุร้าย”ของHawkในคืนนั้นนัชชาก็พบว่าชาวYมีทัศนคติต่อเธอที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ก่อนหน้านี้พวกเขาปฏิบัติต่อเธอในฐานะตัวประกันนักโทษคนหนึ่งขังเธออยู่ในบ้านเหมือนกับเธอเป็นสัตว์ร้ายสายตาที่มองเธอเย็นชาว่างเปล่า แต่ตั้งแต่คืนนั้นพวกเขามองเธอราวกับเห็นเธอเปลือยเปล่ามีความอยากอยู่ภายในมีความโลภเป็นการละเมิดอย่างหนึ่งที่ดูไม่เป็นมิตร บางครั้งเธอไปห้องน้ำจะมีคนหัวเราะเยาะเธออยู่ระหว่างทางเสมอหัวเราะอย่างเปิดเผยราวกับเธอดูน่าขยะแขยง ในที่สุดนัชชาก็เข้าใจคำพูดของHawkที่ว่า“หากคุณแหกปากมันก็จะแตกต่างกัน”ขึ้นมาในทันที ในสายตาของพวกเขาเธอเป็นทาสของHawkสามารถทำทุกอย่างเพื่อเขารวมถึงสิ่งต่างๆระหว่างชายและหญิง พวกเขาคิดว่าเธอสามารถถูกเหยียบย่ำและดูถูกไม่มีความสนุกอื่นๆในภูเขาและป่าไม้พวกเขาทุกคนเป็นผู้ชายที่มีความต้องการสูงแค่รอให้สักวันหนึ่งHawkทิ้งของเล่นชิ้นนี้พวกเขาก็จะสามารถหยิบขึ้นมากัดกิน ในการเผชิญหน้ากับผู้ชายที่น่ากลัวเหล่านี้Hawkกลายเป็นเกราะกำบังเดียวของเธอเท่านั้นนี่คือเหตุผลที่เขาทำสิ่งนี้นอกจากจะเพื่อไว้ชีวิตเธอแล้วยังทำให้เธอไม่กล้าที่หนีออกไป เพราะถ้าแค่เธอออกไปพ้นบ้านหลังนี้คนอื่นก็อาจจะลากตัวเธอไป ความหวังสุดท้ายของนัชชาก็พังทลายลงความล้มเหลวในการหลบหนีส่งผมให้มีการเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิดเธอไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีได้อีก แต่ละวันแต่ละวันผ่านไปรออยู่ในป่าลึกแห่งนี้อารมณ์ของเธอเริ่มกระวนกระวายเธอเริ่มกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่างๆหากเตชิตหาเธอไม่พบเธอจะทำเช่นไร พลังจิตของมนุษย์นั้นเปราะบางอยู่เสมอเมื่อเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้เธอก็เริ่มไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆเธอได้แต่พยายามเก็บกดความรู้สึกไม่สบายใจเหล่านั้นเอาไว้ไม่สามารถแสดงออกให้คนอื่นรู้ได้ ในคืนหนึ่งเธอพลิกตัวไปมานอนไม่หลับระหว่างนั้นประตูก็ได้ถูกเปิดออกเธอลืมตาขึ้นทันทีเธอไม่กล้าที่จะฟังเสียงฝีเท้าทางด้านหลัง เธอได้ยินชายคนนั้นเดินไปยังถุงที่แขวนอยู่ที่หน้าต่างทางด้านหน้าหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงไหลของของเหลวจากนั้นก็เป็นเสียงกลืนที่น่ากลัว คือHawkมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่กล้าดื่มทุกที่ทุกเวลา นัชชาถอนหายใจแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมในตอนนี้ที่รู้สึกว่าเป็นเขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังมีโชคอยู่บ้างเล็กน้อย “คุณตื่นอยู่”ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นมาเขาใช้เวลาสักครู่ในการตัดสินใจ นัชชารู้สึกจุกยืดตัวไม่ได้เธอพยายามยืดตัวและหดเข้าไปในเตียงนัยน์ตาคู่โตจ้องมองเขาผ่านความมืด “อย่ามองผมอย่างนั้นผมบอกแล้วความกลัวของคุณจะทำให้ใจของผมหวั่นไหว”ผ่านไปสองสามวันเขารู้สึกหงุดหงิดกับความปรารถนาของตัวเองมากยิ่งขึ้น นัชชาได้ยินเสียงหัวเราะของเขาขนเธอลุกขึ้นหลายชั้น“คุณจะทำอะไรอีก” Hawkถือขวดไวน์เดินไปข้างเตียงเขาจ้องมองเธอครู่หนึ่งจากนั้นก็นอนลงบนเตียงก่ายมือข้างหนึ่งไว้ที่ด้านหลังของเตียงตามองไปที่กำแพงไม้ที่ไม่มีอะไรเลย“ฉันทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” นัชชาขมวดคิ้วยังไม่เชื่อคำพูดพล่อยๆของเขาแต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ได้คำตอบที่ไม่คาดคิด--- “วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ผม”