ตอนที่ 38 กล้าใช้มือสกปรกแตะต้องตัวฉัน

ต๭นที่ 38 กล้าใช้มือสกปรกแตะต้องตัวฉัน แต่เล๋ยเซียวเค่อกลับคลำติ่งหูของสาวน้อยคนนั้นเรียบร้อยเเล้ว ยกยอผิวนุ่มลื่นของเธอ เห็นได้ชัดว่ามีความปรารถนาที่จะเล่นสนุกกับเธอ มีเพียงเฉียวอีฟานที่นั่งอย่างสงบ เขาไม่มองและไม่สนใจผู้หญิงข้างๆเลยสักนิด จิบชาอย่างเงียบๆด้วยใบหน้าอันหล่อเหลา ผู้หญิงที่นั่งประกบเขานั้นถือว่าสวยที่สุดของที่นี่ ขนาดที่ว่าแขกที่คิดจะมาเลือกเธอจะต้องต่อคิว แต่วันนี้ เธอพยายามพิงเฉียวอีฟานด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม แต่พอยื่นมือวางบนต้นขาเฉียวอีฟานก็ถูกเขาจับออกไป ความเย็นชานั้นยังไม่ถือว่าหยาบคายหรือเป็นสื่อถึงความเลวร้ายเท่าไหร่นัก แต่ความเยือกเย็นที่มองไม่เห็นนั้น ผู้หญิงตัวท๊อป เหงื่อเริ่มออกท่วมตัว “พี่ชาย...ให้น้องสาวรินชาให้นะ?” สาวน้อยถามเฉียวอีฟานเสียงหวาน หน้าอกของเธอทะลักออกมาครึ่งหนึ่ง ช่างดูสดสวยและอวบอัด เล๋ยเซียวเค่อเหลือบมองหน้าอกของผู้หญิงตัวท๊อป อย่างไม่ได้ตั้งใจ “อืม เอาสิ” เฉียวอีฟานพูดแต่ยังคงท่าทีที่เย็นชา ผู้หญิงตัวท๊อป ก็ดีใจและแอบลอบมองหน้าเฉียวอีฟานอย่างลับๆ ทั้งเทชาให้เขา จากนั้นก็ส่งให้เขาดื่ม เธอกระซิบเสียงเบา “พี่ชาย ลองชิมดูสิคะ” เฉียวอีฟานมองผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนี้มีหน้ารูปร่างที่สวยงามมากเขามองรูปร่างของเธอไปเพียงครึ่งท่อน เฉียวอีฟานรับน้ำชามาจิบแล้ววางแก้วลง และเอนตัวพิงพนักโซฟา ผู้หญิงตัวท๊อป รีบเข้าไปพิงเขาแล้วพูด “พี่ชาย ให้ฉันทุบขาให้ไหม?” “อืม” เฉียวอีฟานยังคงสงวนคำพูด ผู้หญิงตัวท๊อป เริ่มนั่งคุกเข่าแล้วใช้กำปั้นเล็กๆทุบขาเขาอย่างนุ่มนวล ทุบแบบนี้ก็เปลี่ยนรสชาติเหมือนกัน กำปั้นเล็กก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นฝ่ามือแล้วค่อยๆลูบไปที่ขาของเฉียวอีฟาน เริ่มลูบที่หัวเขาก่อน สักพักก็เลื่อมือสูงขึ้นเรื่อยๆ จนลูบวนไปบริเวณต้นขา ผู้หญิงตัวท๊อปใช้สายตายั่วยวนมองเฉียวอีฟาน และเห็นเฉียวอีฟานไม่ได้มองเธอ เขามองขึ้นไปเล็กน้อยในท่ามกลางหมอกควัน เฉียวอีฟานอดคิดถึงเรื่องเซี่ยวลั่วหยาวเมื่อตอนกลางวันไม่ได้ หึหึหึ ยายเด็กคนนั้นมักทำเรื่องที่ทำให้คนไม่คาดคิด สมองเล็กๆของเธอจะพูดหรือทำอะไรมักจะทำให้เขาหัวเราะได้ เธอคือความบันเทิงอย่างหนึ่ง เธอเป็นคนง่ายๆ รักสงบและขี้เกียจ จะมีผู้หญิงที่ไหนกัน ที่ถูกบีบให้คืนเงินสิบล้านแล้วยังใช้ชีวิตในแง่ดีได้อีก? ถ้าจะให้พูดคนอย่างเซี่ยวลั่วหยาวนั้นช่างหายาก หายากจริงๆ! เฉียวอีฟานอดที่จะสรรเสริญไม่ได้ “เซี่ยวลั่วหยาวของฉันนี่ล้ำค่ายิ่งกว่าหมีแพนด้าซะอีก” ของฉัน...ของฉัน... เฉียวอีฟานตกใจกับความคิดของตัวเอง เขายกเซี่ยวลั่วหยาวให้เป็นกรรมสิทธิ์ของเขาได้อย่างธรรมชาติ แหย่เธอเล่น ช่างน่าสนใจๆ แต่ทุกครั้งที่เขาแกล้งแหย่เธอเล่นกลับเป็นเขาที่ตกหลุมพราง ทุกครั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร แต่เป็นเขาเองที่ต้องเดือดพล่านเสียก่อน จะพูดได้ว่าเขาแกล้งเธอหรือเธอทรมานเขากันแน่ เล่นกับยายเด็กคนนั้น ไม่สามารถตัดสินแพ้ชนะได้เพียงผิวเผิน เหมือนเธอทำลังนวดขาเขา อุ้งเท้าของเธอเหมือนมีกระแสไฟ เหยียบบนตัวเขามักจะทำให้หัวใจของเขาคันยุบยิบ แต่พอดูเธอแสดงออกทางสีหน้า ช่างไร้เดียงสาและไร้ความรู้สึก! มันสามารถทำให้คุณทั้งบ้าและหลงใหล แต่เธอกลับหนีออกไป เฉียวอีฟานอดคิดไปไกลไม่ได้ราวกับสูญเสียสติ แต่เวลานี้! เขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างกระทันหัน แล้วทอดสายตาออกไป! ดวงตาแคบลง มองด้วยสายตาเย็นเยือก “พี่ชาย...พี่ชาย...” ผู้หญิงคนนั้นกำลังใช้มือแนบลงบนซิปของเขาแน่น ! มือหนึ่งกำลังลูบๆอย่างอ่อนโยน อีกด้านหนึ่งกำลังฮัมเสียงในลำคอ ทั้งยังใช้หน้าอกลูบขาเขา ผู้หญิงคนนี้ กำลังฉวยโอกาสตอนเขายื่นขาออกไป และลูบตรงนั้นของเขา! สมควรตาย! เพี๊ยะ! ทันใดนั้นเฉียวอีฟานใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าผู้หญิงคนนี้อย่างแรง ผู้หญิงคนนี้กระเด็นออกไปสองเมตร และกระดอนอยู่บนพื้น ใบหน้ากลายเป็นสีม่วงและเปลี่ยนรูปทันที ดูเหมือนว่าฟันจะหลุดกลิ้งไปซี่หนึ่ง ผู้หญิงคนนี้ได้เสียชีวิตไปแล้ว “กรี๊ดด….” เด็กผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นกำลังกรีดร้องตกใจกับเหตุการณ์นองเลือด “อีฟาน เกิดอะไรขึ้น?” เล๋ยเซียวเค่อมองเฉียวอีฟานอย่างประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้น อะไรที่สามารถทำให้เขาโมโหได้ขนาดนี้? เฉียวอีฟานหน้าเย็น กัดฟันโกรธ “มือสกปรกนั่น กล้ามาแตะต้องฉัน...” หลิวโอเฉินหดคอแล้วถอนหายใจ “อีฟาน นายทำรุนแรงเกินไป จะยังไงนั่นก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง นายลงมือกับเธอรุนแรงเกินไปแล้ว ถึงกับตีเธอสลบ เธอยังต้องทำมาหากิน นายทั้งหล่อทั้งมีเงิน เขาต้องทำเพราะเป็นอาชีพหน้าที่ของเขา” เฉียวอีฟานหัวเราะอย่างเสียดสี “มีแค่เธอ? สกปรก!” เล๋ยเซี่ยวเค่อได้แต่ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ยกมือเรียกบริกรเข้ามาพาผู้หญิงโชคร้ายคนนี้ให้รีบออกไป เขามาสถานบันเทิงเพียงแค่ดื่มเท่านั้น น้อยมากที่จะกอดกับผู้หญิง อันที่จริงแทบจะไม่เลยด้วยซ้ำ เขามักจะพูดว่าผู้หญิงพวกนี้สกปรก ผู้หญิงที่อีฟานใช้ล้วนถูกคัดมาอย่างดี หลิวโอเฉินได้แต่ขมวดคิ้วพูด “เอาล่ะ อีฟานฉันจะให้นายเลือกผู้หญิงมาอีกสักคน... นายอย่าหาว่าฉันว่าเลยนะ ฉันเคยได้ยินพ่อบอกว่าพ่อนายให้นายเลือกผู้หญิงได้ทั้งโลก ดูเหมือนเงื่อนไขดูโหดร้าย แต่ก็มีผู้หญิงไม่น้อยที่เข้ามาด้วยความสมัครใจ “หืม?” เฉียวอีฟานขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันทีที่เขาปฏิเสธทีน่าไป พ่อก็เริ่มเลือกหาผู้หญิงให้เขา เขาไม่สามารถปิดบังชายชราคนนั้นได้เลย เล๋ยเซียวเค่อถามด้วยความสงสัย “เอ๋? ทำไมผู้หญิงของนายต้องให้พ่อนายเลือกให้?” อีฟานยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูด “พ่อของฉันเป็นพวกทำอะไรรอบคอบ เขาสามารถมองคนออกได้จากการดูแค่หน้าของคนเหล่านั้น พวกนายก็รู้ เขาคิดว่าผู้หญิงที่จะเคียงข้างฉันต้องซื่อสัตย์ต่อฉันเป็นอันดับแรก” หลิวโอเฉินกับเล๋ยเซียวเค่อต่างพยักหน้าพร้อมกันอย่างเงียบ ใช่เเล้ว องค์กรใต้ดินของตระกูลเฉียวจะทำอะไรจะต้องระมัดระวังตัวเองเป็นอย่างมาก หลังจากเซี่ยวลั่วหยาวกับหลานซีเวยทานอาหารเย็นเสร็จ ก็ลากันหน้าร้านบะหมี่ เพราะตอนเย็นๆหลานซีเวยต้องไปเป็นติวเตอร์ให้บ้านหลังหนึ่ง เพราะลูกของญาติเธอเรียนวิชาเขียนเรียงความไม่ค่อยดี เธอจึงช่วยสอนอยู่สักพักหนึ่ง แต่เซี่ยวลั่วหยาวคงไม่ต้องพูดถึง ยังคงต้องไปไนท์คลับเพื่อหารายได้ ระยะทางจากร้านบะหมี่กับไนท์คลับไม่ค่อยไกลกันมาก เซี่ยวลั่วหยาวคิดว่าเดินไปดีกว่า เดินไปตามริมถนนผ่านสวนสาธารณะ ภายในสวนนั้นมีทั้งน้ำพุเเละนกพิราบขาว “ว้าว… ที่นี่สวยจังเลย เจ้านกน้อย มานี่ๆ มาหาพี่สาวนี่เร็ว” เซี่ยวลั่วหยาวยืนมือไปสัมผัสนกพิราบที่ดูไม่กลัวคน เธอเล่นอยู่ได้สักพัก เซี่ยวลั่วหยาวก็พบกับหญิงสาวสวยผมยาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บริเวณม้านั่ง ในมือเธอถือกระดานวาดภาพกับพู่กันและกำลังวาดรูปอยู่เงียบๆ เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกแปลกใจจึงเดินเข้าไปหา และยืนดูรูปที่เธอวาดอยู่ด้านหลัง ตอนแรกเธอคิดว่าพี่สาวคนนี้วาดภาพน้ำพุและนกเหล่านั้น แต่เธอกำลังวาดใครคนหนึ่งอยู่! พอตั้งใจดูอีกครั้งก็รู้ว่าเธอกำลังวาดรูปผู้ชายคนหนึ่ง! คนคนนี้คือใครกันนะ? ก็ไม่เห็นว่าเขาจะอยู่ในสวนนี้? พี่สาวพี่กำลังวาดรูปใครอยู่คะ? เซี่ยวลั่วหยาวอดไม่ได้ที่จะโพร่งคำถามออกไป “เอ่อ...” ผู้หญิงคนนั้นตกใจเล็กน้อย รีบกอดกระดานรูปภาพไม่ยอมให้เซี่ยวลั่วหยาวดูต่อ ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองเซี่ยวลั่วหยาว พอมองไปก็พบเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักๆ ที่ดูสงบนิ่งแต่ทว่าใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เธอปฏิเสธอย่างผ่อนคลายว่า “วาดคนที่อยู่ในใจ ไม่จำเป็นต้องมองใครมาเป็นแบบร่าง เพราะฉันมีเขาอยู่ในนี้” หญิงสาวพูดพลางเอานิ้วชี้หน้าอกบริเวณหัวใจของเธอ “โอ...เดิมทีพี่เรียนเอกศิลปะแน่ๆ! บังเอิญจริงๆเพราะความสามารถพิเศษของฉันก็คือการวาดรูป!” เซี่ยวลั่วหยาวหัวเราะสดใส และลงไปนั่งข้างๆหญิงสาวอย่างคุ้นเคย หญิงสาวยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันไม่ได้เรียนเอกศิลปะหรอก...ฉันเรียนด้านการแพทย์ ฉันไปพบเขาไม่ได้ก็เลยเหงาจึงเริ่มวาดรูปเขาขึ้นมา” เซี่ยวลั่วหยาวตาค้าง “หืม? ถ้าอย่างงั้นคนที่พี่สาววาดคือคนที่พี่ชอบ?” ใบหน้าหญิงสาวดูเหมือนกำลังเจ็บปวดและพยักหน้า อยู่ๆเซี่ยวลั่วหยาวก็สังเกตเห็นบริเวณข้อมือซ้ายของเธอถูกพันไปด้วยผ้าเช็ดหน้า “พี่สาวทำไมถึงพันผ้าเช็ดหน้าไว้ล่ะคะ?” ตอนนี้เขาไม่ได้นิยมใส่กำไลข้อมือกันอยู่หรอ?หรือเปลี่ยนเป็นผ้าเช็ดหน้าแล้ว? สีหน้าของหญิงสาวคนนั้นแข็งทื่อทันที ผ่านไปสักครู่เธอก้มหัวลงและพูดเสียงเบา “กำลังบาดเจ็บอยู่...” “อ๊ะ! ขอโทษค่ะพี่สาว ฉันไม่ได้ตั้งใจ...” เซี่ยวลั่วหยาวกัดปากและพูดเบาๆ “ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร ฉันต้องไปแล้วล่ะ เธอน่ารักจริงๆ อายุเท่าไหร่เเล้ว 15 ปี?” เซี่ยวลั่วหยาวอึ้งอีกครั้ง เธอถอนหายใจยาวๆเหมือนกับว่ากำลังเจอปัญหาใหญ่ “อืม ฉันกำลังต่อสู้กับอุปสรรคที่ยากลำบากอยู่ ฉันอายุ 18 แล้ว ว่าแต่ทำไมพวกคุณถึงคิดว่าฉันเหมือนเด็กม.ต้นอยู่นะ?” หรือเพราะเธอเตี้ย?