ตอนที่ 39 ปล่อยผู้หญิงของฉัน

ต๭นที่ 39 ปล่อยผู้หญิงของฉัน หรือเพราะใบหน้าของเธอมีแก้มเหมือนเด็ก? ทุกครั้งที่ออกไปเที่ยวเล่นกับเซี่ยวลั่วยีงที่เป็นน้องสาว มักจะโดนคนทักว่าเธอเป็นน้องสาว ช่างน่าอายเหลือเกิน! หญิงสาวได้เห็นท่าทางที่เต็มไปด้วยความน่ารักของเซี่ยวลั่วหยาวก็รู้สึกขบขัน ลูบศีรษะเธอแล้วพูดว่า “เธอช่างเป็นผู้หญิงที่อบอุ่นเหลือเกิน รู้ไหมวันนี้ฉันยิ้มได้หลายครั้งเพราะเธอ ขอบใจนะ” เซี่ยวลั่วหยาวเงยหน้ามองตาโตๆของเธอ เพราะพี่สาวคนนี้คงเคยผ่านเรื่องยากลำบากแน่ๆเธอถึงไม่มีความสุขเอาซะเลย แผลบนข้อมือเธอหรืออาจจะเป็นเพราะเธอพยายามฆ่าตัวตาย? แย่เเล้ว “พี่สาว ไม่ว่าพี่จะเจอปัญหาอะไรต้องเข้มแข็งนะคะ วันนี้ฉันยังเจอแฟนของรุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบ ตอนนั้นฉันเจ็บปวดมากๆ แต่ว่าแต่ได้กินอิ่มนอนหลับทุกอย่างจะผ่านไปเอง แค่แฟนคนเดียวที่จากไป ยังมีผู้ชายอีกมากที่จะเข้ามา! ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องมองโลกในแง่ดีเข้าไว้นะคะพี่สาว พี่ต้องพยายามมองโลกในแง่ดีเข้าไว้นะคะ” หญิงสาวหัวเราะไม่หยุด อะไรคือ “ยังมีผู้ชายอีกมากที่จะเข้ามา” น่าขำชะมัด หญิงสาวเขียนบางอย่างลงในกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วส่งให้เซี่ยวลั่วหยาว “น้องสาว ฉันถูกชะตากับเธอเข้าแล้ว คุยกับเธอแล้วสบายใจจัง วันหลังเราค่อยเจอกันอีกนะ” “ได้เลยๆ พี่สาววันหลังเรามาวาดรูปด้วยกัน พี่วาดรูปคนในใจของพี่ ฉันจะวาดรูปวิวทิวทัศน์” เซี่ยวลั่วหยาวมองไปที่กระดาษแผ่นนั้น บนกระดาษเป็นตัวอักษร ตัวอักษรเหมือนเจ้าของ คนก็งามนามก็เพราะ ทั้งยังมีหมายเลขนั้นที่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ยังมีชื่อเพราะๆ “ซูอี่อาน” “ซูอี่อาน...ชื่อของพี่เพราะจังเลย! ชื่อของฉันดูแย่ไปเลย วันหลังถ้าได้ทำงานค่อยเปลี่ยนให้เพราะกว่านี้หน่อยดีกว่า ฉันชื่อเซี่ยวลั่วหยาวค่ะ ตายแล้ว! ฉันถึงเวลาทำงานของฉันแล้วค่ะ คุยกับพี่สาวไม่ได้แล้วต้องรีบไปทำงาน ถ้าว่างฉันจะโทรไปนะคะ! “อืม ได้สิ” ซูอี่อานมองเซี่ยวลั่วหยาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน เซี่ยวลั่วหยาวกระโดดขึ้นเหมือนหมัด แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ ซูอี่อาน ซูอี่อาน ...ชื่อนี้เพราะจริงๆ เอ๋ ทำไมฉันไม่ชื่ออี่อานบ้างนะ? ฉันชื่อเซี่ยวอี่อาน ? พ่อนะพ่อ เวลาจะตั้งชื่อทำไมไม่คิดถึงคนที่พ่อตั้งให้ไว้บ้างนะ? เฮ้ออ กรรมของเซี่ยวลั่วหยาวเสียจริงๆ พอวิ่งเข้าประตูไนท์คลับ เซี่ยวลั่วหยาวใช้มือปาดเหงื่อเตรียมเข้าไปด้านใน อยู่ก็ถูกใครบางคนมากอดมากอดที่เอว “อ้ะ...ใครน่ะ!” เซี่ยวลั่วหยาวตกใจ “ฉันเอง ฉันมาแล้ว ฉันมารอเธอตั้งนานแต่เธอก็ยังไม่มาสักที” จินซวุนยิ้มกว้าง และก้มมองเด็กสาวพลางใช้มือปัดเหงื่อบนจมูกของเธอ “ห้ะ? คุณเป็นใคร?” เซี่ยวลั่วหยาวใช้มือปิดหน้า และพยายามดิ้นออกจาอ้อมแขนจินซวุน “คุณจำผิดคนแล้ว ฉันต้องรีบไปไม่อยากเสียเวลากับคุณ” “เฮ้! สาวน้อย” จินซวุนกัดปากแล้วปล่อยเซี่ยวลั่วหยาวออก พูดด้วยความหงุดหงิด “สาวน้อย นี่เธอกำลังพูดอะไรออกมา? เธอไม่รู้จักฉัน? เธอลืมฉันไปแล้วหรอ!” เซี่ยวลั่วหยาวขมวดคิ้วและพยายามนึกหน้าเขาจึงนึกขึ้นได้ แต่น่าเสียดายที่เธอใช้เวลาไปสิบกว่าวิเพื่อนึกหน้าเข้า ยิ่งกระทบความมั่นใจจินซวุน เขามีใบหน้าที่งดงาม ไม่ใช่ว่าเห็นที่ไหนก็ต้องเตะตา? แต่สาวน้อยคนนี้กลับลืมเขา? “คิดออกหรือยัง?” “อืม คิดออกแล้ว คนที่ช่วยฉันเมื่อวาน” คนนี้เป็นคนบ้า...หรือว่ากำลังบ้า “วันนี้ฉันมาหาเธอโดยเฉพาะ” จินซวุนพูดผิดจาก “หา” เพี้ยนเป็นคำว่า “แช่” “สาวน้อย กำลังซาบซึ้งอยู่หรือไง?” เซี่ยวลั่วหยาวโมโหจึงรีบเหยียบเท้า ผลักจินซวุนแล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างในไนท์คลับ “ฉันต้องรีบเข้าไปเซ็นต์ชื่อ ค่อยคุยกันนะ!!” เซี่ยวลั่วหยาวไม่มีแก่ใจคุยกับเขา รีบวิ่งเข้าไปข้างใน ชนเข้ากับผู้ชายตัวสูงใบหน้าคล้ำ รูปร่างกำยำ “โอ้ย!” เซี่ยวลั่วหยาวลูบหน้าอกที่กำลังเจ็บแล้วขอโทษอีกฝ่าย “ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้ง ฉันมองไม่เห็น ขอโทษจริงๆค่ะ” ชายผิวดำกลับดุด่าเธอ “บ้าจริง! เธอกล้าชนฉัน? ตาเธอมองไปไหนต่อไหนกัน? หรือตาบอด? เธอต้องคุกเข่าขอโทษฉันถึงจะปล่อยเธอไปได้!” คุกเข่า？(⊙_⊙) เซี่ยวลั่วหยาวคิดว่าตัวเองฟังผิด เพียงแค่ไม่ตั้งใจชนเขาถึงกับต้องทำแบบนี้เลยหรือ? “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ ฉันขอโทษคุณไปแล้ว? ขอโทษค่ะ ขอโทษ” เซี่ยวลั่วหยาวพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมทั้งยกมือโค้งตัวเพื่อขอโทษชายคนนั้น ชายผิวดำคลายคิ้วแล้วคว้าคอเสื้อเวี่ยวลั่วหยาวแน่น ราวกับยกเธอได้ทั้งร่าง เท้าเซี่ยวลั่วหยาวลอยเหนือพื้นเล็กน้อย ยกตัวเธอลอยขึ้นอากาศ เขาแข็งแกร่งมาก! “ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าให้คุกเข่าขอโทษ ฉันถึงจะปล่อยเธอไป! ไม่ได้ฟังหรือไง!” ปากของชายคนนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าที่พ่นลงไปหน้าของเซี่ยวลั่วหยาว จินซวุนถอนหายใจแล้วตะลึงกับเหตุการณ์ เขาค่อนข้างผอมลงไปเมื่อเทียบกับชายคนนั้น แต่สูงกว่า แม้เขาทั้งสองจะยืนห่างราวหนึ่งเมตรแต่เห็นได้ชัดว่าจินซวุนทั้งหล่อและสง่างาม แต่ชายคนนั้นกลับผิวดำราวกับเปาบุ้นจิ้น “ฉันให้โอกาสแกสามวิ วางผู้หญิงของฉันลง! ไม่อย่างงั้น หึ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ถ้าฉันโทรศัพท์คนในเจิงหู่ถางสองร้อยคนจะมารุมกระทืบแก” หืม? ชายตัวดำคลายมือแล้วปล่อยเซี่ยวลั่วหยาว และมองจินซวุนอย่างตกใจเล็กน้อย “แกคือ...” จินซวุนดึงเสื้อผ้าเซี่ยวลั่วหยาว และลูบหัวเธอเหมือนเด็กน้อย “เอาล่ะ นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว เธอรีบเข้าไปข้างในก่อนเถอะ แล้วฉันค่อยไปหาเธอ” เซี่ยวลั่วหยาวมองไปที่ชายร่างดำอย่างกล้าหาญแล้วรีบหดคอ กำลังคิดจะเดินเข้าไปข้างใน แต่กลับจับมือของจินซวุนเบาๆ พลางยื่นหน้าเข้าไปกระซิบเขาใกล้ๆ “คุณระวังหน่อยนะ เขามันสกปรก” ใบหน้าของจินซวุนเริ่มร้อนขึ้น! สวรรค์ สาวน้อยกำลังสนใจเขาแล้ว! มีความสุขที่สุด! ถ้าหาก...แน่นอนว่าถ้าหาก...ถ้าหากในเวลานี้สาวน้อยคนนี้กล้ามากพอที่จะกระโดดเข้ามาจูบเขาสักครั้ง... จินซวุนรับรองได้แม้ว่าเซี่ยวลั่วหยาวให้เขาไปตาย เขาก็ไม่ลังเลที่จะทำ! “อืม ที่รัก เธอวางใจได้ ไม่มีอะไรที่ฉันจัดการไม่ได้” จินซวุนพาใบหน้ายิ้มแย้มละออกจากหน้ากลมๆของเซี่ยวลั่วหยาว เริ่มขมวดคิ้ว เซี่ยวลั่วหยาวหมุนตัววิ่งเข้าไปข้างในอย่างกลัวๆ ที่รักอะไรกัน คนคนนี้ช่างรังเกียจ ช่างน่าขายหน้า... สายตาลุ่มหลงส่งไปให้เซี่ยวลั่วหยาวที่วิ่งออกไป ใบหน้าทึ่มๆดูกำลังมึนเมา “เฮอะ! แกเป็นใคร?” ชายตัวดำรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกมองข้าม จึงกระแอมเสียงแล้วเอนหลัง จินซวุนหันมามองชายผิวดำ แต่ดวงตาของเขาก็เริ่มเย็นชาลงในไม่ช้า เขาไม่พูดพร่ำอะไรมาก เพียงแค่ดึงนามบัตรออกมาแล้วส่งให้ชายผิวดำ “บริษัทการเงินคิม แกน่าจะรู้จัก? วันนี้ฉันจะปล่อยแกไป แต่ครั้งหน้าถ้าฉันเจอแกอีก แกตายแน่” ชายผิวดำกำลังจะยื่นมือไปรับนามบัตรที่จินซวุนยื่นให้ แต่จินซวุนกลับปล่อยมือแล้วเดินกลับเข้าไป ทั้งยังผิวปากเดินเข้าข้างใน “บริษัทการเงินคิม? สวรรค์ เขาเป็นผู้นำระดับสองของบริษัทการเงินคิม! บ้าไปแล้ว! ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!” ชายผิวดำเอาแต่นวดขมับ ใบหน้ายังคงตกใจกลัว ความผิดนี้ ไม่รู้ว่าจะตายในรูปแบบไหน อันตราย อันตรายจริงๆ ชายผิวดำปาดเหงื่อและได้สรุปออกมาว่า ไม่ว่าใครก็ไม่ควรโดนดูถูก แม้คนนั้นจะตัวเล็กเท่ากุ้งเพราะอาจจะเป็นญาติเป็นจระเข้ก็เป็นได้ คนที่เขาเปรียบเป็นกุ้งตัวเล็กก็คือ เซี่ยวลั่วหยาว คนคนหนึ่งที่ดูเหมือนวิญญาณตัวน้อยๆ อาจจะเป็นภรรยาของผู้นำรุ่นสองแห่งบริษัทการเงินคิมก็ได้ เซี่ยวลั่วหยาววิ่งอ้าปากค้างเดินเข้าไป supervisor ก็เรียกเธอพอดีเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังโดนใครคนหนึ่งกิน “ขอ...ขอโทษค่ะ ฉันมาสายไปหน่อย” เซี่ยวลั่วหยาววิ่งจนหน้าแดง และยืนท่ามกลางสายตานับสิบ เดิมทีคิดว่า supervisor จะต้องเรียกเธอเข้าไปด่ายกใหญ่ แต่อยู่ๆ supervisor กลับจับจ้องเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปแทนที่ด้วยตายิ้มด้วยพระจันทร์เสี้ยว พูดอย่างอ่อนหวาน “อ้าว ลั่วหยาวหรอกหรือ ไม่สายๆ เธอมาพอดีเป๊ะ” ถ้าหากมีครั้งหน้าก็โทรมาหาฉันก่อนก็ได้ ฉันจะได้ให้คนอื่นมาทำแทน ...เห่อเห่อเห่อ ทำไมรู้สึกว่าเสียงหัวเราะนั้นดูเเข็งๆ เพื่อร่วมงานทุกก็ยิ้มแบบน่าขนลุก เซี่ยวลั่วหยาวหดคอ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี พอเห็นป๋านซาลี่ก็ยกมือทักทาย เธอรีบเขาไปยืนข้างป๋านซาลี่แล้วกระซิบถาม “ฉันไม่ได้มาสาย?” เธอกลัวถูกหักเงิน “ไม่นี่ มาถึงพอดีเลย supervisor ก็ไม่ได้บอกว่าสาย เธอยังกังวลอะไรอัก?” ทุกคนพอเห็น supervisor ทำตัวแบบนี้กับเซี่ยวลั่วหยาวก็เข้าใจ จริงๆแล้วเซี่ยวลั่วหยาวอยู่ในการปกป้องของคุณชายจิน มันคือเรื่องจริง! เซี่ยวลั่วหยาวกำลังถูมือเตรียมจะทำงานอย่างกระตือรือร้น “อันนี้ให้ฉันเสิร์ฟนะ เธอพักก่อน” เธอคิดจะเสิร์ฟเครื่องดื่มแทนเพื่อนร่วมงาน ยังไม่ทันรอเพื่อนร่วมงานเธอปฏิเสธ ก็ได้ยินเสียง supervisor เตือน “วางไว้! เธอช่วยวางไว้!” เซี่ยวลั่วหยาวตกใจกลัวว่ามันจะหกจึงรีบวางลง “ทำไมล่ะคะ supervisor?” (⊙o⊙)… Supervisor ตบบนอกแล้วพูดเสียงหอบ “ลั่วหยาว เธอเสิร์ฟไม่ได้ เธอจะไปเสิร์ฟได้อย่างไรกัน?” เซี่ยวลั่วหยาวสับสน เพราะเธอมีหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่ม