ตอนที่ 40 ทำไมฉันถึงต้องฟังคุณ

ต๭นที่ 40 ทำไมฉันถึงต้องฟังคุณ ถ้าเธอไม่เสิร์ฟเครื่องดื่ม หรือจะให้เธอเอาผ้าขนหนูส่งห้องน้ำ? “ถ้าอย่างงั้น ฉันต้องทำอะไร?” ป๋านซาลี่กำลังยืนฟังอยู่ข้างๆ Supervisor ยิ้มอย่างประจบ “ลั่วหยาว เราก็เป็นพี่สาวน้องสาวกันมา มีเรื่องอะไรก็ต้องดูแลกันอย่างดี ผู้ชายของเธอกำลังรอเธออยู่นะ เธอยังจะยุ่งอยู่แบบนี้ได้อย่างไร? รีบคว้าโอกาสในตอนที่ยังเป็นสาวรีบคว้าคุณชายมาให้ได้ หุหุหุ” เซี่ยวลั่วหยาวเบิกตาโพล่ง อะไรกัน เธอไปมีผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่? “ฉัน ฉัน ฉันไม่มีผู้ชายคนไหนเลยนะ supervisor คุณจำผิดมาหรือเปล่า?” สีหน้าของ supervisor เหมือนกำลังจะบอกว่า “เธอยังจะอายอยู่หรอ” ทั้งหัวเราะและพูดว่า “หุหุหุ เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ พวกเรารู้กันหมดแล้ว คุณชายจินกำลังรอเธออยู่นะ เธออย่าทำให้เขาลำบากล่ะ รีบไปเร็วเข้า ไปที่ห้อง 8808!” เซี่ยวลั่วหยาวอยากอธิบายให้ supervisor ฟัง และที่สำคัญเธออยากบอกว่าจินซวุนคนนี้ต้องบ้าแน่ๆหรืออาจจะบ้าไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ทว่า supervisor ก็ไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้พูด รีบผลักเธอเข้าไปในห้อง 8808 Supervisor บิดประตูเปิดเข้าไปในห้อง 8808 เธอทำตัวเหมือนรถขุดดินที่พยายามขุดเซี่ยวลั่วหยาว “เอาล่ะ ขอให้โชคดี! ฝากทักทายคุณชายจินแทนฉันด้วย!” Supervisor ส่งเสียงแหลมผ่านหน้าประตู เซี่ยวลั่วหยาวยืนนื่งอยู่ในห้องสักพัก จินซวุนที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังมองเธอด้วยท่าทางสบายๆ ทั้งยังส่งยิ้มให้ มันช่างเจิดจ้าและมีเสน่ห์ “เด็กน้อย มาแล้วหรอ?” จินซวุนยืนขึ้นอย่างช้าๆ เสื้อนอกถูกเขาถอดแล้ววางพาดลงบนโซฟา เขาสวมเสื้อคอวีสีเขียวอ่อนทั้งดูอบอุ่นและมีสไตล์ เขาอ้าแขนเพื่อเปิดรอเซี่ยวลั่วหยาวโผเข้าซบในอ้อมแขนของเขา “ฉันรอเธอได้สักพักหนึ่งแล้ว มาสิ เข้ามาหาฉันสิ” เซี่ยวลั่วหยาวถูกเชื้อเชิญด้วยใบหน้าจินซวุนแบบนั้นทำให้ขนลุกไปทั้งตัว “คุณไม่ได้ป่วยไช่ไหม?” เซี่ยวลั่วหยาวแบะปาก “หืม? เธอกำลังพูดอะไร? ฉันป่วย? ฉันยังโอเคดี ฉันดูป่วยตรงไหน!” จินซวุนนิ่งสักพัก คำพูดสาวน้อยคนนี้ช่างดูเข้มแข็งเสียเหลือเกิน “ถ้าคุณไม่ได้ป่วยแล้วเมื่อกี้นี้คุณทำอะไร เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ทำไมต้องเข้าไปหาคุณ” เซี่ยวลั่วหยาวกรอกตา “เธอ...ฉัน...ฉันไม่ได้บอกไปแล้วหรอ ฉันคือจินซวุน ฉันจะจีบเธอ ฉันชอบเธอ นี่ยังไม่พออีกหรอ?” จินซวุนผู้มีชื่อเสียง แค่ชื่อนี้ไปอยู่ตรงไหนก็สามารถทำให้ผู้หญิงคลั่งไคล้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาทั้งหล่อขนาดนี้ สำหรับเธอแล้วทั้งอ่อนโยนและอดทน เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกไม่มีประโยชน์ในการต่อกลอนกับคนบ้าพลางถอนหายใจ “คุณผู้ชาย คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ? คุณไม่รู้สึกว่าสมองของคุณมีปัญหาบ้างหรือไง? คุณเป็นใครฉันไม่สนใจหรอก แล้วที่คุณบอกว่าจะจีบฉัน ฉันต้องฟังไหม? ไร้สาระสุดๆ ฉันขอบคุณที่คุณช่วยฉันถึงสองครั้ง แต่แต่แม้ว่าคุณจะช่วยฉันอีกครั้ง คุณก็ไม่ควรไปพูดกับคนอื่นว่าคุณเป็นผู้ชายของฉันแบบนี้ ฉันเกลียดคำพูดแบบนี้มากเลยนะ! เอาล่ะ ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณอีกแล้ว ฉันต้องไปทำงาน” พอเซี่ยวลั่วหยาวบ่นเสร็จก็เปิดประตูออกไป พอเธอเดินตามลงไปโถงทางเดิน ก็ถูกจินซวุนเดินลากกลับมาที่ห้อง “นี่ คุณทำอะไร! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย...” เซี่ยวลั่วหยาวบิดตัวออกแล้วร้องเสียงแหลม จินซวุนใช้เท้าผลักประตูเข้าไปข้างใน จากนั้นก็วางเซี่ยวลั่วหยาวบนโซฟา เซ๊่ยวลั่วหยาวมองตาโต ทั้งหอบทั้งตะโกน แต่จินซวุนนั่งคุกเข่าข้าหนึ่งแล้วกุมมือเซี่ยวลั่วหยาว จ้องมองเธอด้วยแววตาอันสดใสแล้วพูด “เธอฟังฉัน! สาวน้อย เธอฟังฉันก่อน โอเคไหม?” เซี่ยวลั่วหยาวเบะปากอย่างไม่พอใจ “คุณทำอะไร! น่ารำคาญ! ปล่อยฉัน! ” “เอาล่ะๆ รอฉันพูดจบก่อน หลังจากนี้ฉันสัญญาว่าจะปล่อยเธอไป!” “งั้นคุณจะพูดอะไรก็รีบพูด!” จินซวุนรวบรวมคำพูดไว้ในสมองสักพัก แล้วหัวเราะออกมา น่าขำ เขาเป็นถึงคุณชายจวินซวุนแต่ทำไมต้องมาลำบากตอนสารภาพรักเนี่ยนะ? แล้วยังต้องมากังวลกลัวว่าจะถูกปฏิเสธ... “คือแบบนี้นะสาวน้อย พอฉันได้เจอเธอครั้งแรก ฉันก็ชอบเธอมาก ฉันรู้สึกว่าฉันมีความรู้สึกพิเศษกับเธอ ฉันเคารพความสึกที่อยู่ภายในใจของฉันจึงตามจีบเธอ มันทำให้ฉันได้รับการเติมเต็ม ทำไมฉันถึงบอกว่าฉันคือจินซวุน นั่นเพราะว่าฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันมีความสามารถมากพอที่จะทำให้เธอมีความสุขได้ บริษัทการเงินคิมเป็นของฉัน ฉันมีเงินที่สามารถเปลี่ยนชีวิตความเป็นอยู่ของเธอได้ ยังสามารถให้ของดีดีให้เธอ….” เซี่ยวลั่วหยาวขมวดคิ้วเล็กๆของเธอ ราวกับว่าเขาเป็นมนุษย์ต่างดาว พอฟังเขาที่พยายามพูดเกลี้ยลกล่อมเธอ อยู่ๆเธอรู้สึกว่าคำพูดของเขาคล้ายกับใครบางคนที่เคยพูดกับเธอ ใครนะ? อ๋อ ใช่แล้ว คนสารเลวเฉียวคนนั้น! สารเลวเฉียวเคยพูดกับเธอตอนที่เขากดเธอบนเตียง เขายังพูดว่าถ้าเป็นผู้หญิงของเขา เขาสามารถให้อะไรอะไรเธอ... ผู้ชายมักคิดว่าผู้หญิงเป็นแบบนี้หรอ? “เหมือนกับที่ฉันพูดไป ฉันรู้สึกดีกับเธอ ฉันหวังว่าเธอจะให้โอกาสฉันเพื่อแสดงความรู้สึกที่มี เธอจะไม่พิจารณาฉัน แม้แต่จะให้ฉันมีโอกาสได้จีบเธอสักหน่อยหรือ?” จินซวุนพูดเสร็จก็มองเซี่ยวลั่วหยาวด้วยความคาดหวัง เซี่ยวลั่วหยาวถาม “คุณพูดจบ?” “อืม จบเเล้ว” “งั้นคุณก็ปล่อยฉันไปสักที ฉันต้องไปทำงาน” “อะไรกัน!” จินซวุนร้องอย่างแปลกใจ “สาวน้อย ฉันพูดไปตั้งนานแล้ว เธอพูดกับฉันได้แค่นี้เองหรอ!” “แล้วคุณอยากให้ฉันพูดอะไร?” เซี่ยวลั่วหยาวหงุดหงิด “เธอก็ต้องพูดว่า เธอจะเป็นแฟนของจินซวุน! แบบนี้ไง ได้ไหมล่ะ!” เซี่ยวลั่วหยาวหลุบตาลงแล้วนิ่งสักพัก “แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณเลยสักนิด แล้วทำไมฉันต้องไปเป็นแฟนของคุณ?” จินซวุนส่ายหัวอย่างพ่ายแพ้ “ความรู้สึกต้องค่อยๆใช้เวลาพัฒนา เธอค่อยๆชอบฉันก็ได้ ฉันไม่รีบ แต่เธอต้องตอบรับเป็นแฟนฉันก่อน” เซี่ยวลั่วหยาวยังคงยืนหยัดในคำตอบ “ไม่ได้หรอก เพราะขนาดรุ่นพี่ที่ฉันชอบจะมีแฟนแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเลิกชอบรุ่นพี่ ตอนนี้ฉันยังคงชอบรุ่นพี่คนนั้น ฉันจะไปเป็นแฟนคุณได้ยังไง? ไม่ได้ๆ! ยังไงก็ไม่ได้!” “เซี่ยวลั่วหยาว!” จินซวุนตะโกน “ทำไม?” เซี่ยวลั่วหยาวมุ่ยปาก จินซวุนเบิกตาโตครู่หนึ่งแล้วพยายามพูดอย่างใจเย็น “ฉันเข้าใจแล้ว เธอกำลังรักรุ่นพี่คนหนึ่งและคนคนนั้นก็ไม่ได้ชอบเธอ ทั้งยังมีแฟนแล้ว?” เซี่ยวลั่วหยาวพยักหน้า “ใช่” “ดังนั้นเขาไม่ได้ชอบเธอ เขาทิ้งเธอก็เท่ากับว่าเธอยังไม่มีแฟน เธอไม่มีแฟนฉันก็ให้ฉันเป็นแฟนเธอสิ” “รุ่นพี่ไม่ได้ชอบฉัน แต่ฉันยังชอบรุ่นพี่ พูดอีกอย่างก็คือฉันไม่ได้ชอบคุณ ทำไมต้องให้ฉันไปเป็นแฟนคุณด้วยล่ะ?” ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ...จินซวุนอยากเอาหัวโขกกำแพงซะจริง! อยู่ๆเขาก็พบว่าคุยกับเซี่ยวลั่วหยางไปๆมาๆสุดท้ายแล้วก็กลับมาที่จุดเดิม เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกว่าไม่มีวิธีเจรจากับจินซวุนได้แล้ว “เอาล่ะ คุณพูดเสร็จแล้วไช่ไหม? ฉันมาที่นี่เพื่อมาทำงาน ไม่ได้มาหาคนรัก” “เดี๋ยวก่อน” จินซวุนยังไม่ปล่อยเธอไป แล้วคว้าเเขนเซี่ยวลั่วหยาวไว้ เซี่ยวลั่วหยาวหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง ทันใดนั้นจินซวุนก็คำรามออกมา “ฉันบอกเธอเเล้วว่าเธอจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้! คนนั้นเขาไม่ได้ชอบเธอและไม่อยากเป็นแฟนกับเธอ ทำไมเธอยังไม่จบ? ” (⊙_⊙) จินซวุนยังคงพูดอยู่ เพราะไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่เป็นแบบนี้...เขาตะโกนออกมาสักพัก เซี่ยวลั่วหยาวก็สะบัดแขนออก แล้วเตรียมจะออกไป “ปัง!” จินซวุนถูกเสียงปิดประตูเรียกสติกลับมา “สาวน้อย! เธอเป็นคนแรกนะที่ปฏิเสธการเป็นผู้หญิงของคุณชายอย่างฉัน!” จินซวุนยังคงอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว เขาเป็นใคร? เขาเป็นถึงคุณชายจินซวุน ทำไมเขาต้องมากังวลเรื่องผู้หญิง? ผู้หญิงแบบเซี่ยวลั่วหยาว เขาต้องหาวิธีเอาตัวเธอมาให้ได้! เซี่ยวลั่วหยาวเดินไปตามทางเดินแล้วพูดกับตัวเองว่า “โรคจิต! เขาก็ถือว่าหน้าตาก็ไม่ได้หน้าเกลียดมากทำไมถึงขาดผู้หญิงแบบนี้? ที่ต้องคอยลากคนอื่นมาเป็นแฟนด้วยนะ โรคจิต!” พอ supervisor เห็นเซี่ยวลั่วอย่างเดินกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดวงตาก็เบิกกว้าง “ทำไมเธอถึงกลับมาเร็ว? แล้วคุณชายจินซวุนล่ะ?” เซี่ยวลั่วหยาวเกาหัว “คุณชายจิน? คุณหมายถึงโรคจิตคนนั้น?เขายังอยู่ในห้อง เขาคงจำคนผิดแล้วล่ะ สมองต้องมีปัญหาแน่ๆ อย่าไปสนใจเลย!” พอเซี่ยวลั่วหยาวพูดจบก็เข้าไปทำงานยุ่งๆ แต่ supervisor กับนิ่งไป จะเป็นไปได้ยังไง ทายาทบริษัทการเงินคิมกลายเป็นโรคจิต? คนทั้งโลกคงไม่วิปริตไปหมดแล้วหรือ “สรุปคือเขาป่วย เธอป่วย หรือฉันป่วยกันแน่?” supervisor สับสนอย่างสิ้นเชิง ผู้ชายนับสิบคนถูกส่งเข้าไปห้องโถงในห้อง 8808 เขารู้สึกแปลกใจ คุณชายจินกำลังจะทำอะไรกับคนที่ไม่รู้จักพวกนี้ จินซวุนยืนอยู่บนโต๊ะ อยู่ๆก็ถือเงินขึ้นมา ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นจำนวนหนึ่งหมื่นหยวน