ตอนที่519ไม่หันหลังกลับ

ตอนที่519ไม่หันหลังกลับ “...” ครบรอบวันตายรึ นัชชามองไปที่ผู้ชายที่อยู่ห่างไปเพียงหนึ่งฟุตดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีอารมณ์พิเศษเขาแค่เหม่อมองด้วยสายตาเย็นชาสายตาดูว่างเปล่าดูเหมือนว่ากำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง เงียบไปนานในที่สุดเขาก็อ้าปาก“คืนนั้นก็เหมือนคืนนี้ที่มืดมากๆดวงจันทร์มีขนาดใหญ่หล่อนกอดผมเอาไว้เพื่อที่จะซ่อนอยู่ใต้สะพาน” นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังแต่เธอก็ไม่ได้ขัดจังหวะเขาไม่ใช่เพราะอยากได้ยินแค่ไม่ต้องการขัดเพราะไม่อยากทำลายความสุขสงบในระยะเวลาอันสั้นนี้ “ที่ด้านนอกมีคนมากมายที่พยายามไล่ตามกำลังตามหาผมยังสามารถเห็นภาพแสงไฟที่อยู่ไม่ไกลผมอยากรู้มากทำไมพวกเขาจะต้องไล่ตามพวกเราผมจ้องมองฝูงเท้าของพวกผู้ใหญ่แค่เอ่ยปากถามออกมา“แม่ครับเราจะซ่อนกันถึงเมื่อไหร่ครับ”แค่คำพูดประโยคนี้Hawkจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาหน้าอกของเขาสั่นกระเพื่อมแต่ไม่ได้พูดอะไรที่น่าหัวเราะอารมณ์ช่างแตกต่างมากมีความโศกเศร้าที่แผ่กระจายออกมาจากเขา ความเศร้าหรอ นัชชาขัดจังหวะความคิดที่ไร้สาระนี้ของตัวเองชายคนนี้มีด้านนี้ได้อย่างไรเอาเป็นเพียงคนที่ไร้ความปรานีและอยุติธรรม “เมื่อบุคคลภายนอกได้ยินคำเหล่านี้พวกเขาเริ่มตรงมาที่สะพานรอยเท้ามากมายและซับซ้อนฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม่ปิดปากผมด้วยผ้าเช็ดหน้าจากนั้นเธอก็ยืนขึ้นยืนขึ้นตรงที่แสงไฟฉายส่องมาผมมองที่รอบๆเท้าของแม่ผมจากนั้นเสียงกรีดร้องของเธอก็ดังมาเข้าหูผมไม่เห็นสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอแต่ผมได้กลิ่นของเลือดในปีนั้นผมอายุแปดขวบผมก็ได้รู้ว่าเลือดมันเป็นอย่างไร”Hawkดื่มเหล้าองุ่นชนิดหนึ่งเขาดื่มมากเกินไปจนของเหลวไม่น้อยล้นออกมาจากมุมปากและไหลลงไปตามคอของเขา “เลือดของคนคนหนึ่งสามารถไหลจากริมถนนไปถึงสะพานได้ต้องเยอะมากทั้งหมดเป็นสีแดงเมื่อผมปีนออกมาจากสะพานแม่ผมหาแม่ไม่เจอแล้วผมตามทางเลือดสายนั้นไปบนถนนเหมือนกับการเดินบนพรหมแดงผมหมดสิ้นความตกใจสิ้นการตอบสนองใดๆผมหยิบนิ้วก้อยของแม่ขึ้นมาจากทุ่งหญ้าข้างทาง…” ด้วยคำพูดของเขานัชชาหัวใจเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเขาจริงๆมันโหดร้ายจนเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงแต่ว่า… เมื่อเธอเห็นหยดน้ำตาที่มุมขอบตาของเขาเธอก็รู้ในทันทีว่าทั้งหมดเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาตอนแปดขวบจริงๆ ​อายุใกล้เคียงกับธีมนต์​ในตอนนี้ ในห้องเงียบงันไม่มีใครพูดอะไรในเวลานี้นัชชารู้ว่าเทพนิยายที่สวยงามสามารถทำให้จิตใจของผู้คนสงบสุขได้แต่ว่าขณะนี้จิตใจของเธอสงบนิ่งด้วยเรื่องราวแห่งการนองเลือดและไม่สงบสุข เธอไม่เคยเห็นอารมณ์​โศกเศร้า​ของผู้ชาย​คนนี้ดูเหมือนว่ามันจะฝังเข้าไปในกระดูกเขาไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์​ไม่หลงเหลือศรัทธาสำหรับเธอแล้วเขาเป็นมือสังหารที่โหดเหี้ยม แต่ในวันนี้เธอพบว่าตัวเองคิดผิดแม้ว่าเธอจะถูกจองจำอยู่ในบ้านหลังนี้แม้ว่าเธอจะภายใต้เงื้อมมือของเขาแม้ว่าเขาจะทำเรื่องที่ละ​เมิดสิทธิ​ส่วนบุคคล​ก็เพราะว่าคนเช่นเขานี้ได้รับความเจ็บปวดทางใจ บางทีอาจเป็นเพราะประสบการณ์​อันเลวร้ายในอดีตจึงทำให้เขาเป็นคนอย่างเช่นทุกวันนี้ ไม่มีใครเป็นผู้บริสุทธิ์​ไม่ใช่เขาผู้คนที่ทำร้ายเขาก็เช่นกัน “คุณ​เกลียดตัวเองรึเปล่า”นัชชาถามเบาๆเธอรู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรถามแต่เธอก็ถามออกไปแล้ว ชายคนนั้นยักไหล่ราวกับดูถูกคำถามนี้แต่หลังจากนั้นเขาก็ตอบอย่างจริงจัง“เริ่มจะเกลียด” “แล้วตอนนี้ล่ะ” “ชินซะแล้ว” นัชชาถูกสะกดสายตาตกลงที่ใบหน้าผู้ที่อยู่ใต้แสงจันทร์​ “ยิ่งมือผมเปื้อนเลือดมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งทำให้ผมสับสนตอนที่ผมสามารถพรากชีวิตคนๆหนึ่งไปอย่างง่ายดายก็จะหวนคิดถึงคืนนั้นที่ใต้สะพานพวกเขาก็พรากชีวิตของแม่ผมไปอย่างง่ายดายเช่นกันที่แท้ความเกลียดชังมันไม่คุ้มค่าเพราะเขาต้องการเหนี่ยวไกอย่างง่ายดายสาเหตุของความเกลียดชังจะได้หายวับไป” หากไม่เคยสัมผัสกับวันที่โลกทั้งโลกของตัวเองแตกสลายเธอคงจะเข้าใจว่าเขาพูดจาไร้สาระแต่ในเวลานี้ตอนที่เธอได้ยินคำพูดเหล่านั้นเธอกลับเข้าใจความหมายของมันอย่างลึกซึ้ง​ เมื่อคนต้องยืนอยู่ในจุดตัดสินชะตาความเป็นความตายอาจจะกลายเป็นบ้าจนอาจจะลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร เหตุของความรักความเกลียดกลายเป็นไม่ได้สำคัญเท่าใดนัก นัชชาหายใจออกช้าๆลังเลที่จะถามคำถามโง่ๆ“ในวันนั้นคุณช่วยฉันทำไม” “เพราะผมไม่ชอบให้คนอื่นตัดสินใจแทน” “คุณสามารถฆ่าฉันด้วยตัวคุณเองไม่ใช่หรือ” เมื่อเขายิงทรรศนวินาทีถัดไปเขาสามารถฆ่าเธอด้วยมือของเขาเองไม่ใช่เขาไม่มีโอกาสเพียงแต่เขาไม่อยากทำ “คุณยังไม่ถึงที่ตาย”Hawkให้คำตอบเช่นนั้นนัชชามองเขาดวงตาของเขาเย็นชาไม่มีร่องรอยของความอ่อนไหว เธอขมวดคิ้วและไม่ได้ถามต่อไปในสมองก็นึกถึงเมื่อตอนที่เธอเห็นเขาครั้งแรกประตูหลังของร้านดอกไม้เขาแต่งตัวในชุดที่เป็นทางการมาตรสุภาพบุรุษต่างจากคนทั่วไปดึงดูดสายตาคนแต่ตอนนี้กลับกลายเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ ความจริงแล้วมันเป็นเวลาเพียงสิบวันเท่านั้นที่ถูกลักพาตัวมาแต่สำหรับนัชชาแล้วความรู้สึกเหมือนวันเวลาผ่านไปครึ่งปีเพราะทุกวินาทีเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทุกวินาทีหวาดกลัวว่าจะสูญเสียชีวิตของตัวเองไป อย่างไรก็ตามคนที่กังวลนั้นไม่ใช่เธอเพียงแค่คนเดียวพวกเขาจับเธอมาทุกวันก็กลัวเช่นกันกลัวว่าจะถูกคนของตำรวจพบเข้าถ้าไม่อย่างนั้นทรรศนคงไม่พยายามที่จะฆ่าเธอ ฆ่าเธอทำให้เรื่องมันจบเสร็จแล้วก็หนีไปไม่ก็ทำอะไรอย่างอื่น เป็นเรื่องยากที่เธอจะจินตนาการทุกวันอยู่ในเงามืดมากมายนับไม่ถ้วนสงสัยเต็มไปด้วยคำถามเกิดอะไรขึ้นมาก็พร้อมที่หนีในทันทีหากปรับตัวให้เข้ากับชีวิตเช่นนี้ได้ก็นับว่ามีโอกาสที่จะสามารถยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดได้อีกครั้งแล้วพวกเขาสามารถเผชิญหน้ากับมันได้อย่างมั่นใจหรือไม่ล่ะ ดิ้นรนมานานเกินไปในที่มืดมิดและหนองน้ำที่สกปรกก็อาจจะทำให้กลัวความงามและความสะอาดได้ดังนั้นคนเหล่านั้นมักจะพูดอยู่เสมอว่าเมื่อพวกเขาเดินเข้าสู่ถนนสายนี้แล้วก็ไม่สามารถหันหลังกลับได้ ไม่เพียงแต่เลือดในมือของเขาเท่านั้นยิ่งเพราะพวกเขากลัวความดีงามเพราะเรื่องดีงามสามารถสะท้อนถึงสันชาตญาณและจะบอกพวกเขาว่าที่พวกเขาทั้งหมดทั้งสิ้นนั้นเป็นสิ่งผิดดังนั้นพวกเขาจึงต้องการทำลายความดีงามเหล่านี้ นัชชาหันสายตากลับไปมองที่แสงจันทร์ที่กระทบลงบนเท้าและลองพูดขึ้นด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา“Hawkคุณเคยคิดที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองหรือไม่” ริมฝีปากของมนุษย์นิ่งงันเขาขยับปากสองสามครั้งบางทีอาจจะต้องการปกปิดอะไรบางอย่างเขายกมือขึ้นและรีบกระดกไวน์ที่เหลือทั้งหมดเข้าปาก ร่างสูงยืนขึ้นบดบังแสงจันทร์เขายกมือขึ้นแล้วส่ายขวดที่ว่างเปล่า“เหล้าหมดแล้ว”