ตอนที่49 ด้านหลังที่คุ้นเคย

ต๭นที่49 ด้านหลังที่คุ้นเคย หลังจากนั้นซวุนก็ให้พี่จับพวกผู้ชายมาสิบกว่าคน แล้วก็ตะโกนเสียงดังว่ามาเถอะ แล้วซวุนก็ตั้งคำถาม ใครตอบได้ให้รางวัลหมื่นหยวน…...” เฉียวอีฟานขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยอะ “ไอ้บ้านี้ กู้วิธีเอาเงินมาพลานเล่น” “คำถามที่ถามก็แปลกประหลาด เช่นว่าถ้าหาว่าเขาไปชอบผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วผู้หญิงเขาไม่ชอบจะทำอย่างไร หลังจากนั้น แฟนสาวของเขาก็ไม่ชอบใจ ก็เข้ามาขัดขวางการโปรยเงิน วิ่งเข้ามาห้ามไว้ พี่ก็เลยพาคนพวกนั้นสลายตัวไป ในห้องก็เหลือแต่พวกเขาสองคน หลังจากนั้น ก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว” เฉียวอีฟานหรี่ตาลง รับบุหรี่ที่พี่ห้าส่งมาให้ แล้วพี่ห้าก็จัดการจุดบุหรี่ให้เขา เขาสูบไปหนึ่งที แล้วก็พ้นควันออกมา เกิดใบหน้าที่ชั่วร้ายตามควันไม่กี่นาทีก็หายไป “อืม จากที่พูดมา ตอนที่เกิดเรื่องผู้หญิงคนนี้อยู่ในเหตุการณ์หรือ” พี่ห้าชะงักไป แล้วก็เกา ๆหัว พูดว่า “เมื่อกี้ซวุนพูดว่า เขาไม่ทันระวังเองเลยไปกระแทกเอา ไม่ได้มีใครเกี่ยวข้องทั้งสิ้น” “อ่อ” เฉียวอีฟานยกเปลือกตาขึ้น มองปี่พี่ห้า เห็นแก่ที่พี่ห้าเป็นผู้ชายที่แกแล้ว ยังคงถูกเฉียวอีฟานมองด้วยสายตาที่จิกขนาดกี่ทำให้ทั้งร่างชาไปเลย ผู้ชายรูปงาม เฉียวอีฟานหลับตาลง คิดอยู่สักพัก แล้วก็ลุกยืนขึ้นมาทันที “อืม จากที่ฟังคือซวุนไม่อยากให้พวกเราไปยุ่งกับเด็กคนนั้น ขนาดตัวซวุนเองยังไม่นับว่าเป็นเรื่อง พวกเราก็ไม่ต้องไปนั่งไล่ตามแล้ว” เฉียวอีฟานพูดเสียงเบา ๆ พี่ห้าภาวนาให้รอดตายไปได้ ก็เลยโล่งอกไปยาว ๆ “จริงด้วย จริงด้วย ซวุนชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นมาก” “อืม พี่ห้า เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่อยู่ในความชอบของซวุน งั้นก็ฝากพี่ดูแลมาก ๆ ด้วย อย่าให้คนอื่นมาข่มเหงเธอได้” “วางใจเถอะ อีฟาน! เรื่องนี้ พี่จัดการเอง!” พี่ห้าพูดแบบยืดอก พร้อมกับเดินผ่านเฉียวอีฟานไปด้านนอก วางแผนว่าจะไปโรงพยาบาลด้วยกัน ตอนที่มาถึงห้องโถงด้านล่างที่วุ่นวาย พี่ห้าก็เห็นเงาจากด้านหลัง ตะโกนไปที่ข้างหูของเฉียวอีฟาน “อีฟาน แกมองไปที่นั้น! เมื่อกี้นี้supervisorบอกกับฉัน ว่านั้นคือเด็กผู้หญิงของพวกเราที่ซวุนชอบคนนั้น!” “อ่อ ใช่หรือ” ​เฉียวอีฟานหยุดเดิน แล้วก็มองไปตามทางนิ้วพี่ห้าที่ชี้ไป อืม! (⊙_⊙) เฉียวอีฟานรู้สึกตื่นเต้น! ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหล่ผ่านไปทั้งตัว! ร่างนั้น...... ด้านหลังนั้น.... ทำไมมันดูคุ้นตาจัง เหมือนกับเซี่ยวลั่วหยาวยังไงอย่างงั้น.... ตัวเล็ก ๆ ไม่อ้วนไม่ผอม เอวบางๆ ......เหมือนกับสัตว์สักชนิดหนึ่ง...... เฉียวอีฟานไม่หยุดที่จะหรี่ตามอง เงานั้นเหมือนกับที่มาส่งเหล้าบนโต๊ะ ทีละขวดทีละขวดวางไว้บนโต๊ะ มองแล้วการกระทำดูงี่เง่า ดูแล้วขัดหูขัดตา ก็เหมือนกับเซี่ยวลั่วหยาวมาก พี่ห้ามองตามเฉียวอีกฟานไปเงียบๆ ดูท่าแปลก ๆ คนที่ไม่สนใจผู้หญิงอย่างเฉียวอีฟาน ทำไมถึงได้มองผู้หญิงคนนั้นทะลุทะลวงได้ ผู้หญิงคนนี้ ไม่ธรรมดา “ลั่วหยาว! เดินเร็ว เดินช้าจริง” ป๋านซาลีตะโกนเรียกเซี่ยวลั่วหยาว เมื่อกี้นี้เธอไปส่งเหล้าเยอะกว่าเซี่ยวลั่วหยาวเยอะเลย เธอวางเหล้าเสร็จหมดแล้ว เซี่ยวลั่วหยาวก็ยังคงทำไม่เสร็จ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ออกมาจากจินซวุน ป๋านซาลี่ก็กลายเป็นกระต่ายตื่นตูม ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องอยู่กับเซี่ยวลั่วหยาวเป็นหลัก เหมือนการเล่นซ่อนหา เซี่ยวลั่วหยาววางขวดเหล้าสุดท้ายเสร็จ ตอบกลับมาว่า “อืม อืม มาแล้ว” หมุนตัว ไปตอบกลับป๋านซาลี่ เฉียวอีฟานเดินเข้ามาอยู่ด้านหน้าเธอพอดี เข้าใจผิดเล็กน้อย ถอนหายใจ แล้วเดินจากไป ถึงแม้ว่าจะไกลมาก แต่ทว่ายังคงจำหน้าเด็กน้อยนั้นไม่อย่างชัดเจน เขาไม่ใช่เซี่ยวลั่วหยาว ฮ่ะฮ่า น่าหัวเราะตัวเอง เซี่ยวลั่วหยาวยัยเด็กทึ่มนั้นก็ไม่น่าจะมาอยู่ที่ คลับone more night ได้ เฉียวอีฟานหัวเราะกับตัวเอง ออกจากคลับone more nightก็มากระโดดขึ้นรถตัวเอง ป๋านซาลี่และเซี่ยวลั่วหยาวเดินเคียงข้างกัน แล้วจ้องมองวิกผมของเซี่ยวลั่วหยาว พูดว่า “เธอจะใส่ไออันนี้มาทำอะไรกัน ไม่ร้อนหรอ” เซี่ยวลั่วหยาวขยับกรอบแว่นสีดำที่ดูเทอะทะ ถอนหายใจ : “อั๋ย ไม่มีวิธีอื่น มีความรู้สึกว่าปลอมตัวซะหน่อย จะดูปลอดภัยกว่า แบบนี้อาจทำให้คนที่เจิงหู่ถาง จำไม่ได้หรือเปล่า” เซี่ยวลั่วหยาวไปเจอในห้องพักไม่รู้เหมือนกันว่าใครวางวิกไว้ เป็นทรงผมของซาซวนสีทอง แล้วก้ยังมีแว่นตากันแดดสีเหลียมน่าเกลียด ๆ อีกอันใส่มาด้วย เพียงแค่มีแว่น ไม่มีเลนส์ คิดว่าเจ้าของเขาน่าจะไม่เอาแล้วทิ้งไว้ เธอทำตัวให้ดูประหลาดแบบนี้ เมื่อกี้เฉียวอีฟานมองเห็นจากไกล ๆ ก็ไม่รู้ว่าใคร ป๋านซาลี่ถอนหายใจ..”ช่างเถอะ ฉันปล่อยวางแล้ว ถึงเวลามันจะเจอมันก็ต้องเจอ คงหลีกหนีไม่ได้ พร้อมที่จะตายเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้น”