ตอนที่520อย่าทดสอบผม

ตอนที่520อย่าทดสอบผม วันหยุดพักผ่อนของนัชชาเกิดขึ้นอย่างกระทันหันเธอมักจะปวดท้องประจำเดือนอยู่เสมอขณะนี้ถูกขังอยู่ในที่ร้อนและอับชื้นเธอรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ถึงแม้จะอาบน้ำทุกวันแต่ไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำผ่านมาเป็นเวลานานผมเธอก็แห้งกร้านร่างกายมีกลิ่นอับอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกลิ่นทรายที่ใต้แม่น้ำ เธอนึกถึงขวดน้ำแร่ที่ทำหล่นไปเธอไม่รู้เลยว่ามันลอยไปอยู่ที่ไหนแล้วสามวันมาแล้วน่าจะไม่มีใครพบเห็นมันไม่อย่างนั้นจะไม่มีความเคลื่อนไหวได้อย่างไรหรือว่าขวดน้ำไม่ได้ลอยไปไหนแต่มันไปติดแหงกอยู่ที่ไหนสักแห่ง การค้นพบที่น่าเศร้าของเธอภายใต้สภาพแวดล้อมดังกล่าวการที่จะแน่ใจได้ว่าตัวเองจะไม่ตายในเร็ววันนี้จะต้องพยายามปรับตัวให้ได้แทบไม่มีเวลาสำหรับความกลัวและความร้อนรนยิ่งไปกว่านั้นคือความหงุดหงิดที่ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร ความรู้สึกมึนงงบ่อนทำลายจิตใจมากกว่าความกลัวเหมือนกำลังเดินอยู่ในทะเลทรายที่ไร้ขอบเขตเธอเคลื่อนไหวต่อเนื่องในทิศทางเดียวอย่างไม่หยุดแต่ก็มองไม่เห็นปลายทางทำให้เธอเกิดความรู้สึกสิ้นหวังต่อชีวิตนี้ “คิดอะไรอยู่”Hawkซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเธอเคาะชามด้วยตะเกียบทักให้เธอหยุดเหม่อลอย นัชชาได้สติกลับมาหยิบชามข้าวตรงหน้าขึ้นมายัดสองคำเข้าไปในปากอย่างไม่สนใจอะไรกะหล่ำปลีและน้ำเปล่าเธอทานอย่างไม่รู้รส“ไม่มีอะไร” Hawkไม่พูดอะไรแต่กลับมองเธอหลายต่อหลายครั้งผู้ชายคนนี้เป็นคนเข้าใจยากมาตลอดนัชชาปล่อยผ่านและไม่พยายามคิดอะไร หลังทานอาหารเสร็จในช่วงที่อากาศร้อนที่สุดในตอนบ่ายความชื้นในป่าใหญ่ก็ค่อนข้างมากน้ำระเหยอยู่ในบรรยากาศทำให้รู้สึกเหนียวตัวอึดอัดในทรวงอก นัชชานั่งพิงเตียงอยู่เธอใช้แผ่นไม้ในมือพัดไม่หยุดชายคนนั้นนอนหลับตาอยู่บนโซฟาด้านข้างอย่างสงบ เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย“คุณไม่ร้อนรึ” “ชินแล้ว” “ก็จริง”เขาอยู่ที่นี่มานานแล้วก็น่าจะชินกับมันอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าผู้ชายคนนี้มีเงินมหาศาลอยากอยู่บ้านพักตากอากาศที่ไหนก็ได้ทรัพย์สินเงินทองก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเตชิตแต่กลับยังสามารถใช้ชีวิตเช่นนี้ได้ไม่รู้ว่าเขาวางแผนอะไรอยู่ “Hawk”มือทั้งคู่ของนัชชาจับอยู่ที่เข่าของตัวเองให้ความอบอุ่นแก่บริเวณช่องท้องเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดเธอลดเสียงของเธอลง“คุณเคยคิดว่าจะปล่อยฉันไปในสักวันหนึ่งไหม” หลายวันมานี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเรียกว่าสงบสุขไม่รู้เป็นเพราะว่าเธออยู่ในช่วงพักร้อนหรือไม่ผู้ชายคนนี้จึงไม่เคยสัมผัสถูกตัวเธออีกอาจกลัวว่าจะโชคไม่ดี เมื่อได้ยินดวงตาที่ปิดสนิทของชายคนนั้นก็เปิดขึ้นในทันทีเขาค่อยๆหันหน้าของเขาสายตาที่คมชัดจ้องไปที่ใบหน้าของเธอริมฝีปากปรากฎรอยยิ้มที่เยือกเย็น“คุณกล้ามากที่ถามคำถามแบบนี้” เขาไม่เคยพบตัวประกันที่กล้าพูดกับเขาเช่นนี้และเรื่องนี้ยังมีความละเอียดอ่อนมาก นัชชาก็ไม่ได้คาดคิดแต่เธอรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเธอ เธอมองไปที่แก้วน้ำที่ข้างเท้าของเธอเหลืองหมดแล้วตอนที่เธอมาที่นี่มันยังเคยเป็นสีขาวเธอบ่น“ถ้าคุณปล่อยฉันไปบางทีคนเหล่านั้นอาจจะหาคุณไม่พบอีกเช่นนั้นคุณก็สามารถหายตัวไป” Hawkหัวเราะเหมือนเพิ่งจะได้ฟังเรื่องตลก“คุณน่าจะรู้จักนิสัยของเตชิตยิ่งกว่าผมผมจับคุณมานานขนาดนี้เขาไม่มีทางยอมแพ้แน่” นัชชามองเขาด้วยท่าทีที่ไม่ลังเลเธอผุดความกล้าหาญขึ้นมาในใจบีบมือทั้งสองของตัวเองแน่นเปิดปากหยั่งเชิงเขา“แล้วถ้าหากว่าฉันช่วยคุณล่ะ” “คุณช่วยผมรึ”ชายคนนั้นเบิ่งตาร่างสูงตั้งตรง“คุณจะช่วยยังไง” “ฉันจะขอให้เขาเลิกติดตามคุณบอกว่าคุณไม่ได้ทำร้ายฉัน” คำตอบของนัชชาทำให้มุมปากของHawkปรากฎรอยยิ้มลึกขึ้นมาเขาลุกขึ้นและเดินไปหาเธอแม้ว่าเงื่อนไขจะยากลำบากสภาพแวดล้อมสกปรกและเต็มไปด้วยโคลนแต่ไม่สามารถบดบังใบหน้าที่สวยงามของเธอได้ ไม่ไม่ใช่แค่ใบหน้าแต่รวมถึงหัวใจของเธอที่เต้นอย่างไม่เคยอยู่สงบนิ่ง ชายคนนั้นเอื้อมมือจับคางเธอ“คุณจะทำอย่างนั้นทำไม” นัชชามองสายตาที่เหมือนจะมองทะลุผ่านผู้คนนั้นได้“เพราะว่าคุณเคยช่วยฉันไว้ครั้งหนึ่ง” “อา”เขาบีบนิ้วหัวแม่มือของเขาที่กดคางเธอไว้ให้แน่นขึ้น“คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดของคุณอย่างนั้นหรือ” เขาดึงเธอเข้ามาเผชิญเรื่องนี้ทำให้ตกใจกลัวและข่มขู่มากมายนอกจากนั้นยังขู่ทำร้ายผู้ชายและลูกของเธอหัวใจของเธอน่าจะเต็มไปด้วยความเกลียดชังเขา ในความเป็นจริงแล้วเขาเดาใจนัชชาได้ถูกต้องเธอไม่สามารถให้อภัยชายคนนี้ได้แม้ว่าเธอจะเข้าใจเขาเห็นใจกับอดีตของเขาแต่เมื่อคิดถึงคนบริสุทธิ์จำนวนมากที่ถูกทำลายด้วยน้ำมือของเขาทำลายครอบครัวนับไม่ถ้วนเธอให้อภัยเขาไม่ได้ เธอเคยเป็นนักกฎหมายไม่สามารถเห็นคนเพิกเฉยต่อกฎหมายได้ไม่มีใครที่สามารถอยู่เหนือกฎหมาย นัชชาซ่อนความรู้สึกอันเด่นชัดนี้ไว้อย่างเงียบๆเธอพยายามทำเสียงอ่อนโยนขึ้น“ทำไมคุณถึงไม่เชื่อล่ะไม่ใช่ทุกคนนะที่คิดจะแก้แค้นและฆ่าคนตราบใดที่คุณเต็มใจให้ฉันไปเรื่องทั้งหมดฉันก็จะถือว่าไม่ได้เกิดขึ้น” Hawkฟังไม่เข้าหูเขาเป็นคนฉลาดเฉียบแหลมมากสามารถมองลึกเข้าไปในความคิดของผู้อื่นได้“คุณต้องการกล่อมให้ผมปล่อยคุณไปอย่างนั้นหรอ” นัชชาไม่พูดอะไรมองดูเขาอย่างเงียบๆ ชายคนนั้นเอนกายเล็กน้อยเขาขำและพูดกับเธอ“อย่าฝันไปเลยผมไม่ปล่อยคุณไปหรอก” พูดจบเขาก็ค่อยๆคลายมือออกหันตัวกลับและเดินออกไปนัชชารีบตะโกนไล่หลังไป“เพียงเพราะว่าฉันคนเดียวคุณถึงกับยอมที่จะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปอย่างนั้นหรือ” ตราบใดที่เธอถูกจองจำหนึ่งวันตำรวจก็จะต้องตามล่าอีกหนึ่งวันถ้าปล่อยให้เธอกลับไปอย่างปลอดภัยเขาอาจจะมีโอกาสชนะอยู่บ้าง เมื่อเสียงตกกระทบถึงหูเขานัชชารู้สึกถึงเงาดำตกกระทบที่ด้านหน้าของเธออย่างจังลมที่ดุร้ายพัดมาที่ด้านหน้าวินาทีถัดไปตัวเธอทั้งตัวก็ถูกชายคนนั้นยกขึ้น ด้านหลังศีรษะของเธอติดผนังส่งเสียง“แอ๊ด”เธอถูกกดจบเจ็บเข้าไปถึงกระดูก “คิดว่าผมไม่กล้าฆ่าคุณอย่างนั้นรึ!”จู่ๆHawkก็หงุดหงิดนอกจากปล่อยเธอไปแล้วทางเลือกที่ง่ายกว่านั้นก็คือฆ่าเธอซะ นัชชามองเขาด้วยลมหายใจสั้นๆ“คุณกล้าแต่ว่าถ้าฆ่าฉันคุณจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่มันไม่คุ้มกัน” “คุณคิดว่าผมกลัวปัญหาอย่างนั้นรึ” ประโยคง่ายๆทำให้เธอกระสับกระส่ายยิ่งกว่าแขนที่บีบอยู่บนคอของเธอหลายวันที่อยู่ในสถานที่เดียวกันเธอยิ่งเข้าใจชายคนนั้นมากยิ่งขึ้นเมื่อถึงเวลาที่เธอรู้สึกไม่ดีเป็นไปตามนั้นวินาทีต่อมามีดสั้นก็ปรากฎขึ้นมาบนหัว ร่างกายในมือเขาเกร็งขึ้นมาทันทีHawkมองไปที่มีดสั้นในมือของเขานี่คือมีดที่ผมใช้จับตัวคุณมายังจำได้ไหม” นัชชาจะจำไม่ได้ได้อย่างไรประสบการณ์ในวันนั้นทั้งชาติก็ไม่มีวันลืม “ถ้าหากว่าผมกลัวปัญหาผมก็คงไม่พาคุณมาที่นี่เพื่อหาเรื่องเตชิตหรอก” นัชชาเพิ่งจะเข้าใจชัดเจนว่าตัวเองอยู่ในจุดไหนสำหรับเขาเขาเป็นคนหยิ่งผยองไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนชี้นำเขากำลังบอกเธอว่าที่ไม่ฆ่าไม่ใช่เพราะตำรวจและเตชิต กริชแหลมอยู่ที่ด้านข้างนัชชาควบคุมการหายใจอย่างระมัดระวังยังดีที่Hawkปล่อยเธออย่างรวดเร็วในนัยน์ตาสีน้ำตาลบ่งบอกถึงอาการหายใจไม่ทั่วท้อง“หากคุณไม่อยากตายอย่าพยายามทดสอบผมอีก”