ตอนที่522ใช่เขามาแล้วรึเปล่า

ตอนที่522ใช่เขามาแล้วรึเปล่า “เพราะคำพูดประโยคนี้เมื่อภารกิจทั้งหมดดำเนินไปผมก็บังคับตัวเองให้พุ่งไปข้างหน้าบังคับตัวไม่ให้สนใจความเป็นความตายของตัวเองปรากฎว่าผมประสบความสำเร็จหลังจากนั้นอุปสรรคในใจของผมได้ถูกทำลายหายไปแต่ว่าเขา….” หัวหน้าหน่วยยกมือขึ้นแล้วสูดเข้าไปอีกคำหนึ่งไม่รู้เพราะเขาสูดลึกเกินไปหรือว่าเพราะสำลักจู่ๆเขาก็ไอออกมาแผ่นหลังที่แข็งแกร่งพิงไปที่ขอบโต๊ะยักไหล่ขึ้นสองครั้งเสียงหายไปเป็นเวลานาน“ไม่ได้กลับมา” เตชิตฟังออกว่าเสียงนั้นสั่นเล็กน้อยได้ยินเสียงหัวใจของชายที่เป็นหัวเรือใหญ่เขาไม่รู้วิธีที่จะปลอบโยนทุกคนมีหน้าที่ที่จะอยู่รอดบนโลกใบนี้ ความสงบสุขและความเจริญอยู่ที่ไหนเมื่ออยู่ในพื้นที่ที่มองไม่เห็นคนเหล่านี้ใช้ชีวิตเพื่อดูแลผืนแผ่นดินที่บริสุทธิ์เหล่านี้เอาไว้ “ถ้าหากว่าเขาสามารถมองเห็นคุณในวันนี้ได้ก็คงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง”เตชิตไม่ค่อยปลอบใจใครสักเท่าไรสำหรับเขาการปลอบใจเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์แต่ในขณะนี้เขาทดไม่ได้ที่เห็นชายคนนี้รู้สึกหดหู่ หัวหน้าหน่วยพยายามสะกดอารมณ์ของเขาไว้อย่างรวดเร็วเมื่อคิดถึงHawkเขาก็กัดฟันขึ้นมา“คุณวางใจเถอะผมสัญญากับคุณจะต้องช่วยภรรยาของคุณออกมาแน่นอน” “ความจริงแล้วเธอยังไม่ใช่ภรรยาของผมเรายังไม่ได้จัดงานแต่งงาน”คิดถึงเด็กน้อยและรอยยิ้มของผู้หญิงที่แสนหวานมุมของหัวใจก็จมดิ่งลง“รอให้เธอกลับมาก่อนผมจะรีบจัดงานแต่งในทันที” ไม่มีใครรู้วันคืนที่นัชชาหายตัวไปเขาทรมารสักเพียงใดความเจ็บปวดความวิตกกังวลความหึงหวงและความสำนึกเสียใจทำไมถึงไม่ดูแลเธอให้ดีทำไมตอนนี้ถึงเพิ่งจะเริ่มมาเสียใจถึงสิ่งต่างๆที่ไม่ได้มอบให้กับเธอ การเตรียมงานแต่งงานของพวกเขาถึงขั้นตอนสุดท้ายแค่รอให้เธอกลับมาเขาต้องการมอบงานแต่งงานที่สวยที่สุดในโลกแก่เธอ หลายวันมานี้นี่เป็นครั้งที่หัวหน้าหน่วยได้เห็นความอ่อนโยนในสายตาเตชิตต่อหน้าคนอื่นเขาเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บส่วนมากจะสงบนิ่งจนบางครั้งดูเหมือนว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่จะไม่เสียการควบคุมตนทุกคนกลัวเขาอยู่สามส่วนแม้แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้กล้าหาญก็ยังรู้สึกอิจฉาพวกเขาคิดว่าเขามีความเยือกเย็นอยู่ในกระดูกไม่เคยคาดคิดว่าภายใต้ใบหน้าที่ไม่แยแสใครนี้ซ่อนไว้ซึ่งหัวใจที่ร้อนระอุ หัวหน้าหน่วยยิ้มเบาๆภายใต้บรรยากาศที่เงียบงัน“ผมจะรอการ์ดเชิญจากคุณทั้งคู่” ในคำพูดนี้ไม่ต้องอธิบายอะไรมากการกระทำนี้เป็นคำเชื่อมั่นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และตนเองก็จะมีชีวิตรอดกลับมา หัวใจของเตชิตซาบซึ้งเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นยืนเขาก็ลุกตามเขายื่นมือออกไปจับชายคนนั้นเอาไว้แน่นมืออันแข็งแกร่งทั้งคู่ออกแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยและมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายเขาโค้งคำนับอยู่ในใจ“แน่นอน” … เมื่อนัชชาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเกือบจะถึงเวลาทานข้างกลางวันแล้วเธอนอนหลับไม่สนิทไม่รู้ทำไมหลับๆตื่นๆอยู่เสมอหลังจากที่ลุกขึ้นล้างหน้าก็มีคนส่งอาหารกลางวันมาให้วันนี้ไม่ใช่กะหล่ำปลีแต่เป็นผักใบเขียวชนิดหนึ่งเธอไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไรคาดว่าน่าจะเป็นอาหารท้องถิ่นของคนที่นี่ หลับหูหลับตากินไปสองคำไม่เห็นเงาร่างของHawkเธอนั่งอยู่ที่หน้าต่างและมองออกไปเมื่อยู่ในป่าหลายวันเกือบทำให้เธอเป็นออทิสติกหากไม่ได้พูดกับHawkสองสามคำเป็นครั้งคราวเธออาจจะลืมไปแล้วว่าหน้าเรียกว่าอย่างไร “ครืน”เสียงดังพุ่งออกมาจากบนท้องฟ้าเมฆในเขตร้อนลอยตัวเร็วมากไม่ถึงสิบนาทีกลุ่มก้อนเมฆใหญ่ก็ลอยตัวมาเหนือท้องฝ้า ทันใดนั้นฝนก็ตกหนักฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วก็ตกลงสู่พื้นมีลมพัดเข้ามาที่หน้าต่างนัชชาปล่อยให้ฝนชะล้างใบหน้าของเธอเธอไม่มีความต้องการที่จะปิดหน้าต่าง เธอรู้สึกเย็นสบายในสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวมันเป็นของขวัญสำหรับเธอ ตอนแรกคิดว่าฝนรอบนี้จะตกมาเพียงแค่ครู่เดียวไม่คิดว่ามันจะยาวนานตั้งแต่บ่ายสองจนถึงสองทุ่มเมฆดำบนท้องฟ้ามีแต่จะหนาขึ้นและหนาขึ้นลอยเป็นชั้นดำใหญ่มหึมาที่เหนือศีรษะเธอเกิดเห็นภาพลวงตาดูเหมือนว่าเธอจะสัมผัสถึงเมฆได้เมื่อเธอยื่นมือออกไป นัชชาสวมเสื้อกันฝนเธอเดินไปเข้าห้องน้ำที่ด้านนอกภายใต้การเฝ้าของชายสองคน กล่าวว่าเป็นห้องน้ำแต่มันคือกระท่อมกลางแจ้งที่ทำด้วยไม้ฝนตกกระทบพื้นผิวพลาสติกของเสื้อกันฝนเธอจัดการกับความต้องการทางร่างกายให้เร็วที่สุดเมื่อออกจากห้องน้ำก็ถูกรวบตัวในทันที นัชชามองไปทางแม่น้ำหลังจากที่ฝนตกอย่างต่อเนื่องระดับน้ำในแม่น้ำสูงกว่าก่อนหน้าขนาดของแอ่งน้ำก็ใหญ่ขึ้นเช่นกันโคลนทรายในแม่น้ำขยับเคลื่อนตัวไปมาไหลไปตามกระแส เธออดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลฝนตกหนักเช่นนี้หากตกถึงวันรุ่งขึ้นบ้านไม้จะยังทนทานอยู่ได้หรือไม่ เมื่อเธอกำลังจะละสายตาขณะที่กำลังถูกลากจูงทันใดนั้นเธอก็มองเห็นหญ้าที่ฝั่งตรงข้ามมีการเคลื่อนไหวเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ความเคลื่อนไหวตามปกติเธอรู้สึกว่ามีความแตกต่างเล็กน้อย หญ้าสูงกว่าหนึ่งเมตรหากมีใครบางคนหมอบอยู่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน หัวใจเธอเต้นรัวบางทีการหยุดของเธออาจจะนานเกินไปคนที่ด้านหลังของเธอร้อนใจและเรียกขึ้นสองสามครั้ง“ไปไป!” จังหวะการเต้นของหัวใจนัชชาถี่ขึ้นอย่างกระทันหันเธอละสายตาในทันทีราวกับไม่เห็นอะไรหันตัวกลับและเดินไปทางบ้านไม้ เมื่อเธอเข้าไปในบ้านกอหญ้านั้นขยับเคลื่อนไหวอีกครั้งหนึ่งหลังจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ตอนสามทุ่มครึ่งHawkเดินออกไปทางด้านนอกไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นใบหน้าของเขาตึงเครียดกว่าปกติก่อนหน้านี้ “มีอะไรรึ”นัชชามองออกไปที่นอกประตูแค่ถามออกไปเท่านั้นในห้องก็ตกอยู่ในความมืด ขนคิ้วของเธอย่นขึ้นเล็กน้อยรู้สึกว่าชายคนนั้นกำลังเดินมาที่เธอหัวใจเธอตื่นตัว“เกิดอะไรขึ้นรึ” “ไม่มีอะไร”ในความมืดเสียงของHawkเงียบสงบกว่าปกติ“ฟ้าผ่าแรงเกินไปเลยต้องดับเครื่อง” แม้ว่าพวกเขาจะมีอุปกรณ์ง่ายๆเพื่อป้องกันฟ้าผ่าในป่าลึกแต่ก็ไม่ถือว่าใช้การได้ดีมากนักวันนี้ฟ้าแลบเยอะมากป้องกันเอาไว้ก่อน แต่ว่า….มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องฟ้าผ่าทำไมเขาถึงมีท่าทางสง่างามเช่นนี้ นัชชารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากหลังจากที่Hawkเดินเข้ามาเธอก็เห็นเขาหยิบแว่นตาขึ้นมาเธอเชื่อมั่นในการคาดเดาของเธอมากขึ้นเขาไม่ได้สายตาสั้นสายตาเขาดีจนสามารถยิงนกที่บินอยู่บนท้องฟ้าให้ตกลงมาได้เขาหยิบสิ่งนี้มาเพื่ออะไรคำอธิบายเดียวก็คือมันไม่ใช่แค่แว่นสายตาแต่มันมีความสามารถอื่นในแว่นนั้นด้วย ความเงียบสงบในบ้านไม้เสียงของสายฝนที่ซัดเข้ามาจากทางด้านนอกนัชชารอเขาอย่างนิ่งเงียบทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของเธอเอาไว้และอุ้มตัวเธอขึ้นมา เขาลดเสียงลงน้ำเสียงที่ดุร้ายและโหดเหี้ยมดังขึ้น“ไป!” นัชชาไม่เข้าใจ“ไปที่ไหน” Hawkก้าวเท้ายาวเดินไปที่กลางบ้านเขาผลักโต๊ะวางเป็นแนวตั้งจากนั้นก็ลูบมือแตะไปที่ขอบออกแรงเพื่อค้นหาตำแหน่งแผ่นไม้ถูกทุบออกมา! นัชชายกมือขึ้นปิดปากกลัวว่าตัวเองจะร้องออกมาเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกแค่ถนนทางลับที่อยู่ทางด้านหน้าก็ทำให้เธอขนลุกแล้ว Hawkไม่ลังเลอีกต่อไปเขาดึงตัวเธอมาด้านล่างของทางลับนี้คือฝั่งแม่น้ำเขาผลักเธอย่างแรงเพื่อให้เดินไปร่างของเธอแข็งทื่อเมื่อถูกน้ำเย็นของแม่น้ำ