ตอนที่523ยอมแพ้ในชีวิตของตัวเอง

ตอนที่523ยอมแพ้ในชีวิตของตัวเอง ในขณะที่เธอเดินลงน้ำHawkก็เดินตามลงมาแต่ว่าเขาลงไปเพียงแค่ครึ่งตัวแขนส่วนบนที่แข็งแกร่งแหวกนำทางไปในทางลับนั้นเขาดึงปืนพกออกมาจากทางด้านหลังเอวและเล็งไปที่ประตูทางด้านหน้าและยิงขึ้นสองนัด นัชชามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นฝนตกหนักเกินไประดับแม่น้ำเพิ่มขึ้นสูงคลื่นก็เริ่มใหญ่ขึ้นเช่นกันเธอถูกจับและผลักโดยไม่ทันได้ตั้งตัวกลืนน้ำเข้าปากไปไม่น้อยกว่าสองสามคำ Hawkปิดผนึกทางลับหลังจากนั้นเขาก็ว่ายไปตามสายน้ำ ร่างขนาดใหญ่ผลักดันเธอไปข้างหน้าท่ามกลางสายฝนอันยิ่งใหญ่เธอแทบจะมองไม่เห็นแม่น้ำตรงหน้าได้แต่ให้Hawkนำทางไป เธอพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือแต่ทันทีที่อ้าปากน้ำก็ท่วมเข้ามาหลอดลมรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนเธอเกือบจะแข็งด้วยความเย็นของน้ำในแม่น้ำแต่ก็ยังดีที่Hawkใช้พละกำลังของเขาพาเธอไปที่ทิศทางตรงข้ามของกระแสน้ำได้ ไม่นานคนทั้งสองก็ปีนขึ้นฝั่งรอให้เธอหายใจไม่กี่คำเสื้อผ้าบนร่างกายก็ถูกยกเปิดขึ้นวินาทีถัดไปที่เอวเธอก็มีกล่องสี่เหลี่ยมสีดำกล่องหนึ่ง นัชชาขมวดคิ้วเธอยื่นมืออกไปโดยไม่รู้ตัวไม่รอให้เธอสัมผัสมันเธอได้ยินคำเตือนของชายคนนั้น“มันคือระเบิดเวลาถ้าไม่อยากตายก็อย่าไปแตะต้องมัน” “...”การเคลื่อนไหวของนัชชาหยุดชะงักสายตาเธอลองลงไปที่สิ่งเล็กๆนั้นเหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มหน้าผาก “ถ้าหากว่าคุณคิดหนีหรือส่งเสียงอะไรผมจะระเบิดมันทันที”เสียงของHawkสงบนิ่งมากดูเหมือนว่าจะระเบิดง่ายเหมือนกับการเป่าลูกโป่ง เมื่อเรื่องถึงตรงนี้ระเบิดถูกผูกติดอยู่บนร่างกายหัวใจที่ลนลานของนัชชาก็สงบลงเธอหรี่ตามองเห็นเขาวางปืนลงที่ด้านข้างใต้ต้นไม้ที่เขานอนลง“ถ้าคุณทำให้มันระเบิดเราก็ตายกันหมด” “ถูกตำรวจจับหรือว่าถูกฆ่าตายสำหรับผมมันต่างกันรึ”Hawkหัวเราะเบาๆเห็นได้ชัดว่าเขาได้วางแผนเอาไว้แล้ว เสียงฝนตกลงบนร่างชายคนนั้นนอนอยู่บนพื้น“ตำรวจมาแล้วรึ” เธอรู้ได้ด้วยการกระทำของHawkสิ่งที่เธอเพิ่งพูดเป็นแค่การทวนคำเท่านั้น เขาหัวเราะขึ้นมาเสียงถูกซ่อนอยู่ในสายฝนไม่รู้ว่าเธอฉลาดหรือมีไหวพริบเขาลุกขึ้นและเดินไปหาเธอ“ใช่จะมีชีวิตรอดผ่านคืนนี้ไปได้หรือไม่ทางที่ดีคุณควรสวดมนต์อธิฐานต่อสวรรค์ซะ” พูดจบเขาก็ไม่ไร้สาระอีกต่อไปเขาเดินตรงไปข้างหน้านัชชายืนทื่อกับระเบิดอยู่ที่มุมหนึ่งเธอรีบเดินตามไปติดๆ ฝนตกหนักมากถึงแม้ว่าเธอจะพยายามเดินตามรอยเท้าไปอย่างสิ้นหวังเดินไปได้ไม่ไกลเธอก็ถูกน้ำฝนซัดทำให้เธอล้มลงเมื่อรู้ว่าเตชิตมาช่วยเธอนรกสิบวันได้ผ่านไปในที่สุดเขาก็มาหาเธอโดยไม่คำนึงถึงความยากลำบาก ดวงตาของนัชชาแดงก่ำเมื่อคิดถึงว่าเขาอยู่ในที่แห่งใดแห่งหนึ่งในป่าแห่งนี้หัวใจก็ไม่สามารถหยุดเต้นอย่างบ้าคลั่งได้ ขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่เธอรู้สึกมีความหวังในหลายวันที่ผ่านมานี้ เบื้องหน้าเธอมองเห็นเงาหลังของHawkอย่างแจ่มชัดเธอพยายามต่อสู้กับชายคนนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ว่าเขามีอาวุธส่วนเธอไม่มีอาวุธ ถ้าพยายามสู้ก็มีแต่ถูกส่งไปตายเท่านั้น เธอตายไม่ได้เพื่อช่วยเธอเขาได้ตระเตรียมการมากมายขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเธอไม่สามารถทำให้เสียเรื่องได้ ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้าเธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวินาทีถัดไปสิ่งที่ทำได้ก็คือปกป้องตัวเอง …. ทางอีกด้านหนึ่งในป่าลึกในที่สุดหน่วยคอมมานโดก็สามารถควบคุมเหล่าอาชญากรที่อยู่รอบนอกได้และเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในบ้านไม้ทันใดพวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสองนัดดังมาจากทางด้านนอกห้องหัวหน้าหน่วยโค้งตัวอยู่ที่ประตูอย่างประหม่ากำปืนพกด้วยมือทั้งสองโดยแน่นคนที่อยู่ด้านหลังมองตามกัน ชายคนนั้นเตะประตูเปิดออกทุกคนในชุดดำรีบรุดเข้าไปปากกระบอกปืนเล็งไปที่ทุกมุมของบ้านเมื่อเข้าไปข้างในห้องได้แล้วปรากฎว่าคนได้หายตัวไปจบแต่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งถูกเปิดอ้าออก หัวหน้าหน่วยก้าวไปข้างหน้าและเปิดแผงไม้ออกดูปากกระบอกปืนพุ่งลงเห็นมีแต่ผิวของแม่น้ำ “สนามหญ้า!หนีไปแล้ว！”หัวหน้าตะโกนขึ้นบอกผู้คนที่รออยู่ทางด้านล่างทางต้นน้ำ“Hawkหนีไปแล้วตัวประกันหายไปส่งคนออกรีบค้นหาตอนกลางและล่างของแม่น้ำระวังตัวด้วย！” กองกำลังเล็กที่ตอนล่างของแม่น้ำได้รับข่าวก็รีบส่งผู้คนออกค้นหาในทันทีเตชิตกำลังรออยู่ในรถที่กำลังอยู่ในแม่น้ำอย่างไรก็ตามยังคงรักษาระห่างจากป่าเอาไว้ เมื่อได้ยินข่าวนี้เขาก็รู้สึกหดหู่เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกเพื่อให้สะดวกต่อการเคลื่อนไหวโดยไม่มีความลังเล ด้วยประสบการณ์ครั้งล่าสุดทำให้เตชิตเข้มแข็งขึ้นเจ้าหน้าที่พิเศษสองคนถูกส่งออกไปดูวัตถุประสงค์เพื่อคุ้มกันเขาในความเป็นจริงแล้วเพราะกลัวว่าเขาจะทำเรื่องอะไรลงไปโดยเป็นเหตุให้ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ สิ่งที่พวกเขากังวลได้เกิดขึ้นแล้ว “คุณเตชิตคุณเข้าไปในป่าไม่ได้ครับไม่มีคนคุ้มกันคุณเคลื่อนไหวคนเดียวมันอันตรายเกินไป！” “ใช่แล้วเรื่องต่างๆล้วนถูกวางแผนไว้ล่วงหน้าถึงจะดำเนินการการกระทำของคุณจะมีผลกระทบกับทีมอื่นๆ” ที่จริงแล้วพูดมาพูดไปก็เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรแต่จะทำให้เรื่องราวเลวร้ายยิ่งขึ้น เตชิตทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น ภายใต้การดูแลของตำรวจพิเศษสองนายเขาไม่ได้ลงจากรถแต่กลับสวมเสื้อคลุมกลับเข้าไปใหม่และนั่งอยู่ในรถ“ผมบอกว่าจะทำอะไรอย่างนั้นรึ” ทั้งคู่มองหน้ากันมองดูเสื้อกั๊กกันกระสุนบนร่างกายของเขา ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลิกคิ้วเขามองไปที่เนินที่ปกคลุมไปด้วยเมฆฝนมืดมนซึ่งอยู่ไม่ไกล“วางใจเถอะผมใส่สิ่งนี้ไว้เพียงเพื่อที่จะป้องกันตัวเท่านั้น” เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ทั้งสองก็โล่งใจพวกเขากลัวอารมณ์ของเขาจริงๆว่าจะระงับเอาไว้ไม่ได้ในเวลานี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือเรื่องที่ไม่คาดคิด พวกเขาไม่รู้ภายใต้รูปลักษณ์ที่สงบและแข็งแกร่งหัวใจของเขาเจ็บปวดแค่ไหนอยากจะรีบเข้าไปในป่าแค่ไหน เม็ดฝนขนาดใหญ่ตกลงที่กระจกไม่มีท่าทีว่าจะหยุดกลับยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือใหญ่กำที่หัวเข่าทั้งคู่แน่นหลับตาลงเขาสัญญากับหัวหน้าหน่วยไว้ว่าจะทำใจให้สงบและสงบเท่านั้นจะไม่ออกจากรถเด็ดขาดหากไม่ได้รับอนุญาตและเขาก็สัญญาว่าจะพาตัวนัชชากลับมาให้ได้ เพื่อคำพูดประโยคนี้เขาจึงจำต้องรอ อากาศชื้นมากเป็นพิเศษไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดฝนซาลงเล็กน้อยแต่ปรากฎเป็นสายหมอกสีขาวขึ้นสภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกกังวล ในเวลานี้จอภาพที่เงียบสงบก็ได้ยินเสียงดังขึ้นเสียงนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต้องกลั้นหายใจช่องสัญญาณหายไปเหลือเพียงเสียงโหยหวนเท่านั้นเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบพยายามค้นหาช่องสัญญาณอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะทำการติดต่อ--- “หัวหน้าฌัลล์，หัวหน้าฌัลล์ได้ยินไหมครับ” “หัวหน้าฌัลล์...” ในที่สุดเครื่องส่งสัญญาณก็ดังขึ้นมาในความเงียบในช่วงเวลาที่ตึงเครียดท้ายที่สุดเสียงคำสั่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง“มีการซุ่มโจมตีที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าหน้าที่ของเราได้รับบาดเจ็บตอนนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปทางตอนล่างจำเป็นต้องขอกำลังเสริม” “รับทราบ” ตอนนี้เกิดสถานการณ์ฉุกเฉินณสถานที่เกิดเหตุเจ้าหน้าที่ร้องขอให้ส่งกำลังเสริมเข้าไปสมทบกับเจ้าหน้าที่จำนวนห้าสิบนายทุกคนมีอาวุธครบมือทุกคนล้วนสง่างามศัตรูมีกำลังเพียงครึ่งเดียวของผู้คนที่ถูกส่งออกไปแต่ตอนนี้กลับร้องขอกำลังเสริมสามารถจินตนาการได้ว่าการต่อสู้นั้นดุเดือดมากเพียงใด ภูเขาที่ดูเหมือนสงบแห่งนี้บัดนี้กลับอยู่ในช่วงเวลาวิกฤต เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันผู้คนในภารกิจจำเป็นต้องปรับตัวโดยเร็วที่สุดยากที่จะโยกย้ายกำลังเสริมเมื่อกลับไปที่รถเขาก็ไม่พบเงาของเตชิตตำรวจติดอาวุธสองคนทิ้งตัวลงบนเบาะแทบจะลมจับ “แย่แล้ว！”